Το 1829 μετά την μάχη της Πέτρας της Βοιωτίας που είναι και η τελευταία του Αγώνα για την απελευθέρωση των Ελλήνων ύστερα από 350 και πλέον χρόνια σκληρής δουλείας, οι Τούρκοι αναγκάστηκαν να] συνθηκολογήσουν με τους εξεγερθέντες Έλληνες και να τους αναγνωρίσουν το δικαίωμα ελεύθερης ζωής.
Το Σεπτέμβριο του 1829 η Ελλάδα και επίσημα πλέον ανακηρύσσεται ανεξάρτητο κράτος και αναγνωρίζεται από τις μεγάλες δυνάμεις, Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία. Το νέο Ελληνικό κράτος μικρό μεν αλλά ελεύθερο περιελάμβανε την Πελοπόννησο και το μεγαλύτερο μέρος της Στερεάς Ελλάδας. Οι Αγωνιστές γυρίζουν σπίτια τους και αρχίζει πλέον ο ελεύθερος και ειρηνικός βίος.
Πρώτη φροντίδα όλων των Αγωνιστών είναι η αναγνώριση από την Πολιτεία, των εκδουλεύσεών των προς την Πατρίδα και η αντάξια αμοιβή τους είτε υλικά με την απονομή σύνταξης ή η χορήγηση κάποιου βοηθήματος είτε ηθικά με την απονομή βαθμών και Εθνοσήμων (Παρασήμων ) κ.λ.π. Η Πολιτεία για το σκοπό αυτό συγκρότησε δεκαμελή επιτροπή με το ΦΕΚ 9/13-3-1833 Βασιλικό Διάταγμα για την εξέταση των εκδουλεύσεών όλων των Αξιωματικών των διαλυθέντων άτακτων στρατευμάτων και όλων των πολεμιστών του Αγώνα και είχε πρόεδρο τον Υπουργό Στρατιωτικών κ. Κων/νο Ζωγράφο.
Η πρώτη αυτή επιτροπή κλήθηκε να εξετάσει όλες τις αιτήσεις για την αναγνώριση των Αγώνων και Θυσιών των Αγωνιστών, χωρίς να καταλήξει σε κανένα αποτέλεσμα, εκτός βέβαια των οπλαρχηγών του Αγώνα που τους έγινε αποκατάσταση, με την παραχώρηση γης από τα εγκαταλειμμένα τσιφλίκια των Τούρκων, όπως επίσης και την απονομή παρασήμων και βαθμών στη Στρατιωτική Ιεραρχία με τους αντίστοιχους μισθούς.
Βέβαια η Πολιτεία δεν διατήρησε στους οπλαρχηγούς τους βαθμούς που είχαν πάρει στα πεδία των μαχών, που σχεδόν όλοι είχαν πάρει το βαθμό του Στρατηγού, αλλά τους κατάταξε σε κατώτερους βαθμούς, ανάλογα με την προσφορά και τις προσβάσεις που είχαν αυτοί στις κατά καιρούς Κυβερνήσεις. Έτσι τον βαθμό του Στρατηγού διατήρησαν ελάχιστοι από τους Αγωνιστές, οι δε υπόλοιποι κατατάγηκαν σε κατώτερες βαθμίδες.
Ο Καπετάν Γεωργάκης Χελιώτης που εθεωρείτο από τους ανδρειότερους συμπολεμιστές των Παπαρσένη Κρέατα, Νικηταρά κ.λ.π., υπηρέτησε πάντοτε σαν οπλαρχηγός του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη και έλαβε μέρος σε δεκάδες μάχες, είχε διακριθεί ιδιαίτερα στην εκστρατεία της Αττικής όπου είχε προαχθεί σε Αντιστράτηγο και σαν χιλίαρχος έμεινε στην προφυλακή μέχρι το 1829 που είναι το τέλος του Αγώνα και αυτόν η πρώτη
107
επιτροπή τον κατέταξε στη Βασιλική Φάλαγγα με τον βαθμό του Ταγματάρχη με μισθό 10.000 γρόσια το Μήνα.
Δίκαια δε η γυναίκα του αργότερα διαμαρτυρήθηκε προς την Επιτροπήν Αγώνα γι αυτήν την αδικία όπως την χαρακτήριζε. Ο Καπετάν Γεωργάκης Χελιώτης στον πίνακα των δεκάδων Οπλαρχηγών της Κορινθίας είχε καταταγεί τρίτος στη σειρά αυτών μετά από τον Γιαννάκη Νοταρά και τον Παναγιωτάκη Νοταρά. Η πλούσια δε δράση αυτού έχει αναφερθεί εκτενέστερα σε προηγούμενο κεφάλαιο.
Μετά την συγκρότηση της πρώτης Επιτροπής που δεν μπόρεσε να λύσει κανένα πρόβλημα ακολούθησε η συγκρότηση και άλλων επιτροπών που η κάθε μία παρέπεμπε τα προβλήματα στην επόμενη.
Έτσι με το Φεκ 28,29/18-11-1845 Β. Διάταγμα συγκροτήθηκε η δεύτερη Επιτροπή που είχε πενήντα επτά μέλη με πρόεδρο τον Ιωάννη Κωλέττη και γραμματείς τον Παναγιώτην Σπανόπουλον και Νικόλαον Κοσομούλην. Και αυτή όμως δεν έλυσε κανένα πρόβλημα στα δέκα έξι χρόνια της θητείας της.
Με το Φεκ 57/21-9-1861 Β. Διάταγμα συγκροτήθηκε η τρίτη κατά σειράν Επιτροπή που αποτελείτο από 25 μέλη και είχε πρόεδρο τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Μετά τρία χρόνια δηλαδή το 1864 ανασυγκροτήθηκε η τρίτη Επιτροπή, η οποία περιελάμβανε είκοσι έξι μέλη από τα οποία τα δέκα τρία ανήκαν και στην προηγούμενη Επιτροπή, Πρόεδρος δε αυτής ήταν ο Γενναίος Κολοκοτρώνης και γραμματέας αυτής ο Ιωάννης Φιλήμονας. Σκοπός της τέταρτης και τελευταίας αυτής Επιτροπής ήταν η εξέταση και εκκαθάριση όλων των από της αρχής μέχρι τέλους του υπέρ Εθνικής Αυτονομίας Ιερού Αγώνα απαιτήσεων. Τα περισσότερα μέλη της τελευταίας αυτής Επιτροπής είχαν λάβει μέρος στον Ιερό Αγώνα, μέλος δε της Επιτροπής αυτής ήταν και ο Δημήτριος Τσώκρης.
Οι Αγωνιστές του Ιερού Αγώνα καλούνται και πάλι από την τελευταία αυτή επιτροπή να υποβάλλουν τα δικαιολογητικά τους, οι περισσότεροι όμως από αυτούς έχουν πεθάνει και τα δικαιολογητικά υποβάλλουν οι χήρες γυναίκες τους ή οι απόγονοι αυτών. Τότε ακριβώς, δηλαδή το έτος 1865, δημιουργείται και το πρώτο αρχείο των Αγωνιστών του 1821, από τα δικαιολογητικά που είχαν υποβληθεί και μπήκαν μέσα σε ατομικούς φακέλους που υπάρχουν μέχρι σήμερα ακόμα στην Εθνική Βιβλιοθήκη.
Το αρχείο φυσικά αυτό είναι ελλιπές, γιατί και τα δικαιολογητικά είναι ελάχιστα, αφού τα πρώτα που είχαν υποβληθεί στις προηγούμενες Επιτροπές είχαν χαθεί αλλά και για το λόγο ότι πολλοί Αγωνιστές είχαν πεθάνει και είτε δεν άφησαν απογόνους, είτε γιατί οι απόγονοι αυτών αδιαφόρησαν για τη συλλογή και υποβολή νέων δικαιολογητικών στην τελευταία αυτή Επιτροπή Αγώνων και θυσιών απογοητευμένοι από την παραμονή 32 ολόκληρων χρόνων και έτσι πολλοί από αυτούς έμειναν αφανείς ήρωες.
Από το γεγονός αυτό μπορούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι οι αγωνιστές του 1821, πανελλήνια, αλλά και ειδικότερα οι Χελιώτες δεν είναι
108
μόνο αυτοί που είναι γραμμένοι στο Μητρώο των Αγωνιστών, αλλά πολλοί άλλοι που για διάφορους λόγους έμειναν αφανείς. Για τους πολλούς όμως Αγωνιστές φαίνεται πως δεν πάρθηκε καμιά απόφαση στα 32 χρόνια που λειτούργησαν αυτές οι Επιτροπές και δεν έγινε καμιά αναγνώριση σε όλο αυτό το διάστημα, γιατί οι Αγωνιστές ήσαν πολλοί, σχεδόν όλοι οι μάχιμοι Έλληνες του Ελεύθερου Ελληνικού Κράτους και το νεοσύστατο τότε κράτος, χωρίς πόρους και με πληγές αγιάτρευτες από τον εννεαετή πόλεμο εναντίων των Τούρκων δυναστών, αλλά και από τον διχασμό και το αλληλοφάγωμα των Ελλήνων που από το πρώτο χρόνο της Επανάστασης εκδηλώθηκε, με ολέθρια αποτελέσματα, αφού το Κράτος τότε ασχολείτο περισσότερο με τις δίκες και καταδίκες των Αγωνιστών και Πρωταγωνιστών της Ελευθερίας του Ελληνικού Έθνους και δεν είχε πλέον τη δύναμη και την θέληση να ασχοληθεί με την αναγνώριση των Αγώνων και Θυσιών αυτού του βασανισμένου και ηρωικά αγωνιζόμενου λαού.
Οι Επιτροπές αλλάζουν και η μία διαδέχεται την άλλη. Οι δεκαετίες περνούν και κάθε μία Επιτροπή παραπέμπει τις υποθέσεις στην επόμενη που έρχεται, αφού στο μεταξύ οι περισσότεροι αγωνιστές έχουν πεθάνει και για πολλούς από αυτούς έχουν χαθεί και τα δικαιολογητικά και είναι αδύνατο να ευρεθούν άλλα αφού και οι περισσότεροι από τους Οπλαρχηγούς που είχαν εκδώσει τα δικαιολογητικά είχαν πεθάνει και αυτοί.
Πόσοι όμως από τους Αγωνιστές που υπέβαλαν για τελευταία φορά τα δικαιολογητικά τους αυτοί οι ίδιοι ή οι απόγονοι τους δικαιώθηκαν, δεν μας είναι γνωστό γιατί στους ατομικούς φακέλους των αγωνιστών δεν υπάρχουν στοιχεία γι αυτό.
Το πιθανότερο όμως είναι, όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές στο Ελληνικό Κράτος ότι όλες οι υποθέσεις αυτές να παραπέμφθηκαν για αργότερα, μέχρις ότου οι επόμενες γενεές να έπαψαν να ενδιαφέρονται, αρκέστηκαν δε μόνο να φυλάνε τα όπλα των προγόνων τους (Ντουφέκια, Μπιστόλες, Γιαταγάνια κ.λ.π.) σαν ιερά κειμήλια, μέχρις ότου ο χρόνος και αυτά να τα έφθειρε σιγά-σιγά, για να τους δώσουν την χαριστική βολή οι Γερμανοί κατακτητές το 1941-1944 όπου πολλά από αυτά τα άρπαξαν, ενώ όσα οι κάτοχοι τους πρόλαβαν να τα κρύψουν θάβοντας τα στη γη για να τα διασώσουν και άλλα μεν από αυτά καταστράφηκαν τελείως από το χώμα και την υγρασία και άλλα χάθηκαν αφού οι κτήτορές τους εκτελέσθηκαν από τους Γερμανούς και τους Αντάρτες στη διάρκεια της Κατοχής και έμειναν για πάντα κρυμμένα σε άγνωστα μέρη, με αποτέλεσμα ελάχιστα πλέον και από αυτά τα κειμήλια να υπάρχουν σήμερα στο χωριό τα οποία ακόμα και μέχρι σήμερα να θυμίζουν στους σύγχρονους κατοίκους τους αγώνες των προγόνων τους το 1821, οι οποίοι μας χάρισαν την ελευθερία μας από τον τον Τουρκικό ζυγό που σήμερα όλοι μας απολαμβάνουμε.
Στη συνέχεια παραθέτουμε αντίγραφα όλων εκείνων των στοιχείων που υπάρχουν στους ατομικούς φακέλους του καθενός αγωνιστή του 1821, τα οποία είναι:
109
α) Αιτήσεις ενδιαφερομένων για αναγνώριση των προς την Πατρίδα εκδουλεύσεων των Αγωνιστών και
β)Πιστοποιητικά διαφόρων αρχών και προσώπων (Δημάρχων. Οπλαρχηγών κ.λ.π.) για τη δράση των Αγωνιστών
Κατά την αντιγραφή των εγγράφων αυτών που βρίσκονται στην Εθνική Βιβλιοθήκη, δεν αλλοιώθηκε ούτε η διατύπωση, ούτε και η ορθογραφία αυτών, η μοναδική αλλοίωση έγινε στον τονισμό των λέξεων όπου εφαρμόστηκε το μονοτονικό σύστημα για πρακτικούς λόγους
