Στην Κορινθία έδρασε και ο Χελιώτης Χρήστος Ντουσιακίτης που μαζί με τους Αργύρη Μπουζιώτη και άλλους ήσαν αρχηγοί των Κλεφτών που όμως περισσότερο διακρίθηκε ο Ντουσιακίτης.
Γεννήθηκε στο Χέλι Αργολιδοκορινθίας και πολύ νέος συνεργάστηκε με τον Κωνσταντή Κολοκοτρώνη και ήταν "Πολεμικώτατος και ανδρείος, περίφημος περί την Πάλην και την αλιθοβολία διηνεκώς καταδιωκόμενος".
Έλαβε μέρος με το κλέφτικο σώμα του που το αποτελούσαν αποκλειστικά Κορίνθιοι (εννοείται καντόνι της Κορίνθου που περιελάμβανε και το Χέλι) στην Επανάσταση του 1769 και κατέλαβε πρώτος την Κόρινθο.
Στη συνέχεια κατέβηκε στη Μάνη για να βοηθήσει την Επανάσταση εκεί. Όταν ο Ρωσικός στόλος κατέπλευσε στο Βίτολο, αμέσως συγκροτήθηκε σώμα στρατού από 1200 Μανιάτες και 12 Ρώσους με αρχηγό τον Ρώσο Λοχαγό Μπάρκωφ, όπου συμμετείχαν και ο Έλληνας υπολοχαγός του Ρωσικού Στρατού Ψαρός και οι Καπεταναίοι της Ανατολικής Μάνης Γρηγοράκηδες. Η εκστρατευτική αυτή λεγεώνα των Επαναστατών αφού πέρασε το ορεινό συγκρότημα της Μάνης, προχώρησε προς το Μιστρά και στο δρόμο της εξόντωσε Τουρκική δύναμη από χίλιους (1.000) άνδρες η οποία τους είχε στήσει ενέδρα.
Έξω από το Φρούριο του Μιστρά είχαν παραταχθεί 3.500 Τούρκοι υπερασπιστές. Η Ελληνική Λεγεώνα χωρίσθηκε σε δύο τμήματα και το ένα τμήμα αφού υπερφαλάγγισε τους Τούρκους, τους επετέθη από τα νώτα, ενώ οι υπόλοιποι Έλληνες έκαναν επίθεση κατά μέτωπο με αποτέλεσμα να διαλυθεί η Τουρκική άμυνα και να τραπούν οι Τούρκοι σε άτακτη φυγή. Χίλιοι περίπου Τούρκοι κατεσφάγησαν στη μάχη από τους Μανιάτες και τα υπολείμματα τους κλείστηκαν στο Φρούριο του Μυστρά.
Η επιτυχία αυτή των Ελλήνων είχε ευνοϊκό αντίκτυπο στην Πελοπόννησο και σε ολόκληρη την Ελλάδα και από παντού έφθαναν ενισχύσεις οι οποίες ενώθηκαν με τη Λεγεώνα. Στη δύναμη της Λεγεώνας προστέθηκαν και ένοπλα τμήματα κλεφτών με πολεμική εμπειρία όπως των Κολοκοτρωναίων, του Αλ.Νοταρά, του Ιωάννου Θιάκου, του Ιωάννου Ρούση, του Ιωάννου Κόρδα, του Χρήστου Ντουσιακίτη του Δημητρίου
66
Μπαρακύρα, του Γεωργίου Κρεμαστιωτη του Αλεξάνδρου Μαντζάρη και άλλων πολλών με αποτέλεσμα η δύναμη της Λεγεώνας να φθάσει τους 8.000 άνδρες και έγινε έτσι μια αξιόλογη Επαναστατική δύναμη, ανεξάρτητα από το οικτρό αποτέλεσμα αυτής της εξέγερσης τότε των Ελλήνων.
Ο Χρήστος Ντουσιακίτης είχε υπηρετήσει για πολύ καιρό και υπό τις διαταγές του Αρχικλέφτη του Μοριά Καπετάν Ζαχαρία. Από τότε βρισκόταν πάντοτε σε πόλεμο με τους Τούρκους και μαζί με τα τριακόσια παλικάρια του αλώνιζε όλο το Μοριά. Έφερε δύο κλέφτικες σημαίες με το σταυρό και σκορπούσε πανικό στους Τούρκους στο πέρασμα του και μόνο.
Ο Νικόλαος Γρηγοριάδης στα απομνημονεύματα του αφηγείται: "Ο Ντουσιακίτης μαζί με τους κλεφτοκαπετάνιους Δήμο Σουλψιώτη, Μάρκο Ντάρα, Γιάννη Μέλιο, Θανασά, Χρόνη, Μήτρο Πέτροβα, Γιώργο Θιακό, Ρούση, Αλέξη Ντάρα, Κώστα Μέλιο' Γιάννη Κόρδα, Μαντά, Περίβολο, Ζαχαρία, Κολοκοτρωναίους, Πετμεζαίους, Κρεμποβίλη, Μαντζάρη, Κεφάλα, Νικηταρά, Σιώρη, Ντούφα και διαφόρους άλλους, ελάμβαναν μέρος σε πολλές Κλέφτικες και Αρματολικές επιδρομές εναντίον των Τούρκων.
Πολλές δε φονικές μάχες έδιναν με τους Τούρκους και τους Αλβανούς και πολλούς εξόντωναν, Καταδιωκόμενοι από τους Τούρκους αλώνιζαν ολόκληρη την Πελοπόννησο και με τα παλικάρια τους έπεφταν και λεηλατούσαν ολόκληρες κωμοπόλεις και χωριά Τούρκικα, όπου πολλές φορές συνελάμβαναν αιχμαλώτους και άλλους έσφαζαν, άλλους κρέμαγαν, σε άλλους έκοβαν τις γλώσσες, τα πόδια και τα χέρια και σε άλλους έβγαζαν τα μάτια ή τους κρεμούσαν στα δέντρα και με τα ξίφη τους, τους έκοβαν κομμάτια και αφού αυτά έκαναν γύριζαν πάλι στα βουνά και στα δάση όπου είχαν τα λημέρια τους έχοντας μαζί τους πολλούς επισήμους Τούρκους και Αλβανούς αιχμαλώτους, Μπέηδες και Αγάδες τους οποίους άφηναν ελεύθερους, αφού αυτοί και οι δικοί τους πλήρωναν υπέρογκα χρηματικά ποσά και αφού έτσι μάζευαν πολλά χρήματα και άλλα λάφυρα τα μοίραζαν με αδελφική αγάπη και έπαιρνε ο καθένας το μερίδιο που του αναλογούσε.
Αλλά και όσοι από τους Κλέφτες και Αρματολούς επιάνοντο αιχμάλωτοι από τους Τούρκους μετεφέροντο στο Μώρα-Βαλή στη Τριπολιτζά όπου εσουβλίζοντο, εκαρατομούντο δια ξιφών ή πελέκεων, απηγχονίζοντο ή εψήνοντο δια σουβλών εις το πυρ άλλοι κατεκαίοντο εντός πεπυρακτωμένων κλιβάνων ή επριονίζοντο εις δύο μέρη και τέλος άλλοι εψήνοντο δια βραδέως πυρός εις σιδηράς εσχάρας η εκρεμώντο δια σιδηρών αρπάγων (Τσιγκελιών) και εγδέροντο δια πυρακτωμένων μαχαιριών, ως αν τα πρόβατα. Πολλοί δε εκ τούτων εσφυρηλατούντο των οστέων των ποδών και των χειρών, και εξωρύποντο οι οφθαλμοί δια καιομένων σουβλών η
67
πεπυρακτωμένων ήλων ή λιθοβολούντο ανηλεώς βασανιζόμενοι και δια πολλών άλλον φρικαλέων βασανιστηρίων παρά των Τούρκων ιδίως."
