Η Αλεξάνδρεια του 4ου αιώνα μ.Χ. ήταν ο χώρος μιας μικρής επιστημονικής
αναγέννησης και αυτή φωτίστηκε από την πιο διάσημη ανάμεσα στις γυναίκες
επιστήμονες και φιλοσόφους. Για δεκαπέντε αιώνες η Υπατία θεωρείται ότι ήταν η
μόνη γυναίκα επιστήμονας στην ιστορία. Ακόμα και σήμερα συχνά είναι η μόνη
γυναίκα που αναφέρεται στην ιστορία των μαθηματικών και της αστρονομίας. Αυτή η
ευγενής γυναίκα ξεχωρίζει στις σελίδες της ιστορίας σαν η μεγαλύτερη από τους
μάρτυρες Εθνικούς.
Η Ζωή της
Όταν γεννήθηκε η Υπατία το 370 μ.Χ.,
η διανοητική ζωή της Αλεξάνδρειας βρισκόταν σε κατάσταση επικίνδυνης σύγχυσης.
Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία γινόταν χριστιανική και όλο και πιο συχνά δεν ήταν μόνο
ο χριστιανός ζηλωτής που έβλεπε αιρέσεις και σατανισμό στα μαθηματικά και στην
επιστήμη: "οι μαθηματικοί έπρεπε να κατασπαραχθούν από θηρία ή να καούν
ζωντανοί" (McCabe). Μερικοί από τους χριστιανούς Πατέρες αναβίωσαν τις
θεωρίες της επίπεδης γης και του σύμπαντος ως στερέωμα. Στην Αλεξάνδρεια ο Θεόφιλος,
Πατριάρχης Αλεξάνδρειας, υποκινούσε βίαιες συγκρούσεις μεταξύ Εθνικών
(Ελλήνων), Εβραίων και Χριστιανών. Δεν ήταν μια και τόσο ευμενής εποχή για να
είναι κανείς επιστήμονας, ή φιλόσοφος.
Ο πατέρας της Υπατίας, ο Θέων, ήταν μαθηματικός και αστρονόμος στο Μουσείο.
Επέβλεπε από κοντά κάθε πλευρά της εκπαίδευσης της κόρης του. Σύμφωνα με το
μύθο, ήταν αποφασισμένος να γίνει η κόρη του ένα 'τέλειο ανθρώπινο ον' - ήταν η
εποχή που οι γυναίκες θεωρούνταν κάτι παρακάτω από άνθρωποι! Ήταν προσωπική
μαθήτρια του Πλούταρχου και ανατράφηκε στις θεμελιώδεις αρχές της Πλατωνικής
Σχολής. Η Υπατία ήταν πραγματικά μια ξεχωριστή νέα. Ταξίδεψε στην Αθήνα και την
Ιταλία και εντυπωσίαζε όσους συναντούσε με την εξυπνάδα και την ομορφιά της.
Σπούδασε στη νεοπλατωνική σχολή του Πλούταρχου του Νεότερου και της κόρης του
Ασκληπιγένειας στην Αθήνα. Την εποχή εκείνη υπήρχε διάκριση μεταξύ των
νεοπλατωνικών σχολών της Αλεξάνδρειας και της Αθήνας. Η σχολή της Αθήνας τόνιζε
περισσότερο την απόκρυφη επιστήμη, αλλά για τους Χριστιανούς, όλοι οι
Πλατωνιστές ήταν επικίνδυνοι αιρετικοί.
Όταν επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια
έγινε δασκάλα των μαθηματικών και της φιλοσοφίας. Το Μουσείο είχε χάσει την
υπεροχή του και η Αλεξάνδρεια τώρα είχε ξεχωριστά σχολεία για Εθνικούς, για
Εβραίους και για Χριστιανούς. Ωστόσο, η Υπατία δίδασκε σε ανθρώπους κάθε
θρησκείας και μετά τον πατέρα της ανέλαβε μια Έδρα Φιλοσοφίας στην πόλη.
Σύμφωνα με τον βυζαντινό εγκυκλοπαιδιστή Σουίδα, 'ήταν επίσημα διορισμένη να
ερμηνεύει το δόγμα του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη κ.ά.". Πολλοί μαθητές
ερχόταν στην Αλεξάνδρεια ειδικά για να παρακολουθήσουν τις διαλέξεις της για τα
μαθηματικά, την αστρονομία, τη φιλοσοφία και τη μηχανική. Το σπίτι της έγινε
κέντρο διανοουμένων και συγκέντρωνε σχολαστικιστές που συζητήσουν επιστημονικά
και φιλοσοφικά ερωτήματα.
Η Υπατία δεν παντρεύτηκε ποτέ και για αιώνες οι ιστορικοί αναρωτιόταν για
την αγνότητά της. Χωρίς εξαίρεση, οι ελάχιστες ιστορικές αναφορές σε αυτή
την παρθένο φιλόσοφο βεβαιώνουν την αρετή της, την ακεραιότητά της και την απόλυτη
αφοσίωσή της στα ιδεώδη της Αλήθειας και του Δίκαιου.
Τα Έργα της
Με επιχειρήματα και δημόσια
αναγνώριση και σεβασμό η Υπατία επισκίαζε κάθε αντίπαλο των Χριστιανικών
δογμάτων της Βόρειας Αιγύπτου. Ήταν φημισμένη για το βάθος της γνώσης της και
τη γοητεία της προσωπικότητάς της και αγαπημένη των πολιτών της Αλεξάνδρειας.
Συχνά την καλούσαν ως σύμβουλο οι άρχοντες της πόλης.
Αν και τα γραπτά της καταστράφηκαν στην πυρκαγιά της βιβλιοθήκης της
Αλεξάνδρειας, μπορούμε να σχηματίσουμε μια εικόνα του περιεχομένου τους από τα
σχόλια σύγχρονών συγγραφέων της . Η Υπατία έγραψε σχόλια για την
Αριθμητική του Διόφαντου, επίσης για τον Αστρονομικό Κανόνα του Πτολεμαίου και
ακόμα για τις Κωνικές Τομές του Απολλώνιου της Πέργα.
Τα περισσότερα από τα γραπτά της Υπατίας ξεκίνησαν σαν σημειώσεις για τους
μαθητές της. Κανένα δεν έχει διασωθεί ολοκληρωμένο, αν και είναι πιθανό τμήματα
του έργου της να έχουν ενσωματωθεί στις εκτενείς πραγματείες του Θέωνα. Μερικές
πληροφορίες για τα επιτεύγματά της προέρχονται από δασωμένα γράμματα του μαθητή
και φίλου της Συνέσιου του Κυρηναίου, που αργότερα έγινε ο πλούσιος και ισχυρός
Επίσκοπος της Πτολεμαϊδας. Κάποτε ο Συνέσιος, Επίσκοπος και γνωστός για τη
μόρφωσή του, της έγραψε ζητώντας τη βοήθειά της στην κατασκευή ενός αστρολάβου και
ενός υδροσκοπίου, αναγνωρίζοντας τη μοναδική υπεροχή του νου της.
Το σημαντικότερο έργο της Υπατίας
ήταν στην άλγεβρα. Έγραψε σχόλια στην Αριθμητική του Διόφαντου σε 13 βιβλία. Ο
Διόφαντος έζησε και εργάσθηκε στην Αλεξάνδρεια τον τρίτο αιώνα και έχει ονομασθεί
'πατέρας της άλγεβρας'. Ανέπτυξε τις απροσδιόριστες (ή Διοφαντικές) εξισώσεις,
δηλαδή εξισώσεις με πολλαπλές λύσεις. (Ένα συνηθισμένο παράδειγμα προβλημάτων
αυτού του τύπου είναι το πώς μπορούμε να μετατρέψουμε ένα κατοστάρικο σε
νομίσματα χρησιμοποιώντας διαφορετικά νομίσματα, 50άρικα, 20άρικα κλπ.).
Εργάσθηκε επίσης με δευτεροβάθμιες εξισώσεις. Τα σχόλια της Υπατίας
περιελάμβαναν εναλλακτικές λύσεις και πολλά νέα προβλήματα που προέκυπταν σαν
συνέπεια στα χειρόγραφα του Διόφαντου.
Η Υπατία έγραψε επίσης μια διατριβή Περί των Κωνικών του Απολλώνιου σε οκτώ
βιβλία. Ο Απολλώνιος ο Πέργας ήταν ένας αλεξανδρινός γεωμέτρης του 3ου π.Χ.
αιώνα, που προσπάθησε να εξηγήσει τις ασυνήθιστες τροχιές των πλανητών. Το
κείμενο της Υπατίας ήταν μια εκλαΐκευση της εργασίας του. Όπως οι έλληνες
πρόγονοί της, η Υπατία γοητευόταν από τις κωνικές τομές (τα γεωμετρικά σχήματα
που σχηματίζονται όταν ένα επίπεδο τέμνει ένα κώνο). Μετά το θάνατό της, οι
κωνικές τομές αγνοήθηκαν μέχρι την αρχή του 17ου αιώνα όταν οι επιστήμονες
συνειδητοποίησαν ότι πολλά φυσικά φαινόμενα, όπως οι τροχιές πλανητών,
περιγραφόταν με τον καλύτερο τρόπο με τις καμπύλες που προκύπτουν από κωνικές
τομές.
Ο Θέων, ο πατέρας της Υπατίας, αναθεώρησε και εξέλιξε τα Στοιχεία της
γεωμετρίας του Ευκλείδη και είναι η δική του έκδοση που χρησιμοποιείται ακόμα
και σήμερα. Πιθανότατα η Υπατία εργάσθηκε μαζί του σε αυτή την αναθεώρηση.
Αργότερα έγραψε μαζί του τουλάχιστον μία διατριβή για τον Ευκλείδη. Η Υπατία
επίσης έγραψε τουλάχιστον ένα βιβλίο από την εργασία του Θέωνα για τον
Πτολεμαίο. Ο Πτολεμαίος είχε συστηματοποιήσει όλη τη σύγχρονη μαθηματική και
αστρονομική γνώση σε ένα έργο 13 βιβλίων, το οποίο μετριόφρονα ονόμασε
Μαθηματική Πραγματεία. Άραβες Σχολαστικιστές το μετονόμασαν σε Almagest ('Μέγα
Βιβλίο"). Το σύστημα του Πτολεμαίου παρέμεινε το κυρίαρχο αστρονομικό έργο
μέχρι τον Κοπέρνικο τον 16ο αιώνα. Οι πίνακες της Υπατίας για τις κινήσεις των
ουράνιων σωμάτων, ο Αστρονομικός Κανών, ίσως ήταν μέρος των σχολίων του Θέωνα
στον Πτολεμαίο, ή ήταν ξεχωριστό έργο.
Εκτός από τη φιλοσοφία και τα μαθηματικά, η Υπατία είχε ενδιαφέρον για τη
μηχανική και την πρακτική τεχνολογία. Τα γράμματα του Συνέσιου περιέχουν σχέδια
για αρκετά επιστημονικά όργανα περιλαμβάνοντας έναν αστρολάβο (Ο αστρολάβος
χρησιμοποιούταν για τη μέτρηση των θέσεων του άστρων, πλανητών και του ήλιου
και για τον υπολογισμό της ώρας και του ανερχόμενου ζωδίου του ζωδιακού).
Η Υπατία ανέπτυξε ακόμα μια συσκευή για τη διύλιση του νερού, ένα όργανο για τη
μέτρηση της στάθμης του νερού και ένα διαβαθμισμένο υδρόμετρο από μπρούτζο για
τη μέτρηση της ειδικής βαρύτητας (πυκνότητας) ενός υγρού.
Η Υπατία ήταν ο τελευταίος Έλληνας Εθνικός επιστήμονας του δυτικού κόσμου και ο
θάνατός της συνέπεσε με τα τελευταία χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Και
αφού από τότε δεν υπήρξαν σημαντικές πρόοδοι στα μαθηματικά, την αστρονομία και
τη φυσική σε όλη τη Δύση για άλλα 1000 χρόνια, η Υπατία έγινε σύμβολο του
τέλους της αρχαίας επιστήμης. Μετά την Υπατία ήρθε το χάος και ο βαρβαρισμός
των Σκοτεινών Χρόνων.
Αρκετοί συγγραφείς μνημονεύουν τις διδασκαλίες της Υπατίας σαν Χριστιανικές στο
πνεύμα. Πραγματικά, η Υπατία αφαίρεσε το πέπλο μυστηρίου με το οποίο είχε
καλυφθεί αυτή η νέα θρησκεία, συζητώντας με τέτοια ευκρίνεια για τις πιο
πολύπλοκες αρχές της ώστε πολλοί νεοφώτιστοι στη Χριστιανική πίστη εγκατέλειψαν
το Χριστιανισμό για να γίνουν μαθητές της. Η Υπατία αποδείκνυε λογικά την
παγανιστική καταγωγή της Χριστιανικής πίστης, αλλά και εξέθετε τα υποτιθέμενα
θαύματα που οι Χριστιανοί πρόβαλαν σαν σημάδια "θείας προτίμησης",
αναλύοντας τους φυσικούς νόμους που διέπουν τα φαινόμενα.
Ο Θάνατος της
Σαν γυναίκα και άνθρωπος, που
ασπάστηκε την ελληνική επιστημονική σκέψη και σαν πολιτικό πρόσωπο με επιρροή,
η Υπατία βρέθηκε σε πολύ επικίνδυνη θέση σε μια όλο και πιο χριστιανική πόλη.
Το 412 ο Κύριλλος, ένας φανατικός χριστιανός, έγινε Πατριάρχης της Αλεξάνδρειας
και μεγάλη εχθρότητα αναπτύχθηκε μεταξύ του Κυρίλλου και του Ορέστη, του
Ρωμαίου Κυβερνήτη της Αιγύπτου, ενός παλιού μαθητή και καλού φίλου της Υπατίας.
Αμέσως μόλις πήρε την εξουσία, ο Κύριλλος άρχισε να διώκει τους εβραίους,
διώχνοντας χιλιάδες από αυτούς από την πόλη. Έπειτα, παρά τη σφοδρή αντίθεση
του Ορέστη, έστρεψε την προσοχή του στο να καθαρίσει την πόλη από του
νεοπλατωνιστές. Αγνοώντας τις εκκλήσεις του Ορέστη, η Υπατία αρνήθηκε να
απαρνηθεί τις ιδέες της και να ασπασθεί το Χριστιανισμό.
Ο Κύριλλος, ο οποίος αργότερα αναγορεύτηκε ο πατέρας τους δόγματος της
Χριστιανικής Τριάδας και αγιοποιήθηκε για το ζήλο του έβλεπε στην Υπατία μια
συνεχή απειλή για τη διάδοση της Χριστιανικής πίστης, ο Κύριλλος, τουλάχιστον
έμμεσα, ήταν η αιτία του τραγικού της θανάτου. Παρά κάθε επόμενη προσπάθεια να
τον απαλλάξουν από το στίγμα του δολοφόνου, το αδιαμφισβήτητο γεγονός παραμένει
ότι δεν έκανε καμία προσπάθεια να αποτρέψει το αποτρόπαιο και βίαιο έγκλημα. Το
μόνο ελαφρυντικό που μπορεί κανείς να προσφέρει σαν υπεράσπισή του είναι το
ότι, τυφλωμένος από τη μανία του φανατισμού, ο Κύριλλος θεωρούσε την Υπατία ως
μάγισσα εκπρόσωπο του Κακού.
Ο φόνος της Υπατίας περιγράφεται στα γραπτά του χριστιανού ιστορικού του 5ου
αιώνα Σωκράτη του Σχολαστικού:
"Όλοι οι άνθρωποι την σεβόταν
και την θαύμαζαν για την απλή ταπεινοφροσύνη του μυαλού της. Ωστόσο, πολλοί με
πείσμα την ζήλευαν και επειδή συχνά συναντούσε και είχε μεγάλη οικειότητα με
τον Ορέστη, ο λαός την κατηγόρησε ότι αυτή ήταν η αιτία που ο Επίσκοπος και ο Ορέστης
δεν γινόταν φίλοι. Με λίγα λόγια, ορισμένοι πεισματάρηδες και απερίσκεπτοι
κοκορόμυαλοι με υποκινητή και αρχηγό τους τον Πέτρο, έναν οπαδό αυτής της
Εκκλησίας, παρακολουθούσαν αυτή τη γυναίκα να επιστρέφει σπίτι της γυρνώντας
από κάπου. Την κατέβασαν με τη βία από την άμαξά της, την μετέφεραν στην
Εκκλησία που ονομαζόταν Caesarium, την γύμνωσαν εντελώς, της έσκισαν το δέρμα
και έκοψαν τις σάρκες του σώματός της με κοφτερά κοχύλια μέχρι που ξεψύχησε,
διαμέλισαν το σώμα της, έφεραν τα μέλη της σε ένα μέρος που ονομαζόταν Κίναρον
και τα έκαψαν."
Οι δολοφόνοι της Υπατίας ήταν Παραβολικοί, φανατικοί μοναχοί της Εκκλησίας του
Αγ. Κυρίλλου της Ιερουσαλήμ, πιθανώς υποβοηθούμενοι από Νιτριανούς μοναχούς. Το
αν ο Κύριλλος διέταξε ο ίδιος το φόνο παραμένει ανοικτό ερώτημα. Πάντως,
δημιούργησε το λιγότερο το πολιτικό κλίμα που επέτρεψε μια τέτοια θηριωδία. Ο
Κύριλλος αργότερα ονομάστηκε άγιος.
Ο Ορέστης ανέφερε τη δολοφονία και ζήτησε από τη Ρώμη να ξεκινήσει έρευνες.
Αργότερα παραιτήθηκε και έφυγε από την Αλεξάνδρεια. Η έρευνα αναβλήθηκε πολλές
φορές λόγω 'έλλειψης μαρτύρων' και τελικά ο Κύριλλος ισχυρίσθηκε ότι η Υπατία
ήταν ζωντανή και ζούσε στην Αθήνα.
Έτσι χάθηκε το 415 η μεγαλύτερη γυναίκα μύστης του αρχαίου κόσμου και μαζί της
έπεσε και η Νεοπλατωνική Σχολή της Αλεξάνδρειας.
Με την εξάπλωση του Χριστιανισμού, η έρευνα έδωσε τη θέση της στην εμφάνιση
πολλών θρησκευτικών λατρειών και μεγάλο θρησκευτικό χάος και ενδιαφέρον για την
αστρολογία και το μυστικισμό. Το 640 εισέβαλαν οι Άραβες στην Αλεξάνδρεια και ό,τι
είχε απομείνει από το Μουσείο καταστράφηκε...
"Η Υπατία ήταν ένα πρόσωπο που χώριζε την
κοινωνία σε δύο μέρη:
αυτούς που την θεωρούσαν θαύμα του φωτός...
και αυτούς που την έβλεπαν σαν απόστολο του σκότους..."
(Elbert Hunnard)
Διαβάστε περισσότερα: http://www.ellinikoarxeio.com/2010/06/370-415-hypatia-from-alexandria_02.html#ixzz4XEBymV1X
ΤΙ ΓΡΑΦΟΥΝ ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΡΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΤΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΤΑΛΙΜΠΑΝ!!
Υπατία , της Τζούλια Μάργκαρετ Κάμερον, 1867.Μουσείο J. Paul Getty. Ψηφιακή εικόνα ευγενική προσφορά του Προγράμματος Ανοικτού Περιεχομένου του Getty.
ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ!!
Μια μέρα
νωρίς την άνοιξη κατά τη διάρκεια του έτους 415 στην πόλη της Αλεξάνδρειας -την
πνευματική καρδιά της φθίνουσας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας- η ειδωλολατρική
φιλόσοφος Υπατία δολοφονήθηκε από έναν όχλο χριστιανών ανδρών. Αυτοί οι
άντρες, οι παραμπαλάνοι, ήταν μια εθελοντική πολιτοφυλακή μοναχών
που υπηρετούσαν ως κολλητοί του αρχιεπισκόπου. Ο στρατευμένος σκοπός τους
ήταν να βοηθήσουν τους νεκρούς και τους ετοιμοθάνατους, αλλά θα μπορούσαν να
βρεθούν πιο εύκολα να
τρομοκρατούν αντίπαλες χριστιανικές ομάδες και να ισοπεδώνουν
"ειδωλολατρικούς" ναούς. Με την προτροπή του Κυρίλλου, επισκόπου
Αλεξανδρείας, είχαν ήδη καταστρέψει τα ερείπια της Βιβλιοθήκης της
Αλεξάνδρειας. Οι παραμπαλάνι ισοπέδωσαν ειδωλολατρικούς ναούς, επιτέθηκαν
στις εβραϊκές συνοικίες και μόλυναν τα αριστουργήματα της αρχαίας τέχνης που
θεωρούσαν δαιμονικά, ακρωτηριάζοντας αγάλματα και λιώνοντάς τα για
χρυσό. Έστειλαν τώρα το βλέμμα τους στον αγαπημένο δάσκαλο των μαθηματικών
και της φιλοσοφίας της πόλης, του οποίου η κοινωνική κατάταξη ήταν εφάμιλλη με
τους σημαντικότερους άνδρες της Αλεξάνδρειας. Μη καταλαβαίνοντας τίποτα
από τη φιλοσοφία της, την αποκαλούσαν μάγισσα. Τράβηξαν την ηλικιωμένη
δασκάλα από το άρμα της καθώς διέσχιζε την πόλη και την έσυραν σε έναν
ναό. Ήταν γυμνή, το δέρμα της ξεφλουδίστηκε με οδοντωτά κομμάτια από
κοχύλια στρειδιών, τα άκρα της τραβήχτηκαν από το σώμα της και παρέλασαν στους
δρόμους. Τα λείψανά της κάηκαν ως κοροϊδία της παγανιστικής θυσίας.
Ο θάνατος της Υπατίας σήμανε το τέλος της ειδωλολατρίας και τον θρίαμβο του Χριστιανισμού, την τελική πράξη μιας εκατονταετίας βεντέτας που διεξήγαγε η νέα θρησκεία ενάντια στον αρχαίο κόσμο.
HΗ Υπατία γεννήθηκε γύρω στο 355 στη ρωμαϊκή ελίτ και εκπαιδεύτηκε από τον διάσημο μαθηματικό πατέρα της Θεόν. θα έμενε στο σπίτι του και θα δούλευε μαζί του για όλη της τη ζωή. Μια γυναίκα στους φιλοσοφικούς κύκλους ήταν κάτι σπάνιο στον κλασικό κόσμο, αν και υπήρχαν περιπτώσεις γυναικών που πέτυχαν αναγνώριση στις τέχνες και τις επιστήμες όταν γεννήθηκαν από έναν αξιόλογο πατέρα που δεν είχε γιους. Το φύλο της αναμφίβολα εξόργισε τους ζηλωτές χριστιανούς αντιπάλους της, οι οποίοι προσηλώθηκαν στον περιορισμό της επιρροής των γυναικών. Αλλά οι άντρες στον τομέα της τη σεβάστηκαν, ακόμα κι αν το να αναφέρουν ότι δεν ήταν άντρας ήταν απαραίτητο στον έπαινο τους. «Λόγω της αυτοκυριαρχίας και της ευκολίας συμπεριφοράς που είχε αποκτήσει ως συνέπεια της καλλιέργειας του μυαλού της, όχι σπάνια εμφανιζόταν δημόσια παρουσία των δικαστών», έγραψε ο Σωκράτης Σχολαστικός. ο σύγχρονος της στην Κωνσταντινούπολη. «Ούτε ένιωθε ντροπή που πήγε σε μια συνέλευση ανδρών. Όλοι οι άνδρες λόγω της εξαιρετικής αξιοπρέπειας και αρετής της τη θαύμαζαν περισσότερο».
Η Υπατία επισκίασε όλους τους μελετητές της εποχής της με τα επιτεύγματά της στα μαθηματικά και τη φιλοσοφία. Γύρω στο 400 έγινε επικεφαλής της πλατωνικής σχολής στην Αλεξάνδρεια, όπου δίδασκε πλούσιους νέους (όλοι οι μαθητές της ήταν άνδρες) που στάλθηκαν από μακρινές γωνιές της αυτοκρατορίας για να λάβουν την καλύτερη εκπαίδευση που μπορούσαν να αγοράσουν τα χρήματα. Τα αλεξανδρινά σχολεία δεν χωρίζονταν από τη θρησκεία. δίδασκε και χριστιανούς και ειδωλολάτρες, κάνοντας συμμάχους και τους δύο. Ήταν επιφυλακτική σχετικά με το να πάρει μέρος στον αγώνα για την εξουσία μεταξύ του Χριστιανισμού και του αρχαίου κόσμου και ακολούθησε μια πιο υπερβατική προσέγγιση προς την πνευματικότητα. Αν και συμπαθούσε τη νέα θρησκεία, με αρκετούς στενούς φίλους να αναδεικνύονται στην εκκλησία, η Υπατία θεωρούσε τον εαυτό της ως φιλόσοφο και ως εκ τούτου ταξινομήθηκε ως ειδωλολάτρης. η κλασική παιδεία και ο παγανισμός ήταν στενά συνδεδεμένοι. Εκτός από τη διδασκαλία έδωσε δημόσιες διαλέξεις στις οποίες παρακολούθησαν κυβερνητικοί αξιωματούχοι ζητώντας τη συμβουλή της για δημοτικά θέματα, μέρος μιας παλαιότερης παράδοσης πολιτικών που συμβουλεύονται φιλοσόφους για το πώς να κυβερνούν. Ήταν αριστοκρατική και είχε επιρροή, αλλά η δημοτικότητά της θα ενέπνεε έναν μοιραίο φθόνο στον επίσκοπο.
Η δεσποινίς Τζούλια Νίλσον ως «Υπατία», γ. 1890. The British Museum, Prints and Drawings.
Το μεγαλύτερο επίτευγμα της Υπατίας και του σχολείου της στην Αλεξάνδρεια δεν ήταν η εισαγωγή νέων ιδεών αλλά η μεταφορά της φλόγας της φιλοσοφικής έρευνας σε μια ολοένα και πιο σκοτεινή εποχή. Ενώ οι χριστιανοί φανατικοί κατέστρεφαν ναούς και έκαιγαν αιρετικά βιβλία, η Υπατία έγραψε πραγματείες διευκρινίζοντας τα πιο αμβλεία σημεία του Ευκλείδη και του Πτολεμαίου για ένα ευρύτερο αναγνωστικό κοινό, μια δημοφιλής μορφή εκείνη την εποχή. Σχεδίασε το πρώτο υδροσκόπιο και τον αστρολάβο και εφηύρε μια πιο αποτελεσματική μέθοδο μακράς διαίρεσης (τουλάχιστον μία τόσο χρήσιμη όσο μπορούμε να ελπίζουμε ενώ εξακολουθεί να περιορίζεται στους ρωμαϊκούς αριθμούς). Ζώντας οκτακόσια χρόνια μετά τον Πλάτωνα, έδωσε διαλέξεις για έννοιες που εισήχθησαν για πρώτη φορά στην Αθήνα με νεότερο υλικό από μυστικιστές φιλοσόφους όπως ο Πλωτίνος. Οδήγησε τους μαθητές μέσω διαλογισμών σχετικά με τη φύση της πραγματικότητας, την αφηρημένη έννοια ότι μια οντότητα -το Ένα- υπάρχει αδιαίρετα πίσω από όλες τις πραγματικότητες και ότι το σύμπαν προέρχεται από αυτήν την πηγή.
Για την Υπατία, τα μαθηματικά δεν ήταν μια σκληρή επιστήμη βασισμένη σε αποδείξεις, αλλά μάλλον η ιερή γλώσσα του σύμπαντος. Δανειζόμενη από τον Πυθαγόρα, δίδαξε ότι ο κόσμος είναι αριθμητικά ταξινομημένος, με τους πλανήτες να κινούνται σε τροχιές που αντιστοιχούν σε μουσικά διαστήματα και να δημιουργούν αρμονίες στο διάστημα - «τη μουσική των σφαιρών». Η γεωμετρία χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο διαλογισμού για την κατανόηση του δυϊσμού μεταξύ ύλης και πνεύματος. Στον αρχαίο κόσμο υπήρχε ελάχιστη διάκριση της αστρονομίας από την αστρολογία ή των μαθηματικών από τη μαγεία. Η σχέση της Υπατίας με τα αστέρια ήταν αρκετή ώστε οι εκκλησιαστικοί ηγέτες να την κατηγορήσουν για μαγεία. Ο απαίδευτος παραμπαλανί, που δεν καταλάβαινε τίποτα από φιλοσοφικές αποχρώσεις, πίστεψε τη φήμη.
Καθώς η έννοια του θεοκρατικού αυταρχισμού άρχισε να ριζώνει σε μια κουλτούρα που προηγουμένως διακρινόταν από την ελεύθερη ανταλλαγή ιδεών, το ίδιο το πνεύμα έρευνας που ενθάρρυνε η Υπατία θα απειλούσε την εκκλησία. Οι πρώτοι χριστιανοί ηγέτες εδραίωσαν την πολιτική εξουσία δεσμεύοντας την εξουσία τους σε μια άκαμπτη, κυριολεκτική ερμηνεία αναγνωρισμένων διδασκαλιών. Η Υπατία, από την άλλη πλευρά, ενθάρρυνε τον προσωπικό διαλογισμό για τη φύση της πραγματικότητας και η φιλοσοφία της δεν ήταν συνδεδεμένη με κάποια συγκεκριμένη θεότητα. Η εσωτερική προσέγγισή της στην πνευματικότητα έρχεται σε σύγκρουση με τη θρησκευτική κατήχηση της εκκλησίας που βασίζεται στη γνώση που λαμβάνεται από μια εξωτερική πηγή, όπου η τυφλή υπακοή σε μια ανώτερη δύναμη ήταν αρετή και η περιέργεια μια κακία.
UΜέχρι την εποχή του Κωνσταντίνου, οι Ρωμαίοι ασκούσαν τον θρησκευτικό συγκρητισμό, την ανάμειξη διαφόρων συστημάτων πεποιθήσεων και θεοτήτων από μακρινά μέρη της αυτοκρατορίας. Κάθε άτομο ήταν ελεύθερο να λατρεύει ένα πάνθεον διαφορετικών θεών και να ακολουθεί τις μυστικές τελετές περισσότερων της μιας μυστηριωδών λατρειών. Αυτή η πνευματική αφομοίωση τόνισε μια υποκείμενη αίσθηση ενότητας και συχνά δύο ή περισσότερες θεότητες από ξεχωριστούς πολιτισμούς συγχωνεύονταν σε μια νέα προσωπικότητα. Ο ελληνο-αιγυπτιακός θεός Serapis ήταν ένας τέτοιος θεός, μια συγχώνευση του Δία και του Όσιρι. Ήταν ο προστάτης της Αλεξάνδρειας και ο ναός του, το Serapeum, στέγαζε τα ερείπια της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας (η κύρια βιβλιοθήκη καταστράφηκε το 48 π.Χ.φωτιά), αίθουσες διαλέξεων για ειδωλολάτρες δασκάλους όπως η Υπατία και ιερά άλλων θεών με αγάλματα σχεδιασμένα από τους καλύτερους καλλιτέχνες του κλασικού κόσμου. Θεωρούμενος ένα θαύμα του κόσμου, ο ναός ήταν ένας από τους δύο σημαντικότερους προμαχώνες του παγανιστικού πολιτισμού στην Αλεξάνδρεια. η άλλη ήταν η ίδια η Υπατία. Καθώς ο Χριστιανισμός κέρδιζε έλξη, κάθε ίχνος ειδωλολατρίας κινδύνευε.
Ο Κωνσταντίνος άνοιξε το δρόμο για να γίνει ο χριστιανισμός κρατική θρησκεία έναν αιώνα πριν από το θάνατο της Υπατίας. Αφού κατέκτησε τόσο το ανατολικό όσο και το δυτικό μισό της αυτοκρατορίας –μια περιοχή που περιλαμβάνει μεγάλο μέρος της σύγχρονης Μέσης Ανατολής και Ευρώπης καθώς και τη βόρεια ακτή της Αφρικής– συγκέντρωσε συμβούλια χριστιανών επισκόπων για να θεσμοθετήσει τη νέα πίστη, αναδιαρθρώνοντας τη θρησκεία από μια ποικιλία από χαλαρά δεμένες και συχνά αντικρουόμενες σέκτες σε μια δογματική, μισαλλόδοξη, τρομοκρατική μηχανή. Αν και λέωνε ως ο Μέγας Κωνσταντίνος, πολλοί από τους συγχρόνους του ήταν σθεναρά αντίθετοι μαζί του. Ο ειδωλολατρικός συμπαθής Ζώσιμος του έκτου αιώνα μιλά για τον χαρακτήρα του Κωνσταντίνου:
Τώρα που ολόκληρη η αυτοκρατορία είχε πέσει στα χέρια του Κωνσταντίνου, δεν έκρυβε πλέον την κακή του διάθεση και τις μοχθηρές κλίσεις του, αλλά ενεργούσε όπως ήθελε, χωρίς έλεγχο.
Ο Κωνσταντίνος σκότωσε τον ίδιο του τον γιο, τον διάδοχο του θρόνου. Θυμωμένος με τη γυναίκα του, την έβρασε μέχρι θανάτου στην μπανιέρα της. Σύμφωνα με τον Ζώσιμο, κανένας από τους ειδωλολάτρες ιερείς δεν ήταν διατεθειμένος να τον εξαγνίσει—«του είπαν ότι δεν υπήρχε κανένα είδος εξευτελισμού που να ήταν αρκετό για να τον καθαρίσει από τέτοιες τεραστίες». Ένας χριστιανός ιερέας, ωστόσο, υποτίθεται ότι τον έπεισε ότι αυτή η νέα θρησκεία θα τον απαλλάξει από τις αμαρτίες του. Το χρονοδιάγραμμα του Ζώσιμου δεν είναι αρκετά ακριβές—ο Κωνσταντίνος είχε μεταστραφεί πριν από τη δολοφονία της αυτοκράτειρας—αλλά το συναίσθημα είναι ενδεικτικό. Ο Κωνσταντίνος δεν ήταν αγαπητός στους Ρωμαίους παραδοσιακούς που απέδωσαν την παρακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην άνοδο του Χριστιανισμού. Συνηθισμένοι να λατρεύουν όπως ήθελαν, τρομοκρατήθηκαν που οι ίδιοι θεοί που τους προστάτευαν και τους ευλογούσαν για αιώνες ήταν τώρα καταραμένοι ως δαίμονες.
Πάπας Μακάριος Κωνσταντίνος, γ. 1500. The Los Angeles County Museum of Art, Gift of Max and Elinor Toberoff.
Ο αυτοκράτορας ψήφισε αρκετούς νόμους που περιόριζαν τον παγανισμό ενώ ενίσχυαν τον Χριστιανισμό. Απαγόρευσε τη μαγεία και την ιδιωτική μαντεία — εκτός από τη δική του προσωπική χρήση (καλούσε τους οιωνούς να αποκρυπτογραφήσουν την έννοια των κεραυνών σε αυτοκρατορικά κτίρια). Αυτή η απαγόρευση αργότερα θα γίνει πρόβλημα για δασκάλους όπως η Υπατία λόγω της πεποίθησης ότι η αστρονομία και τα μαθηματικά ήταν μαγικές τέχνες. Ο αυτοκράτορας παρείχε φορολογικές ελαφρύνσεις για τις εκκλησίες, επιδοτώντας τις οικονομικές απώλειες της αυτοκρατορίας λεηλατώντας αρχαίους ναούς και λιώνοντας τα αγάλματά τους για τη συλλογή πολύτιμων μετάλλων. Το 325 συγκάλεσε τη Σύνοδο της Νίκαιας, την πρώτη προσπάθεια εγκαθίδρυσης της δογματικής ορθοδοξίας εντός του Χριστιανισμού. Οι χριστιανικές φατρίες είχαν προηγουμένως κηρύξει και ερμηνεύσει τα δικά τους μοναδικά ευαγγέλια. Η σύνοδος πυροδότησε μια συζήτηση μεταξύ ορθοδοξίας και αίρεσης,Βίβλος και τελικά καταστράφηκε. Οι διδασκαλίες του Άρειου, ενός πρώιμου χριστιανού συγγραφέα που αρνήθηκε τη θεότητα του Ιησού Χριστού, κάηκαν και όποιος έβρισκε να κρύβει τα βιβλία του καταδικαζόταν σε θάνατο. άλλα χριστιανικά γραπτά, συμπεριλαμβανομένων των χειρογράφων Nag Hammadi που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα και των χειρόγραφων της Νεκράς Θάλασσας, κρύφτηκαν μακριά κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου με την ελπίδα να διατηρηθούν. Οι ειδωλολατρικές γραφές θα θεωρούνταν επίσης αιρετικές και κατασταλμένες. Ο αυτοκράτορας αντιπαθούσε ιδιαίτερα τον φιλόσοφο Πορφύριο —έναν «εχθρό της ευσέβειας»— που ήταν μαθητής του Πλωτίνου και πολυγραφότατος συγγραφέας. Ολόκληρη η βιβλιοθήκη των έργων του καταστράφηκε και υπάρχει μόνο αποσπασματικά σήμερα.
Σε αντίθεση με τον συγκρητισμό, ο Κωνσταντίνος υποστήριζε την ιδέα του μονοθεϊσμού και ενός ζηλιάρη θεού που βασίλευε υπέρτατα σε όλους τους άλλους. Το υπονοούμενο ήταν ότι χρειαζόταν να υπάρχει ένας κυβερνήτης σε όλα επίσης, μια συγκαλυμμένη αναφορά στην επανένωση ολόκληρης της αυτοκρατορίας κάτω από έναν θρόνο. Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος έγραψε το Σύμβολο της Πίστεως της Νίκαιας, πιθανώς το πιο γνωστό ρητό ενός Ρωμαίου αυτοκράτορα: «Πιστεύουμε σε έναν Θεό, τον Πατέρα Παντοδύναμο, τον Δημιουργό του Ουρανού και της Γης». Το δόγμα καθιέρωσε τον ακριβή τρόπο με τον οποίο έπρεπε να κατανοηθεί ο Θεός, θέτοντας σε κίνηση τον διωγμό των Χριστιανών που ερμήνευαν διαφορετικά τη Γραφή, πέρα από όλους τους ειδωλολάτρες. Ο ανιψιός του Κωνσταντίνου Ιουλιανός «θεωρούσε τον θείο του όχι ως «μεγάλο» αλλά ως εγκληματία επαναστάτη που κατέστρεψε τις παραδοσιακές θρησκευτικές αξίες για να σώσει μια φορτωμένη συνείδηση, έναν τύραννο με μυαλό τραπεζίτη».
Τα επόμενα πενήντα χρόνια, οι Χριστιανοί πολέμησαν μεταξύ τους για να θέσουν τον έλεγχο και να καθορίσουν τον ορθόδοξο κανόνα. Η Υπατία γεννήθηκε αυτή την περίοδο, όταν ο παγανισμός μπόρεσε να διατηρήσει τα ερείσματά του μετά το θάνατο του Κωνσταντίνου και κατά τη γρήγορη διαδοχή των αυτοκρατόρων που τον ακολούθησαν, κάποιοι πιο ανεκτικοί προς τους αρχαίους τρόπους από άλλους. Αυτή η κατάσταση άλλαξε όταν ο Θεοδόσιος Α' έγινε αυτοκράτορας το 379. μέχρι το 380 είχε ανακηρύξει τον Χριστιανισμό ως κρατική θρησκεία. Ξαφνικά το αξίωμα του επισκόπου κατείχε την εξουσία ανάλογη με τον έπαρχο, μια θέση υπεύθυνη για τη διατήρηση του νόμου και της τάξης και θεωρήθηκε ο ανώτατος αυτοκρατορικός διορισμός. Ενθαρρυμένοι επίσκοποι ενθάρρυναν τους οπαδούς τους να ερημώσουν ειδωλολατρικούς ναούς και εβραϊκές συναγωγές. Στην Αλεξάνδρεια ο επίσκοπος Θεόφιλος επιστράτευσε τη βοήθεια των παραμπαλανητών.
Η αρχαιολογική βάση για την καταστροφή των μοναχών είναι ευρέως διαδεδομένη, καλύπτοντας τόσο το ανατολικό όσο και το δυτικό τμήμα της αυτοκρατορίας. Ο Θεοδοσιανός Κώδικας (με ημερομηνία 438) θυμάται «τον τρόμο εκείνων που ονομάζονται παραμπαλάνοι» και ο ιστορικός Ευνάπιος τους αποκαλεί «άνδρες στην όψη αλλά που ζούσαν τη ζωή των χοίρων και έκαναν ανοιχτά και επέτρεψαν αμέτρητα ανείπωτα εγκλήματα». Ο Έλληνας ρήτορας Λιβάνιος έγραψε στον αυτοκράτορα Θεοδόσιο το 386 για να παραπονεθεί για τη βαρβαρότητα των μοναχών:
[Οι μοναχοί] σπεύδουν να επιτεθούν στον ναό με ραβδιά και πέτρες και σιδερένιες ράβδους… ακολουθεί η απόλυτη ερήμωση, με απογύμνωση στέγης, γκρεμισμό τοίχων, γκρέμισμα αγαλμάτων και ανατροπή βωμών… οι ιερείς [ειδωλολάτρες ιερείς του ιερό] πρέπει ή να σωπάσει ή να πεθάνει.
Ο τελευταίος ηγέτης της Ακαδημίας του Πλάτωνα, ο Δαμάσκιος, τους αποκαλεί «ένα πλήθος κτηνωδών ανδρών—πραγματικά απεχθή—αυτούς που δεν λαμβάνουν υπόψη ούτε τη θεϊκή εκδίκηση ούτε την ανθρώπινη ανταπόδοση». Ουσιαστικά μόνος που υποστηρίζει τους παραμπαλανί είναι ο Αιγύπτιος επίσκοπος και ιστορικός της εκκλησίας Ιωάννης του Νικίου, ο οποίος τους αποκαλεί στοργικά «πλήθος πιστών στον Θεό».
Οι μοναχοί ήταν τέτοια απειλή που το 390 ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος τους εξόρισε στην έρημο, μακριά από πόλεις ή ναούς. Ο αυτοκράτορας απαγόρευσε επίσης τον παγανισμό το 390. Απαγόρευσε τις θυσίες και τις επισκέψεις σε ναούς. καταργήθηκαν οι παγανιστικές διακοπές. και απαγόρευσε τη μαγεία, τη μαντεία και την άσκηση παραδοσιακών τελετουργιών ακόμη και στην ιδιωτικότητα του σπιτιού. Ακόμη χειρότερα, ενέκρινε την κατεδάφιση ειδωλολατρικών ναών και ιερών τόπων μέχρι τα ίδια τους τα θεμέλια. Ο Θεόφιλος, επίσκοπος Αλεξανδρείας, άδραξε αυτή την ευκαιρία, ο οποίος κάλεσε τους παραμπαλανούς από τα λημέρια της ερήμου για να τον βοηθήσουν να ανατρέψει τα πιο σεβαστά ειδωλολατρικά μνημεία. Εξολόθρευσαν το Mithraeum, τον ναό της εξ ολοκλήρου ανδρικής λατρείας του θεού Μίθρα, που ήταν δημοφιλής στους στρατιώτες. Έριξαν το άγαλμα του θεού Πρίαπου, ένας θεός της γονιμότητας που αντιπροσωπεύεται από έναν μεγάλο φαλλό (οι πρώτοι χριστιανοί αποδοκίμαζαν τους υπαινιγμούς για τη σεξουαλικότητα - τα λάγνα αγάλματα της γυμνής Αφροδίτης τα πήγαν επίσης άσχημα). Το πραξικόπημα της χάρης του Θεόφιλου ήρθε το 392 όταν τα τσιράκια του κατέστρεψαν το Σεράπειο, την καρδιά της Αλεξάνδρειας. Ο ναός - τόσο μεγαλοπρεπής όσο η Ακρόπολη της Αθήνας - ισοπεδώθηκε και οι εικόνες, τα έργα τέχνης και τα αγάλματά του λιώθηκαν σε γλάστρες και σκεύη για χρήση από την εκκλησία. Η καταστροφή ήταν ένα καταστροφικό πλήγμα για τους ειδωλολάτρες φιλοσόφους, πολλοί από τους οποίους έφυγαν από την πόλη, για να μην ακούσουν ποτέ ξανά. Ο Χριστιανισμός φίμωσε όλες τις αντίθετες φωνές, μια νίκη που θα γινόταν απόλυτη με τον επερχόμενο φόνο της Υπατίας. Ο ναός - τόσο μεγαλοπρεπής όσο η Ακρόπολη της Αθήνας - ισοπεδώθηκε και οι εικόνες, τα έργα τέχνης και τα αγάλματά του λιώθηκαν σε γλάστρες και σκεύη για χρήση από την εκκλησία. Η καταστροφή ήταν ένα καταστροφικό πλήγμα για τους ειδωλολάτρες φιλοσόφους, πολλοί από τους οποίους έφυγαν από την πόλη, για να μην ακούσουν ποτέ ξανά. Ο Χριστιανισμός φίμωσε όλες τις αντίθετες φωνές, μια νίκη που θα γινόταν απόλυτη με τον επερχόμενο φόνο της Υπατίας. Ο ναός - τόσο μεγαλοπρεπής όσο η Ακρόπολη της Αθήνας - ισοπεδώθηκε και οι εικόνες, τα έργα τέχνης και τα αγάλματά του λιώθηκαν σε γλάστρες και σκεύη για χρήση από την εκκλησία. Η καταστροφή ήταν ένα καταστροφικό πλήγμα για τους ειδωλολάτρες φιλοσόφους, πολλοί από τους οποίους έφυγαν από την πόλη, για να μην ακούσουν ποτέ ξανά. Ο Χριστιανισμός φίμωσε όλες τις αντίθετες φωνές, μια νίκη που θα γινόταν απόλυτη με τον επερχόμενο φόνο της Υπατίας.
WΌταν ο Θεόφιλος πέθανε το 412, ο ανιψιός του Κύριλλος τον διαδέχθηκε ως επίσκοπος Αλεξανδρείας — αλλά μόνο αφού οι παραμπαλάνοι νίκησαν τους υποστηρικτές ενός διεκδικητή. Ο Κύριλλος μνημονεύεται από τους χριστιανούς θεολόγους για τα γραπτά του σχετικά με την Ενσάρκωση, τις προσπάθειές του να ενοποιήσει τόσο τις θεϊκές όσο και τις ανθρώπινες πτυχές του Ιησού Χριστού σε ένα ον. Οι προσπάθειές του για ενοποίηση δεν προχωρούν περαιτέρω. Μεταξύ των πρώτων ενεργειών του ως επισκόπου ήταν να διώξει τους Νοβάτες, μια αντίπαλη αίρεση των Χριστιανών. Φύτρωνε εντάσεις μεταξύ Χριστιανών και Εβραίων, με αποτέλεσμα τη βία και από τις δύο πλευρές. Ο εβραϊκός πληθυσμός της Αλεξάνδρειας που είχε ακμάσει από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου εξορίστηκε από την πόλη καθώς ο Κύριλλος έκλεισε συναγωγές.
Την ίδια περίπου εποχή, η Αλεξάνδρεια έλαβε νέο έπαρχο με το όνομα Ορέστης. Ένας μετριοπαθής Χριστιανός, κόπηκε από το ίδιο ύφασμα με τους μαθητές της Υπατίας και τους κυβερνητικούς αξιωματούχους που την καλούσαν συχνά: εύπορος και πολυμαθής, γεφυρώνοντας το χάσμα ανάμεσα στον αρχαίο κόσμο της ελληνικής σκέψης και τη νέα τάξη πραγμάτων της χριστιανικής φιλοσοφίας. Έκανε στενή φιλία με την Υπατία αμέσως μετά την άφιξή του στην Αλεξάνδρεια —πιθανότατα είχαν κοινούς φίλους που διευκόλυναν τη συνάντησή τους— και ήταν η κύρια μεταξύ των υποστηρικτών και των συμβούλων του.
Ο Ορέστης αποδοκίμαζε τον βίαιο εξτρεμισμό του Κύριλλου και ένιωθε ότι ο επίσκοπος καταπατούσε τις ευθύνες του πολίτη καλύτερα να αφεθούν σε κοσμικές αρχές όπως ο ίδιος. Όταν ο Κύριλλος έδιωξε τον εβραϊκό πληθυσμό από την πόλη, ο Ορέστης εξοργίστηκε και έγραψε στον αυτοκράτορα να παραπονεθεί. Ο Κύριλλος ανταπέδωσε τη χάρη. Η έντονη σχέση τους εντάθηκε, με καμία πλευρά να μην είναι πρόθυμη να συμβιβαστεί. Ο Ορέστης σταμάτησε να παρακολουθεί τις λειτουργίες του Κυρίλλου. Ο Κύριλλος απελπίστηκε. Σε μια μισόλογη απόπειρα συμφιλίωσης, ο Κύριλλος παρουσίασε στον Ορέστη μια Καινή Διαθήκη -την πρόσφατα κομμένη, ορθόδοξη εκδοχή- και του ζήτησε να αποδεχθεί την αλήθεια της και να λύσει τις διαφορές τους. Ο Ορέστης το είδε αυτό όχι ως εκεχειρία αλλά ως πρόσχημα για να αποδείξει δημόσια την υποτέλεια του στον επίσκοπο. Αρνήθηκε.
Ο Ορέστης κοροϊδεύεται από τους μοναχούς και η Υπατία σύρεται από την άμαξα της από Χριστιανούς, από τον Jan Luyken, 1701. Rijksmuseum.
Ο Κύριλλος, εξαγριωμένος, απάντησε καλώντας πεντακόσιους μοναχούς από την έρημο της Νιτρίας για να παρενοχλήσει τον έπαρχο. Ο παραμπαλανί περικύκλωσε τον Ορέστη καθώς περνούσε την πόλη και τον κατηγόρησε δημόσια για παγανισμό. Ο Ορέστης τους ενημέρωσε ότι είχε βαφτιστεί από τον επίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως. Ένας από τους μοναχούς πέταξε μια πέτρα στον έπαρχο, χτυπώντας του άσχημα το μέτωπο. Έντρομοι, οι φρουροί του τον εγκατέλειψαν καθώς αιμορραγούσε και ένα πλήθος Αλεξανδρινών (πιθανότατα μετριοπαθείς χριστιανοί) έσπευσε να τον προστατεύσει και να διώξει τους μοναχούς, αιχμαλωτίζοντας αυτόν που τον τραυμάτισε. Ο Ορέστης καταδίκασε τον μοναχό σε βασανιστήρια. Αφού ο μοναχός πέθανε από τα τραύματά του, ο Κύριλλος τον ανακήρυξε μάρτυρα.
Η κόντρα κλιμακώθηκε. Κατά τα έτη 414–15, ο Ορέστης ίδρυσε το δικό του πολιτικό κόμμα. Υποστηρίχτηκε από τους Εβραίους ηγέτες που παρέμειναν στην πόλη. κυβερνητικοί αξιωματούχοι που ήταν μετριοπαθείς Χριστιανοί όπως ο ίδιος. και την αλεξανδρινή ελίτ, συμπεριλαμβανομένης της Υπατίας. Υποστήριξε την εβραϊκή αντίσταση ενάντια στον Κύριλλο και πίστευε σε μια κυβέρνηση βασισμένη στον πολιτικό λόγο και όχι στη βία. ήταν φιλική με τους αξιωματούχους της πόλης που ζητούσαν τη συμβουλή της και τους διασκέδασαν στο σπίτι της. Είχε ισχυρούς συμμάχους σε όλη την αυτοκρατορία και ένα πλήθος πολιτικών τιμών. Αντίθετα, ο Κύριλλος ήταν ανεπιθύμητος και αντιπαθητικός. Βρίσκοντας τον εαυτό του σε αδιέξοδο, έβρισε με ζηλότυπη οργή εναντίον της Υπατίας, θεωρώντας την ως το κύριο εμπόδιο που εμποδίζει τη συμφιλίωση του με τον Ορέστη. Το Suda Lexicon , μια βυζαντινή εγκυκλοπαίδεια, λέει:
[Ο Κύριλλος] ήταν τόσο χτυπημένος από φθόνο που άρχισε αμέσως να σχεδιάζει τη δολοφονία της και μάλιστα την πιο αποτρόπαια μορφή δολοφονίας.
Ο Κύριλλος υποκίνησε φήμες η Υπατία ήταν μια μάγισσα που μάγεψε τον Ορέστη. Η δουλειά της στην αστρονομία, αδιαχώριστη από την αστρολογία, σφράγισε τη μοίρα της. Ο Ιωάννης του Νικίου απηχεί αυτήν την άποψη:
Και εκείνες τις ημέρες εμφανίστηκε στην Αλεξάνδρεια μια γυναίκα φιλόσοφος, μια ειδωλολάτρης, ονόματι Υπατία, και ήταν πάντα αφοσιωμένη στη μαγεία, στους αστρολάβους και στα μουσικά όργανα, και ξεγέλασε πολλούς ανθρώπους με τις σατανικές της πονηριές. Και ο κυβερνήτης της πόλης [Ορέστης] την τίμησε πολύ. γιατί τον είχε ξεγελάσει μέσα από τη μαγεία της. Και σταμάτησε να εκκλησιάζεται όπως συνήθιζε… Και όχι μόνο το έκανε αυτό, αλλά προσέλκυσε πολλούς πιστούς κοντά της, και ο ίδιος δέχτηκε τους απίστους στο σπίτι του.
Η συκοφαντία είχε τον επιθυμητό αντίκτυπο. Ο παραμπαλάνης, αποκαλώντας τη μάγισσα και καταξιωμένη γυναίκα, της έστησε ενέδρα ενώ ταξίδευε στην πόλη και τη βασάνισε και τη δολοφόνησε. Κανένα ιστορικό αρχείο δεν επιβεβαιώνει ότι ο Κύριλλος εξουσιοδότησε τη δολοφονία της. μπορεί να επιδίωκε μόνο να στρέψει το δημόσιο αίσθημα εναντίον της. Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί ότι ο παραμπαλανί του έφερε την Υπατία στον πρώην ναό της λατρείας του αυτοκράτορα για να τη βασανίσει, τον ίδιο ναό που ο Κύριλλος διοικούσε ως αρχηγείο του. Η πράξη έλαβε χώρα υπό το βλέμμα του και οι οπαδοί του—ενθαρρυμένοι από την πρόσφατη αγιοποίηση του μοναχού που είχε επιτεθεί στον Ορέστη—δεν φοβήθηκαν ότι ο επίσκοπος θα καταδίκαζε το έγκλημά τους.
Η πνευματική ζωή στην Αλεξάνδρεια, το
τελευταίο καταφύγιο της ελληνικής φιλοσοφίας, τελείωσε μετά το θάνατο της
Υπατίας. Το σχολείο της Αλεξάνδρειας έκλεισε και όσοι φιλόσοφοι παρέμειναν
στην πόλη μετά την καταστροφή του Σεραπείου τράπηκαν σε φυγή. Ο Ορέστης
εξαφανίστηκε χωρίς ίχνος, είτε ανακλήθηκε από τη θέση του από τον αυτοκράτορα
είτε αυτομόλησε από φόβο ότι θα είχε την ίδια μοίρα με τον φίλο του. Όλη η
γραφή της Υπατίας χάθηκε ως μέρος της συνωμοσίας της εκκλησίας για την
καταστολή της αιρετικής γνώσης. Στους επόμενους αιώνες της επιμέλειας της
εκκλησίας, όλα εκτός από το 1 τοις εκατό της λατινικής γραφής και το 10 τοις
εκατό της ελληνικής γραφής εξαφανίστηκαν είτε από σκόπιμη καταστροφή είτε από
παραμέληση. Θα χρειαστούν αιώνες πριν οι σπάνιες φιλοσοφικές και
μαθηματικές έρευνες του κλασικού κόσμου επανεμφανιστούν στην ανθρώπινη
συνείδηση κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης. Όσο για τον
Κύριλλο, περίμενε μια τιμωρία που δεν ήρθε ποτέ. Ως χαστούκι στον
καρπό, ο στρατός των μοναχών του μειώθηκε από οκτακόσιους σε πεντακόσιους με
αυτοκρατορικό διάταγμα. Οι παραμπαλανί ξεπέρασαν τον Κύριλλο, η βασιλεία
του τρόμου τους πήρε από την Αλεξάνδρεια και πέρα, διαδίδοντας τη φήμη τους ως
τρομοκράτες των πόλεων υπό την αιγίδα της εκκλησίας. Οι χριστιανοί
ιστορικοί γιόρτασαν τη δολοφονία της Υπατίας συγκρίνοντας τον θάνατό της με την
καταστροφή του Σεράπεου από τον θείο του Κύριλλου: «όλος ο λαός παραδόθηκε στον
πατριάρχη Κύριλλο και τον ονόμασε «νέο Θεόφιλο». γιατί κατέστρεψε τα
τελευταία υπολείμματα της ειδωλολατρίας στην πόλη». Ο Κύριλλος τιμήθηκε με
τον σπάνιο τίτλο «Δόκτωρ της Εκκλησίας» και αγιοποιήθηκε ως άγιος. Η
Υπατία ξεχάστηκε από τη δυτική σκέψη για χίλια τετρακόσια χρόνια. ο
στρατός των μοναχών του μειώθηκε από οκτακόσιους σε πεντακόσιους με
αυτοκρατορικό διάταγμα. Οι παραμπαλανί ξεπέρασαν τον Κύριλλο, η βασιλεία
του τρόμου τους πήρε από την Αλεξάνδρεια και πέρα, διαδίδοντας τη φήμη τους ως
τρομοκράτες των πόλεων υπό την αιγίδα της εκκλησίας. Οι χριστιανοί
ιστορικοί γιόρτασαν τη δολοφονία της Υπατίας συγκρίνοντας τον θάνατό της με την
καταστροφή του Σεράπεου από τον θείο του Κύριλλου: «όλος ο λαός παραδόθηκε στον
πατριάρχη Κύριλλο και τον ονόμασε «νέο Θεόφιλο». γιατί κατέστρεψε τα
τελευταία υπολείμματα της ειδωλολατρίας στην πόλη». Ο Κύριλλος τιμήθηκε με
τον σπάνιο τίτλο «Δόκτωρ της Εκκλησίας» και αγιοποιήθηκε ως άγιος. Η
Υπατία ξεχάστηκε από τη δυτική σκέψη για χίλια τετρακόσια χρόνια. ο
στρατός των μοναχών του μειώθηκε από οκτακόσιους σε πεντακόσιους με
αυτοκρατορικό διάταγμα. Οι παραμπαλανί ξεπέρασαν τον Κύριλλο, η βασιλεία
του τρόμου τους πήρε από την Αλεξάνδρεια και πέρα, διαδίδοντας τη φήμη τους ως
τρομοκράτες των πόλεων υπό την αιγίδα της εκκλησίας. Οι χριστιανοί
ιστορικοί γιόρτασαν τη δολοφονία της Υπατίας συγκρίνοντας τον θάνατό της με την
καταστροφή του Σεράπεου από τον θείο του Κύριλλου: «όλος ο λαός παραδόθηκε στον
πατριάρχη Κύριλλο και τον ονόμασε «νέο Θεόφιλο». γιατί κατέστρεψε τα
τελευταία υπολείμματα της ειδωλολατρίας στην πόλη». Ο Κύριλλος τιμήθηκε με
τον σπάνιο τίτλο «Δόκτωρ της Εκκλησίας» και αγιοποιήθηκε ως άγιος. Η
Υπατία ξεχάστηκε από τη δυτική σκέψη για χίλια τετρακόσια
χρόνια. διαδίδοντας τη φήμη τους ως τρομοκράτες των πόλεων υπό την αιγίδα
της εκκλησίας. Οι χριστιανοί ιστορικοί γιόρτασαν τη δολοφονία της Υπατίας
συγκρίνοντας τον θάνατό της με την καταστροφή του Σεράπεου από τον θείο του
Κύριλλου: «όλος ο λαός παραδόθηκε στον πατριάρχη Κύριλλο και τον ονόμασε «νέο
Θεόφιλο». γιατί κατέστρεψε τα τελευταία υπολείμματα της ειδωλολατρίας στην
πόλη». Ο Κύριλλος τιμήθηκε με τον σπάνιο τίτλο «Δόκτωρ της Εκκλησίας» και
αγιοποιήθηκε ως άγιος. Η Υπατία ξεχάστηκε από τη δυτική σκέψη για χίλια
τετρακόσια χρόνια. διαδίδοντας τη φήμη τους ως τρομοκράτες των πόλεων υπό
την αιγίδα της εκκλησίας. Οι χριστιανοί ιστορικοί γιόρτασαν τη δολοφονία
της Υπατίας συγκρίνοντας τον θάνατό της με την καταστροφή του Σεράπεου από τον
θείο του Κύριλλου: «όλος ο λαός παραδόθηκε στον πατριάρχη Κύριλλο και τον
ονόμασε «νέο Θεόφιλο». γιατί κατέστρεψε τα τελευταία υπολείμματα της
ειδωλολατρίας στην πόλη». Ο Κύριλλος τιμήθηκε με τον σπάνιο τίτλο «Δόκτωρ
της Εκκλησίας» και αγιοποιήθηκε ως άγιος. Η Υπατία ξεχάστηκε από τη δυτική
σκέψη για χίλια τετρακόσια χρόνια. Ο Κύριλλος τιμήθηκε με τον σπάνιο τίτλο
«Δόκτωρ της Εκκλησίας» και αγιοποιήθηκε ως άγιος. Η Υπατία ξεχάστηκε από
τη δυτική σκέψη για χίλια τετρακόσια χρόνια. Ο Κύριλλος τιμήθηκε με τον
σπάνιο τίτλο «Δόκτωρ της Εκκλησίας» και αγιοποιήθηκε ως άγιος. Η Υπατία
ξεχάστηκε από τη δυτική σκέψη για χίλια τετρακόσια χρόνια.
ΠΗΓΗ...https://www.laphamsquarterly.org/roundtable/killing-hypatia
ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ Η ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΥΠΑΤΙΑ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥΣ ΜΑΣ.
Καλημέρα φίλοι και φίλες του ορφικού κύκλου. Είμαι ο Θεμιστοκλής θεσσαλός και σήμερα μετά από δική σας προτροπή θα ξαναπούμε ποια ηταν η φιλόσοφος Υπατία και επί την ευκαιρία θα αναφέρω και όποια από τα ονόματα γυναικών φιλοσόφων σώζονται σήμερα τα οποία είναι άξια λόγου τονίζοντας ότι η φιλοσοφία δεν είναι υπόθεση φύλου άνδρας η γυναικά αλλά .......ΨΥΧΗΣ.
Η Υπατία ηταν Ελληνίδα νεοπλατωνική φιλόσοφος, αστρονόμος και μαθηματικός. Έζησε και δίδαξε στην Αλεξάνδρεια της Ρωμαϊκής (Βυζαντινής) Αιγύπτου, όπου και δολοφονήθηκε από όχλο φανατικών χριστιανών. Θεωρείται η πρώτη γυναίκα που διακρίθηκε στα μαθηματικά.
Η Υπατία γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 370 μ.χ.χ και ήταν κόρη του μαθηματικού και αστρονόμου Θέωνα του Αλεξανδρέως (335-405). Έλαβε πολύ καλή εκπαίδευση στην Αθήνα και στην σικελία. Στην Αθήνα παρακολούθησε μαθήματα στη νεοπλατωνική σχολή του Πλούταρχου του Νεότερου και της κόρης του Ασκληπιγένειας, ενώ μαθήτευσε και κοντά στο Πρόκλο και τον Ιεροκλή.
Μετά την επιστροφή της στην Αλεξάνδρεια ανέλαβε την εκεί σχολή των Πλατωνιστών, που ακολουθούσε τη διδασκαλία του Πλωτίνου, ενός από τους πρώτους νεοπλατωνιστές φιλοσόφους. Η ευγλωττία της Υπατίας, η σπάνια μετριοφροσύνη της και η ομορφιά της, σε συνδυασμό με τα αξιοσημείωτα πνευματικά της χαρίσματα, προσέλκυσαν μεγάλο αριθμό μαθητών. Ανάμεσά τους ήταν και ο Συνέσιος ο Κυρηναίος, ο μετέπειτα επίσκοπος Πτολεμαΐδος, του οποίου σώζονται πολλές επιστολές απευθυνόμενες προς αυτήν.
Η Υπατία αποτελούσε σύμβολο της μάθησης και της επιστήμης, οι οποίες την εποχή εκείνη ταυτίζονταν ευρέως από τους πρώτους Χριστιανούς με την ειδωλολατρία. Έτσι, υπήρξε το επίκεντρο της έντασης μεταξύ χριστιανών και εθνικών (μη χριστιανών), οι οποίες ταλαιπώρησαν αρκετά την Αλεξάνδρεια εκείνη την περίοδο.
Μετά την άνοδο του Κυρίλλου στον πατριαρχικό θρόνο της Αλεξανδρείας το 412, η Υπατία βρέθηκε στο στόχαστρο του πατριάρχη, εξαιτίας της σχέσης της με τον Ορέστη, τον έπαρχο της πόλης, που ήταν ειδωλολάτρης, όπως αναφέρει στο έργο του Εκκλησιαστική Ιστορία ο ιστορικός Σωκράτης ο Σχολαστικός. Στις 8 Μαρτίου του 415 δολοφονήθηκε με χαρακτηριστική αγριότητα (με διαμελισμό) από μια ομάδα φανατισμένων χριστιανών, που την αποτελούσαν μοναχοί και οπαδοί του Κυρίλλου. Ανεξάρτητα από το ακριβές κίνητρο της δολοφονίας της, η φυγή πολλών λογίων αμέσως μετά το γεγονός σήμανε την αρχή του μαρασμού της Αλεξάνδρειας ως πνευματικού κέντρου.
Σύμφωνα με το λεξικό του Σούδα ή Σουίδα (βυζαντινή εγκυκλοπαίδεια), η Υπατία έγραψε σχόλια στην Αριθμητική του Διόφαντου του Αλεξανδρέως, στα Κωνικά του Απολλώνιου από την Πέργη, και στον αστρονομικό κανόνα του Πτολεμαίου (Αλμαγέστη). Αυτά τα έργα της χάθηκαν, αλλά οι τίτλοι τους, σε συνδυασμό με τις επιστολές του Συνέσιου, ο οποίος τη συμβουλευόταν για την κατασκευή του Αστρολάβου, δείχνουν ότι είχε αφιερωθεί ιδιαίτερα στην αστρονομία και τα μαθηματικά.
Η ύπαρξη αυστηρά φιλοσοφικών έργων της μας είναι άγνωστη. Η φιλοσοφία της, περισσότερο λόγια και επιστημονική ως προς τη φύση της και λιγότερο απόκρυφη, αποτέλεσε την πεμπτουσία του Αλεξανδρινού Νεοπλατωνισμού. Η συνεισφορά της στην επιστήμη -αμφισβητούμενη πάντως- περιλαμβάνει τη χαρτογράφηση ουράνιων σωμάτων και την ανακάλυψη του αραιόμετρου ή πυκνόμετρου, ενός ειδικού οργάνου που προσδιορίζει την πυκνότητα των διαφόρων υγρών.
Η Υπατία δεν ήταν η μόνη γυναίκα φιλόσοφος υπήρχαν και πολλές άλλες μα κάποια από τα ονόματα των οποίων γνωρίζουμε σήμερα είναι τα παρακάτω
ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΜΑΣ ΕΛΛΑΔΑ
Μέχρι πριν λίγα χρονιά αγνοούσαμε εντελώς την ύπαρξη τους σε αυτήν την κατηγορία αλλά μέσα από την ερευνά μου προκύπτει ότι ακόμη και στην φιλοσοφική σχολή του Πλάτωνα φοιτούσαν Ελληνίδες.
Οι πήγες των παρακάτω πληροφοριών έρχονται δυστυχώς μέσα από ξένα κείμενα Γερμανών κυρίως ερευνητών και συγγραφέων για αυτόν τον λόγο τα μεταφέρω με κάθε επιφύλαξη διότι είναι οι μοναδικές πηγές.
6 γυναίκες φιλόσοφοι μεταξύ πολλών από την αρχαία Ελλάδα που αγνοείτε η ύπαρξή τους
Αρήτη της Κυρήνειας – 5ος αιώνας (προ μηδενισμού χρονολόγησης)
Η Αρήτη ήταν σύγχρονη του Σωκράτη. Δίδασκε φιλοσοφία στη σχολή της Αττικής. Ήτανε κόρη του Αριστίππου, του ιδρυτή της Κυρηναϊκής Σχολής της φιλοσοφίας. Ακόμη και την εποχή του Βοκάκιου (1313-1375 µ.Χ.) χίλια χρόνια αργότερα μνημονευόταν ως πολύτιμή πηγή γνώσεων, συγγραφέας 40 βιβλίων, και δασκάλα περισσοτέρων από 110 φιλοσόφων. Ο γιος της Αρίστιππος επίσης φιλόσοφος, συνέχισε την οικογενειακή παράδοση ως διευθυντής της Κυρηναϊκής Σχολής. Ονομάστηκε «Μητροδίδακτος», επειδή διδάχτηκε τη φιλοσοφία από τη μητέρα του, πράγμα σπάνιο για την εποχή εκείνη.
Διοτίμα από τη Μαντινεία – φιλόσοφος 469 (προ μηδενισμού χρονολόγησης)
Ο Πλάτωνας έγραψε ότι τιμήθηκε από τον Σωκράτη (469-399 π.Χ.) ως δασκάλα του. Ο Πλάτωνας δίδαξε δύο γυναίκες στο σχολείο του: τη Λασθένια και Αξιόθεα του Φύλου (350 προ μηδενισμού χρονολόγησης). Υπήρξε επίσης ιέρεια στην Μαντινεία της Αρκαδίας. Σήμερα, κέντρα μελετών και ιδρύματα φέρουν το όνομα της.
Περικτιώνη – Φυσική φιλόσοφος
Υπήρξε μαθήτρια του Πυθαγόρα (569 – 475 προ μηδενισμού χρονολόγησης) και πιθανόν δίδασκε στη σχολή του. Δύο από τα έργα της που έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα και αποδίδονται σ’ αυτήν είναι η «Σοφία» και «Αρμονία της Γυναίκας».
Θυµίστα – φυσική φιλόσοφος
Ήταν σύζυγος του Λέοντος, και επιστολογράφος του Επίκουρου (371 – 271 προ μηδενισμού χρονολόγησης). Ονομαζόταν “η θηλυκή Σόλων” και ήταν γνωστή ως φιλόσοφος. (Ο Σόλων ήταν ο μεγάλος νομοθέτης της Αρχαίας Αθήνας).
Υππαρχία του Κυνικών – 360 – 280 (προ μηδενισμού χρονολόγησης)
Υπήρξε µέλος της µη δημοφιλούς σχολής των κυνικών. H Υππαρχία παντρεύτηκε έναν άλλο κυνικό φιλόσοφο που λεγόταν Κράτης και επέλεξαν τον τρόπο ζωής των κυνικών. Έτσι διάλεξε μια ζωή χωρίς ανέσεις, ιδιοκτησία και τεχνητούς συμβατικούς κανόνες.
Λασθινία – Φυσική φιλόσοφος
Ο Πλάτωνας αναφέρει αρκετές γυναίκες οι οποίες ήτανε αναγνωρισμένες φιλόσοφοι στην αρχαία Ελλάδα. Η Λασθινία ήτανε µία από αυτές.
Θεανώ, η Θουρία
Ήταν αρχαία Ελληνίδα μαθηματικός και αστρονόμος. Καταγόταν από τους Θούριους της Κάτω Ιταλίας και άκμασε περί τον 6ο αιώνα π.Χ..
Η Θεανώ ήταν κόρη του ιατρού Βροντίνου. Υπήρξε αρχικά μαθήτρια και στη συνέχεια σύζυγός του κατά 30 χρόνια μεγαλύτερού της Πυθαγόρα. Δίδαξε αστρονομία και μαθηματικά στις Σχολές του Πυθαγόρα στον Κρότωνα και μετά το θάνατο του συζύγου στη Σάμο. Επιμελήθηκε τη διάδοση της διδασκαλίας και του έργο του, τόσο στον κυρίως Ελλαδικό χώρο, όσο και στην Αίγυπτο, σε συνεργασία με τα παιδιά της την Δαμώ, την Μύια, την Αριγνώτη τον Μνήσαρχο και τον Τηλαύγη που ανέλαβαν με τη σειρά τους και τη διοίκηση των Πυθαγορείων σχολών.
Θέλω λοιπόν σε όλους τους φίλους να περάσω ένα ΜΉΝΥΜΑ. Πρέπει όλοι να γίνουμε φιλόσοφοι, άνδρες , γυναίκες κάθε ηλικίας και κάθε μαθησιακού επιπέδου. Η φιλοσοφία δεν χρειάζεται, πτυχία ,ηλικία, η φιλοσοφία είναι Έμφυτο χάρισμα της κάθε ψυχής φτάνει ο κάθε ένας από εμάς να το γαλουχήσει να το εξελίξει. Τότε ένας νέος κόσμος θα φανερωθεί μπροστά από τους οφθαλμούς μας.
