Κυνική Φιλοσοφία: Άνθρωπον Ζητώ

 Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν την εμφάνιση ανθρώπων, μα δεν είναι άνθρωποι! Αυτοί που αγαπούν το Θεό δεν έχουν θρησκεία παρά τον ίδιο το Θεό. Ζώντας μια ενάρετη και φυσική ζωή ήταν ο μόνος τρόπος για...

nemesis

Οι περισσότεροι άνθρωποι, παρόλο που έχουν την εμφάνιση ανθρώπων, δεν είναι άνθρωποι!

Αυτοί που αγαπούν το Θεό δεν έχουν θρησκεία παρά τον ίδιο το Θεό.

Ζώντας μια ενάρετη και φυσική ζωή ήταν ο μόνος τρόπος για να είναι κανείς ευτυχισμένος.

Άνθρωπον ζητούμε απεγνωσμένα

Ποτέ άλλοτε στην ιστορία της ανθρωπότητας η παροιμιώδης ρήση του Κυνικού φιλοσόφου Διογένη, “Άνθρωπον Ζητώ” δεν ήταν τόσο επίκαιρη όσο σήμερα κι αυτό όχι γιατί οι άνθρωποι είναι σήμερα χειρότεροι απ’ ότι ήταν τον 4ο και 3ο αιώνα π.κ.ε. αλλά διότι στη εποχή μας – εποχή της αστραπιαίας μετάδοσης των κακών ειδήσεων μέσω των ηλεκτρονικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης κι Αποβλάκωσης, η συνειδητοποίηση της επιτακτικής ανάγκης ύπαρξης Ανθρώπων σε κάθε τομέα της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής είναι σχεδόν καθολική.

Άνθρωπον ζητούμε απεγνωσμένα στην εθνική και διεθνή πολιτική σκηνή που να βάλει κάποια τάξη στην αταξία και στην σύγχυση, που επικρατεί παντού και ζητούμε Άνθρωπον στη Δημόσια Διοίκηση, στον τομέα της Υγείας, στην Παιδεία – εκεί κατ’ εξοχήν – στη μικρή κοινωνία που ζούμε, στην πολυκατοικία μας, στην παρέα μας και μέσα στην ίδια την οικογένεια, τη μικρογραφία της κοινωνίας.

Σαν το Διογένη όλοι εμείς οι “Άνθρωποι” κρατώντας το δικό μας φανάρι, ψάχνουμε για Άνθρωπο με όλη τη σημασία της λέξης – Άνθρωπο με ανθρωπιά, με κοινό νου, με ΛΟΓΙΚΗ με χαρακτήρα, με ηθικές αρχές και αξίες, με υψηλούς στόχους και ιδανικά, με αυτοσεβασμό και φιλότιμο. Το θλιβερό, βέβαια, είναι ότι οι περισσότεροι από μας (ευτυχώς όχι όλοι) δε μπήκαμε ποτέ στον κόπο να ψάξουμε πρώτα για τον Άνθρωπο μέσα μας, άλλα έχουμε αφήσει ανεξέλεγκτο το κοινό ανθρωπάκι και καταδυναστεύει την ζωή μας.

Κάνατε κάποτε ειλικρινά και θαρραλέα την αυτοκριτική σας – βρήκατε το χρόνο ή τη διάθεση για κάτι τέτοιο. Είχατε την πρόθεση ή την διάθεση έστω ν’ ανακαλύψετε τα δικά σας ελαττώματα και ν’ αναδείξετε τις δικές σας αρετές· κι αν το κάνατε, ήταν συνήθως εντελώς περιστασιακά κι επιπόλαια και γι’ αυτό ίσως δεν δικαιούσθε να κρίνετε τους άλλους, που το έχουν κάνει ή το κάνουν καθημερινά. Σε κάθε περίπτωση, στη σημερινή αποπνικτική ατμόσφαιρα της χυδαιότητας, της αδικίας, της βίας και του συβαριτισμού, έχω τη γνώμη ότι θα ήταν χρήσιμο να ρίξουμε (όλοι μας ) λίγο φως μέσα μας και γύρω μας με το φανάρι του Διογένη, δηλαδή με τη φιλοσοφία του, μ’ άλλα λόγια να μελετήσουμε και αν ΕΦΑΡΜΟΣΟΥΜΕ, την σκοπίμως ξεχασμένη και επιπόλαια παρεξηγημένη Κυνική Φιλοσοφία.

Ο Κυνισµός, σαν φιλοσοφία, γεννήθηκε στην Αρχαία Ελλάδα, από αντίδραση προς τον παραλογισμό του κατεστημένου Δημοκρατικού Πολιτεύματος. Οι Κυνικοί φιλόσοφοι κατηγορήθηκαν ότι αποστρέφονταν προκλητικά τον πολιτισμό της εποχής τους. H αλήθεια, όμως, είναι ότι δεν αποστρέφονταν τον πολιτισμό καθεαυτό αλλά είχαν αντίρρηση προς τις παρενέργειές του. Ο Κυνικός φιλόσοφος έβλεπε την κοινωνία περίπου σαν ένα τεράστιο τρελοκομείο, ή θέατρο, όπου καθημερινά δίνονταν ανόητες παραστάσεις που δε σήμαιναν τίποτα και δεν πετύχαιναν κανένα στόχο, αλλά απλά προκαλούσαν περισσότερη σύγχυση και ζαλάδα στους ανθρώπους.

Αντιστεκόμενος σθεναρά σ’ αυτού του είδους τον πολιτισμό της κυριαρχίας των παράλογων πάνω στους συνετούς και των ισχυρών πάνω στους αδύνατους, ο Διογένης ύψωσε τη φωνή του στον Αλέξανδρο, λέγοντάς του, “Μη μου κρύβεις τον ήλιο”! Η αλληγορική ή και κυριολεκτική, αυτή φράση του Κυνικού Διογένη, μας αφορά και σήμερα. Είναι πολλοί εκείνοι που μας κλέβουν το χαμόγελο και μας κρύβουν τον “ήλιο” Είναι πολλοί οι εξουσιαστές που κινούνται μηχανικά κυνηγώντας τις κενές αυταπάτες του πλούτου, της δύναμης και της φήμης, συντρίβοντας ανελέητα όσους σταθούν εμπόδιο στο δρόμο τους.

“Μη μας κρύβετε τον ήλιο” βοούν, ψιθυριστά ή φωναχτά, όσοι καταφέρνουν, μέσα στη γενική έκπτωση αρχών και αξιών της σημερινής κουλτούρας της κατανάλωσης, και παρά τις θολές και διαστρεβλωμένες εικόνες της πραγματικότητας, να διατηρούν ίχνη κοινής λογικής και καθαρής συνείδησης, ελπίζοντας ακόμη σε κάτι καλύτερο. Στη θλιβερή εικόνα της αρχαίας κοινωνίας οι Κυνικοί φιλόσοφοι είχαν αντιδράσει δυναμικά, ίσως κάποιοι απ’ αυτούς, ενίοτε και με ακραίο τρόπο, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να κλονίσουν τα βάθρα εκείνων που τους έκρυβαν τον “ήλιο”.

Επαναστάτησαν ειρηνικά εναντίον των κακών συνεπειών του πολιτισμού της εποχής και μας στέλνουν ένα ηχηρό διαχρονικό μήνυμα να προσπαθήσουμε να κάνουμε κι εμείς το ίδιο σήμερα. Θα βρεθούν κάποτε κάποιοι ανάμεσά μας, έστω και λίγοι, ν’ απαιτήσουν σθεναρά απ’ όλους εκείνους που μας κρύβουν τον ήλιο της ελπίδας να κάνουν στην άκρη, μπας και ξημερώσουν πιο φωτεινές μέρες για όλους μας; Αυτό είναι το ζητούμενο – “ίσως μόνο για τους ρομαντικούς και τους αιθεροβάμονες”, θ’ αντιτείνουν οι ρεαλιστές και οι απαισιόδοξοι.

Ας ξαναρίξουμε μια ματιά, στις βασικές αρχές της Κυνικής φιλοσοφίας μέσα από τις σελίδες του σύντομου αλλά περιεκτικού τούτου πονήματος κι ας δούμε τι θετικό και πρακτικό μπορούμε ν’ αντλήσουμε που θα συντελούσε στο να φωτίσει τη ζωή μας. Στο κάτω-κάτω, αν είναι δύσκολο ν’ αλλάξει η κοινωνία, στο χέρι μας είναι, αν το θελήσουμε, ν’ αλλάξουμε τον εαυτό μας και το βαθμό που μας επηρεάζουν τα κακώς κείμενα γύρω μας.

Εξάλλου, όπως θα δείτε, οι περισσότεροι Κυνικοί διέθεταν και πικάντικο χιούμορ, πράγμα που κάνει την ανάγνωση ευχάριστη. Βεβαίως υπάρχουν και οι πολέμιοι του Κυνισμού, οι οποίοι υπερτονίζουν κάποιες έντονα προκλητικές συμπεριφορές συγκεκριμένων Κυνικών, όμως ήταν μεμονωμένες. Άλλωστε, η καθημερινότητα είναι γεμάτη από αρνητικά πρότυπα και ερεθίσματα και όλοι χρειαζόμαστε θετικά μηνύματα για να πάρουμε μια βαθιά ανάσα και να κάνουμε αποτοξίνωση της σκέψης μας.

Ο Κυνισμός εκδηλώθηκε ως κίνημα κατά τον 4ο π.κ.ε. αιώνα

Σαν εναντίωση στον καθιερωμένο τρόπο ζωής που ήταν συχνά ασυμβίβαστος με τη κοινή λογική. Η φιλοσοφία του Κυνισμού είχε στόχο να επιτύχει ο άνθρωπος αταραξία μέσω της θεληματικής αποξένωσής του από την κοινωνία, και ν’ αποκτήσει ευδαιμονία και αυτάρκεια με όσο το δυνατό πιο απλά, προσιτά και φυσικά μέσα. Για τους Κυνικούς, η ενάρετη ζωή συνίστατο στη νίκη του ανθρώπου πάνω στις επιθυμίες του. Η κυριαρχία της λογικής πάνω στα πάθη ήταν βασικό αξίωμα της Κυνικής σκέψης. Η μελέτη της φιλοσοφίας του Κυνισμού δεν είναι εύκολη υπόθεση καθώς δεν διασώζονται αυθεντικά κείμενα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Στο Λεξικό της Ιστορίας των Ιδεών αναφέρεται ότι το πρόβλημα του Κυνισμού είναι στη ουσία πρόβλημα που αφορά στις πηγές του.

Η γνώση μας για τον Κυνισμό και τους Κυνικούς βασίζεται κυρίως στις πληροφορίες μεταγενέστερων συγγραφέων από αναφορές που βρέθηκαν διασκορπισμένες σε πολλά αρχαία κείμενα, στην πλούσια συλλογή ανεκδότων, και σε επιστολές αμφισβητούμενης αυθεντικότητας που είδαν το φως της δημοσιότητας πολύ αργότερα. Για το λόγο αυτό η ερμηνεία των μεμονωμένων προτάσεων και περιλήψεων πρέπει να γίνεται με επιφύλαξη και πάντα κάτω από το πρίσμα της ιστορίας των ιδεών που είχαν σχέση με τους Κυνικούς. Σε τούτο ακριβώς οφείλεται το γεγονός ότι οι ερευνητές ενίοτε καταλήγουν σε διαφορετικές απόψεις.

Υπάρχουν βέβαια και κάποια κεντρικά αξιώματα του Κυνισμού πάνω στα οποία οι περισσότεροι συμφωνούν. Οι Κυνικοί, με το ζωντανό τους παράδειγμα και το λιτό τρόπο ζωής τους, προσπαθούσαν ν’ ανακουφίσουν τον ανθρώπινο πόνο που προκαλούσε ο λανθασμένος τρόπος ζωής. Πάντως, οι περισσότεροι Κυνικοί δεν αποκήρυτταν εντελώς το συμβατικό τρόπο ζωής, αν και επέλεγαν τους φίλους τους μόνο μεταξύ των συντρόφων τους Κυνικών. Ένας από τους λόγους ήταν το ότι οι Κυνικοί θεωρούσαν πως οι περισσότεροι άνθρωποι, παρόλο που έχουν την εμφάνιση ανθρώπων, δεν είναι άνθρωποι!

Οι Κυνικοί πίστευαν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είχαν πλανηθεί στο να θεωρούν τους εαυτούς των έξυπνους και ευπρεπείς, όταν στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά καμουφλαρισμένοι απατεώνες και ρουφιάνοι και γι’ αυτό το λόγο δεν ήταν αληθινοί άνθρωποι. Ο Διογένης εξέφρασε αυτή την Κυνική άποψη, όταν αναχωρούσε από ένα δημόσιο λουτρό. Ρωτήθηκε εάν ήταν πολλοί άνθρωποι λουόμενοι, και απάντησε ότι “ήταν λίγοι άνθρωποι αλλά μεγάλο πλήθος λουομένων”

Ένας άλλος λόγος που οι Κυνικοί επέλεγαν για φίλους τους μόνο άλλους Κυνικούς ήταν οι θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Οι Κυνικοί γενικώς περιφρονούσαν την κρατούσα θρησκεία της εποχής τους. Δεν είχαν διάθεση ή χρόνο για πολυθεϊστικές ή μονοθεϊστικές δεισιδαιμονίες και δοξασίες. Ήταν δύσπιστοι ως προς τα θρησκευτικά τελετουργικά και τα θεωρούσαν παιχνίδια που δημιουργήθηκαν για την ψυχαγωγία και την παρηγοριά του πλήθους.

Δεν απέδιδαν καμία αξία στις θεογονίες και τους ανθρωπομορφικούς μύθους των θεών. Οι Κυνικοί προσπάθησαν να εξαλείψουν τις θρησκευτικές πρακτικές, συχνά με σαρκασμό και γελοιοποίηση, ή με καταγγελία και καταδίκη, και βασικά υιοθετώντας συμπεριφορές που ήταν αντίθετες μ’ αυτές τις δοξασίες και πρακτικές. Ο λόγος που οι ίδιοι καταδίκαζαν τις κρατούσες θρησκείες ήταν επειδή είχαν αποτύχει στο να προσφέρουν πρακτική καθοδήγηση στις καθημερινές υποθέσεις και το αυτό συμβαίνει μέχρι σήμερα.

Παρά ταύτα, οι Κυνικοί δεν ήταν άθεοι και δεν είχαν αποκηρύξει εντελώς ολόκληρη την οργανωμένη θρησκεία. Όμως, πίστευαν πως ήταν απεσταλμένοι του Θεού, και σαν τέτοιοι δεν χρειάζονταν την οργανωμένη θρησκεία, διότι αυτοί που αγαπούν το Θεό δεν έχουν θρησκεία παρά τον ίδιο το Θεό. Οι Κυνικοί πίστευαν πως ήταν οι de facto ηγέτες και οι μόνοι αληθινοί άνδρες της πολιτικής και της θρησκείας, που εργάζονταν για το διαφωτισμό των μαζών. Επιδίωξαν να ζουν σύμφωνα με τους σαφώς καθορισμένους στόχους των και κάτω από την καθοδήγηση ενός ελεύθερα επιλεγμένου σκοπού του Θεού, παρά να γίνουν οπαδοί μιας θρησκείας μέσω κίβδηλων τελετουργικών και άλλων απατηλών πρακτικών.

Κανένα από τα γραπτά των ίδιων των Κυνικών δεν διασώζεται εξ’ ολοκλήρου. Η πιο εκτεταμένη αρχαία αναφορά στους Κυνικούς βρίσκεται στο 6ο βιβλίο, «Περί βίων δογμάτων και αποφθεγμάτων των εν φιλοσοφία ευδοκιμησάντων», του εκ Κιλικίας Έλληνα ιστοριογράφου της Φιλοσοφίας της Αρχαιότητας, Διογένη Λαέρτιου, που έζησε κατά τον 3ο µ.κ.ε. αιώνα. Εν τούτοις και αυτή η πηγή αμφισβητήθηκε ως προς την αξιοπιστία της από κάποιους μεταγενέστερους σχολαστικούς.

Όπως γράφει ο Luis E. Navia στην κριτική του μελέτη για τον Κλασσικό Κυνισμό, το Κυνικό κίνημα θεωρείται ως ένα από τα πιο προκλητικά φαινόμενα της διανόησης στην ιστορία της Δύσης. Οι Κυνικοί, με το κήρυγμά τους, που ήταν κάτι σαν κοινωνικό ευαγγέλιο και πολιτική διαμαρτυρία, στόχευαν στην υπονόμευση των εθίμων και της συμβατικότητας των συγχρόνων τους. Από την πρώτη δεκαετία του 4ου π.κ.ε. αιώνα, σύντομα μετά την εκτέλεση του Σωκράτη, μέχρι τις τελευταίες στιγμές της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας όπου τα ορατά ίχνη της κλασσικής εποχής σβήνονταν από τις ορδές των Βαρβάρων και καταπνίγονταν από το σκοταδισμό του Χριστιανισμού, οι Κυνικοί ήταν γνώριμη παρουσία στον κλασσικό κόσμο.

Το επαναστατικό τους μήνυμα ακουγόταν τόσο στις αγορές από απλούς ανθρώπους όσο και στις αυλές ηγεμόνων και τα παλάτια αυτοκρατόρων. Πάντως, πρέπει να διευκρινιστεί ότι ο Κυνισμός δεν υπήρξε ποτέ ένα μονολιθικό φιλοσοφικό κίνημα µε συγκεκριμένο “φιλοσοφικό δόγμα”, δηλαδή δεν υπήρξε αυτό που θα αποκαλούσαμε σχολή φιλοσοφίας, Η γνήσια φιλοσοφική σκέψη ουδέποτε μπαίνει σε καλούπια και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει “φιλοσοφικό δόγμα” το δόγμα και η φιλοσοφία είναι εκ διαμέτρου αντίθετα όπως η φιλοσοφία και η θρησκεία και όπως η φλόγα και ο πάγος.

Σύμφωνα με τη μελέτη του Luis E. Navia, ο Κυνισμός συνιστούσε, περισσότερο απ οτιδήποτε άλλο, ένα άμορφο κίνημα διανοητικής και κοινωνικής ανταρσίας εναντίον πολλών δοξασιών και πρακτικών. Από το τέλος του 19ου αιώνα αρκετοί σχολαστικοί άρχισαν ν’ ασχολούνται σοβαρά µε τον Κυνισμό και την προέλευσή του. Το ενδιαφέρον τους εκδηλώθηκε κυρίως από την εποχή που ο Ferdinand Dummler δημοσίευσε τη διατριβή του με τον τίτλο Αντισθενικά (Antisthenica), το 1882. Ο Dummler πίστευε πως είχε ανακαλύψει στο έργο του Πλάτωνα μια ολόκληρη σειρά από επιθετικές αναφορές για τον Αντισθένη, το φερόμενο ως ιδρυτή του Κυνισμού. Στη συνέχεια, βέβαια, οι θέσεις του Dummler πολεμήθηκαν ως ακραίες από άλλους σχολαστικούς, ενώ ο ρόλος του Αντισθένη ως ιδρυτού της φιλοσοφικής σχολής δεν τέθηκε σε αμφισβήτηση.

Ο Ημίθεος ήρωας Περσέας και η Ανδρομέδα

Ο Ακρίσιος, ο Βασιλιάς του Άργους, είχε μία μοναχοκόρη, τη Δανάη, αλλά δεν είχε γιους ώστε να κληρονομήσουν το βασίλειο του. Η επιθυμία του να αποκτήσει ένα γιο ήταν τόσο μεγάλη, που αποφάσισε να ταξιδέψει μέχρι το μαντείο των Δελφών για να συμβουλευτεί την Πυθία. «Όχι εσύ, Ακρίσιε, αλλά η κόρη σου Δανάη θα αποκτήσει ένα γιο. Κι αυτό το παιδί θα είναι η αιτία του θανάτου σου!» του είπε η ιέρεια του μαντείου.....

Για να εμποδίσει την πραγματοποίηση του χρησμού, ο Ακρίσιος έδωσε εντολή να κατασκευαστεί μια υπόγεια φυλακή, στο κέντρο της αυλής του παλατιού του, όπου έκλεισε την όμορφη Δανάη. Μόνο η τροφός της Δανάης μπορούσε να την επισκέπτεται καθημερινά σ' αυτό το παράξενο κελί που έμοιαζε με τάφο, για να της πηγαίνει φαγητό και να τη φροντίζει. Όμως το σχέδιο του Ακρίσιου δε στάθηκε ικανό να εμποδίσει το Δία να δει την κοπέλα και να την ερωτευτεί. Για να καταφέρει να την πλησιάσει, ο πατέρας των θεών μεταμορφώθηκε σε χρυσή βροχή που μπήκε μέσα στην υπόγεια φυλακή από μια σχισμή στη μεταλλική σκεπή της.

Έτσι, έπειτα από λίγο καιρό η Δανάη έφερε στον κόσμο ένα γιο, τον Περσέα, και με τη βοήθεια της τροφού της τον κράτησε κρυφό από τον κόσμο.

Η οργή του Ακρίσιου

Είχαν περάσει τρία με τέσσερα χρόνια, όταν μια μέρα, περπατώντας στην αυλή του παλατιού του, ο Ακρίσιος άκουσε μια παιδική φωνή κάτω από το έδαφος. Ήταν η φωνή του Περσέα, που γέλαγε χαρούμενος παίζοντας. Οργισμένος ο βασιλιάς που εξαπατήθηκε, καταδίκασε σε θάνατο την τροφό της κόρης του και ανάγκασε τη Δανάη να ομολογήσει μπροστά στο ιερό του Δία το όνομα του πατέρα του παιδιού της.

«Το όνομα του είναι Δίας» ομολόγησε η Δανάη, αλλά ο Ακρίσιος θύμωσε ακόμα περισσότερο, πιστεύοντας πως η κόρη του έλεγε ψέματα.

«Κλείστε μητέρα και παιδί σε μια λάρνακα, σφραγίστε την και πετάξτε την στη θάλασσα» διέταξε ο βασιλιάε. Έτσι κι έγινε, αλλά η λάρνακα δεν βούλιαξε. Παρασυρμένη από τα θαλάσσια ρεύματα, ταξίδεψε στο πέλαγος και έφτασε έπειτα από καιρό στη Σέριφο, ένα από τα νησιά των Κυκλάδων. Εκεί βασιλιάς ήταν ο Πολυδέκτης. Ένας ψαράς που τον έλεγαν Δίκτη είδε τη λάρνακα να επιπλέει στο νερό και με τη βοήθεια μερικών συντρόφων του πέταξε στη θάλασσα ένα δίχτυ και την τράβηξε στη στεριά. Ετσι η Δανάη και ο Περσέας σώθηκαν από βέβαιο πνιγμό, αλλά όχι και από τις συμφορές που ήταν γραφτό να τους βρουν στο μέλλον.

Στο νησί της Σερίφου

Ο Περσέας μεγάλωσε στο νησί και έγινε ένα δυνατό παλικάρι που φρόντιζε τη μητέρα του, η οποία στο μεταξύ είχε γοητεύσει το βασιλιά Πολυδέκτη. Μια μέρα, ο βασιλιάς κάλεσε τον Περσέα σε ένα από τα συμπόσια του παλατιού ζητώντας του, όπως και με τους υπολοιπούς καλεσμένους, να του φέρει δώρο ένα άλογο. Βέβαιος πως ο Περσέας, που είχε μεγαλώσει δίπλα σε έναν απλό ψαρά, δε θα μπορούσε να εκπληρώσει την επιθυμία του. Ο νέος, όμως, δεν πτοήθηκε και ανακοίνωσε στο Βασιλιά πως θα ερχόταν στο συμπόσιο, αλλά αντί για άλογο θα του έφερνε το κεφάλι της Μέδουσας.

Οι Γοργόνες

Η Μέδουσα ήταν μία από τις Γοργόνες, τις τρείς τρομακτικές αδελφές με μορφή τεράτων. Στα χέρια τους είχαν νύχια αρπακτικού, στο κεφάλι τους αντί για μαλλιά ζωντανά φίδια και στην πλάτη χρυσά φτερά που τους επέτρεπαν να πετούν. Τα μάτια τους, με βλέμμα ανατριχιαστικό, μεταμόρφωναν σε πέτρα όποιον θνητό τα κοιτούσε. Από τις τρείς αδελφές η μόνη θνητή ήταν η Μέδουσα.
Όταν ο Περσέας ξανασκέφτηκε την υπόσχεση που τόσο απερίσκεπτα είχε δώσει στο βασιλιά, ρίγησε. Ήταν υποχρεωμένος να τηρήσει την υπόσχεση του, αλλά δεν είχε ιδέα πώς θα τα κατάφερνε! Σκεπτικός, άρχισε να περπατά κατά μήκος της ακτής του νησιού. Είχε φτάσει στην άκρη της ακτής, αλλά ακόμα δεν είχε βρει τη λύση.

Αποκαμωμένος, κάθισε σ' ένα βράχο και έβαλε τα κλάματα. «Αλίμονο, πώς θα βρω τις Γοργόνες; Και με τι τρόπο θα καταφέρω να πιάσω την τρόμερή Μέδουσα;» αναρωτιόταν. Ο πρώτος από τους θεούς που βοήθησε τον Περσέα ήταν ο Ερμής, ο αγγελιαφόρος των θεών. «Οι Γοργόνες ζουν στην άλλη άκρη του Ωκεανού, κοντά στους κήπους των Εσπερίδων, εκεί όπου αρχίζει το Βασίλειο της Νύχτας» είπε ο Ερμής προσφέροντας στον Περσέα ένα κοφτερό ξίφος.

Μόλις έφυγε ο Ερμής, μπροστά στα έκπληκτα μάτια του Περσέα εμφανίστηκε η Αθηνά, που τον οδήγησε στις Ναιάδες, τις Νύμφες του υγρού στοιχείου, που κατοικούσαν στο νησί, σε μια σπηλιά εκεί κοντά. «Μόνο εσείς μπορείτε να βοηθήσετε τον Περσέα» τις παρακάλεσε η Αθηνά. Αμέσως, οι Ναιάδες έσπευσαν να βοήθησουν το νέο. Η μία του έδωσε ένα ζευγάρι φτερωτά σανδάλια, η άλλη του φόρεσε στο κεφάλι το κράνος του Άδη που έκανεαόρατο όποιον το φορούσε, ενώ η τρίτη του έδωσε ένα σακί μέσα στο οποίο θα έπρεπε να βάλει το κομμένο κεφάλι της Μεδούσας.

Ο θάνατος της Μέδουσας

Ο Περσέας ξεκίνησε αμέσως το ταξίδι του. Ελαφρύς σαν πούπουλο χάρη στα φτερωτά του σανδάλια, μπορούσε να πετάει ψηλά στον αέρα. Διέσχισε με ευκολία τον Ωκεανό και έφτασε γρήγορα στα σύνορα του βασιλείου της Νύχτας. Εκεί, στις υπόγειες στοές μιας μυστηριώδους σπηλιάς, που τη φυλούσαν οι Γραίες, κρύβονταν οι εφιαλτικές Γοργόνες.

(Περσέας και Μέδουσα. Αττικό βάζο του 460 π.Χ. - Μουσείο Μονάχου, Γερμανία)

Πανσέληνος Αιγόκερω

 

             ΦΩΤΙΣΗ – ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ – ΜΥΗΣΗ

 Η Πανσέληνος του Αιγόκερω θα βρίσκεται στην πλήρη φώτισή της στις 18 Ιανουαρίου, στις 1:50 π.μ. ώρα Ελλάδος και θα συμβεί στις 27 μοίρες και 51΄ πρώτα λεπτά του ζωδίου του Καρκίνου. Θα είναι λοιπόν στην πλήρη της φώτιση στον ουρανό της Ελλάδας μας.

Σαν Πανσέληνος είναι μία από τις βασικές Πανσελήνους του χρόνου γιατί στον άξονα της, του Καρκίνου – Αιγόκερω, βρίσκεται η Πύλη, από αρχαιοτάτων χρόνων, της εισόδου της ψυχής μας, στον εδώ κόσμο των αισθήσεων (ζώδιο του Καρκίνου) και η Πύλη της εξόδου της ψυχής μας από αυτόν τον κόσμο (ζώδιο του Αιγόκερω), όπως έχω αναφέρει στο άρθρο για την Χειμερινή Τροπή ή αλλιώς Χειμερινό Ηλιοστάσιο.
Για να είναι πλήρης η αναφορά στην Πανσέληνο του Αιγόκερω θα αναφερθώ και πάλι στις συγκεκριμένες πύλες, αλλά με διαφορετικό τρόπο.

Ο Κρόνος είναι ο μεγάλος διαχωριστής της υλικής και πνευματικής μας βαθμίδας. Είναι ο πλανήτης που μας κρατάει μέσα στο «Σπήλαιο» του Πλάτωνος* ή μας επιτρέπει να ενωθούμε με τον πνευματικό κόσμο των Ιδεών.

 Ο Άλαν Λήο στην Εσωτερική του Αστρολογία περιγράφει αυτή την ιδιότητα του Κρόνου αναφέροντας τα εξής:

«Ο Κρόνος είναι ο πλανήτης του Δάρμα, του μυστικού νόμου, του νόμου του καθήκοντος ή των υποχρεώσεων για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη. (Γι’ αυτό είναι ο πιο καρμικός πλανήτης, είναι ο οφθαλμός «ος τα πάνθ’ ορά»). … Κανένας δεν μπορεί να συγχωρεθεί ή να αμνηστευθεί αν δεν ληφθεί η συγκατάθεση του πλανήτη Κρόνου. Απαιτεί πρώτα να κατανοηθεί ένα μάθημα και μετά να επιχειρείται το άλλο.

Χτίζει την σκαλωσιά γύρω από κάθε νεαρή ψυχή προστατεύοντας το οικοδόμημα που κατασκευάζεται μέχρις ότου επιτευχθεί σταθερότητα, εμμονή και αυτοέλεγχος…
Παρ’ όλο που φαινομενικά είναι κατώτερη η επιρροή του πλανήτη Κρόνου, είναι η ανώτερη που μπορεί να πετύχει ο θνητός άνθρωπος. Ακριβώς, όπως ο φυσικός πλανήτης έχει δακτυλίους, έτσι και η επιρροή του σημειώνει τον «αδιαπέραστο δακτύλιο» ανάμεσα σε κάθε πεδίο συνείδησης. … Η γέφυρα του πλανήτη Κρόνου είναι εκείνη που μας επιτρέπει να μεταβούμε από την μία συνειδησιακή κατάσταση στην άλλη, χωρίς να περάσουμε μέσα από την λιποθυμία του ασυνείδητου. … Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνον με την πλήρη κατανόηση των νόμων της ύπαρξής μας και των απόκρυφων μεθόδων από το Σκοτάδι στο Φως».

Το ίδιο το σύμβολό του πλαλνήτη Κρόνου μάλιστα, αποκρυπτογραφημένο, χωρίζεται στο γραμμικό σχήμα της εκλειπτικής (~) στο κάτω του μέρος και στον (+)  σταυρό στο επάνω,  που, όπως γνωρίζουμε αντιπροσωπεύει το ανθρώπινο. 

Μας δείχνει, λοιπόν, σε μεταφυσικό αστρολογικό επίπεδο ότι ο άνθρωπος  (+) για να βιώσει τον Κρόνο του κάνει μία βουτιά μέσα στην εκλειπτική (~) περιοριζόμενος στα χωροχρονικά όρια, που μας θέτει, με την γέννησή μας.

Επί πλέον, αν κοιτάξουμε τους κυβερνήτες των Δεκανών σε ένα αστρολογικό κοσμόγραμμα (Δεκανός, ονομάζεται το κάθε ένα από τα μέρη του Ζωδίου, όταν το  χωρίσουμε σε τρία μέρη, κάθε ένα από τα οποία αποτελείται από 10^ο μοίρες, εξ ου και το όνομά του), ο τελευταίος Δεκανός των Διδύμων έχει κυβερνήτη τον πλανήτη Κρόνο και ο αντιδιαμετρικός πρώτος Δεκανός του Αιγόκερω έχει κυβερνήτη πάλι τον πλανήτη. Έχουμε, λοιπόν, δύο αντιδιαμετρικούς Δεκανούς που κυβερνώνται από τον Μεγάλο Διαχωριστή.

Επειδή σε ένα κοσμόγραμμα το ζώδιο του Καρκίνου ή ο 4^ος οίκος,  που το αντιπροσωπεύει, ανήκει στο Βόρειο Ημισφαίριο του κοσμογράμματός μας και ο 10^ος οίκος ή το ζώδιο του Αιγόκερω, που τον αντιπροσωπεύει, βρίσκεται στο Νότιο Ημισφαίριό του, αποκρυπτογραφώντας το Ομηρικό απόσπασμα από την «Οδύσσεια» το οποίο λέει:

 “… Τρέχουν αστέρευτες πηγές κι έχει η σπηλιά δυο πόρτες, μια προς το μέρος του βοριά, που κατεβαίνει ο κόσμος, και μια άλλη κατά το νοτιά, για τους θεούς, κι ούτ’ άλλος περνά θνητός, μόν’ των θεών ο δρόμος είναι εκείθε…” (1)

τοποθετούμε στο ζώδιο του Καρκίνου το σημείο εισόδου της ψυχής μας και στο ζώδιο του Αιγόκερω το σημείο εξόδου της, όπως προαναφέραμε στο προηγούμενο άρθρο και όπως μας το αναφέρει ο Όμηρος στην Οδύσσεια.

Στον Καρκίνο λοιπόν, ανοίγει η πύλη εισόδου και εμείς εδώ, στην διάρκεια της ζωής μας δίνουμε εξετάσεις για να περάσουμε την πύλη εξόδου. Εδώ, σε αυτές τις πύλες, υπάρχει το «βιβλίο της ζωής» όπου καταχωρούνται σφραγίδες και σύμβολα, αριθμοί και χρώματα, αποτελέσματα των καθημερινών προβλημάτων–μυήσεών μας, τα οποία θα πάρουμε μαζί μας στην αύρα μας όταν αναχωρήσουμε και περάσουμε την πύλη του Αιγόκερω.

Η μεγάλη Σύνοδος των 6 πλανητών, Ηλίου, Σελήνης, Ερμή, Κρόνου, Ουρανού και Ποσειδώνος στα τέλη Δεκεμβρίου του 1989 στον Αιγόκερω με την Αντίθεση του Διός από τον Καρκίνο, έδωσε το πρόσταγμα για κοινωνικές αλλαγές (Αιγόκερως) στα κράτη (Καρκίνος), που θα ακολουθούσαν. Έφερε δε την Ευρώπη στην κατάρρευση των παλιών πολιτικών συστημάτων και την κατάργηση των συνόρων.

Το ίδιο συμβαίνει και σε εμάς, σε προσωπικό επίπεδο, γιατί με την Πανσέληνο του Αιγόκερω μπορούμε να επαναδομήσουμε τα «πιστεύω» μας, σκορπίζοντας Φως στους δικούς μας ανθρώπους και καταργώντας παλιές, αρνητικές συμπεριφορές.

Και για να σας ταξιδέψω, ακόμη, πιο μακριά, αν μου το επιτρέπετε, αν αρχίσουμε να μετράμε την σειρά των Δεκανών από τη 0^ο του Κριού, μέχρι να συναντήσουμε τον πλανήτη  Κρόνο, σε ένα αστρολογικό κοσμόγραμμα, θα τον βρούμε στον 6^ο και 9^ο,  στον 17^ο και στον 20^ο,  στον 28^ο και 31^ο Δεκανό.

Τα ζευγάρια αυτά των Δεκανών, όπως και να τα τοποθετήσουμε, πάντοτε ισαπέχουν  μεταξύ τους

Αν τα βάλουμε, ανά δύο, μάλιστα, απέχουν  τρεις (3) Δεκανούς. Αν τα τοποθετήσουμε  ζευγάρι με ζευγάρι, απέχουν οκτώ (8) Δεκανούς:

Οταν ο Αριστοτέλης μας δίδασκε πώς να κατασκευάσουμε ένα...Αστρόπλοιο! Μια απίστευτη ιστορία συνωμοσίας!

Ο Μέγας Δάσκαλος των Ελλήνων, ο Φιλόσοφος και πολυεπιστήμονας Αριστοτέλης, είχε κρύψει στο αριστουργηματικό του έργο, ΤΟ ΟΡΓΑΝΟΝ, ένα "μυστικό" που παρα λίγο να τινάξει στον αέρα ό,τι γνωρίζαμε μέχρι σήμερα ως ...Ελληνική Ιστορία!Γράφει ο Πύρινος Λόγιος

Αυτό το άρθρο, το χρωστούσα τόσο στον εαυτό μου χρόνια ολόκληρα, πάνω απο 23 τω αριθμώ, όσο και στον αγαπημένο μου Αριστοτέλη. Είναι μια κατάθεση ψυχής, για μια ιστορία που κάποτε με συγκλόνισε βαθύτατα. Το γιατί το έγραψα σήμερα και όχι πρίν, αυτό ειλικρινά δε μπορώ να το αιτιολογήσω. Ίσως γιατί βλέποντας απο μακρυά τον απελπισμένο αγώνα του Γένους μου, μη μπορώντας να κάνω και πολλά εκτός του να γράφω και να δημοσιεύω εδώ σε τούτο το μπλόγκ και θέλω να του θυμίσω τη καταγωγή και τους προγόνους του.
Ισως πάλι, γιατί ήθελα να αντιδράσω με αυτόν τον τρόπο, βλέποντας τους καραγκιόζηδες που παίζουν τον ρόλο που λέγεται Ελληνας πολιτικός, να χύνουν απ τη μιά ελεεινά κροκοδείλια δάκρυα κι απ την άλλη να...υπογράφουν άλλη μια καταδίκη για τον ρακένδυτο πλέον λαό "τους". Ισως γιατί προτίμησα να μη σπάσω τελικά την οθόνη του υπολογιστή μου, θεωρώντας πως έχει μεγαλύτερη αξία απ το...άδειο εντελώς κεφάλι ενός κλόουν που το παίζει "πρωθυπουργός" και ακούει στο όνομα Αντώνης Σαμαράς... Δε ξέρω... Μπορεί τίποτε απ όλα αυτά, μπορεί και όλα αυτά μαζί...
Αυτό όμως που μπορώ να πώ με σιγουριά είναι οτι...κάθε πράγμα αναδύεται απο μέσα μας μόνον όταν έρθει η ώρα να αναδυθεί. Και όλα αυτά που προείπα να είναι εντελώς άσχετα. Ισως λοιπόν συμπτωματικά, να ...έίναι αυτή εδώ η ώρα για να βγεί κάτι απο μέσα μου που το κρατούσα απο φοιτητής. Μια ιστορία απίστευτη, όπως την ανακάλυψα εγώ και την έμαθα εγώ. γιατί υπάρχουν πάρα πολλές εκδοχές αυτής της ιστορίας. Εγώ καταθέτω απλά τη δική μου εκδοχή και τίποτε άλλο. Το αν το αποτέλεσμα του πονήματός μου είναι σωστό ή όχι, αυτό θα το κρίνει πλέον η ίδια η Ιστορία...

Οταν άρχισα να μελετώ τον Αριστοτέλη, ήμουν 19 χρονών, δευτεροετής της Παντείου και...τρελαμένος με τη "μυστηριακή" του καταβολή και με το παράξενο, όσο και ...άκρως στρυφνό του έργο. Ομολογώ οτι τα βρήκα αρκετά σκούρα, γιατί απλά δεν είχα να κάνω με κάποιο - ο,τι ναναι - κείμενο, αλλά γιατί σίγουρα διότι είχα να κάνω ίσως με την κορωνίδα της Ελληνικής Αρχαίας Γραμματείας.

Φιλόλογος δεν ήμουν. Δεν σπούδαζα στη Φιλοσοφική. Στο τμήμα Κοινωνιολογίας ήμουν απλά, χωρίς καμιά σπουδαία περγαμηνή, πέραν των Αρχαίων Ελληνικών που είχα διδαχτεί στο Λύκειο. Γιατί όμως ...αποτόλμησα το...σχεδόν ακατόρθωτο για μένα; Μα για τον απλούστατο λόγο οτι ήμουν συνεπαρμένος απο το έργο του μεγάλου αυτού Έλληνα, που άλλαξε με τις διδαχές και τις...αποκαλύψεις του τον ίδιο τον Κόσμο! Και θέλησα να τον γνωρίσω περισσότερο.

Αρχίζοντας να μελετώ το πλέον γνωστό απ όλα έργο του, τα "Φυσικά", παράλληλα έψαχνα να βρώ και όσο περισσότερα στοιχεία μπορούσα για τη ζωή και το έργο του. Παρ΄όλο όμως που επρόκειτο για έναν απο τους μεγαλύτερους Ελληνες Φιλοσόφους και πολυεπιστήμων, εντούτοις ανακαλύπτω πως...γνωρίζουμε πολύ λίγα πράγματα τόσο για τη ζωή του, όσο και για το ίδιο του το έργο.

Να φανταστείτε οτι ενώ έχει γράψει περι τα 320 έργα, εντούτοις σώζονται γύρω στα 102(!) κι αυτά διασώθηκαν απο ...Ελληνες μοναχούς (καλόγερους του Αγίου Ορους), οι οποίοι και αντέγραψαν εκ νέου σε πάπυρους ό,τι μπόρεσε να βρεθεί απο την κατεστραμμένη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας καθώς και απο τις, επίσης κατηργημένες, Πανεπιστημιακές σχολές των Αθηνών.

Τα περισσότερα έργα που είχαν διασωθεί απο τους ηρωικούς αυτούς μοναχούς, καταληστεύθηκαν απο τους Ενετούς κυρίως, την περίοδο της Φραγκοκρατίας στην Ελλάδα, όταν οι Σταυροφόροι είχαν καταλάβει την Κων/πολη το 1204 μ.Χ. και είχαν μεταφέρει το μεγαλύτερο μέρος των θησαυρών του Βυζαντίου στη Βενετία και το Βατικανό.
Κι έτσι, ένα μεγάλο μέρος των έργων του μεγάλου Έλληνα Δασκάλου, κατέληξε στη...Βιβλιοθήκη του ...Πάπα, απ όπου και...διαμοιράστηκε στην υπόλοιπη Ευρώπη, αφήνοντας τους, σκλαβωμένους στους Τούρκους, Ελληνες, στο σκοτάδι και την αγραμματοσύνη.


Σημειωτέον οτι ο Αριστοτέλης τιμάται απο την Ορθόδοξη Χριστιανική θρησκεία, εικονιζόμενος σε πολλές τοιχογραφίες (άνω φώτο, τρίτος απο αριστερά) κυρίως σε μονές του Αγίου Ορους, ως Οσιος και Πρωτεργάτης της χριστιανικής Φιλοσοφίας και Ηθικής.

Πάμε παρακάτω.

Η...μυστηριώδης γέννηση και ο περίεργος...θάνατος!

Το γεγονός λοιπόν οτι εν τέλει...γνωρίζαμε πολύ λίγα για τη ζωή του, αυτό με ανάγκασε αφ' ενός να αφήσω για λίγο κατα μέρος τη μελέτη των Φυσικών και αφ' ετέρου να επικεντρωθώ στην αναζήτηση αυτών των περισσότερων στοιχείων που θα με οδηγούσαν στο να κατανοήσω όσο γίνεται περισσότερο αυτή τη μεγάλη, αλλά και τόσο αινιγματική προσωπικότητα.

Μέσα απο αυτή μου λοιπόν την αναζήτηση, ανακαλύπτω τρία πράγματα:

1) Οτι δεν υπήρξε πουθενά κάποιο στοιχείο, ουτέ καν σε ιστορικά κείμενα αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, που να υποδηλώνει την ακριβή ημερομηνία γέννησής του (!)
2) Οτι επίσης δεν υπήρξε σαφής ημερομηνία...θανάτου του (!) παρά μόνο ΦΗΜΕΣ που εν τέλει δεν αποδείχτηκαν ΠΟΤΕ και
3) Την παράξενη ιστορία ενός βιβλίου που είχε γράψει ο δικηγόρος Γιώργος Λευκοφρύδης με τον τίτλο "Κοσμοσκάφος Στα-Γυρο Εψιλον" με θέμα το...πιό στρυφνό έργο του Αριστοτέλη, ΤΟ ΟΡΓΑΝΟΝ !

Για να γίνω πιο σαφής, πιάνω μία πρός μία τα...συμπεράσματα των ..."ανακαλύψεών" μου.

Το πρώτο έχει να κάνει με την ημερομηνία γεννήσεώς του. Πράγματι, εδώ πέφτει ένα...μικρό σκοτάδι. Σχεδόν τα περισσότερα βιογραφικά του σημειώματα που είχαν δημοσιεύσει πολλά έγκυρα επιστημονικά εγχειρίδια, ελληνικά και ξένα, έχουν ως χρονολογία γεννήσεως του μεγάλου Έλληνα, το έτος 384 π.Χ. Εκεί όμως που διαφωνούν ριζικά, είναι ο...μήνας γέννησής του. Η Ιστορία του Ελληνικού Εθνους του Παπαρρηγόπουλου, αναφέρει ως μήνα γέννησης τον Δεκέμβρη του 384. Η εγκυκλοπαίδεια του Ηλίου όμως, του Ιωάννη Πασσά, ένα απο τα πλέον ΕΓΚΥΡΑ εγχειρίδια που έχουν παρουσιαστεί ποτέ στην σύγχρονη ελληνική γραμματεία, αναφέρει ως μήνα γέννησής του τον...Ιούλιο του ιδίου έτους, ενώ η Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια (επίσης ένα απο τα πλέον έγκυρα επι διεθνούς επιπέδου εγχειρίδια) την τοποθετεί έναν μήνα...αργότερα, δηλαδή τον...Αύγουστο επίσης του ιδίου έτους! Εκεί δε που υπάρχει ...μέγα σκότος, είναι στην...ημέρα! Δεν αναφέρεται πουθενά, αλλά βέβαια αυτό είναι το λιγότερο! Εδώ δεν τα...βρίσκουν οι ερευνητές στον μήνα, στη...μέρα θα τα βρούν;