Πανσέληνος του Τοξότη

 

Η Πανσέληνος του Τοξότη θα συμβεί στις 11:17 π.μ. ώρα Ελλάδος, στις 4 μοίρες και 51΄πρώτα λεπτά του ζωδίου των Διδύμων στις 27 Νοεμβρίου.

Σε αυτήν την Πανσέληνο πάντοτε με προβλημάτιζε το μήνυμα για την ανθρωπότητα το οποίο καταγράφεται στην Εσωτέρα Αστρολογία ως εξής:

«Ας αναζητηθεί η τροφή»

Αναζητώντας την αποσαφήνιση τού μηνύματος, η καλή μου φίλη Γεωργία, επισήμανε στην λεξικογραφία ότι η λέξη τροφή (αγγλική λέξη feed) εκτός από ταΐζω, τρέφω, σημαίνει προστατευτική και προσεκτική φροντίδα ανάπτυξης, ενθάρρυνση, ενδυνάμωση και τότε η απορία μου λύθηκε.
Έτσι η πρόταση:

                            «Ας αναζητηθεί η τροφή»,

που είναι αυτό που συμβαίνει την ημέρα της Πανσελήνου του Τοξότη, σε επίπεδο ανθρωπότητας, αυτόματα μετατρέπεται σε:

"Ας αναζητηθεί η προστατευτική και προσεκτική φροντίδα ανάπτυξης για ενδυνάμωση ώστε αποφασιστικά να κατευθυνθούμε προς το ιδανικό πρότυπο των αγνών οραμάτων μας, τον Νόμο, εναρμονίζοντάς τον με την εσωτερική φωνή της πίστης μας".

Ο Ήλιος, στην Πανσέληνο του Τοξότη, φέρνει, για 30 ημέρες μέσα μας, την ποιότητα της σιωπής, της διάκρισης και της πειθαρχίας του Λόγου για την ανακάλυψη του σκοπού της εξέλιξής μας και την επίτευξή του, γιατί το ζώδιο του Τοξότη είναι αντιδιαμετρικό με το ζώδιο των Διδύμων, το οποίο αναφέρεται στην εξωτερική μας επικοινωνία και εκεί, συμβαίνει να ολοκληρώνεται, σε Πανσέληνο η Σελήνη μας.
Όλοι οι ύμνοι από αρχαιοτάτων χρόνων μάς συμβουλεύουν γι’ αυτήν την ποιότητα της σιωπής.

Στο μνημειώδες έργο του «Περί Μυστηρίων» ο Ιάμβλιχος{1} αναφέρει για τον Θεό:

«ἐν ᾧ δὴ τὸ πρῶτον ἔστιν νοοῦν καὶ τὸ πρῶτον νοητόν, ὅ δή καί διὰ σιγῆς μόνης θεραπεύεται»

δηλαδή: «εντός αυτού υπάρχει το πρώτο νοούν και το πρώτο νοητόν το οποίο λατρεύεται μόνον δια σιγής».

Και στον Ομηρικό Ύμνο της Δήμητρος αναφέρεται:

«Ο σεβασμός προς τους Θεούς είναι τόσον ισχυρός, ώστε να σταματά την φωνή»

για να μπορούμε να ακούμε τον εσωτερικό μας διδάσκαλο να μιλά, μέσα από τους ψιθύρους της ψυχής μας, που είναι μόνιμα συνδεδεμένη με το αρχείο μας και το αρχείο του Σύμπαντος.

Ο Τοξότης είναι το προπαρασκευαστικό ζωδιακό σημείο για τον Αιγόκερω και γι’ αυτό ονομάζεται το «ζωδιακό σημείο της σιγής».

Στα Μυστήρια, ο μυούμενος έπρεπε να μείνει «ἐν σιγῇ» γιατί κανείς δεν μπορεί να εισέλθει στο πνευματικό βασίλειο ή να ανέβει στο βουνό του Αιγόκερω, αν δεν του το επιτρέψει «ο μεγάλος διαχωριστής», ο Κρόνος, που στα Ταρώ εκφράζεται με τον Ερημίτη.
Μάλιστα ένας θεός - νήπιο που μας φανερώνει την σιγή σε μυστηριακό επίπεδο είναι ο Αρποκράτης, ο οποίος απεικονίζεται με το χέρι του να κλείνει το στόμα του.

Ο Πλούταρχος στο «Περί Ίσιδος και Οσίριδος» μας αναφέρει ότι ο Αρποκράτης έχει το χέρι στο στόμα του για να διευθύνει και να προλαβαίνει να διορθώνει τις αναφερόμενες στους θεούς ατελείς και αδιαμόρφωτες γνώμες των ανθρώπων.
Ίσως, λοιπόν έχει να κάνει με την προσεκτική σιωπή μας ή μη ολοκληρωμένη, ορθή υποκειμενικά, γνώση μας των θεϊκών δρωμένων. Άλλωστε ο Πυθαγόρας επέβαλλε στους αρχάριους μαθητές του περίπου τέσσερα χρόνια σιγής.
Καταλαβαίνετε, λοιπόν, τι σημαίνει, πλέον «σιγή»!
Εδώ, όπως και στην προηγούμενη Πανσέληνο, θα τροποποιήσω -και ζητώ, αν δεν συμφωνείτε να μην το δεχθείτε, γιατί είναι καθαρά η προσωπική μου άποψη- την αριθμητική τοποθέτηση της Αλίκης Α. Μπέιλυ, των Άθλων του Ηρακλέους, στον Τοξότη, στον οποίο τοποθετεί τις «Στυμφαλίδες Όρνιθες».
Θα τοποθετήσω τον «Ερυμάνθιο Κάπρο», στο ζώδιο του Τοξότη, τον οποίο εκείνη, τοποθετεί στο ζώδιο του Ζυγού.
Ας ανιχνεύσουμε, αν θέλετε, μαζί τον συγκεκριμένο άθλο.

  Ηρακλής και Ερυμάνθιος κάπρος

Ο Ευρυσθέας έδωσε εντολή στον Ηρακλή να του φέρει τον Ερυμάνθιο Κάπρο και ο Απόλλων, για να τον βοηθήσει, του έδωσε ένα νέο είδος τόξου να χρησιμοποιήσει.
Αυτό είναι και το σύμβολο του Τοξότη, το Βέλος, το οποίο δηλώνει:

 

«συνεχή πορεία προς τα επάνω των στόχων μας, με φιλοσοφική τοποθέτηση».  

 

Δίκαια και σοφά ο Ηρακλής, λοιπόν, του απάντησε:

Η μαύρη θέλξις στη Μήδεια

Σε μια Θεογονία σαν του Ησιόδου, οι πρώιμοι αιώνες των επών θα τραγουδούσαν την ομορφιά των αστραγάλων της (ἐύσφυρον, 961). «ή πώς η Ωκεανίδα Ιδυία την εγέννησε όταν δαμάστηκε απ’ την Αφροδίτη· πώς κράταγε η...

Σε μια Θεογονία σαν του Ησιόδου, οι πρώιμοι αιώνες των επών θα τραγουδούσαν την ομορφιά των αστραγάλων της (ἐύσφυρον, 961).

«ή πώς η Ωκεανίδα Ιδυία την εγέννησε όταν δαμάστηκε απ’ την Αφροδίτη· πώς κράταγε η κόρη απ’ τη γενιά του Ήλιου, φύτρα του Αιήτη, βασιλιά των Κόλχων· κόρη γενιάς που έβγαζε φαρμακίδες, όπως την ωριοπλέξουδη Κίρκη της Οδύσσειας (ἐϋπλόκαμος, κ 136)  ή την ξανθή Αγαμήδη της Ιλιάδας που ήξερε τόσα φάρμακα όσα βλασταίνει η γη η πλατιά (ἣ τόσα φάρμακα ᾔδη ὅσα τρέφει εὐρεῖα χθών, Λ 741).»

Τα έπη τα υστερότερα θα ‘ξεραν τις λάμψεις στα χαμηλωμένα της βλέφαρα, όταν κλεφτά κοιτούσε τον Ιάσονα, μοιραία ερωτοχτυπημένη, όπως –ας πούμε– την κατέγραψαν τα Αργοναυτικά του Απολλώνιου απ’ τη Ρόδο (βάλλεν ὑπ᾽ Αἰσονίδην ἀμαρύγματα, Γ 288).

Αυτά, με τον έρωτα πάντα στο βάθος και με κάθε λογής ασύλληπτη φαρμακεία στο προσκήνιο.

Όμως το συλλογικό φαντασιακό της κλασσικής αρχαιότητας άδραξε στην περίπτωσή της ευκαιρία. Τόσο χρυσή, όσο ήταν και το δέρας που οι Αργοναύτες άρπαξαν με τα μυθικά της μάγια. Τόσο χρυσή, όσο υπήρξε στην ιστορική του εξέλιξη κι ο 5ος π.κ.ε. αιώνας. Η έγνοια του δεν έπεσε απλά σε μια περίπτωση φαρμακίδος –για την ακρίβεια, της φαρμακίδος της κατ’ εξοχήν. Το ομόηχο του ονόματός της προσαρμοζόταν βολικά στο φρύδι της επικράτειας των Μήδων· στα παρευξείνια εκείνα άκρα που ήτανε πιο “βαρβαρικά” ακόμη κι απ’ τη χώρα των “βαρβάρων”.

Κι έγινε τότε η φαρμακίς το απόλυτο Άλλο. Έγινε η Μήδεια του Ευριπίδη. Έκτοτε –όπως παρατηρεί η σύγχρονη έρευνα– και στην αγγειογραφία θα την εικόνιζαν ντυμένη με τα σύμβολα της πιο απόμακρης Ανατολής. Ο Ευριπίδης δούλεψε με συνέπεια προς αυτή την κατεύθυνση. Την είπε:

“άγριο τύπο και φύση αποτρόπαιη/ ακόλαστου νου” (ἄγριον ἦθος στυγεράν τε φύσιν/ φρενὸς αὐθάδους, Μήδεια 108-9)· “έρημη κι άπολιν…/ κούρσεμα γης βαρβαρικής” (ἔρημος ἄπολις…./ ἐκ γῆς βαρβάρου λελῃσμένη, 255-56).

Απ’ την αρχή του έργου, την έπλασε μόνο από σάρκα κι αισθήσεις, σ’ ένδεια σύνεσης και σωφροσύνης, χωρίς τους τρόπους τους λεπτούς του πνεύματος του ελληνικού· ένα κορμί που χαμοκείτεται, παραδομένο στις ηδονές του άλγους (σῶμ΄ ὑφεῖσ΄ ἀλγηδόσι, στ. 24)· βουλιαγμένο στο βάρος φρενός αράθυμης (βαρεῖα γὰρ φρήν, στ. 38).

Για την προδοτική απιστία του Ιάσονα στην Κόρινθο, η Μήδεια μισεί τα παιδιά της κι ούτε η όψη τους της δίνει χαρά (στυγεῖ δὲ παῖδας οὐδ΄ ὁρῶσ΄ εὐφραίνεται, στ. 36)· στυλώνει πάνω τους το μάτι σαν ταύρος που μελετάει το κακό (ἤδη γὰρ εἶδον ὄμμα νιν ταυρουμένην/ τοῖσδ΄͵ ὥς τι δρασείουσαν, στ. 92-3). Δίνει σημάδια τρομερά, που σταθερά αντηχούνε από παρασκηνιακό βάθος απροσδιόριστο. Βοά και καταριέται με τη χασμωδική φωνητική της οιμωγής, με τονικότητα γλωσσολαλιάς, με τους επαναλαμβανόμενους ρυθμούς φυλετικού κυμβάλου: “ἰώ μοί μοι”, “αἰαῖ”, “ἰώ μοί μοι͵ ἰὼ τλήμων”.

Το χειρότερο απ’ όλα. Η Μήδεια της τραγωδίας δεν είναι τρελή. Εκπονεί με ακρίβεια σχέδιο λεπτομερές. Ασύλληπτες οι τεχνουργίες της. Το δώρο το γαμήλιο στην αντίζηλο, “ποικίλοι” –το επίθετο δηλώνει τον δόλο– πέπλοι και χρυσό στεφάνι (στ. 1159), έχουνε ποτιστεί από φάρμακα θανάσιμα που λειώνουνε τη δροσερή ζωή της Γλαύκης. Και το μαχαίρι της, σαν άλλο δώρο γάμου στον Ιάσονα, εξολοθρεύει τα παιδιά του και παιδιά της.

Με τη γνωστή του τάση για μελοδραματισμό, ο Ευριπίδης έβαλε τη Μήδειά του, στο δεύτερο μέρος του έργου, να κλαψουρίζει για τον φόνο των παιδιών: λύση σκληρή, μα δήθεν αναπόφευκτη, προορισμένη να λυτρώσει από τα ονείδη της ατίμωσης· οικογενειακής, και όμοια και πολιτικής· απ’ τη ντροπή μιας στέρησης δικαιωμάτων. Λες και φοβήθηκε ο ποιητής το βάθος της εκδίκησης της Μήδειας και πάσχισε να κουμαντάρει κάπως την κατάσταση· σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ισορροπήσει τα μελανά τα χρώματα της απατημένης φαρμακίδος με κάτι απ’ την τρυφερότητα της έγνοιας της μητέρας.

Παλυγουριό

ή Κάστρο Παλαιού Λυγουριού  

Τοποθεσία:

Σε βραχώδη πρόβουνο του Αραχναίου όρους, 4,5χλμ ΒΑ από το Λυγουριό Αργλίδας

Περιφέρεια > Νομός:
Πελοπόννησος Ν.Αργολίδας
Δήμος > Πόλη ή Χωριό:
Δ.Επιδαύρου • Λυγουριό
Υψόμετρο:
Υψόμετρο ≈ 460 m  (Σχετικό ϋψος ≈100 m)

		Προέλευση
		BΥΖΑΝΤΙΝΟ

Τμήματα οχυρωματικού περιβόλου και κατάλοιπα κτισμάτων σε ύψωμα στην ανατολική πλευρά του ορεινού συγκροτήματος του Αραχναίου στην Αργολίδα. Πρόκειται πιθανότατα για τον μεσαιωνικό οικισμό Ligorio, δηλαδή το Παλαιό Λυγουριό.

Ιστορία

Η κωμόπολη Λυγουριό (ή Λιγουριό) βρίσκεται στην ενδοχώρα της Αργολίδας, στους πρόποδες του Αραχναίου όρους μεταξύ Ναυπλίου και Επιδαύρου.

Το Λυγουριό είναι κοντά στη θέση της αρχαίας πόλης Λήσσα (την αναφέρει ο Παυσανίας) που ήταν πάνω στο δρόμο που οδηγούσε στην αρχαία Επίδαυρο και στο Ιερό του Ασκληπιού. Γενικά στην περιοχή αφθονούν αρχαιολογικά ευρήματα και μνημεία από διάφορες εποχές, αρχίζοντας από τη μυκηναϊκή περίοδο και συνεχίζοντας με την αρχαία κλασσική εποχή, μέχρι τον Μεσαίωνα και τα νεώτερα χρόνια.
Κατά τη βυζαντινή περίοδο, το μέρος πρέπει να ήταν σχετικά ανεπτυγμένο και πυκνοκατοικημένο. Αυτό είναι πρόδηλο από το γεγονός ότι στην ευρύτερη περιοχή υπάρχουν πενήντα βυζαντινοί και μεταβυζαντινοί ναοί μεταξύ των οποίων επτά ερειπωμένες πρωτοχριστιανικές εκκλησίες (δηλαδή της πρώιμης Βυζαντινής περιόδου). Όμως κατά τον Μεσαίωνα, το οικιστικό κέντρο δεν βρισκόταν στο σημείο όπου είναι το σημερινό Λυγουριό, αλλά στον συγκεκριμένο λόφο 4,5 χλμ ΒΑ του σημερινού χωριού.

Το Παλαιό Λυγουριό ή Παλυγουριό ίσως βρισκόταν στον λόφο αυτό από την αρχή της Βυζαντινής περιόδου, αλλά την πρώτη γραπτή αναφορά από ιστορικές πηγές την έχουμε μόλις τον 14ο αιώνα. Συγκεκριμένα στη λίστα με τα φέουδα του 1377 σημειώνεται το Ligorio σαν ένα από τα κάστρα που ανήκαν στην Καστελλανία της Κορίνθου και στον “Gran Senescallo” (που σημαίνει “Μεγάλος Στρατάρχης”). Φαίνεται πως το Παλυγουριό ήταν ένα από τα κάστρα που απονεμήθηκαν στον Φλωρεντίνο Νικολό Ατσαγιόλι (Nicolo Acciaiuoli). Ο Ατσαγιόλι ήταν έμπορος και στρατιωτικός από τη Φλωρεντία που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη διευθέτηση της διένεξης γύρω από τη διαδοχή στο Πριγκιπάτο της Αχαΐας, και για τις υπηρεσίες του έγινε Βάιλος του Πριγκιπάτου και έλαβε ως δώρο κάποια κάστρα. Από το 1342 του είχε δοθεί το κάστρο της Πιάδας, ενώ το 1358 πήρε και τα υπόλοιπα κάστρα της Καστελλανίας της Κορίνθου. (Ο Gran Senescallo του καταλόγου του 1377 είναι ο Νικολό Ατσαγιόλι, παρόλο που πέθανε το 1375). Οι Ατσαγιόλι έμειναν επικυρίαρχοι στην Αργολίδα για έναν αιώνα περίπου και μάλιστα, επειδή από το 1385 ο Νέριο Ατζαγιόλι έγινε Δούκας των Αθηνών εκτοπίζοντας τους Καταλανούς, το Παλυγουριό ήταν μέρος του Δουκάτου των Αθηνών.

Το 1451 η περιοχή παραχωρήθηκε από τους Ατσαγιόλι στους Ενετούς. Αυτή η πρώτη Ενετική περίοδος κράτησε λίγο, καθώς το 1463 η Αργολίδα ολόκληρη κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς στην αρχή του Πρώτου Ενετοτουρκικού πολέμου (1463-1479). Οι Ενετοί επέστρεψαν για ένα σύντομο διάστημα κατά την Β’ Ενετοκρατία στο τέλος του 17ου αιώνα.

Arnavilla

Μπορεί η περιοχή να ανήκε τον 15ο αιώνα στο κρατίδιο των Ατσαγιόλι αλλά ο γαιοκτήμονας/φεουδάρχης στην περιοχή του Παλυγουριού ήταν Καταλανός. Η μετάβαση της επικυριαρχίας στους Βενετσιάνους το 1451 εξιστορείται στο έργο του ιστορικού W. Miller (1908) και έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το Παλυγουριό.
Η ιστορία έχει ως εξής:
Το 1451 ο Δούκας των Αθηνών Αντώνιος Α’ παραχώρησε την Αίγινα και μέρος της Αργολίδας στους Ενετούς μετά το θάνατο του γαμπρού του Αντωνέλλου Καοπένα ο οποίος πέθανε άκληρος και ήταν ο τελευταίος Καταλανός κυβερνήτης της Αίγινας. Η εξέλιξη αυτή προκάλεσε την αντίδραση του Αρνά Καοπένα, θείου του Αντωνέλλου, ο οποίος ήταν ιδιοκτήτης γαιών στο Παλυγουριό και ο οποίος ήγειρε αξιώσεις για να αποδοθεί σε αυτόν η ηγεμονία του Αντωνέλλου. Η Βενετία δεν το δέχθηκε, αλλά για να μην μπλέξει με διεκδικήσεις, έδωσε σαν αποζημίωση μια ισόβια σύνταξη στον Αρνά και επιπλέον τον διόρισε ρέκτορα (rettore) δηλαδή διοικητή των Ενετικών κτήσεων σε Αίγινα και Αργολίδα. Με άλλα λόγια ο Αρνάς ξεκινώντας από κτηματίας του Παλυγουριού εξελίχθηκε σε σημαντική προσωπικότητα της εποχής (μέσα του 15ου αιώνα). Μάλιστα, μέχρι σήμερα το τοπωνύμιο του οροπεδίου βορείως της κορυφογραμμής του Αραχναίου και δυτικά του κάστρου του Παλυγουριού είναι «Αρνάς»!

Επιμένουμε σε αυτήν την ιστορία με τον Αρνά, επειδή πολύ πιθανόν να επηρέασε την ονοματολογία του Λιγουριού. Πιστεύουμε ότι το Ligorio που καταγράφεται μόνο το 1377, αναφέρεται σε λίστες των κάστρων του επόμενου αιώνα με άλλο όνομα: σαν Arna villa στη λίστα του 1463 και σαν Arnavilla στη λίστα του 1471. (Σε αμφότερες τις περιπτώσεις σημειώνεται ως ενετική κτήση, αλλά προφανώς ήταν ενετική κτήση μόνο «στα χαρτιά» καθώς είχαν επέλθει ήδη οι Οθωμανοί...)

Οι λόγοι που υποστηρίζουν αυτήν την ταύτιση είναι οι εξής:
1) Είναι πολύ περίεργο που το Λυγουριό εξαφανίζεται από τις λίστες του 15ου αιώνα παρόλο που η μεταγενέστερη ιστορία δείχνει ότι συνέχισε να είναι αξιομνημόνευτο μέρος (άρα πρέπει να παρέμεινε στις λίστες με εναλλακτική ονομασία).
2) Ο Αρνάς ως τοπωνύμιο της περιοχής και ως προσωπικότητα της περιοχής δικαιολογεί πλήρως την ύπαρξη πολίσματος με αυτό το όνομα. (το γεγονός ότι το όνομα δεν επέζησε μάλλον οφείλεται ότι ξεχάστηκε ο Αρνάς ή ότι ήταν ένα όνομα που χρησιμοποίησαν μόνο οι Ενετοί και δεν έπιασε τοπικά)
3) Το χωριό Άρνα Λακωνίας με το οποίο κατά κανόνα ταυτίζεται η μεσαιωνική Arnavilla είναι μεν ένα ωραιότατο ορεινό χωριό, αλλά δεν υπάρχει καμιά άλλη αναφορά της Λακωνικής Άρνας στην ιστορία των Φράγκων εν Ελλάδι. Εξάλλου ένα «Παλιόκαστρο» που βρίσκεται σε ύψωμα κοντά στην Άρνα είναι αγνώστου εποχής, μάλλον Ελληνιστικό. Η άποψη λοιπόν ότι η Λακωνική Άρνα είναι η Arnavilla δεν υποστηρίζεται από γεγονότα και ευρήματα.
4) H Arna villa δεν εμφανίζεται πριν το 1463 επειδή ο Αρνάς έρχεται στο προσκήνιο μόλις το 1451.

Γι’ αυτό λοιπόν πιστεύουμε ότι η Arnavilla του 15ου αιώνα μπορεί να είναι το Παλαιό Λυγουριό. Πρέπει να επισημάνουμε πως η ταύτιση αυτή δεν έχει προταθεί από κανένα μελετητή εξ όσων γνωρίζουμε. Για πρώτη φορά εμφανίζεται εδώ, στον Καστρολόγο. Και χρειάζεται περαιτέρω έρευνα και τεκμηρίωση για να βεβαιωθούμε.

Ανεξάρτητα από το αν η Arnavilla ήταν το Παλυγουριό ή όχι, το όνομα δεν επικράτησε. Από τον 16ο αιώνα πληθαίνουν οι μαρτυρίες για την ύπαρξη οικισμού με το όνομα «Λυγουριό» σε διάφορες παραλλαγές. Έτσι, σε οθωμανικά φορολογικά κατάστιχα του 1520-1566, του 1645 και του 1718 το χωριό καταγράφεται ως Λυγκουριός ή Λικούρι, ενώ σε βενετικό έγγραφο του 1542 απαντάται το επώνυμο Liguriatis da Napoli di Romania.

Πάντως ας σημειώσουμε εδώ ότι και για το όνομα «Λυγουριό» δεν ξέρουμε πώς προέκυψε ούτε ποια είναι η ετυμολογία του. Υπάρχουν κάποιες θεωρίες αλλά καμιά τους δεν είναι αρκετά πειστική.

Δεν είναι γνωστό πότε εγκαταλείφθηκε το Παλιό Λυγουριό ούτε είναι γνωστό γιατί εγκαταλείφθηκε. Εκείνο που ξέρουμε είναι ότι στο ενετικό κτηματολόγιο της περιοχής Λυγουριού του 1704 σημειώνεται ο οικισμός Villa Ligoriò στη σημερινή θέση του χωριού ενώ στα βόρεια σημειώνεται το τοπωνύμιο Paleò Ligoriò δίχως ενδείξεις οικισμού (νοτιοδυτικά σημειώνεται ο οικισμός villa Bulmeti). Αυτό σημαίνει ότι κατά τη Β’ Ενετοκρατία (1685-1715) υπήρχε ήδη το καινούργιο Λυγουριό στη σημερινή του θέση, ενώ το Παλιό Λυγουριό ήταν ήδη εγκαταλειμμένο. Άρα το Παλιό Λυγουριό πρέπει να ερήμωσε κάποια στιγμή στην πρώτη Τουρκοκρατία, μάλλον περί τον 16ο αιώνα.
Οι λόγοι είναι απλοί και είναι ίδιοι με τους λόγους που ερήμωσαν και άλλα μεσαιωνικά κάστρα μετά την οθωμανική κατάκτηση: Πρώτον, οι Τούρκοι δεν ευνοούσαν την παραμονή χριστιανικού πληθυσμού σε οχυρές θέσεις και, δεύτερον, οι ίδιοι οι κάτοικοι προτιμούσαν να αφήσουν τα κακοτράχαλα βουνά και να εγκατασταθούν σιγά-σιγά σε πιο φιλόξενα μέρη, αφού εξέλιπε ο μεγάλος κίνδυνος ληστρικών επιδρομών (δεδομένου ότι οι βάρβαροι επιδρομείς είχαν επικρατήσει πλέον και είχαν γίνει καθεστώς).