Το ήθος των Αρκάδων και ο Ολυμπισμός των Λυκαίων αγώνων

Πανσέληνος του ζωδίου του Ταύρου

«Παρὰ ποσὶ δ’ Ἡνιόχου κεραὸν πεπτηότα Ταῦρον μαίεσθαι, τὰ δέ οἱ μάλ’ ἐοικότα σήματα κεῖται. Τοίη ἡ κεφαλὴ διακέκριται, οὐδέ τις ἄλλῳ σήματι τεκμήραιτο κάρη βοός, οἷά μιν αὐτοὶ ἀστέρες ἀμφοτέρωθεν ἑλισσόμενοι τυπόωσιν καὶ λίην κείνων ὄνομ’ εἴρεται, οὐδέ τοι αὕτως νήκουστοι Ὑάδες. Ταὶ μέν ῥ’ ἐπὶ παντὶ μετώπῳ Ταύρου βεβλέαται, λαιοῦ δὲ κεράατος ἄκρον καὶ πόδα δεξιτερὸν παρακειμένου  Ἡνιόχοιο εἷς ἀστήρ ἐπέχει, συνεληλάμενοι δὲ φέρονται. Ἀλλ’ αἰεὶ Ταῦρος προφερέστερος  Ἡνιόχοιο εἰς ἑτέρην καταβῆναι, ὁμηλυσίῃ περ ἀνελθών». (Άρατος 167 – 178).

«Κοντά στα πόδια του αστερισμού του Ηνιόχου τα κέρατα του σουφρωμένου αστερισμού του Ταύρου να αναζητήσετε. Έχει σημάδια ευκολογνώριστα. Διακρίνεται θαυμάσια η κεφαλή του, που δεν μπορούμε καλύτερα να περιγράψουμε παρά μονάχα με τα άστρα που στρεφόμενα παρουσιάζουν το σχήμα του και ονόματα έχουν γνωστά. Και δεν υπάρχει κανείς που να μην έχει ακούσει για τις Υάδες που βρίσκονται στο μέτωπο του αστερισμού του Ταύρου. Ένα μονάχα αστέρι κάνει την άκρη του αριστερού κέρατος γειτονική με το δεξί πόδι του. Αυτά τα δύο σημάδια προχωρούν μαζί. Αλλά ο αστερισμός του  Ταύρου όντας πιο κάτω από τον αστερισμό του Ηνιόχου δύει πάντα πριν από αυτόν αν και σύγχρονα με εκείνον ανατέλλει».

 

                                                                           Σύμβολο Άλεφ

Ο Ταύρος είναι ένας πολύ μυστηριώδης αστερισμός του Ζωδιακού που συνδέεται με όλους του «Πρωτογεννημένους» ηλιακούς θεούς. Βρίσκεται κάτω από την επίδραση του γράμματος Α. Το σύμβολο Άλεφ υπήρχε και στο φοινικικό αλφάβητο. Γι’ αυτόν τον λόγο, ο αστερισμός αυτός, ονομάζεται ο «Ένας», ο «Πρώτος», εξ αιτίας αυτού του γράμματος.

O Nόννος ο Πανοπολίτης, εποποιός του Ε΄ αίώνος μ.Χ. από την Πανόπολη της Αιγύπτου, στο τρίτο κεφάλαιο των Διονυσιακών του, μετά την νίκη του Διός επί του Τυφωέως και τις ουράνιες αλλαγές, ξεκινά και αυτός από τους αστερισμούς του Ταύρου και του Ωρίωνος λέγοντας τα εξής:

"Με το που τελείωσε η μάχη έφυγε και ο χειμώνας. Ο Ωρίων ανέτελλε αποκαλύπτοντας μέσα από το ανέφελο θηκάρι του την αστραφτερή επιφάνεια του σπαθιού του. Τα παγωμένα ίχνη του Ταύρου που έδυε δεν λούζονταν πια στην στρογγυλή λίμνη. Στα μέρη της διψασμένης Άρκτου, της γεννήτριας των βροχών, το πετρωμένο νερό δεν προχωρούσε πλέον με ίχνη στεγνά."
Το ζώδιο του Ταύρου είναι το σύμβολο της δυνάμεως και της αναπαραγωγικής ικανότητος – ο Λόγος – έτσι εξηγούνται και τα κέρατα στο κεφάλι της Ίσιδος της θηλυκής όψης του Οσίριδος και του Ώρου, γιατί οι Αιγύπτιοι θεωρούσαν ότι ο αστερισμός του Ταύρου απεικόνιζε τον θεό Άπι ή τον Όσιρη.

                          Όσιρις και Άπις                                                         Όσιρις – Ώρος - Ίσις

Η λατρεία των ζωδίων του Ταύρου και μετά του Κριού απευθύνονταν σε μία και την αυτή δύναμη της γενετικής δημιουργίας από δύο όψεις: την ουράνια ή κοσμική και την γήινη ή ανθρώπινη.
Όλοι οι Κριοκέφαλοι θεοί ανήκουν στην τελευταία όψη, την γήινη ή ανθρώπινη, ενώ το ζώδιο του Ταύρου στην πρώτη, την ουράνια, την κοσμική.

Ίσως ανήκει στην ουράνια όψη, γιατί υπήρξε ένας από τους αρχαιότερους και σημαντικότατους αστερισμούς, πιθανόν μάλιστα, να είναι ο πρώτος ο οποίος σχηματίστηκε στον ουρανό, γιατί εντός του βρισκόταν το εαρινό, ισημερινό σημείο μεταξύ των ετών 4000 και 1700 π.Χ. ενώ σήμερα, το αντίστοιχο σημείο βρίσκεται μέσα στον αστερισμό των Ιχθύων.
Αυτό, όπως αναφέρεται στα αρχαία μας κείμενα μπορεί να συνέβη όταν εκπυρώθηκε ο Φαέθων και γι' αυτό θεωρείται ο αστερισμός του Ταύρου ο «πρώτος» επειδή μετά την καταστροφή του Φαέθοντος η ισημερία μετατοπίστηκε στον αστερισμό του. Αλλά ας δούμε του λόγου το αληθές:

Ο Πλάτων λέγει ότι η πτώσις των μετεωριτών (τού Φαέθοντος) επέφερε και μία απότομη μετατόπιση του μαγνητικού άξονα της Γης, αφού αναφέρει:

“Περί της μεταβολής δύσεως και ανατολής ηλίου και των άλλων άστρων, ως άρα όθεν μεν ανατέλλει νυν, εις τούτον τότε τον τόπον εδύετο, ανέτελλε δ’ εκ του εναντίου” (Πολιτικός, 269 ,α),

δηλαδή:

 

“Περί της μεταβολής της δύσεως και της ανατολής του ηλίου και των άλλων άστρων, ώστε από όπου ανατέλλει τώρα, εκεί τότε έδυε και ανέτελλε αντιστρόφως”.

Ο Νόννος ο Πανοπολίτης, πάλι , στα “Διονυσιακά” του, περιγράφει το συμβάν, ως εξής:

“Ο Φαέθων έτρεχε πολύ, οδηγώντας το άρμα στον νότο, στον βορρά, προς το μέρος της δύσεως και πλησίον της ανατολής. Και κλονίστηκε ο ουρανός και διατάραξε την αρμονία του ακινήτου κόσμου. Και αυτός ο διαπεραστικός άξων στο μέσον του ουρανού έγειρε στα πλάγια….Και η ισημερία της Γης, από τον αστερισμό του Δράκοντος, όρμησε προς τον Ταύρο…και με θράσος σταμάτησε στον οκτάποδα Καρκίνο διασκορπισμένος σε δασύτριχους παλμούς…Και στο πίσω μέρος, κοντά στο πέλμα του Λέοντος, στην γειτονική Παρθένο, κτυπούσε η διψασμένη ουρά. Και προς τα δυτικά ο αστερισμός των Ιχθύων, οι γείτονες του Υδροχόου, στα δύο μέρη απομακρύνθηκαν, ο μεν προς νότον και ο άλλος προς Βορρά”….