Ανακαλύψτε την προέλευση των Ολύμπιων θεών και πώς διαμόρφωσαν τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό

 

Κάθε μύθος και θρύλος έχει μια δόση αλήθειας. Πόση; Αυτό δεν μπορεί να το ξέρει κανείς. Για αυτό ιστορικοί υποστηρίζουν πως οι Θεοί του Ολύμπου δεν ήταν αυστηρά προϊόν μυθοπλασίας.

Tο Αll About History είναι περιοδικό που ασχολείται με αυτό που λέει ο τίτλος του (την ιστορία), με τρόπο που είναι διασκεδαστικός και εκπαιδευτικός. Εξέχοντες ιστορικοί και εξπέρ από όλον τον κόσμο, αναλαμβάνουν να μοιραστούν τις γνώσεις και το πάθος τους -με δραματική αφήγηση που είναι και έγκυρη.

Το τεύχος 117 ασχολήθηκε με τους Θεούς του Ολύμπου. Για την ακρίβεια, με την προέλευση τους, το πώς οι αρχαίοι Έλληνες 'έχτισαν' τους μύθους τους (πώς προέκυψαν για παράδειγμα, οι δεισιδαιμονίες) και τον τρόπο που όλα συνδέονται μεταξύ της Ελλάδος και των γειτονικών πολιτισμών.

Επειδή μπορεί να έχουν περάσει χρόνια, από όταν διαβάσατε για αυτούς στο σχολείο, να θυμίσουμε ότι είναι 6 άνδρες (Δίας, Ποσειδών, Απόλλων, Άρης, Ερμής, Ήφαιστος) και 6 γυναίκες (Ήρα, Αθηνά, Αφροδίτη, Άρτεμις, Δήμητρα, Εστία).

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, οι ποιητές Όμηρος και Ησίοδος, οι οποίοι έγραφαν τον 8ο αιώνα π.Χ., ήταν αυτοί που έδωσαν στους Έλληνες τους θεούς τους. Η 'Ιλιάδα' και η 'Οδύσσεια' του Ομήρου (όπου περιγράφεται μεταξύ πολλών άλλων η πολύπλοκη σχέση των θεών και των ανθρώπων) και η 'Θεογονία' όπως και το 'Έργα και Ημέρες' του Ησίοδου, είναι τα παλαιότερα λογοτεχνικά έργα του δυτικού κόσμου. Οι ποιητές, οι ιστορικοί και οι γεωγράφοι επίσης έπαιξαν ρόλο στην καταγραφή της ελληνικής ιστορίας και των παραδόσεων.

Στη Θεογονία, ο Ησίοδος εξηγεί πώς ακριβώς δημιουργήθηκαν οι Έλληνες θεοί και γράφει για κοσμογονία -για τις πρακτικές θυσίας, τον ερχομό των θεϊκών αρχόντων, τους ανθρώπους και τα δεινά

τους.

Πανσέληνος του ζωδίου του Ταύρου

 

«Παρὰ ποσὶ δ’ Ἡνιόχου κεραὸν πεπτηότα Ταῦρον μαίεσθαι, τὰ δέ οἱ μάλ’ ἐοικότα σήματα κεῖται. Τοίη ἡ κεφαλὴ διακέκριται, οὐδέ τις ἄλλῳ σήματι τεκμήραιτο κάρη βοός, οἷά μιν αὐτοὶ ἀστέρες ἀμφοτέρωθεν ἑλισσόμενοι τυπόωσιν καὶ λίην κείνων ὄνομ’ εἴρεται, οὐδέ τοι αὕτως νήκουστοι Ὑάδες. Ταὶ μέν ῥ’ ἐπὶ παντὶ μετώπῳ Ταύρου βεβλέαται, λαιοῦ δὲ κεράατος ἄκρον καὶ πόδα δεξιτερὸν παρακειμένου  Ἡνιόχοιο εἷς ἀστήρ ἐπέχει, συνεληλάμενοι δὲ φέρονται. Ἀλλ’ αἰεὶ Ταῦρος προφερέστερος  Ἡνιόχοιο εἰς ἑτέρην καταβῆναι, ὁμηλυσίῃ περ ἀνελθών». (Άρατος 167 – 178).

«Κοντά στα πόδια του αστερισμού του Ηνιόχου τα κέρατα του σουφρωμένου αστερισμού του Ταύρου να αναζητήσετε. Έχει σημάδια ευκολογνώριστα. Διακρίνεται θαυμάσια η κεφαλή του, που δεν μπορούμε καλύτερα να περιγράψουμε παρά μονάχα με τα άστρα που στρεφόμενα παρουσιάζουν το σχήμα του και ονόματα έχουν γνωστά. Και δεν υπάρχει κανείς που να μην έχει ακούσει για τις Υάδες που βρίσκονται στο μέτωπο του αστερισμού του Ταύρου. Ένα μονάχα αστέρι κάνει την άκρη του αριστερού κέρατος γειτονική με το δεξί πόδι του. Αυτά τα δύο σημάδια προχωρούν μαζί. Αλλά ο αστερισμός του  Ταύρου όντας πιο κάτω από τον αστερισμό του Ηνιόχου δύει πάντα πριν από αυτόν αν και σύγχρονα με εκείνον ανατέλλει».

 

                                                                           Σύμβολο Άλεφ

Ο Ταύρος είναι ένας πολύ μυστηριώδης αστερισμός του Ζωδιακού που συνδέεται με όλους του «Πρωτογεννημένους» ηλιακούς θεούς. Βρίσκεται κάτω από την επίδραση του γράμματος Α. Το σύμβολο Άλεφ υπήρχε και στο φοινικικό αλφάβητο. Γι’ αυτόν τον λόγο, ο αστερισμός αυτός, ονομάζεται ο «Ένας», ο «Πρώτος», εξ αιτίας αυτού του γράμματος.

---

O Nόννος ο Πανοπολίτης, εποποιός του Ε΄ αίώνα μ.Χ. από την Πανόπολη της Αιγύπτου, στο τρίτο κεφάλαιο των Διονυσιακών του, μετά την νίκη του Διός επί του Τυφωέως και τις ουράνιες αλλαγές, ξεκινά και αυτός από τους αστερισμούς του Ταύρου και του Ωρίωνος λέγοντας τα εξής:

"Με το που τελείωσε η μάχη έφυγε και ο χειμώνας. Ο Ωρίων ανέτελλε αποκαλύπτοντας μέσα από το ανέφελο θηκάρι του την αστραφτερή επιφάνεια του σπαθιού του. Τα παγωμένα ίχνη του Ταύρου που έδυε δεν λούζονταν πια στην στρογγυλή λίμνη. Στα μέρη της διψασμένης Άρκτου, της γεννήτριας των βροχών, το πετρωμένο νερό δεν προχωρούσε πλέον με ίχνη στεγνά."
Το ζώδιο του Ταύρου είναι το σύμβολο της δυνάμεως και της αναπαραγωγικής ικανότητος – ο Λόγος – έτσι εξηγούνται και τα κέρατα στο κεφάλι της Ίσιδος της θηλυκής όψεως του Οσίριδος και του Ώρου, γιατί οι Αιγύπτιοι θεωρούσαν ότι ο αστερισμός του Ταύρου απεικόνιζε τον θεό Άπι ή τον Όσιρη.

                          Όσιρις και Άπις                                                         Όσιρις – Ώρος - Ίσις

Η λατρεία των ζωδίων του Ταύρου και μετά του Κριού απευθύνονταν σε μία και την αυτή δύναμη της γενετικής δημιουργίας από δύο όψεις: την ουράνια ή κοσμική και την γήινη ή ανθρώπινη.
Όλοι οι Κριοκέφαλοι θεοί ανήκουν στην τελευταία όψη, την γήινη ή ανθρώπινη, ενώ το ζώδιο του Ταύρου στην πρώτη, την ουράνια, την κοσμική.

Ίσως ανήκει στην ουράνια όψη, γιατί υπήρξε ένας από τους αρχαιότερους και σημαντικότατους αστερισμούς, πιθανόν μάλιστα, να είναι ο πρώτος ο οποίος σχηματίστηκε στον ουρανό, γιατί εντός του βρισκόταν το εαρινό, ισημερινό σημείο μεταξύ των ετών 4000 και 1700 π.Χ. ενώ σήμερα, το αντίστοιχο σημείο βρίσκεται μέσα στον αστερισμό των Ιχθύων.
Αυτό, όπως αναφέρεται στα αρχαία μας κείμενα μπορεί να συνέβη όταν εκπυρώθηκε ο Φαέθων και γι' αυτό θεωρείται ο αστερισμός του Ταύρου ο «πρώτος» επειδή μετά την καταστροφή του Φαέθοντος η ισημερία μετατοπίστηκε στον αστερισμό του. Αλλά ας δούμε του λόγου το αληθές:

Ο Πλάτων λέγει ότι η πτώσις των μετεωριτών (τού Φαέθοντος) επέφερε και μία απότομη μετατόπιση του μαγνητικού άξονα της Γης, αφού αναφέρεται:

“Περί της μεταβολής δύσεως και ανατολής ηλίου και των άλλων άστρων, ως άρα όθεν μεν ανατέλλει νυν, εις τούτον τότε τον τόπον εδύετο, ανέτελλε δ’ εκ του εναντίου” (Πολιτικός, 269 ,α),

δηλαδή:

“Περί της μεταβολής της δύσεως και της ανατολής του ηλίου και των άλλων άστρων, ώστε από όπου ανατέλλει τώρα, εκεί τότε έδυε και ανέτελλε αντιστρόφως”.

Ο Νόννος ο Πανοπολίτης, πάλι , στα “Διονυσιακά” του, περιγράφει το συμβάν, ως εξής:

“Ο Φαέθων έτρεχε πολύ, οδηγώντας το άρμα στον νότο, στον βορρά, προς το μέρος της δύσεως και πλησίον της ανατολής. Και κλονίστηκε ο ουρανός και διατάραξε την αρμονία του ακινήτου κόσμου. Και αυτός ο διαπεραστικός άξων στο μέσον του ουρανού έγειρε στα πλάγια….Και η ισημερία της Γης, από τον αστερισμό του Δράκοντος, όρμησε προς τον Ταύρο…και με θράσος σταμάτησε στον οκτάποδα Καρκίνο διασκορπισμένος σε δασύτριχους παλμούς…Και στο πίσω μέρος, κοντά στο πέλμα του Λέοντος, στην γειτονική Παρθένο, κτυπούσε η διψασμένη ουρά. Και προς τα δυτικά ο αστερισμός των Ιχθύων, οι γείτονες του Υδροχόου, στα δύο μέρη απομακρύνθηκαν, ο μεν προς νότον και ο άλλος προς Βορρά”….

    Σύμφωνα με τον γνωστό μύθο…η διείσδυση του Σκορπιού στα όρια του Ωρίωνος…

“κατατρόμαξε τα άλογα του Φαέθοντος, που άρχισαν να τρέχουν και να κατακαίνε τη Γη”.

Αναγνωρίζεται εύκολα από έναν λαμπρό αστέρα πρώτου μεγέθους τον Λαμπαδία ή Αλντεμπαράν. Η ποιότητα τού εν λόγω αστέρος έχει σχέση με το τρίτο μάτι, δηλαδή, την ενόραση.

Οι πλανήτες που κυβερνούν το ζώδιο του Ταύρου είναι:

Α) Κυβερνήτης Εξωτερικός ο πλανήτης της Αφροδίτης.

Β) Κυβερνήτης Εσωτερικός ο Ήφαιστος  και Ιεραρχικός, πάλι, ο Ήφαιστος.

Ας δούμε τί μας παρουσιάζουν αυτοί οι δύο Θεοί - Πλανήτες μέσα από τον «Κρατύλο» του Πλάτωνος.

Ερμογένης: Για τον Ήφαιστο, τι νομίζεις;

Σωκράτης: Στ’ αλήθεια, για τον ευγενή «γνώστη του φωτός» (φάεος ίστορα) με ρωτάς;
Ερμ:Ναι.

Σωκ:Αυτός δεν είναι πασίγνωστος ως «Φαίστος», με την προσθήκη του ήτα;
Ερμ:Πιθανότατα, αν, κατά πώς φαίνεται, δεν έχεις άλλη γνώμη.

Ερμ: Και σχετικά με τα ονόματα Διόνυσος και Αφροδίτη;

Σωκ: Σπουδαίες ερωτήσεις γυιε του Ιππόνικου, γιατί η απόδοση των ονομάτων τούτων στους Θεούς οφείλεται και σε σπουδαίους, αλλά και σε παιδιάστικους λόγους….Για το όνομα της Αφροδίτης δεν είναι σωστό να διαφωνήσουμε με τον Ησίοδο, αλλά θα συμφωνήσουμε ότι επειδή γεννήθηκε από τον «αφρό» ονομάστηκε Αφροδίτη.

Βαθμολογώντας τους δύο Κυβερνήτες του ζωδίου του Ταύρου, την Αφροδίτη, Εξωτερικό Κυβερνήτη και τον Ήφαιστο (Φαίστο) Εσωτερικό και Ιεραρχικό λεξαριθμικά, έχουμε:

Φαίστος   =  500+1+10+200+300+70+200 =  1281 = 12 = 3

Αφροδίτη = 1+500+100+70+4+10+300+8 = 993 = 21 = 3

Ακριβώς για τον αριθμό 3, με την έννοια της θεάς Αφροδίτης, μας μιλάει και ο Ορφικός Ύμνος

«Ω, μητέρα της Ανάγκης, γιατί τα πάντα προέρχονται από σένα, που μπλέχτηκες με τον κόσμο και κυριαρχείς σε τρία μερίδια».

Δηλαδή, ο θεός  Ήφαιστος και η θεά Αφροδίτη, αποδίδοντας την Πυθαγόρεια Τριάδα, εμπεριέχονται στην τριαδικότητα του Σύμπαντος, σαν Μορφικοί Δημιουργοί, ενώνοντας την Δυαδικότητα - το Αρσενικό και το Θηλυκό -  και παράγοντας  απόγονο, σε οποιαδήποτε μορφή, είτε αυτή ανήκει στο Πνευματικό Βασίλειο, με την έννοια του Χριστιανικού Αγίου Πνεύματος, είτε στο Γήινο Βασίλειο, δημιουργώντας όλων των ειδών τις μορφές, σε Συμπαντικό Επίπεδο. 

Είναι δηλαδή μετά τον Δημιουργό, ο συνθετικός Λόγος - Κρίκος, που εκφέρεται για την Δημιουργία των Μορφών είναι ακριβώς οι λέξεις: «Γεννηθήτω…και εγένετο».

Επειδή αντιπροσωπεύουν, όχι μόνον Μεταφυσικά, αλλά και Ζωδιακά τον Λόγο, είναι Κυβερνήτες του ζωδίου του Ταύρου γιατί ο Ταύρος, σαν Ζώδιο, εξουσιάζει τον λαιμό το συγκεκριμένο σημείο του σώματός μας που εκφέρει Λόγο.

Ο Συμπαντικός λοιπόν και Πλανητικός Λόγος σχετίζονται με το ζώδιο του Ταύρου.

Επίσης, ο πλανήτης της Αφροδίτης κατά τον Άλαν Λήο είναι η ανθρώπινη ψυχή, μα και ο Ήφαιστος του Ελληνικού Πανθέου λαμβάνει υπόσταση ως θείος σπινθήρ στην αγκαλιά της Ψυχής. Ενώθηκαν, η ανθρώπινη  Ψυχή με τον Θείο Σπινθήρα και ήρθαν στα κατώτερα επίπεδα της ύλης επάνω στην ατραπό της εξελίξεως για να κυριαρχήσουν στην προσωπικότητα και να την οδηγήσουν ξανά στην Πηγή της.

Μέσω του διαλογισμού αυτής της Πανσελήνου, λοιπόν, η επιθυμία για την ύλη και την ιδιοτέλεια μετατρέπεται σε έφεση και αναζήτηση του Θείου Σπινθήρα. Με αυτόν τον τρόπο το σκοτάδι φωτίζεται από το Φως.

Η Πανσέληνος του ζωδίου του Ταύρου είναι η ενέργεια της 4^ης ακτίνας, που φέρνει την φώτιση.

Η 4^η ακτίνα εκφράζει την αρμονία μέσω διαμάχης, την φαντασία και την ισορροπία και μέσω αυτών των ιδιοτήτων εκδηλώνεται.   
Στην πανσέληνο του ζωδίου του Ταύρου η Ηλιακή ενέργεια της Φωτίσεως φθάνει στην Γη και ενεργοποιεί τον Σταθερό, Ζωδιακό Σταυρό. Οι ενέργειες των ζωδίων του Κριού και του Ταύρου είναι συγκεντρωμένες στο δισκοπότηρο της Ιεραρχίας μέχρι την επόμενη πανσέληνο του ζωδίου των Διδύμων όπου παραλαμβάνεται η ενέργεια της Αγάπης για να διοχετευθεί στην ανθρωπότητα.

Στην πανσέληνο του ζωδίου του Ταύρου,  αστερισμοί και πλανήτες, ανάμεσα στην Γη, το Ηλιακό μας σύστημα και τον μεγαλύτερο Πλανητικό Ζωδιακό, λαμβάνουν εξέχουσα θέση.

Ένα μεγάλο ενεργειακό τρίγωνο αναπτύσσεται μεταξύ του αστερισμού της Μεγάλης Άρκτου,(Ursa Major) του Σείριου (Canis Major) του αστερισμού του Κυνός και των Πλειάδων (Taurus).

Αυτό το μεγάλο τρίγωνο διοχετεύει ενέργειες από το ζώδιο του Ταύρου στους Θεϊκούς Δημιουργούς των Θρησκειών στον Ήλιο, στον θεό Ήφαιστο, στην θεά Αφροδίτη, στον Πλανητικό Λόγο, στην ανθρωπότητα και στα κατώτερα βασίλεια.

Η Πανσέληνος του Ταύρου ονομάζεται και Πανσέληνος του Βεσάκ.
Λόγω δικών μου προσωπικών βιωμάτων τα οποία ήταν το έναυσμα για να ασχοληθώ με τις Πανσελήνους, θα ακουμπήσω την συγκεκριμένη περιγραφή με την ευλάβεια που της αντιστοιχεί, αναφέροντας ένα από τα γεγονότα τα οποία μου συνέβησαν και για εμένα, πλέον, την τεκμηριώνουν.

Κοιλάδα Βεσάκ

Στην «Συμφωνία του Ζωδιακού» του Τορκόμ Σαραϊνταριάν στην σελίδα 115 διάβασα για πρώτη φορά για τον Θρύλο του Βεσάκ.Ο συγγραφέας αρχίζει το συγκεκριμένο κεφάλαιο με την εξής περιγραφή:

«Υπάρχει μια ψηλή κοιλάδα στις οροσειρές των Ιμαλαΐων, εξακόσια χιλιόμετρα δυτικά της Λάσα και όχι μακριά από το Νεπάλ. Περιβάλλεται από ψηλά βουνά που είναι σκεπασμένα με δέντρα και θάμνους. Η κοιλάδα είναι στενόμακρη στο σχήμα και προς το βορρά έχει ένα στενό πέρασμα, μπροστά στο οποία ορθώνεται ένας τεράστιος βράχος γκριζωπός που διαπερνιέται από μια αστραφτερή ουσία. Είναι περίπου τριάμισι μέτρα μάκρος, ένα μέτρο και ογδόντα εκατοστά πλάτος και ένα μέτρο ύψος. Η κοιλάδα είναι στην πραγματικότητα ένα ψηλό οροπέδιο σκεπασμένο με σκούρο πράσινο χόρτο, σαν ένα τεράστιο χαλί. Στην βορεινή πλευρά του οροπεδίου υπάρχει ένα μικρό ποταμάκι που περνάει μέσα από ένα φαράγγι γεμάτο με πεύκα και κυλάει μερικά χιλιόμετρα μέχρι που χάνεται μέσα σε μια γαλάζια λίμνη.

Δεν υπάρχουν σπίτια στην κοιλάδα. Το μόνο που μπορείτε να δείτε είναι ένας βουδιστικός ναός και τρεις καλύβες εκεί κοντά σε ερειπωμένη κατάσταση».

 Όταν αποφάσισα να γράψω για την Πανσέληνο του ζωδίου του Ταύρου του Βεσάκ, μία εμπειρία μου ήταν συγκλονιστική!
Γράφοντας την λέξη Βεσάκ, όπως ακριβώς την έγραψα και τώρα, ξαφνικά η λέξις έγινε Bold (μαύρισε δηλαδή) και έφυγε το Β από την αρχή της λέξεως. Πίστεψα ότι πάτησα το Ctrl και το Β.

Συνέχισα, όμως, το γράψιμο, αλλά στην επόμενη αναφορά μου στην ίδια λέξη ήμουν πολύ προσεκτική για να μην μου ξανασυμβεί! Και μου ξανασυνέβη!
Είμαι λίγο «άπιστος Θωμάς» και συνέχισα το γράψιμο. Αλλά και την επόμενη φορά που επανέλαβα την λέξη, με πολύ μεγάλη προσοχή, συνέβη πάλι το ίδιο. Σταμάτησα το γράψιμο και έψαξα στα διάφορα λεξικά που έχω, για να βρω κάτι αντίστοιχο που να συμφωνεί με την συγκεκριμένη λέξη, η οποία  παρουσιαζόταν συνέχεια μαυρισμένη αλλά γραμμένη εσάκ!

Τελικά στην Βίβλο του Αποκρυφισμού της Έλενας Μπλαβάτσκυ βρήκα την σανσκριτική λέξη Σάκα που στην κυριολεξία σημαίνει:

ο Ένας ή Εκα – χρησιμοποιείται για το «Δράκοντα της Σοφίας» ή τις εκδηλωμένες θεότητες, θεωρούμενες συλλογικά.

Ακριβώς αυτό συμβαίνει στην κοιλάδα του Βεσάκ, στην Πανσέληνο του Ταύρου.
Θα συνεχίσω από το ίδιο βιβλίο γιατί θέλω να παρουσιάσω όλη την αναφορά του την σχετική με το θέμα, γιατί είναι κάτι που δεν μπορεί να περιγραφεί περιληπτικά:

«Όταν έρχεται η μεγάλη στιγμή, της Πανσελήνου τα Μεγάλα Όντα αρχίζουν να καταφθάνουν με τους λευκούς μανδύες τους για να συναντήσουν τους μαθητές και φίλους τους και να ανταλλάξουν ευλογίες και λίγες λέξεις χαιρετισμού.

Παλαμήδης: ο από μηχανής θεός του Τρωικού πολέμου

 

"Για τα παθήματα του Παλαμήδη δεν έχεις ακούσει; Γιατί γι’ αυτόν όλοι συνέθεσαν ύμνους, ότι χάθηκε, επειδή φθονήθηκε από τον Οδυσσέα για τη σοφία του."
(Ξενοφώντος Απομνημονεύματα)

 Ο Παλαμήδης ήταν γιος του Ναύπλιου και της Κλυμένης ή της Ησιόνης ή της Φιλύρας, αδελφός του Οίακα και του Ναυσιδέμοντα. Ξεχώριζε για τη σοφία του και την επινοητικότητά του. Θεωρείται επίσης εφευρέτης της ναυτιλίας, των φάρων των μέτρων και των σταθμών, των νομισμάτων, την αλφαβητική γραφή καθώς και της διαίρεσης του χρόνου σε ώρες, ημέρες και μήνες, αλλά και παιχνιδιών (επιτραπέζιων και στρατηγημάτων)...

Το κάστρο του Παλαμηδίου στο Ναύπλιο πήρε το όνομά του.
Τα παιχνίδια αυτά ονομάζονται και του  Παλαμήδους ή αθύρματα ή πεσσοί ή πεττοί. Υπήρξε ιατρός, αστρονόμος και άριστος εποποιός, αλλά όπως μας πληροφορεί το λεξικό Σουίδα και η αρχαία παράδοση, τα έπη του εξαφανίστηκαν από τους απογόνους του Αγαμέμνονος δια βασκανίαν δηλ. από ζηλοφθονία. Επινόησε τις φρυκτωρίες, τον άβακα και τα νομίσματα και την υποδιαίρεση του χρόνου.
Οι σοφιστές τον θεωρούσαν υπόδειγμα τους και είχαν εκμεταλλευτεί όλα όσα διηγούνταν γι΄αυτόν.
Παντού εμφανίζεται ως ένας από τους σοφότερους Έλληνες, γι΄αυτό και υπάρχουν χαρακτηριστικές παροιμιώδεις εκφράσεις, όπως "Παλαμήδους εξ εύρημα" , "Παλαμήδους σοφότερος" και "Παλαμήδους βούλευμα".
Οι εφευρέσεις του αυτές τον έχουν κατατάξει μεταξύ των πρώτων ευρετών όπως ονομάστηκαν μυθικά αλλά και ιστορικά πρόσωπα, θεοί και ήρωες, στους οποίους αποδόθηκαν διάφορες εφευρέσεις, όπως ο Απόλλων, ο Ήφαιστος, ο Ερμής, η Εργάνη Αθηνά, ο Λίνος, ο Δαίδαλος, ο Προμηθεύς, ο Φορωνεύς κ. ά.
Όταν ο Παλαμήδης έφτασε στο στάδιο της εφηβείας, τον έστειλε ο πατέρας του στον Κένταυρο Χείρωνα, τον σοφό παιδαγωγό του Πηλίου, κοντά στον οποίο μαθήτευαν όλες οι γενιές των ηρώων, που το όνομα τους έμεινε αθάνατο. Το γεγονός ότι περιλαμβάνεται στον κατάλογο των διάσημων μαθητών του Χείρωνα, δείχνει ότι ο ήρωας είχε καταξιωθεί ως ισότιμος με τους πιο γνωστούς ήρωες της ελληνικής μυθολογίας.
Κοντά στον Χείρωνα ο Παλαμήδης διδάχτηκε την τέχνη του πολέμου μαζί με τον Αχιλλέα, τον Νέστορα, τον Οδυσσέα τον Διομήδη, τον Αντίλοχο τον Αινεία, τον Πάτροκλο, τον Πρωτεσίλαο κ.α. Διδάχθηκε την ιατρική, με συντροφιά τους γιους του Ασκληπιού, Μαχάονα και Ποδαλείριο. Εκτός από την χειρουργική διδάχτηκαν την χρήση των βοτάνων του βουνού, για να καταπραΰνουν τους πόνους και να γιατρεύουν τις πληγές.
Επίσης ο Χείρων τους δίδαξε ακόμη την αστρονομία, τη μουσική, τη μαντική και κυνηγετική τέχνη. Μιλούσαν με θαυμασμό γι’ αυτόν και γρήγορα η φήμη του ως «πεπαιδευμένου και λογίου σοφού», εφευρετικού νου και ετοιμοπόλεμου, πέρασε τα σύνορα της Ναυπλίας.

Στο έργο «Ηρωϊκός» ο Φιλόστρατος για τον Παλαμήδη λέει τα εξής:
"Ήταν αυτοδίδακτος και, όταν πήγε στον Χείρωνα, ήταν ήδη σοφός και γνώριζε περισσότερα από εκείνον. Πριν από τον Παλαμήδη δεν υπήρχαν οι έννοιες εποχή, ούτε κύκλος του μήνα, στον χρόνο δεν είχε δοθεί η ονομασία του έτους, δεν υπήρχαν νομίσματα, ούτε μέτρα, ούτε σταθμά, ούτε αρίθμηση, αλλά και κανένας έρωτας για τη σοφία επειδή δεν υπήρχαν ακόμη τα γράμματα. ..."
Για την ετυμολογία του ονόματος «Παλαμήδης» υπάρχουν διάφορες εκδοχές. Μερικοί υποστηρίζουν πως προέρχεται από το Πάλη (άμμος) + μήδος (επινόηση) = αυτός που επινοεί στην άμμο (γράφει δηλαδή πάνω στην άμμο).
Άλλοι πάλι λένε πως προέρχεται από το ρήμα παλαμάομαι = σχεδιάζω επιδέξια, μηχανεύομαι κατά τρόπο αριστοτεχνικό, επιχειρώ με επιτηδειότητα, εξυφαίνω και εφευρίσκω, δηλαδή ο «εφευρέτης, που μηχανεύεται σχέδια».Μια άλλη πάλι εκδοχή μας λέει πως προέρχεται από παλάμη + μήδομαι, αυτός που με τα έργα της χειρός του προσφέρει ευφυΐα, τέχνη, επινόημα. Αυτός συνδυάζει την πρακτική (παλάμη) με την πνευματική (μήδης) σοφία.
Τέλος  μπορεί να προέρχεται από το ρήμα «παλαίω» παλεύω και το «μήδομαι» σκέφτομαι, συμβουλεύω, δηλαδή «αυτός που σκέφτεται τη μάχη και δίνει συμβουλές γι´αυτήν».

 Ο Παλαμήδης συμμετείχε στον Τρωικό πόλεμο όμως ο Όμηρος δεν αναφέρει καθόλου τον Παλαμήδη στα δύο έπη του. Τον συναντούμε για πρώτη φορά στα Κύπρια (αναφέρονται σε περιστατικά και ήρωες πριν από την τρωική εκστρατεία και στα εννέα πρώτα χρόνια του τρωικού πολέμου), απ΄όπου παρέλαβαν την ιστορία του και τη διαμόρφωσαν ποικιλοτρόπως οι τραγικοί Αισχύλος και Ευριπίδης, όπως φαίνεται από μερικά αποσπάσματα που έχουν σωθεί του Ναυπλίου και του Υγίνου.
Ο Ι.Κακριδής εξηγεί την σιωπή του Ομήρου από το γεγονός ότι τα ομηρικά έπη αρχίζουν με τον τελευταίο χρόνο του πολέμου. Ο Όμηρος δεν ήθελε, προφανώς να μειώσει την φήμη του Οδυσσέα.
Ο Ξενοφών μαρτυρεί ότι ο Παλαμήδης τιμήθηκε, μαζί με άλλους ήρωες, από τους
θεούς και στην Απολογία Σωκράτους ρητά λέγει ότι του είναι παρήγορη η συνάντηση με τον Παλαμήδη τον οποίον εξ υμνούν περισσότερο από τον Οδυσσέα που τον θανάτωσαν άδικα.
Όταν τα πλοία με τα αχαϊκά στρατεύματα αναχωρούσαν για την Τροία, οι αρχηγοί της στήριξαν τις περισσότερες ελπίδες τους για νικηφόρα έκβαση της επιχείρησης στην σύνεση και ιδιοφυΐα του Παλαμήδη. Με την αποβίβαση των Αχαιών στα Τρωικά παράλια και από τις πρώτες εχθροπραξίες, ο εφευρετικός νους, η οργανωτική και στρατηγική μεγαλοφυΐα του Παλαμήδη, κυριάρχησαν, επισκιάζοντας τους άλλους ηγέτες. Φροντίζει για το στόλο, για τα οχυρωματικά του έργα, επιθεωρεί τις φρουρές.
Πρώτη του φροντίδα ήταν η κατασκευή ενός ισχυρού αμυντικού τείχους, που θα αναχαίτιζε τις επιθέσεις των Τρώων και θα εμπόδισε την πρόσβασή τους προς το μέρος που είχαν αγκυροβολήσει τα αχαϊκά πλοία.
Με τις διάφορες εφευρέσεις του, απαυγάσματα της «εντέχνου σοφίας» του, πρόσφερε παραμυθία, ψυχαγωγία και ειρηνική απασχόληση στους πολεμιστές, όταν δεν βρίσκονταν στα πεδία των μαχών, απομακρύνοντας τα δυσάρεστα επακόλουθα των επιδημιών που ενέσκηπταν στο στρατόπεδο και της απραξίας: Έριδες, κρούσματα απειθαρχίας, κρίσεις νοσταλγίας της πατρικής γης.