ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΑ - ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΑ

ΦΕΝΑΚΕΣ: ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗΣ ΑΦΕΛΩΝ ΚΑΙ ΜΗ.

Τι είναι η Φ ε ν ά κ η και τι οι Φ ε ν ά κ ε ς; Δεν θα είναι δύσκολο θαρρώ να περιγραφεί. Οι εποχές ετούτες κατακλύζονται από αυτούς τους δαίμονες.
Στην αρχαία ελληνική μυθολογία και λατρεία, με την ονομασία Φενάκες ήταν γνωστοί κάποιοι δαίμονες, τους οποίους επικαλούνταν και ζητούσαν τη βοήθειά τους οι αρχαίοι Αθηναίοι όσες φορές επιθυμούσαν να ε ξ α π α τ ή σ ο υ ν κάποιον άνθρωπο.
Ο αρχικός τύπος ήταν ο φαίναξ, του φαίνακος, από το ρήμα φαίνω – φαίνομαι, δηλαδή φανερώνω. Ο φαίναξ ήταν ο α π α τ ε ώ ν α ς, που με την σειρά του μας έδωσε το φέναξ, φένακος.
Το "αι" της φενάκης μονοφθογγίστηκε γλωσσολογικώς, οι δύο φθόγγοι απλοποιήθηκαν και έγιναν ένας, "ε".
Λέξη πολύ παλιά, οι μαρτυρίες αναφέρουν ότι ο Φαίναξ ήταν κύριο όνομα, το ανθρωπωνύμιο pa-na-ki μια δοτική των μυκηναϊκών χρόνων, που απαντάται στις πινακίδες της μυκηναϊκής Β γραφής.
Με την φενάκη ως πρώτη έννοια εννοούσαν και την περούκα. Η περούκα κρύβει μια ατέλεια, άρα απατά, εξαπατά, φενακίζει.
Η φενάκη, η εξαπάτηση, ο φενακισμός είναι η παραπλάνηση αφελών και μη. Φ ε ν ά κ η, λοιπόν, είναι η απάτη, η ψευτιά, η πλάνη, το ψέμα που λέγεται για εξαπάτηση, η παραπλάνηση.
Επικαλούμαστε την Φενάκη για να κρύψουμε ένα μυστικό, μία ιδέα, μία ιδεολογία, ακόμα και μια ιδεοληψία, όπως συνηθίζουμε να αποκαλούμε την εμμονή μας σε συγκεκριμένες πεποιθήσεις, με τελικό σκοπό την εξαπάτηση.
Λέμε ή ακούμε καμιά φορά προτάσεις όπως: "Οι υποσχέσεις του, τα λόγια του αποδείχτηκαν φενάκη" και το μυαλό μας πάει κατευθείαν στους πολιτικούς αυτού του τόπου.
Είναι βέβαιο ότι τους Φ έ ν α κ ε ς τους επικαλούνται αυτή η μερίδα των πολιτών σε καθημερινή βάση. Όμως αυτοί που τους επικαλούνται, δεν είναι ο καθρέφτης αυτών που τους ψηφίζουν;
Όπως προαναφέραμε: "ο φενακισμός είναι η παραπλάνηση αφελών και μη". Αφελών και μη.
Οι δαίμονες Φένακες λοιπόν συνεχίζουν να ζουν και ουδέποτε ξεπέσανε στην λήθη. Απόδειξη;
Ας κοιτάξουμε γύρω μας. Ετούτος ο τόπος και ο λαός, ο πλανεμένος και βαθιά εξαπατημένος, είναι η απόδειξη.

Ερευνα και συλλογή πληροφοριών Γιώβη Βασιλική

Η ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ, ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΗ ΚΑΙ ΘΛΙΜΜΕΝΗ

"Όσοι α φ ά ν ι σ α ν το ένδοξο ιστορικό παρελθόν, φρόντισαν σκοπίμως να απαξιώσουν κάθε τι ε λ λ η ν ι κ ό μέσα από διαδρομές χιλιάδων ετών. Απογύμνωσαν βιαίως τον Ελληνισμό α ρ π ά ζ ο ν τ α ς τον νικηφόρο οπλισμό του.
Γνωρίζουμε όλοι μας, ο καθένας μέσα από την δική του προσωπική διαδρομή, πως το χέρι το οποίο αναζητούμε προς βοήθεια στις δυσκολίες μας έρχεται μ ό ν ο από τους «γονείς μας» και αυτή η φυσική ροή και τάξη έχει περιέργως διαταραχθεί.
Έτσι α δ υ ν α τ ο ύ μ ε σαν λαός να κρατήσουμε σφιχτά το χ έ ρ ι του Επίκουρου, του Πυθαγόρα, του Πλάτωνα, του Σωκράτη, του Ορφέα, της Αθηνάς, του Άρη.
Εξακολουθούμε να β ο υ λ ι ά ζ ο υ μ ε στις αμμώδεις προκαταλήψεις της θρησκείας της ερήμου, μιας ε ρ ή μ ο υ που σκοπίμως και εντέχνως είναι η έδρα των νικητών. Μέσα σε αυτήν την έρημο σκόνης β ο ύ λ ι α ξ ε ο Έλληνας και η ανθρωπότητα.
Χωρίς διαδρομή πια, χωρίς ελπίδα, αφοπλισμένος, ριγμένος στα τ έ σ σ ε ρ α, όπως άλλωστε επιτάσσει και η θρησκευτική διαδρομή του Αυγούστου, παρακαλά γονατιστός «αειπάρθενο» έ λ ε ο ς.
Οι νικητές ελέγχουν ακόμη το παιχνίδι της ζωής μας, όσο ο Έλληνας θα παραμένει καθηλωμένος στις καυτές ανάσες της «Σιμούν», τόσο το χέρι που θα τον στηρίξει δεν θα είναι ορθωμένο.
Η Θ ε ά Α θ η ν ά των Ελλήνων, της ανθρωπότητας, παραμένει σκεπτόμενη και θλιμμένη. Η «πανοπλία» της παραμένει χάμω και αφόρετη, κρυμμένη καλά σε μια όαση, αρκεί όμως να μπορεί ο νεοέλληνας να φτάσει ως εκεί.
Mπορεί;"

ΟΙ ΘΕΟΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΔΟΚΟΣΜΙΚΟΙ Για τους σημιτικούς λαούς η φύση είναι βέβαια δημιουργία του θεού, και μάλιστα δημιουργία εκ του μ η δ ε ν ό ς, ένα θαύμα δηλαδή το οποίο εκφράζει, την άπειρη δύναμη του θεού... Επιπλέον λόγω του "προπατορικού αμαρτήματος" του ανθρώπου η φύση περιήλθε σε κατάσταση απομάκρυνσης από τον θεό, αποξένωσης με τον θεό, αντιπαλότητας με τον θεό, με αποτέλεσμα ο θεός να εμφανίζεται πράγματι ως το "εντελώς άλλο" και κατά συνέπεια να φανερώνεται αληθινά και ολοκληρωτικά μόνο μέσα στο αντίθετο της φύσης, στο θαύμα.
Στην περίπτωση του Έ λ λ η ν α τα πράγματα είναι διαφορετικά: γι' αυτόν η φύση, το σύμπαν, ο κόσμος, όπως είναι, είναι κάτι θεϊκό και ο απορητικός θαυμασμός, με τον οποίο παρατηρεί τον κόσμο, ήταν γι αυτόν όχι βέβαια η μοναδική, ωστόσο η βασική πηγή της θρησκείας του.
Εδώ βρισκόταν η απαρχή της "ιδέας του περί θεού". Για τούτο η ευσέβεια του δ ε ν χρειάζεται θ α ύ μ α τ α.
H ίδια η φ υ σ ι κ ή τάξη είναι για αυτόν κάτι θεϊκό.
Δεν υπάρχει γι αυτόν α ν τ ί θ ε σ η θεού κόσμου και φύσης, και η δημιουργία εκ του μηδενός είναι για αυτόν α δ ι α ν ό η τ η. Υπάρχει μόνο η τάξη του χ α ο τ ι κ ο ύ, η διαμόρφωση του ά μ ο ρ φ ο υ.
Οι ίδιοι οι θ ε ο ί δεν βρίσκονται επέκεινα του κόσμου, αλλά είναι ενδοκοσμικοί.
Ο ουρανός, η γη και ο Άδης είναι οι τρεις όροφοι του κοσμικού οικοδομήματος. Η θεογονία σχεδόν συμπίπτει με την κοσμογονία.
Ο Έ λ λ η ν α ς αισθάνεται την φύση και το θεϊκό στοιχείο εντός της ως κάτι συγγενές, και νιώθει ότι ο ίδιος αποτελεί μέρος τους.
Για τούτο δ ε ν υπάρχει αγεφύρωτο χ ά σ μ α μεταξύ θεού και ανθρώπου, παρά την διαφορά τους ως προς την δύναμη και την αφθαρσία.
Οι θ ε ο ί και οι θ ε έ ς κατεβαίνουν στους ανθρώπους και έρχονται σε γ ά μ ο μαζί τους, και στην χ ο ρ ε ί α των ηρώων, οι οποίοι γεννιούνται από αυτούς και αποτελούν τον συνδετικό κρίκο των Ολυμπίων με τους θνητούς, μπορούν να αρθούν και μεγάλοι, κατά κάποιο τρόπο ιδιαίτερα ευνοημένοι από τους θεούς, ά ν θ ρ ω π ο ι.
Στους Έλληνες λείπει εντελώς η δ ο γ μ α τ ι κ ή διατύπωση του περιεχόμενου της θρησκείας και η δέσμευση των ανθρώπων σε αυτήν.
Επίσης, τα ηθικά αιτήματα της θρησκείας, οι λεγόμενοι "άγραφοι νόμοι" περιορίζονται στα πιο στοιχειώδη.
Στην ουσία είναι λατρευτική θρησκεία και ασκεί την επιρροή της στο "εξαγιασμό του αντικειμενικού Είναι".
Εντονότερη ήταν, σε αντιστάθμισμα, η δέσμευση μέσω της στενής σχέσης θρησκείας και κράτους.
Μπορούσε κανείς να κάνει και δίχως "εκκλησία", δίχως ξεχωριστό ιερατείο, επειδή το ίδιο το κράτος ήταν η εκκλησία, και η λ α τ ρ ε ί α των θεών, τους οποίους τιμούσε το κράτος, αποτελούσε αυτονόητο κ α θ ή κ ο ν του πολίτη."

ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΥΘΟ ΣΤΟΝ ΛΟΓΟ-W. Nestle

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ

Ευτυχισμένος αυτός που φ ρ ο ν τ ί ζ ε ι για την α θ ά ν α τ η ψυχή του, πάντοτε, για να είναι καλλίστη, και που δεν φροντίζει πολύ
για το θνητό σώμα, αν κάτι χρειάζεται και δεν το λυπάται.
Ευτυχισμένος είναι αυτός από τους ανθρώπους, ο οποίος δ ε ν υποδουλώνει τον εαυτόν του σε αυτούς τους αγνώμονες, που τον κτυπούν, έχοντας δε ατάραχη την ψυχή του, ν ι κ ά την κακία εκείνων.
Ευτυχισμένος είναι αυτός που δεν πονεί για τις πιο δυσάρεστες α τ υ χ ί ε ς που προέρχονται από τους θεούς, αλλά τις υποφέρει εύκολα, θεωρώντας κ α λ ό αυτό που ω φ ε λ ε ί το αθάνατο μέρος του, την ψυχή.
Ευτυχισμένος είναι αυτός, που δεν προσέχει τις α ν ό η τ ε ς γνώμες των ανθρώπων, αλλά σκέπτεται σ ω σ τ ά και με σωστή γνώμη
μελετά την θεϊκή αρετή.
Ευτυχισμένος αυτός που δεν επιδιώκει συνεχώς άσκοπα και απερίσκεπτα να αποκτήσει άπειρο πλήθος κτημάτων
αλλά τηρεί το μ έ τ ρ ο στις αρμονικές ανάγκες του σώματος.
Ευτυχισμένος είναι αυτός που θέτει το σωστό μέτρο στις τέρψεις, για να μην ελκυθεί η ψυχή ή το σώμα από κάποια κ α κ ί α, αλλά να συμφωνεί με την θ ε ϊ κ ή αρετή.
Ευτυχισμένος είναι αυτός που δεν κάνει κακό στους ανθρώπους λόγω της δεινής ανοησίας και από πλεονεξία, αλλά κάνει πάντοτε καλό και είναι ό μ ο ι ο ς με τους μακάριους θεούς.
Ευτυχισμένος είναι αυτός που δεν αμελεί κανένα κοινό καλό στο γ έ ν ο ς του— αυτός που γνωρίζει περισσότερο ότι και οι θεοί
φροντίζουν για το κοινό καλό και που δεν το κ α τ α π ρ ο δ ί δ ε ι.
Eυτυχισμένος είναι αυτός που αποδίδει ε υ γ ν ω μ ο σ ύ ν η στους θεούς και ξέρει ότι όλα όσα έχει προέρχονται κυρίως από τον Δ ί α, που δίνει σε όλους π ρ ώ τ ο ς όλα τα καλά και τα αγαθά."

Γ. Πλήθων Γεμιστός
(25-26-27ος ύμνος εις τους θεούς)

ΌΤΑΝ Η ΘΕΑ ΝΥΚΤΑ ΡΙΧΝΕΙ ΤΑ ΠΕΠΛΑ ΤΗΣ, Ο ΘΕΙΟΣ ΝΟΥΣ ΞΕΔΙΑΛΥΝΕΙ ΟΣΑ ΕΙΔΕ ΣΤΟ ΦΩΣ.

Δεν είναι τυχαίο ότι η Ο δ ύ σ σ ε ι α εκκινείται από τη στιγμή κατά την οποία ο Οδυσσέας ευρίσκεται στο νησί της Καλυψούς. Εκεί δέχεται την επίσκεψη του φτεροπόδαρου αγγελιαφόρου Θεού του Ερμή, του φέροντος το μήνυμα να αφήσει η Θεά τον Ήρωα να επιστρέψει στο νόστο και στο μεγάλο σ κ ο π ό του, στην Ι θ ά κ η.
Όλες οι περιπέτειες του Βασιλέως της Ιθάκης κρύβουν απίστευτους εννοιακούς και αξιακούς συμβολισμούς.
Η διαβίωση στην Καλυψώ 7 χρόνια συμβολίζει τη νωχέλεια, την πνευματική ραστώνη,την απραγμοσύνη, την τεμπελιά πνεύματος και σώματος αλλά και το θάνατο της ψ υ χ ή ς.
Συγχρόνως αναδεικνύεται και το μέγιστο χαρακτηριστικό των Ελλήνων, η κ ί ν η σ ι ς. Οι Θεοί (συμπαντικές δυνάμεις ) πάντα αφυπνίζουν τον άνθρωπος προς το μεγάλο σκοπό.
Δυστυχώς ο γυρισμός στο Έ ν είναι προσωπική υπόθεση του Ενός.
Οι πολλοί θα κατασπαράξουν τα βόδια του Ηλίου (υποταγή στα πάθη και στις λαγνείες), ο Ήλιος σε έναν θα φωτίσει το δρόμο.
Ο συμβολισμός της νήσου του Ηλίου έχει και άλλη παράμετρο.
Όλα όσα φωτίζονται γύρω μας δ ε ν μας ανήκουν. Σε πολλά το φως φωτίζει μόνο και μόνο για να δοκιμασθεί ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος ελέγχει τα φωτιζόμενα σε σχέση με το Ε ί ν α ι του και τους σκοπούς του. Ο Ήλιος φωτίζει πολλά για να μπερδεύει. Όταν η θεά νύκτα ρίχνει τα πέπλα της ο Θείος Νους ξεδιαλύνει όσα είδε στο Φως.
Γι αυτό ο Ύ π ν ο ς είναι το μεγαλύτερο ανθρώπινο σ χ ο λ ε ί ο.
Ο Νους του ανθρώπου ποτέ δεν μπερδεύεται στη Νύκτα, τη Νύκτα β λ έ π ε ι. Στο φως του Ηλίου μπερδεύεται ο Θείος Νους διότι τότε δίδει το τιμόνι στους σωματικούς οφθαλμούς.
Γι αυτό και οι κοσμογονίες δέχθηκαν ως δημιουργική αρχή τη ν ύ κ τ α και όχι τον Ή λ ι ο.
Ο Ήλιος αποθεώθηκε από τον ε π ι λ ή σ μ ο ν α άνθρωπο ο οποίος υπέπεσε στην ψεύτικη λαγνεία του φωτός όταν λ η σ μ ό ν η σ ε τα κρυμμένα φώτα της νύχτας, αυτά που έκαναν τον Οδυσσέα του σκοπού, να ί δ ε ι μέσα στη νύκτα την Ι θ ά κ η.
Τέλος πάντων, γι αυτό ο Πεισίστρατος εισήγαγε τα έ π η προς παιδεία των νεαρών Αθηναίων.

Βασίλειος Μακρυπούλιας Δρ.Φιλοσοφίας

ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΓΕΙΣ ΤΑ ΣΥΜΠΟΣΙΑ ΜΕ ΑΠΑΙΔΕΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΥΧΑΙΟΥΣ

Π ρ ο σ δ ι ό ρ ι σ ε από την στιγμή αυτή το χαρακτήρα και την συμπεριφορά για τον εαυτό σου, τον οποίο θα διατηρείς και όταν είσαι μόνος σου και όταν συναναστρέφεσαι με άλλους ανθρώπους.
Και ως επί το πλείστον να είσαι σ ι ω π η λ ό ς ή να λες μόνο τα απαραίτητα και με λ ί γ α λόγια. Σπανίως και όταν η στιγμή το απαιτεί να μιλήσεις, μίλησε, αλλά όχι για κάτι τυχαίο, όχι για μονομαχίες, όχι για ιπποδρομίες, όχι για αθλητές, όχι για φαγητά ή ποτά, ή πράγματα που συζητούν παντού και προπαντός όχι για α ν θ ρ ώ π ο υ ς κατηγορώντας ή επαινώντας ή συγκρίνοντας τους. Εάν σου είναι δυνατόν, μετάβαλε την συζήτηση σε αυτό που αρμόζει.
Εάν, όμως, τύχει να βρεθείς μόνος σου ανάμεσα σε α π α ί δ ε υ τ ο υ ς ανθρώπους, σ ι ώ π η σ ε.
Να μη γελάς πολύ, ούτε για τα πολλά πράγματα, και να μη γελάς ασυγκράτητα.
Απόφυγε να ο ρ κ ί ζ ε σ α ι, εάν είναι δυνατόν εντελώς, διαφορετικά όσο μπορείς.
Να αποφεύγεις τα συμπόσια με ανθρώπους απαίδευτους και τυχαίους και, εάν κάποτε έρθει ο καιρός, να εντείνεις την προσοχή σου, και να μην υ π ο π έ σ ε ι ς στην θέση των αδαών.
Γιατί να γνωρίζεις πως, εάν ο φίλος σου είναι β ρ ό μ ι κ ο ς, αναγκαστικά θα βρομίσει και εκείνος που τον συναναστρέφεται, ακόμη και αν ο ίδιος συμβαίνει να είναι καθαρός.

Επίκτητος-Εγχειρίδιον

Η ΖΩΗ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΕΡΟΧΗ ΗΛΙΟΦΑΝΕΙΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

"Οι θ ε ο ί της αρχαίας Ελλάδας, έτσι τέλειοι όπως προβάλλουν στους στίχους του Ομήρου, δεν πρέπει ασφαλώς να εκληφθούν ως δημιουργήματα ένδειας και δυσχερειών, δεν αποτελούν αποκυήματα ενός πνεύματος περιδεούς που πρόβαλλε τα είδωλα τους πάνω στο γαλάζιο, γιατί ήθελε τάχα να αποστρέψει το βλέμμα από την ζωή.
Οι μορφές αυτές δ ε ν εκφράζουν την θρησκεία του καθήκοντος, της ασκητικής ή της πνευματικότητας, παρά της ζωής! Αποπνέουν τον θ ρ ί α μ β ο της ύπαρξης, μια πληθωρική ζωτικότητα συνοδεύει την λατρεία τους.
Δ ε ν α π α ι τ ο ύ ν. Θεοποιούν το Υπάρχον, ασχέτως αν είναι "καλό" ή "κακό".
Συγκρινόμενοι με την αυστηρότητα, την ευσέβεια και την στρυφνότητα άλλων θρησκειών, η αρχαιοελληνική θρησκεία κινδυνεύει να περάσει απλά και μόνον ως παιχνίδι της φαντασίας. Αν, όμως, δούμε που έγκειται η βαθύτατη (και συχνά παραγνωρισμένη) σοφία της, τότε ο επικούρειος χαρακτήρας των Ολύμπιων θεών θα αναδειχθεί ευθείς ως δημιούργημα ενός ασύγκριτου λαού - καλλιτέχνη, και δη ως το κορυφαίο του επίτευγμα.
Ο αρχαίος Έλληνας γνώριζε πολύ καλά τον φόβο και τον τρόμο της ύπαρξης, αλλά τον κάλυπτε με ένα πέπλο προκειμένου να ζήσει: "ένας σταυρός κρυμμένος κάτω από ρόδα" κατά τον συμβολισμό του Γκαίτε.
Συνεπώς, επικράτησε ο φ ω τ ε ι ν ό ς κόσμος του Ολύμπου, αφού το κράτος της ζοφερής Μοίρας, εκείνης που σφράγισε τον πρόωρο θάνατο του Αχιλλέα, και τον φριχτό γάμο του Οιδίποδα, κρύφτηκε πίσω από τις απαστράπτουσες μορφές του Δία, του Απόλλωνα, του Ερμή κοκ.

Ο αρχαίος Έλληνας δεν είναι ούτε αισιόδοξος, ούτε απαισιόδοξος. Είναι κατά ουσίαν ά ν δ ρ α ς, που αντικρίζει κατάματα κάθε τι τρομακτικό και δεν το αρνείται.
Η θ ε ο δ ι κ ί α δεν τον προβληματίζει, αφού η δημιουργία του κόσμου δεν είναι έργο θεών, και, συνεπώς, οιαδήποτε ευθύνη φέρει για την κατάσταση του.
Ιδού η σοφία του αρχαιοελληνικού πνεύματος: είχε ζέψει ως και τους θεούς στον ζυγό της α ν ά γ κ η ς...Ο κόσμος των θεών είναι ένα πέπλο που κυματίζει μπροστά στα μάτια μας κρύβοντας μας το Φοβερό...
Ήταν καλλιτέχνες της ζωής, είχαν τους θεούς τους για να μπορούν να ζ ο υ ν, όχι σαν πρόσχημα για να αποξενωθούν από την ζωή. Από τούτη την ανάγκη το καλλιτεχνικό δαιμόνιο των αρχαίων Ελλήνων έπλασε τους Ολύμπιους θεούς.
Και οι θεοί υπακούν στην ανάγκη: σοφότατη διαπίστωση!
Ο άνθρωπος θα αντικρίσει την Μέδουσα-Ύπαρξη, όποια και να είναι, μέσα από έναν καθρέφτη ο οποίος και θα μεταμορφώσει την τρομερή της όψη. Αυτή ήταν η μεγαλοφυής στρατηγική που υιοθέτησε η αρχαιοελληνική Βούληση, για να μπορεί ο άνθρωπος να ζει!
Γιατί πως αλλιώς θα ανεχόταν την ύπαρξη τούτος ο υπερευαίσθητος και με τέτοια εξαιρετική ροπή στο πάθος λαός, αν δεν την αντίκριζε περιβεβλημένη από μία λάμψη εκθαμβωτική, μέσα απ' τους Ολύμπιους θεούς του!
Υπό την επίδραση μιας τέτοιας θρησκείας, η ζωή στους ομηρικούς χρόνους ήταν το κατεξοχήν ποθούμενο:
η ζωή κάτω από την υπέροχη ηλιοφάνεια τέτοιων θεών".

Φ. ΝΙΤΣΕ- ΔΙΟΝΥΣΟΣ ΚΑΤΑ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ- Εκδ. ΚΑΤΑΡΤΙ

ΜΕΓΑΛΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑΝ ΝΌΜΙΖΕ ΔΙ' ΗΣ ΔΥΝΗΣΗ ΦΕΡΕΙΝ ΑΠΑΙΔΕΥΣΙΑΝ.-ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ
Να θεωρείς ανώτατο μορφωτικό επίπεδο παιδείας εκείνο που θα σου δώσει την υπομονή να υποφέρεις την "αμορφωσιά"....ΔΙΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΜΙΛΗΣΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ

"Έτσι μου μίλησαν οι φίλοι, οι συγγενείς, ακόμα και οι εχθροί μου. Γιατί έτσι μιλούν σήμερα οι άνθρωποι. Αυτή είναι η φωνή των καιρών μας.
Μα εγώ δ ε ν α ν ή κ ω σε αυτούς τους καιρούς, ούτε σε αυτόν τον κόσμο, ούτε σε αυτές τις ημέρες […] Δ ε ν φ ο β ά μ α ι να χάσω τα πάντα, ακόμα και τη ζωή μου.
Είμαι π ι σ τ ό ς στις δόξες της νύχτας, στο φως μιας Χρυσής Εποχής, στους ήρωες, στους φίλους μου, στον θρύλο, στο όνειρο, στον μύθο […] Ναι, πιστεύω στα ιδανικά, στα όνειρα, στις δόξες της νύχτας του παρελθόντος, στα φαντάσματα των συντρόφων που ’χουν χαθεί, στις χρυσές σκιές, στην ηχώ των βημάτων τους, στους παλαιούς δρόμους και πόλεις, σε όλα αυτά που δραπετεύουν προς το φως που εκπέμπει η μαρτυρική γη, στη νοσταλγία για μια Χρυσή Εποχή, τότε που οι ήρωες ζ ο ύ σ α ν ανάμεσά μας και οι Θεοί μάς μιλούσαν.
Διότι είμαι ένας από αυτούς που έχουν μιλήσει με τους Θεούς…"

M. Σεράνο

ΟΤΑΝ Ο ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΖΟΥΣΕ ΜΕ ΤΙΣ ΚΟΡΕΣ ΤΟΥ ΛΥΚΟΜΗΔΗ

Την εκστρατεία ενάντια στην Τ ρ ο ί α δεν την δέχτηκαν εξαρχής όλοι οι Έλληνες με τον ίδιο ενθουσιασμό, καθώς φαίνεται. Ακόμα και ο Ο δ υ σ σ έ α ς προσπάθησε να ξεφύγει και να μην συμμετάσχει.
Ο Α χ ι λ λ έ α ς είναι ο μοναδικός, ο μοναχογιός. Έξι αδέρφια του πέθαναν πριν από αυτόν στην προσπάθεια της μητέρας του Θ έ τ ι δ α ς να τα κάνει αθάνατα. Δεν άντεξαν την φωτιά. Η θεά δεν μπορούσε να το πάρει απόφαση ότι τα παιδιά της θα ήταν απλοί θνητοί όπως ο πατέρας τους. Τα έβαζε στην φωτιά, για να κάψει όλη την διαβρωτική υγρασία που οι θνητοί έχουν μέσα τους και εξαιτίας της οποίας δεν είναι καθαρή, απαστράπτουσα φλόγα. Οι γιοί της όμως καίγονταν στην φωτιά και χάνονταν. Ο καημένος ο Π η λ έ α ς, όταν γεννήθηκε ο Αχιλλέας, σκέφτηκε ότι αυτόν τουλάχιστον θα προσπαθούσε να τον σώσει. Την ώρα λοιπόν που η μητέρα του ετοιμάζεται να τον ρίξει στην φωτιά, μπαίνει στην μέση και τον αρπάζει. Η φωτιά μόλις που άγγιξε τα χείλη του παιδιού και ένα κόκκαλο της πτέρνας που απονεκρώνεται.
Οι φλόγες που έγλειψαν τον Αχιλλέα τον έκαναν σ χ ε δ ό ν αθάνατο.

Η μοίρα του Αχιλλέα, αρχετυπική, σφραγίζεται με αμφισημία. Μισός άνθρωπος, μισός θεός λόγω καταγωγής, δεν μπορεί να είναι ολοκληρωτικά ούτε το ένα ούτε το άλλο. Για τον γέρο Πηλέα, το σύζυγο της Θέτιδας που έχει δει πολλά παιδιά του να πεθαίνουν, δεν έχει άλλον από τον Αχιλλέα και δεν αντέχει στην ιδέα ότι μπορεί και αυτός μια μέρα να φύγει για τον πόλεμο. Παίρνει λοιπόν τα μέτρα του και στέλνει το νεαρό αγόρι στην Σκύρο, να ζήσει με τις κόρες του βασιλιά του νησιού Λυκομήδη.

Αρκετοί ήρωες όπως ο Αχιλλέας, ο Ηρακλής, ο Διόνυσος, φαίνεται να έζησαν κάποια περίοδο της ζωής τους μεταμφιεσμένοι σε κορίτσια σε γυναικωνίτες ανακτόρων γνέθοντας. Στην Κρήτη τα αγόρια που δεν ήταν αρκετά μεγάλα ώστε να βαστούν όπλα ονομαζόταν σ κ ό τ ι ο ι, "εκείνοι που διατριβούν στον γυναικωνίτη".

Ο Αχιλλέας ζει μαζί τους, σαν κορίτσι, στον γυναικωνίτη. Αφού πέρασε την παιδική του ηλικία με τον Χ ε ί ρ ω ν α και τους Κενταύρους που τον μεγάλωσαν, έχει φτάσει τώρα στην ηλικία όπου οι διαφορές στα δύο φύλλα δεν είναι έντονες, είναι δυσδιάκριτες. Δεν έχει βγάλει ακόμα γένια, δεν έχει τρίχες, μοιάζει με χαριτωμένο μικρό κορίτσι, έχει την ακαθόριστη ομορφιά των εφήβων, που είναι κορίτσια και αγόρια μαζί, περισσότερο κορίτσια και λιγότερο αγόρια. Μένει λοιπόν μαζί με τις φιλενάδες του αμέριμνος. Κανένας άλλος ήρωας δεν είχε τόση οικειότητα με τις γυναίκες, όσο ο Αχιλλέας. Στα εννιά του χρόνια έπαιζε στην Σκύρο σαν κοριτσάκι ανάμεσα στα άλλα, και μόνο ο ήχος της σάλπιγγας του Οδυσσέα τον ξύπνησε από τον θηλυκό του ύπνο. Τότε γεύθηκε μια ευτυχία που σε κανέναν άλλον δεν παραχωρήθηκε: να είναι κορίτσι και να ξελογιάζει κορίτσια.

Υπήρχε ένα λιβάδι στην ανεμοδαρμένη Σκύρο και εκεί οι κόρες του Λυκομήδη μάζευαν λουλούδια. Το βλέμμα τους ήταν ευθύ, τα μάγουλα τους στρόγγυλα, και είχανε χάρη στις κινήσεις. Ο Αχιλλέας ανάμεσά τους ξεχώριζε γιατί έριχνε με μια πιο απότομη κίνηση τα μαλλιά του πίσω.Ήταν μια ξένη φίλη, που έπαιζε με τις κόρες του Λυκομήδη, αλλά η μεγαλύτερή τους, η Δ η ι δ ά μ ε ι α, που γέννησε γρήγορα τον γιο του μυστικού τους έρωτα: τον Ν ε ο π τ ό λ ε μ ο.

Ποιο ό ν ο μ α είχε πάρει όμως ο Αχιλλέας όταν "κρύφτηκε" ανάμεσα στις γυναίκες;
Μας λέει επί τούτου ο Ρ. Γκρέιβς:
"Κατά τον Σουητώνιο οι εικοτολογίες ποικίλλων λογίων τους οποίους συμβουλεύτηκε ο αυτοκράτορας Τιβέριος επί του θέματος συνέκλιναν στα εξής ονόματα:
Κ έ ρ κ η σ α εξαιτίας της κερκίδας, της σαΐτας, που τόσο επιδέξια χειριζόταν ο Αχιλλέας όταν ύφαινε.
Α ι σ σ ώ εξαιτίας της Γρηγοριάδης του (αίσσω= κινούμαι ταχέως) και
Π ύ ρ ρ α εξαιτίας της πυρρόξανθης κόμης του. (ΣτΜ. Πύρρα, "ερυθρά γη" ήταν και η πρώιμη μυθική ονομασία της γενέτειρας του Θεσσαλίας).
Η άποψη μου είναι πάντως ότι ο Αχιλλέας αυτοαποκλήθηκε Δ α κ ρ υ ό ε σ σ α, (δακρυρροούσα), η καλύτερα
Δ ρ ο σ ό ε σ σ α (δροσοροούσα), δεδομένου ότι η δρόσος είναι το ποιητικό συνώνυμο των δακρύων.

Κατά τον Απολλώνιο τον Ρόδιο το αρχικό του όνομα ήταν Λ ι γ υ ρ ό ς, "ο γοερά θρηνών" το οποίο του το άλλαξε ο παιδαγωγός του Χείρων, γεγονός που υποδεικνύει πιθανόν η λατρεία του Αχιλλέα να έφτασε από την Λιγυρία στην Θεσσαλία.
Ο Ό μ η ρ ο ς χαριτολογώντας ετυμολογεί το όνομά του από το ά χ ο ς "απελπισία", και ο Απολλόδωρος από την πλευρά του θεωρεί ότι ήταν ά χ ε ι λ ο ς, "χωρίς χείλη".

Πως όμως τελειώνει αυτή η αμέριμνη περίοδος για τον Αχιλλέα;

Όλοι ζούσαν ευτυχισμένοι, μέχρι τη στιγμή που ο μάντης Κάλχας προφήτεψε ότι η Τροία δεν πρόκειται να πέσει χωρίς τον Αχιλλέα. Και τότε μπαίνει στο προσκήνιο ο πολυμήχανος Οδυσσέας, που ανατρέπει τα σχέδια της Θέτιδας, αναλαμβάνοντας να ανακαλύψει τον ήρωα και να τον π ε ί σ ε ι να συμμετέχει στην εκστρατεία εναντίον της Τροίας.

Πήγε να τον βρει μεταμφιεσμένος ως πλανόδιος έμπορος και ζήτησε να τον αφήσουν να δείξει την πραμάτεια του στα κορίτσια. Όταν χρειάστηκε να βρουν τον Αχιλλέα ο Οδυσσέας σκέφτηκε αμέσως το τέχνασμα με το οποίο ο Π α λ α μ ή δ η ς του είχε αφαιρέσει το προσωπείο. Έτσι μεταμφιεσμένος ο Οδυσσέας βγάζει από το πανέρι του υφάσματα, κεντήματα, πόρπες, κοσμήματα για να τους τα δείξει και τα σαράντα εννιά κορίτσια στριμώχνονται για θαυμάσουν τα στολίδια. Ένα όμως στέκει παράμερα αδιάφορο. Εκεί ανάμεσα σε καμιά πενηνταριά κορίτσια ο Αχιλλέας δεν ξεχωρίζει.Ο Οδυσσέας τότε βγάζει ένα μαχαίρι -κατά μια άλλη εκδοχή μια ασπίδα και ένα δόρυ- και η κοπέλα που έστεκε παράμερα ορμάει καταπάνω του και αρπάζει το μαχαίρι. Ο Οδυσσέας ξεσκεπάσει τον Αχιλλέα. Πίσω από τα τείχη αντηχεί μια πολεμική σάλπιγγα, οι γυναίκες στην γειτονιά πανικοβάλλονται, τα σαράντα εννιά κορίτσια το βάζουν στα πόδια, και μόνο ένα "κορίτσι" με το μαχαίρι στο χέρι, βαδίζει προς την μουσική, έτοιμο να ξεκινήσει για την μάχη.
Ο Αχιλλέας είναι έτοιμος να φύγει για τον πόλεμο.

Ο Οδυσσέας αναγνωρίζει τον Αχιλλέα. Του έλαχε η πιο σύντομη ζωή, γιατί αντικαθιστούσε για την Θέτιδα, τον γιο που θα εκθρόνιζε τον Δ ί α και που ποτέ δεν γεννήθηκε.
Αντί για θ ε ό ς με μεγαλύτερη διάρκεια ζωής από τους άλλους θεούς, υπήρξε άνθρωπος με συντομότερη ζωή από άλλους ανθρώπους. Αλλά και ο πλησιέστερος σε έναν θεό.
Ο Αχιλλέας είναι ο χρόνος στην καθαρή μορφή που καλπάζει μακριά. Περιορισμένος σε ένα απειροελάχιστο κλάσμα διάρκειας, είχε τις αρετές που βρίσκονται κοντύτερα σε εκείνες των πλασμάτων του Ολύμπου: την ένταση και την ευκολία.

Όποιος απολαμβάνει την ζωή, το πιο πολύτιμο αγαθό της γης για τα εφήμερα πλάσματα, α ρ ν ε ί τ α ι κάθε ελπίδα αθανασίας.
Όποιος επιθυμεί την αθανασία, αποδέχεται να χάσει, εν μέρει, την ζωή του προτού καλά καλά την ζήσει.
Αν ο Αχιλλέας, σύμφωνα με την βούληση του γέρου πατέρα του, επιλέξει να μείνει στο σπίτι του, στην Φθία, ασφαλής με την οικογένεια του, θα ζήσει χρόνια πολλά, ειρηνικά και ευτυχισμένα, διανύοντας ολόκληρο τον κύκλο του χρόνου που μοιραίνει τους θνητούς, ως τα βαθιά γεράματα του, μέσα στην αγάπη και στην στοργή.

Ο Αχιλλέας όμως κάνει την αντίθετη επιλογή: σύντομη ζωή και δόξα παντοτινή.
Διαλέγει να φύγει μακριά, να αφήσει τα πάντα πίσω του, να ζήσει τους κινδύνους όλους, να αφοσιωθεί προκαταβολικά στο θ ά ν α τ ο. Επιλέγει τον δοξασμένο θάνατο μέσα στην ομορφιά της νεαρής ζωής του, που παραμένει αιώνια.
Το όνομα Αχιλλέας, οι περιπέτειες, η ιστορία, το πρόσωπό του θα παραμείνουν για πάντα ολοζώντανα στην μ ν ή μ η των ανθρώπων, που οι γενιές τους διαδέχονται η μια την άλλη μέσα στους αιώνες, και χάνονται η μια μετά την άλλη, μέσα στο σκοτάδι και την σιωπή του θανάτου.
ΑΙΩΝΙΑ ΔΟΞΑ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΝΕΟΣ.

Η έρευνα έγινε από την Γιώβη Βασιλική-
Για να πραγματοποιηθεί το παραπάνω άρθρο πληροφορίες όπως και αυτούσια αποσπάσματα συλλέχθηκαν από:
Ρ.Γκρέιβς"η Λευκή θεά"/
Vernant" Το Σύμπαν, οι Θεοί, οι άνθρωποι"/ Καλλάσο"Οι γάμοι του Κάδμου και της Αρμονίας

ΜΙΚΡΗ Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ

Πέταξε τα όλα, κράτησε μόνο τούτα τα λίγα· και να θυμάσαι ακόμη ότι καθένας ζει μόνο το π α ρ ό ν -τούτο το ακαριαίο· τα άλλα ή τα έχει ζήσει πια ή είναι στη σφαίρα του άδηλου.
Μικρή λοιπόν η ζωή του καθενός, μικρή και η γωνίτσα της γης όπου την ζει· μικρή ακόμη και η διαρκέστερη υστεροφημία:
στηρίζεται κι αυτή σε ανθρωπάκια που διαδέχονται το ένα το άλλο και που αύριο κιόλας θα π ε θ ά ν ο υ ν και δεν γνωρίζουν ούτε τον ε α υ τ ό τους, πολύ περισσότερο εκείνον που έχει πεθάνει από καιρό.

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ – Τὰ εἰς ἑαυτὸν
(μετάφραση Νίκος Σκουτερόπουλος)

ΤΙ ΑΠΈΓΙΝΕ Η ΩΡΑΊΑ ΕΛΈΝΗ;

Την τ ρ α γ ι κ ό τ η τ α του ρόλου της γυναίκας που "έστειλε" χιλιάδες άνδρες να πολεμήσουν στον δεκαετή πόλεμο της Τροίας όλοι τον γνωρίζουμε. Η ωραία Ελένη μισήθηκε, υμνήθηκε κατηγορήθηκε και ενέπνευσε. Όμως τι α π έ γ ι ν ε η ωραία Ελένη; Ποιο ήταν το τέλος της;
Ας πάμε να ξετυλίξουμε το κουβάρι του μύθου.

Μετά την φυγή της από την Σπάρτη, μετά τα χρόνια του Τρωικού πολέμου, μετά την πολυτάραχη επιστροφή της στην Σπάρτη, μετά τον θάνατο του Μ ε ν έ λ α ο υ, η Ελένη βρέθηκε ανάμεσα σε δύο προγόνους που την απεχθάνονταν: τον Νικόστρατο και τον Μεγαπένθη. Τότε πήρε την απόφαση να ξαναφύγει, αυτή την φορά μόνη, -κατά μία άλλη εκδοχή εξορίστηκε από τους γιους του Μενέλαου-, για να βρεθεί με μια παιδική της φίλη.
Ταξίδεψε μέχρι την Ρόδο και μετέβη στην αργολική αποικία της Ρόδου, όπου βασίλευε η Π ο λ υ ξ ώ, χήρα τότε από τις πολλές του Τρωικού πολέμου. Η Ελένη αναζητούσε επιτέλους καταφύγιο κοντά σε μια γυναίκα στις παιδικές της αναμνήσεις. Η Πολυξώ όμως ήθελε να εκδικηθεί για τον άντρα της τον Τληπόλεμο.
Όπως πολλές άλλες γυναίκες επέρριπτε στην Ελένη την ε υ θ ύ ν η για τον χαμό του. Αλλά υποδέχθηκε την Ελένη ευγενικά.
Για πρώτη φορά δεν παρενοχλούσαν την Ελένη άντρες.

Μια μέρα ονειροπολούσε ξαπλωμένη στην μπανιέρα, όταν εισέβαλαν μερικές θεραπαινίδες της Πολυξούς μεταμφιεσμένες σε Ε ρ ι ν ύ ε ς. Την έσυραν έξω γυμνή ενώ έσταζε ακόμη νερά και την κ ρ έ μ α σ α ν σε ένα δέντρο, σε ένα πλάτανο, δέντρο αγαπημένο της θεάς Αφροδίτης αλλά και της Εκάτης.
Αργότερα οι Ρόδιοι αφιέρωσαν ναό δίπλα στον πλάτανο που την είχαν βρει κρεμασμένη και λατρεύτηκε σαν Ελένη Δ ε ν τ ρ ί τ ι ς.
Η Ελένη των δέντρων, η δενδρίτις τιμήθηκε με πλήθος γονιμικά αφιερώματα. Η δεντρολατρεία φαίνεται πως είναι θέμα πολλών μυκηναϊκών έργων τέχνης.
Έτσι συναντάμε στον μύθο την Α ρ ι ά δ ν η, θεά της Κρήτης να απαγχονίζεται μόνη της όπως έκανε και η Η ρ ι γ ό ν η της Αττικής, ενώ η Ά ρ τ ε μ ι ς η απαγχονισμένη, είχε ιερό στην Κονδυλαία της Αρκαδίας.

Ο Απολλόδωρος παραδίδει ότι η Ελένη μεταφέρθηκε στα Η λ ύ σ ι α π ε δ ί α, όπου έζησε με τον Μενέλαο.
Ο Ευριπίδης (Ορ. 1629 κ.ε.) την είχε ανεβάσει στους ουρανούς με παρέμβαση του Απόλλωνα, που με προσταγή του Δία, σώζει την Ελένη από τα σπαθιά των δύο φίλων, Ορέστη και Πυλάδη, την υψώνει στους αιθέρες, όπου η Ελένη θα ζήσει α θ ά ν α τ η δίπλα στα αδέλφια της τους Διόσκουρους, παραστέκοντάς τους στο έργο τους για την προστασία των ταξιδιωτών της θάλασσας.
Άλλοτε πάλι λέγεται ότι η Ι φ ι γ έ ν ε ι α τη θυσίασε στην Ταυρίδα ή ότι η Θ έ τ ι δ α τη σκότωσε στο ταξίδι της επιστροφής για να εκδικηθεί τον θάνατο του Αχιλλέα.
Σύμφωνα με άλλη παράδοση η Ελένη παντρεύτηκε τον Α χ ι λ λ έ α και έζησαν μαζί στο νησάκι Λευκή. Έκαναν μάλιστα και ένα γιο, τον Ευφορίωνα.

Η Ελένη έζησε περιτριγυρισμένη από τον έ ρ ω τ α μερικών αντρών, από το μ ί σ ο ς πολύ περισσοτέρων και εκείνο όλων των γυναικών.
Έτσι η Ελένη επέδειξε την ίδια άσεμνη θρασύτητα των θεαινών, όταν εμφανίστηκε μια νύχτα στον Ό μ η ρ ο και του έδωσε την εντολή να γράψει ένα έ π ο ς για τους πολεμιστές του Τρωικού πολέμου, θέλοντας να παρουσιάσει τον θάνατό τους πιο ζηλευτό από των άλλων, και κατά κάποιο τρόπο χάρη στην τέχνη του Ομήρου, αλλά ιδιαίτερα εξαιτίας της, εκείνο το έπος είναι τόσο θελκτικό και διάσημο ανάμεσα σε όλα. Αντί να κλάψει τις ενοχές της, π α ρ ή γ γ ε ι λ ε, σαν βασίλισσα, την Ιλιάδα στον Όμηρο, για να την υμνήσει.
Η λογοτεχνία υπάκουσε στο κέλευσμά της απορροφώντας την αφροδίσια μαγεία της.

Ο Στησίχορος -που μας διηγείται την ιστορία του ο Πλάτωνας στον Φαίδρο- την κατηγόρησε ως "δίγαμη και τρίγαμη, αυτή που εγκαταλείπει τους άντρες". Χρειάστηκε να τυφλωθεί και να αναιρέσει τα λόγια και τις κατηγορίες του για την Ελένη και να επανέλθει απολογητικά λέγοντας:
"Δεν είναι αληθινός τούτος ο λόγος· δεν μπήκες στα υπερήφανα καράβια κι ούτε έφτασες στης Τροίας το κάστρο".

Η ένταση ανάμεσα στο ε ί δ ω λ ο και το σώμα της Ελένης, σαν είδωλο και μια ομορφιά που εκκολάφτηκε από το αυγό της Α ν ά γ κ η ς, ήταν πολύ δυνατή.
Για πολλά χρόνια οι Έλληνες δεν κατάφεραν να την αντέξουν.
Στον Όμηρο το σώμα και το είδωλο συνυπάρχουν σιωπηλά. Μετά το Όμηρο, ο κόμπος που τα σφίγγει σε ένα και μόνο πλάσμα χαλαρώνει όλο και περισσότερο, μέχρι που διαχωρίζονται.
Από την μια πάντα θα υπάρχει η έ ν ο χ η γυναίκα με τους πολλούς άντρες, επανειλημμένα πουλημένη για την ομορφιά της, όπως μια οποιαδήποτε εταίρα.
Από την άλλη θα εμφανίζεται η Ελένη, θύμα της ο υ ρ ά ν ι α ς μοχθηρίας.

Με έναν εσωτερικό κόσμο αμφισβητήσιμο και με πρόθεση να επιδεικνύεται και να εξαπατά, η ωραία Ελένη για αιώνες υπέμεινε π ρ ο σ β ο λ έ ς και β λ α σ τ ή μ ι ε ς.
Αλλά ήταν πάντα η μοναδική γυναίκα στην οποία ο Δ ί α ς επέτρεψε να τον αποκαλεί ΠΑΤΕΡΑ.

* Η παραπάνω έρευνα έγινε από την Γιώβη Βασιλική.
Πληροφορίες όπως και αποσπάσματα συλλέχθηκαν από:
Ρ.Καλλάσο" Οι γάμοι του Κάδμου και της Αρμονίας".
Ρ.Γκρέιβς "Οι Ελληνικοί Μύθοι" και "Μορφές και Θέματα της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας" της Δήμητρας Μήττα

 

ΟΎΤΕ ΑΚΟΎΜΕ ΟΎΤΕ ΒΛΈΠΟΥΜΕ ΤΊΠΟΤΑ ΜΕ ΑΚΡΊΒΕΙΑ

«Άραγε δίνει η όραση και η ακοή κάποια ωφέλεια στους ανθρώπους ή γίνονται αυτά που θρυλούν πάντοτε οι ποιητές, ότι ούτε ακούμε ούτε βλέπουμε τίποτε με ακρίβεια;»

Πλάτων «Φαίδων

Η ΑΛΛΗ ΕΛΛΑΔΑ

Υπάρχουν δύο Ελλάδες. Αυτή που εξαναγκάζει και τους ίδιους τους υπηκόους της να καταπονεί και σε έναν δ ι ε θ ν ή χορό μεταμφιεσμένων να μετέχει με το φόρεμα της Ευρωπαίας.
Και υπάρχει η άλλη, που εξακολουθεί να υπακούει στον Ηράκλειτο και στον Μακρυγιάννη.
Η πρώτη μπορεί να καταλυθεί μια μέρα.
Η δεύτερη, ακόμη και αν μείνει χωρίς υπόσταση, ποτέ.
Τουλάχιστον εγώ, γι’ αυτήν υπάρχω.

Οδυσσέας Ελύτης

ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΦΙΛΟΣΟΦΊΑ

Υπάρχει λοιπόν σίγουρα μια τέχνη που θεραπεύει την ψ υ χ ή και αuτή είναι η φ ι λ ο σ ο φ ί α.
Όμως, δεν χρειάζεται να αναζητήσουμε τη βοήθειά της έ ξ ω από εμάς, όπως κάνουμε με τις σωματικές ασθένειες. Θα πρέπει να βάλουμε τα δ υ ν α τ ά μας για να μπορέσουμε να γίνουμε εμείς οι ί δ ι ο ι γιατροί τοu εαυτού μας.

Κικέρωνας

ΑΥΤΑ ΘΑ ΣΕ ΦΕΡΟΥΝ ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΑΡΕΤΗΣ

Να μη δέχεσαι στα μαλακά σου βλέφαρα τον γλυκό ύπνο, πριν εξετάσεις τ ρ ε ι ς φορές κάθε σου έ ρ γ ο της ημέρας:
''Τι έκανα που δεν έπρεπε;
Τι έκανα που έπρεπε;
Τι έπρεπε να κάνω που δεν το έκανα;''
(Τι παρέβην; τι δ' έρεξα; τι μοι δέον ούκ ετελέσθη;).
Αφού αρχίσεις από το πρώτο, να εξετάζεις όλα κατά σειρά.
Έπειτα, για όσα μεν κ α κ ά έπραξες, να επιπλήττεις τον εαυτό σου και για τις κ α λ έ ς σου πράξεις να χαίρεσαι.
Εργάσου γι αυτά. Μελέτησέ τα να τα μάθεις. Πρέπει να τ' αγαπήσεις. Αυτά θα σε φέρουν στα ίχνη της θ ε ί α ς α ρ ε τ ή ς.
Ναι, μα το όνομα εκείνου που παρέδωσε στη ψυχή μας την ''ιεράν τετρακτύν'', που είναι η πηγή της αιώνιας φύσης.

Πυθαγόρεια χρυσά έπη

Ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΈΦΤΙΑΞΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΔΕΝ ΤΟ ΜΕΛΕΤΆΕΙ

Άλλος πάλι θα σου κάνει ένα κ α λ ό και αμέσως θα υπολογίσει επακριβώς την χ ά ρ η που του χρωστάς.
Άλλος δεν είναι τόσο βιαστικός στους υπολογισμούς, μα κατά βάθος δεν παύει να σε βλέπει σαν ο φ ε ι λ έ τ η του και δεν ξεχνάει την ευεργεσία.
Και άλλος, για να το πούμε έτσι, δ ε ν θ έ λ ε ι να ξέρει το καλό που σου έκανε, όπως το αμπέλι που βγάζει σταφύλια και δεν σου ζητάει τίποτα όταν σου προσφέρει τον καρπό του. 'Οπως το άλογο που τρέχει, ο σκύλος που βρίσκει τα χνάρια, η μέλισσα που έφτιαξε μέλι, έτσι και ο άνθρωπος που έφτιαξε το καλό, δ ε ν τ ο μ ε λ ε τ ά ε ι.
Μόνο προχωράει παραπέρα και ξανακάνει το καλό, - σαν το αμπέλι, που όταν φτάσει η εποχή, ξαναβγάζει και προσφέρει τον καρπό του.
Απ' αυτούς να είσαι, που έχουν έναν τρόπο να μ η συνειδητοποιούν το τι π ρ ο σ φ έ ρ ο υ ν.

Μ. Αυρήλιος "Τα εις εαυτόν Ε' "

Η ΚΑΛΎΤΕΡΗ ΚΊΝΗΣΗ ΤΟΥ ΣΏΜΑΤΟΣ

Από τις κινήσεις τώρα του σώματος η καλύτερη είναι αυτή που γίνεται μ έ σ α στον εαυτό από τον εαυτό. Γιατί η κίνηση αυτή μοιάζει πολύ με την κίνηση του σ ύ μ π α ν τ ο ς και της δ ι α ν ο ί α ς.
Η χειρότερη δε είναι η κίνηση που γίνεται από εξωτερικούς παράγοντες με το σώμα ξαπλωμένο και αδρανές.
Επομένως λοιπόν η καλύτερη κ ά θ α ρ σ η και τακτοποίηση του σώματος είναι αυτή που γίνεται με τη γ υ μ ν α σ τ ι κ ή.
Δ ε ύ τ ε ρ η έρχεται η κίνηση από τον κλυδωνισμό κατά το ταξίδι με πλοίο ή την ξεκούραστη μεταφορά με οποιοδήποτε όχημα.
Τ ρ ί τ ο δε είδος κινήσεως, χρήσιμο μόνο σε περίπτωση ανάγκης για τον φρόνιμο άνθρωπο, και ποτέ άλλοτε, είναι η κάθαρση που επιτυγχάνεται με φαρμακευτικά μέσα.
Διότι τις αρρώστιες που δεν εμπεριέχουν μεγάλους κινδύνους δεν είναι καλό να τις ερεθίζουμε με φ ά ρ μ α κ α.

Πλάτωνας, Νόμοι

Η φράση ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ είναι το κλασικό Επικούρειο «σύνθημα» και σημαίνει:
«Ζήσε α π α ρ α τ ή ρ η τ ο ς, έχε αθόρυβη ζωή, ξέφυγε από τους πολλούς».

 

ΑΠ'ΟΛΟΥΣ ΠΙΟ ΠΟΛΥ, ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΝΑ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ.

Σ υ ν ή θ ι ζ ε δε, να κυριαρχείς επάνω στα ακόλουθα: Στην κ ο ι λ ι ά και στον ύ π ν ο, στη λ α γ ν ε ί α και στο θ υ μ ό.
Ποτέ να μη κάνεις κάτι α ι σ χ ρ ό, ούτε μαζί με άλλους, ούτε μοναχός. Απ' όλους πιο πολύ, τον ε α υ τ ό σου να ντρέπεσαι. Πυθαγόρεια χρυσά έπη

ΚΑΙ ΤΙ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ;

«Κοιτάξτε με, είμαι χωρίς σ π ί τ ι, χωρίς π α τ ρ ί δ α, χωρίς π ε ρ ι ο υ σ ί α, χωρίς

δ ο ύ λ ο· κοιμάμαι καταγής·
δεν έχω γ υ ν α ί κ α, δεν έχω π α ι δ ι ά, δεν έχω αγρόκτημα, παρά μ ό ν ο γη κι ουρανό κι ένα λιωμένο ρουχαλάκι....
Και τι μου λείπει;...
Δεν είμαι α μ έ ρ ι μ ν ο ς;
Δεν είμαι ά φ ο β ο ς;
Δεν είμαι ε λ ε ύ θ ε ρ ο ς;
Πότε με είδε κανείς σας να πέφτω έξω σε κάτι που επιθυμούσα ή να μου συμβαίνει κάτι που ήθελα να αποφύγω;
Κ ά κ ι σ α ποτέ κανένα θεό ή κανέναν άνθρωπο;
Τα έβαλα ποτέ με κανέναν;
Με έχει δει ποτέ κανείς σας κατσούφη;
Κι όταν συναντώ κανέναν απ’ αυτούς που εσείς τους φ ο β ά σ τ ε και τους θαυμάζετε, πώς τους αντιμετωπίζω;
Δεν τους αντιμετωπίζω σαν να ήσαν δούλοι;
Ποιος με αντικρίζει και δεν έχει την εντύπωση πως βλέπει τον βασιλιά και τον κύριό του;» Επίκτητος

ΓΙΑΤΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ

Τους αθανάτους πρώτα θ ε ο ύ ς να τιμάς, καθώς το διατάζει ο νόμος και τον ό ρ κ ο να σέβεσαι.
Έπειτα να τιμάς τους δοξασμένους ή ρ ω ε ς και του Ά δ η τις θεότητες, ακολουθώντας τα νόμιμα και τους γονείς και τους πλησιέστερους συγγενείς.
Από τους άλλους ανθρώπους, φίλο σου να κάνεις εκείνον που κατά την α ρ ε τ ή είναι άριστος.
Λόγια γ λ υ κ ά να μεταχειρίζεται και να κάνεις έργα ω φ έ λ ι μ α.
Να μην ε χ θ ρ ε ύ ε σ α ι τον φίλο σου για ένα μικρό σφάλμα του. Προσπάθει όσο μπορείς, γιατί η δ ύ ν α μ η βρίσκεται πάντοτε κοντά στην π ρ ο σ π ά θ ε ι α.

Πυθαγόρεια χρυσά έπη.

ΠΑΝΔΩΡΑ: "Μα τι περίεργα δώρα ήταν αυτά για έναν γάμο";

Την ημέρα του γάμου της, δέχεται τα πρώτα δώρα, ανάμεσα σε αυτά και τα "δώρα" των θεών. Ένα πιθάρι. Δεν θα αργήσει να ανοίξει το καπάκι του και να ξεχυθούν από μέσα τα δεινά-δώρα του γάμου που έστειλαν οι θεοί.
Δυστυχία, θάνατος, θλίψη, ευπιστία, αφέλεια, πλάνη, αυταπάτες.
Όμως ο Δ ί α ς την τελευταία στιγμή «μετάνιωσε» και έστειλε στην Πανδώρα μια πρόσκαιρη σκέψη, ένα προσωρινό φόβο και εκείνη βάζει γρήγορα το καπάκι στη θέση του.
Πρόλαβαν ωστόσο να ξεχυθούν από μέσα όλα τα δ ε ι ν ά και να εξαπλωθούν στη γη και τους ανθρώπους.
Ένα μόνο "δώρο" δεν πρόλαβε να ξεφύγει και αυτό είναι η Ε λ π ί δ α, η Κόρη της π α ρ α π λ ά ν η σ η ς και η μητέρα της α υ τ α π ά τ η ς.
Η Ελπίδα έμεινε κλεισμένη στο πάτο του πίθου για να μας δίνει..."κουράγιο".
Μα τι περίεργα δ ώ ρ α ήταν αυτά για έναν γάμο...;

 

"ΖΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΙΚΡΩΝ ΑΝΤΡΩΝ"

"Σήμερα που οι τ ρ α γ ω δ ί ε ς βγήκαν στο δρόμο και ζητούν συγγραφείς, δεν υπάρχει κανένας. Το τονίζω: Κ α ν έ ν α ς. Κάθε εποχή, λένε, φτιάχνει τους μεγάλους της σύμφωνα με το δικό της ανάστημα. Βλακείες.
Ορίστε, ερχόμαστε στην εποχή μας. Μικρή είναι η εποχή μας; Και όμως πού είναι οι μεγάλοι της;
Δεν υπάρχουν ούτε μέτριοι.
Ζούμε την εποχή των μεγάλων γεγονότων και τον μικρών ανδρών.
Κοιτάξτε απ’ άκρη σ’ άκρη τον πλανήτη μας. Τι συμβαίνει; Οι λαϊκές πλημμύρες σπάζουν τα φράγματα. Η ο ρ γ ή δεν έχει που να πάει. Κι οι οδηγοί απουσιάζουν. Πέθαναν όλοι στις ακατάλληλες γι’ αυτούς εποχές τους.
Το τονίζω άλλη μία φορά.
Η εποχή μας είναι μια μεγάλη α δ ι κ η μ έ ν η".

Μ. ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ -Το κρασί των δειλών

Επίκουρος: "ΟΙ ΘΕΟΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ".

"Τα πράγματα, που συνεχώς σου συνιστούσα, να τα πράττεις και να τα στοχάζεσαι
ξεχωρίζοντάς τα ως θεμελιώδεις αρχές της ευτυχισμένης ζωής.
Πρώτ᾽ απ᾽ όλα, πιστεύοντας ότι ο θ ε ό ς είναι ον ζωντανό, αθάνατο και ευτυχισμένο, σύμφωνα με την παράσταση του θεού που έχει αποτυπωθεί στον ν ο υ των ανθρώπων, να μην αποδίδεις σ᾽ αυτόν τίποτε ξένο προς την α φ θ α ρ σ ί α του, τίποτε αταίριαστο στη μακαριότητά του· απεναντίας, να πιστεύεις γι᾽ αυτόν οτιδήποτε είναι ικανό να διαφυλάξει τη μακαριότητά του, τη διαπλεγμένη με αθανασία.
Οι θεοί υ π ά ρ χ ο υ ν· πρόδηλη είναι η γνώση γι᾽ αυτούς.
Ωστόσο δεν είναι, οι θ ε ο ί, όπως τους πιστεύει ο πολύς κόσμος· γιατί δ ε ν υπάρχει λ ο γ ι κ ή συνοχή σε όσα πρεσβεύει ο πολύς κόσμος γι᾽ αυτούς.
Και α σ ε β ή ς δεν είναι όποιος αρνείται τους θεούς των πολλών ανθρώπων αλλά όποιος αποδίδει στους θεούς όσα οι π ο λ λ ο ί πιστεύουν γι᾽ αυτούς.
Γιατί δεν είναι στέρεες παραστάσεις όσα οι πολλοί λ έ ν ε για τους θεούς, αλλά εικασίες δ ί χ ω ς αλήθεια -ότι δηλαδή οι μεγαλύτερες συμφορές και τα μεγαλύτερα ωφελήματα προέρχονται από τους θεούς.
Γιατί οι άνθρωποι, εξοικειωμένοι πέρα για πέρα με τις δικές τους αρετές, αποδέχονται μόνο τους όμοιούς τους, θεωρώντας ξ έ ν ο ό,τι δεν είναι τέτοιας υφής."

Επίκουρος, επιστολή προς Μενοικέα

ΑΝΑΣΤΗΣΕ Ω ΘΕΙΑ ΜΗΤΕΡΑ, ΤΑ ΝΕΑ ΣΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΝΕΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ!

"Μητέρα μητέρα, θ ε ί α γ η Ελληνική, και σεις, γηγενείς, θ ε ο ί Ελληνικοί, μη, μην αφήσετε την καταποντισμενη στις α τ ι μ ί ε ς φυλή σας, να χαθεί...
Ανάστησε ω θεία μητέρα, τα νέα σώματα και τα νέα πνεύματα, δια τους κυκλώπειους πολέμους και καταπέμψετε σεις, ω ωραίοι θεοί Ελληνικοί την πανέμορφων θείαν χάριν σας, εις το πνεύμα το Ελληνικόν, δια να διαλύσει το πηχτό εγκεφαλικό σ κ ο τ ά δ ι, που του κρύβει του Έλληνος, το μέσα του και γύρω του θ ε ί ο ν φως."

Περικλής Γιαννόπουλος
(Έκκλησις προς το πανελλήνιον κοινόν)

ΤΟ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ ΓΕΝΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΜΑΣ.

Κατακλυσμός από ψυχικά νοσήματα, φθίνουσα πορεία, ηθική κατάπτωση και έλλειψη θεϊκής παρέμβασης. Τι συμβαίνει; Διανύουμε, σύμφωνα με τον Ησίοδο την περίοδο του πέμπτου γένους, του σιδερένιου.
Ποια τα "συμπτώματα" της άρρωστης εποχής; Αυτά που περιέγραψε ο Ησίοδος στο "Έργα και ημέρες"...
Ας τα διαβάσουμε.

"Άμποτε να μη ζούσα εγώ σ᾽ αυτήν την πέμπτη γενεά, με τους ανθρώπους της·
καλύτερα να ᾽χα πεθάνει πιο μ π ρ ο σ τ ά ή να γεννιόμουν ύ σ τ ε ρ α.
Γιατί έφτασε τώρα η ώ ρ α του γένους του σιδήρου.

Μήτε τη μέρα θα απολείψουν κ ά μ α τ ο ς και π ό ν ο ς, μήτε τη νύχτα η φ θ ο ρ ά τους θα κοπάσει·

Τους περιμένουν μέριμνες βαριές, θεόσταλτες, μόλο που κάποτε θα σμίγει και σ᾽ αυτούς κ α λ ό με το κ α κ ό.

Ο Δίας όμως θα α φ α ν ί σ ε ι κι αυτό το γένος των βροτών·
όταν τα νήπια θα γεννιούνται με κροτάφους γκρίζους·

Ούτε ο γονιός θα μοιάζει του παιδιού του μήτε και τα παιδιά με τους γονείς·
ο ξένος στον φιλόξενο, ο σύντροφος στον σύντροφο, μήτε κι ο αδελφός στον αδελφό
δεν θα ᾽ναι φίλος πια, που ήταν άλλοτε ο κανόνας.

Θα τους κ α τ α φ ρ ο ν ο ύ ν τους γέροντες γονείς οι απόγονοί τους,
θα τους χ λ ε υ ά ζ ο υ ν ξεστομίζοντας λόγια β α ρ ι ά, ά σ π λ α χ ν ο ι, α ν ί δ ε ο ι μπροστά στον φόβο του θεού·
σ᾽ εκείνους που τους γέννησαν, όταν γεράσουν, δεν θα αποδώσουν τα τροφεία τους·

Καμιά α ρ ε τ ή ευορκίας, δικαιοσύνης,
καλοσύνης·

Αντίθετα, θα δείχνουν την εκτίμησή τους σ᾽ όποιον θα π ρ ά ξ ε ι το κακό· το δίκιο καθενός η δυνατή γροθιά· θα λείψει κι η ντροπή·
θα βλάφτει ο τιποτένιος τον καλύτερό του,
με δ ό λ ι α λόγια ξεγελώντας τον και θα ορκίζεται αποπάνω·

Ο φ θ ό ν ο ς μόνον θα συντροφεύει τους ανθρώπους μες στη συμφορά τους κακόγλωσσος, χαιρέκακος, μνησίκακος.
Και τότε προς τον Όλυμπο, μακριά από πλατείες και δρόμους,
καλύπτοντας με τον λευκό τους πέπλο την ωραία θωριά τους,
εγκαταλείποντας για π ά ν τ α τους ανθρώπους,
θα φύγουν και θ᾽ ανέβουν στον κόσμο των θεών η Αιδώς κι η Νέμεση.

Ό,τι θα μείνει, θα ᾽ναι μόνο β ά σ α ν α πικρά, κλήρος για τους απόκληρους βροτούς,
δ ε ν θα υπάρξει στα δεινά τους σ ω τ η ρ ί α καμιά".

Ησίοδος/ Έργα και ημέρες, μετάφραση Δ. Ν. Μαρωνίτης

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ

"Και όταν ο Άνθρωπος νικήσει την Κίρκη (πάθη), τις Σειρήνες (ψέμματα), τους Λωτοφάγους (λήθη), τον Άδη (φόβο θανάτου), τον Αίολο (νοητικός έλεγχος), την Καλυψώ (απάθεια και οκνηρία), τους Λαιστρυγόνες (ψεύτικη γνώση) και τους Κύκλωπες (κακή εξουσία), τότε γλυκιά περιμένει η Ι θ ά κ η, η Πατρίδα, ο χώρος όπου οι δυνάμεις του Ανθρώπου ε π ι κ ο ι ν ω ν ο ύ ν με τον ουρανό.
Π α τ ρ ί δ α είναι το μέρος της γης που δεν μοιάζει με κανένα άλλο, γιατί εκεί είναι οι δικές μας δυνάμεις και ενέργειες, αυτές που μας έφεραν Εδώ, μας εξέλιξαν και θα μας επιστρέψουν Εκεί.
Π α τ ρ ί δ α είναι το ξεχωριστό μονοπάτι του κάθε ενός, το μονοπάτι του Οδυσσέα προς την Ιθάκη των Ουρανών".

Βασίλειος Μακρυπούλιας, Δρ.φιλοσοφίας

Φαντάζονται οι περισσότεροι ότι είναι συνετοί, ενώ είναι ανόητοι.

"Ο Σ ω κ ρ ά τ η ς έλεγε ότι, αν κάποιος μέσα σ'ένα θέατρο βάλει κήρυκα να πει να σηκωθούν οι υποδηματοποιοί,
θα σηκωθούν μόνο εκείνοι, το ίδιο αν πει για τους χαλκουργούς, για τους υφαντές, για τους άλλους κατά επαγγελματική ειδικότητα· αν, όμως, πει να σηκωθούν οι συνετοί ή οι δίκαιοι έλεγε ότι θα σηκωθούν όλοι. Και στη ζωή βλάπτει πάρα πολύ το να φαντάζονται οι περισσότεροι ότι είναι σ υ ν ε τ ο ί, ενώ είναι α ν ό η τ ο ι".

«Περί φιλαυτίας» από το «Ανθολόγιον» του Ιωάννου Στοβαίου

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΕΡΟΣ, ΤΟΥ ΑΙΘΕΡΟΣ, ΤΟΥ ΥΔΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ.

"Η Ελληνική γλώσσα δ ε ν ε ί ν α ι όργανο και όχημα σκέψης (αυτά επιτέλους ας τα ξανασκεφθούμε όταν τα λέμε) η Ελληνική γλώσσα δεν είναι καν κάτι το εξωτερικό, αλλά σ υ ν έ χ ε ι α του αέρος, του αιθέρος, του ύδατος και του πυρός.
Είναι ε ν σ τ ι γ μ ή εκδήλωση της εσωτερικότητος, είναι η ίδια πνεύμα εκ του πνεύματος. Για αυτό και αν αφεθούμε δια της γλώσσης των Ελλήνων ταυτίζεται το Ε ί ν α ι και το Ν ο ε ί ν, το πράγμα και η υπόστασή του, καλύπτεται πλήρως το κ ε ν ό ανάμεσα στη σκέψη και την πράξη.
Το ρήμα -ε ι μ ί-(είμαι) έχει την ίδια προστατική με το ρήμα -ο ί δ α-(γνωρίζω)ίσθι, διότι για τους Έλληνες το να είσαι σημαίνει να γ ν ω ρ ί ζ ε ι ς το τρίγωνο των Άλλων, της Ι δ έ α ς του κόσμου.

Ας προσέξουμε:

Η φ ύ σ ι ς γεννάται εκ του φ ύ ω (γεννώμαι) διότι οι ιδέες γίνονται και γεννώνται προς τον Άνθρωπο δια της φύσεως (μήτρα γένεσης).
Ο Έ λ λ ο γ ο ς άνθρωπος ο ρ ά (βλέπει) το σύμπαν και κατανοεί και βλέπει τις νοερές αρχές του, τις οποίες βλέπει ως συνεκτικές αρχές αυτού, αυτές είναι οι (ε)ιδέες (εκ του είδον).
Το ύ δ ω ρ προκαλεί όλη την κίνηση, ο κόσμος των Ελλήνων στηρίχθηκε στην κίνηση του ύδατος(ύδωρ=υ(δ)ω(ρ(αση)=δράση=δραματική ποίηση).
Η Α ν τ ι γ ό ν η παρουσιάζει τη θαλάσσια κίνηση της Οδύσσειας, κινείται συνεχώς, δ ε ν φοβείται διότι η κίνηση δεν γνωρίζει το φ ό β ο, φοβείται μόνον αυτός ο οποίος δ ε ν ξέρει να κινηθεί (αντί του γένους του φόβου=Αντιγόνη).
Οι μ ο ίρ ε ς φέρουν τις επιθυμίες, ο β΄αόριστος του φ έ ρ ω =ήνεγκον άρα η ανάγκη είναι η φορά και προσφορά της μοίρας στον άνθρωπο.
Η διαμάχη του Ε ί ν α ι και του Γ ί γ ν ε σ θ α ι πέρασαν στη μαγεία της Ελληνικής γλώσσης όταν το Ε ί ν α ι έγινε ουρανός αμετάβλητος (Ου ρέει=ουρανός) και η Γ α ί α το γίγνεσθαι (Γη=γίγνομαι).
Πώς ήξεραν οι σοφότατοι Έλληνες ότι η Γαία γίγνεται, κάτι το οποίο παινεύεται η σημερινή επιστήμη της φυσικής κίνησης και διάπλασης.
Οι πέτρες του Δ ε υ κ α λ ί ω ν α (λάας=η πέτρα που πίσω πετούσαν οι προπάτορες κατ΄εντολήν των θεών προκειμένου να επανιδρυθεί ο κόσμος) έγιναν ο Λ α ό ς (Λάας=πέτρα). Γιατί όμως έτσι; Διότι οι σοφοί Έλληνες διείδαν ότι πλέον ο άνθρωπος θα είναι σε αυτή τη διάσταση κάτι το πολύ συγκεκριμένο και υλικά προβλέψιμο, εκ του πέτρα (λάας-λαός=λίθος).

Πράγματι σήμερα ο άνθρωπος είναι πλήρως προβλέψιμος και μηχανοποιημένος ως πέτρα (κάτι το σταθερό). Ποιος τους κυβερνά, αυτός που βασίζεται στην πέτρα (αυτός που έχει βάση στη λ ά α ς=πέτρα (βάση λάας=βασιλιάς).
Πράγματι ο βασιλιάς παρουσίασε τη σταθερότητα της πέτρας και μέσα από τους νόμους και μέσα από την εξουσία (εκ του έχω).
Επίσης η εργασία του λ α ο ύ (λειτουργία) ο μη λαός (όχι λαός =όχλος).

Εάν ο άνθρωπος ο ρ ά (βλέπει) το σύμπαν εκ του ε ί δ ο ν (ιδέα) αυτό σημαίνει ότι πλέον το ανθρώπινο μυαλό μέσα από την Ελληνική γλώσσα ε ν θ υ μ ε ί τ α ι το Ό λ ο ν. Συλλήβδην οι Ευρωπαίοι στηρίχθηκαν στη θεϊκή γλώσσα των Ελλήνων, religio =re lego= ξαναλέω το Λόγο και αυτό αποτελεί τη λογική θρησκεία της δύσης, η οποία επειδή ακριβώς σ τ η ρ ί χ θ η κ ε στο λόγο των Ελλήνων κατέληξε ανθρωπιστική και σήμερα πλήρως πολιτικοποιημένη.
Ο Δ ή μ ο ς δάμνυται (δαμάζει) τις ανάγκες του εκ του κοινωνικού λόγου και η π ό λ ι ς πελάζει (συναναστρέφεται) τους όλους ανθρώπους.
Όταν η γλώσσα αποτελεί π ν ε ύ μ α ομιλούν".

ΈΛΛΗΝΕΣ Ή ΕΛΛΗΝΟΛΑΤΡΕΣ;

"Δεν νομίζω ότι κινδυνεύουμε ως Έλληνες αλλά ως ε λ λ η ν ο λ ά τ ρ ε ς» έλεγε χρόνια πριν στα σχόλιά του ο Μάνος Χατζιδάκις. Και προσέθετε: «Δεν μου αρέσει να παριστάνω τον π ο λ ύ Έλληνα. Καιρός είναι η έννοια “Έλληνας” να δώσει τη θέση της στην έννοια “ά ν θ ρ ω π ο ς”. Μόνο που δυστυχώς σήμερα έχουμε πλημμυρίσει από η μ ι μ α θ ε ί ς ή και α μ α θ ε ί ς ε λ λ η ν ο λ ά τ ρ ε ς, που έχουν μπερδέψει τα αβγά με τα πασχάλια.
Οι ίδιοι που ως προχθές προσκυνούσαν καθετί ξενόφερτο, με δανεικά και μαύρο χρήμα, γιατί ήταν status symbol, γιατί τους έδινε την ψευδαίσθηση ότι επιτέλους μπορούν να παριστάνουν ότι κ ά τ ι είναι, σήμερα βρίσκονται στα κάγκελα της πατριδοκαπηλίας."

«Γιατί οι Θεοί δεν πεθαίνουν ποτέ. Και επειδή οι Θεοί δεν πεθαίνουν ποτέ (διότι το Αρχέτυπο είναι ένα και αδιαίρετο), αλλά αναγεννώνται και επανενσαρκώνονται, θα επιστρέψουν με διαφορετική εμφάνιση, για να επαναλάβουν την ιστορία τους, εκεί που οι άνθρωποι προσπαθούν να δημιουργήσουν νέες θρησκείες από τα βάθη του Συλλογικού Ασυνειδήτου». «Ο μεγαλύτερος καρπός της ευσέβειας είναι να τιμάς το θείο κατά τα π ά τ ρ ι α, όχι με την σκέψη ότι εκείνο έχει κάτι ανάγκη, αλλά ότι εκείνο, από της ευλαβεστάτης και μακαρίας σεμνότητά του μας κ α λ ε ί στο σέβας.
Οι β ω μ ο ί του Θεού ιερουργούμενοι δεν βλάπτουν κανέναν, αμελούμενοι όμως δεν ωφελούν κανέναν.»

Πορφύριος – "Προς Μαρκέλλαν"

"Και αυτός θα είναι ο γ η ρ α σ μ ό ς του κόσμου: Η έλλειψη θρησκείας, η αταξία, η σύγχυση όλων των αγαθών.
Και όταν όλα αυτά τα πράγματα εκπληρωθούν Ασκληπιέ, ο κύριος και πατέρας, ο θεός, ο πρώτος σε δύναμη, αφού θα εξετάσει αυτή την συμπεριφορά και τα θελημένα εγκλήματα, θα προσπαθήσει με την θέληση του, να φράξει τον δρόμο στα κακά και στην γενική διαφθορά, να διώξει την π λ ά ν η, να εκμηδενίσει την κακία, εξαφανιζοντάς την με έναν κατακλυσμό, ή με μια πυρκαγιά ή με λοιμώδεις αρρώστιες που θα απλωθούν σε διάφορα μέρη.
Και ύστερα θα ξαναφέρει τον κόσμο στην παλιά του ομορφιά.
Έτσι όπως είναι και ήταν, χωρίς α ρ χ ή και χωρίς τ έ λ ο ς."

Ερμητικά κείμενα, τόμος Β, Ασκληπιός, σελ.65

ΑΦΗΝΕΤΕ ΤΟΝ ΚΑΡΠΟ ΚΑΙ ΑΣΧΟΛΕΙΣΤΕ ΜΕ ΤΙΣ ΦΛΟΥΔΕΣ

"Η α ρ ε τ ή βρίσκεται στα έργα, στις δίκαιες, σοφές και ανδρείες πράξεις· ενώ εσείς -και λέγοντας εσείς, εννοώ τους φτασμένους φιλόσοφους-, τα 'χετε παρατήσει αυτά
και κοιτάτε πως να σκαρώσετε κάτι άθλια αποφθέγματα, συλλογισμούς και προβλήματα, και περνάτε μ' αυτά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σας, και όποιος είναι πρώτος σ' αυτά τον θεωρείτε σπουδαίο νικητή.
Για κάτι τέτοια θαυμάζετε το δάσκαλο σας, τον γέρο, επειδή φέρνει τους συνομιλητές του σε δύσκολη θέση και ξέρει πως να θέτει ερωτήματα, να λέει σοφιστείες και πονηριές και να παγιδεύει.
Και αφήνετε τον καρπό -και καρπός είναι τα έργα- κι ασχολείστε με τις φλούδες και πετάτε φύλλα ο ένας στον άλλον στις συζητήσεις σας."

Λουκιανός -Ερμότιμος ή περί των σχολών της φιλοσοφίας