Οι επιχειρήσεις των Γερμανών στην περιοχή του οροπεδίου του Αραχναίου κράτησαν περίπου δέκα ημέρες, οπότε οι Γερμανοί αποσύρθηκαν πάλι στο Ναύπλιο αφήνοντας πίσω τους τον όλεθρο και την καταστροφή.
278
Είκοσι οκτώ άνθρωποι, άνδρες, γυναίκες και παιδιά όλοι κάτοικοι του Χελιού, τσοπάνηδες οι περισσότεροι, όλοι άνθρωποι οικογενειάρχες, φιλήσυχοι στην κοινωνία του χωριού ήσαν τα θύματα των Γερμανών, αντί για αντάρτες που ήλθαν δήθεν να κυνηγήσουν και αφού βύθισαν το χωριό στο πένθος, έφυγαν ικανοποιημένοι ίσως γιατί ξεκαθάρισαν την περιοχή του Χελιού από τους αντάρτες, χωρίς να συναντήσουν κανέναν από αυτούς και έτσι γύρισαν στο στρατόπεδο τους στο Ναύπλιο.
Τα πτώματα όλων των θυμάτων για ημέρες πολλές, όσο κράτησαν οι επιχειρήσεις των Γερμανών, έμειναν άταφα, άλλα στα χωράφια και άλλα στα ρουμάνια και στους λόγγους, που από την Μαγιάτικη ζέστη είχε αρχίσει η αποσύνθεση τους και που για τους πρώτους νεκρούς ήταν αρκετά προχωρημένη.
Ή περισυλλογή των πτωμάτων ήταν όχι απλώς δύσκολο έργο, αλλά ένα πραγματικό δράμα για τους οικείους των. Αν δεν είσαι αυτόπτης μάρτυρας και δεν έζησες από κοντά εκείνες τις στιγμές, είναι αδύνατο να τις περιγράψεις. Τα δάκρυα των συγγενών και φίλων έχουν στερέψει τόσες ημέρες, για να συνοδεύσουν την τελευταία αυτή πράξη του δράματος.
Τα πτώματα περιτυλιγμένα με σεντόνια και τοποθετημένα σε πρόχειρα φέρετρα, που οι ίδιοι οι συγγενείς είχαν κατασκευάσει, φορτώνονταν σε μουλάρια ή τοποθετούνταν σε ξυλοκρέβατα και μεταφέρονταν από τους δικούς των, αφού ανά τέσσερις τα τοποθετούσαν στους ώμους των, από τον τόπο της εκτέλεσης στο Νεκροταφείο του χωριού, όπου ομαδικά ψελνόταν η νεκρώσιμη ακολουθία, στη μικρή εκκλησία του Νεκροταφείου και στη συνέχεια γινόταν η ταφή ομαδικά των περισσοτέρων.
Όλα τα πτώματα ήσαν τυμπανιαία και για αυτό η ταφή γινόταν όπως βρίσκονταν, χωρίς να τους αλλάξουν, χωρίς παπούτσια και χωρίς καμιά περιποίηση όπως θα άρμοζε στους μάρτυρες εκείνους της Πατρίδας μας. Ένας μόνο τάφους για τους τέσσερις νεκρούς της οικογένειας Μπιμπή. το ίδιο και για άλλες οικογένειες που θρηνούσαν περισσότερους από ένα νεκρούς.
Έτσι το δράμα των Χελιωτών που κράτησε περίπου δέκα ημέρες, πήρε ένα τέλος, αφού πίσω άφησε είκοσι εννέα νεκρούς, είκοσι εννέα φρεσκοσκαμμένους τάφος και εκατοντάδες μαυροφορεμένους στο χωριό, για να θυμίζουν στις γενιές που θα 'ρθουν την προσφορά των Χελιωτών στον Αγώνα της φυλής μας για την λευτεριά της, όπως πάντα συμβαίνει στον τόπο μας, όταν οι περιστάσεις το απαιτούν.
