Οι Γερμανοί με ορμητήριο τώρα το χωριό, την ημέρα χτένιζαν όλες τις γύρω περιοχές, τα βουνά, τις πλαγιές και ρεματιές ψάχνοντας να βρουν αντάρτες, μα οι αντάρτες δεν βρέθηκαν πουθενά. Με το άκουσμα μόνο ότι οι Γερμανοί θα φθάσουν στο Χέλι έγιναν άφαντοι και από το χωριό αλλά και από την γύρω περιοχή. Πρόλαβαν και άλλοι έφυγαν προς τη δυτική Αργολίδα και Κορινθία, πολλοί όμως από αυτούς έκρυψαν τα όπλα τους και πήγαν στα χωριά τους, κυρίως στις Λίμνες, στο Γκέρμπεση (Μηδέα) και Μάνεση από όπου είχαν την καταγωγή τους. Οι Γερμανοί δεν βρήκαν πουθενά αντάρτες του ΕΛΑΣ. Συναντούσαν κάπου- κάπου κανένα τσοπάνη, γυναίκα ή γέροντα ή και ακόμα μικρά παιδιά που αμέριμνα έβοσκαν τα κοπάδια τους γίδια ή πρόβατα, αλλά και αυτοί οι περισσότεροι δεν γλίτωσαν το εκτελεστικό απόσπασμα.
Οι Γερμανοί χωρίς διάκριση εκτελούσαν όποιον εύρισκαν μπροστά τους αμέσως χωρίς καμιά διαδικασία, απλά και μόνο για να αυξήσουν τον αριθμό των θυμάτων.
Έτσι στην περιοχή Φράκια συνάντησαν δύο μικρές κοπέλες που έβοσκαν τα γίδια τους, αφού οι γονείς τους είχαν μαζευτεί στο χωριό όπως από πριν είχαν προστάξει οι κατακτητές. Οι κοπέλες αυτές ήσαν η Κόλλια Μαρία του Θωμά και η Κόλλια Μαρίνα του Βασιλείου και χωρίς να γίνει
274
γνωστό τι διαδικασία ακολούθησαν οι Γερμανοί, τις εκτέλεσαν εκεί επί τόπου για να βρεθούν λίγες ημέρες αργότερα διάτρητες από τις σφαίρες των αυτομάτων όπλων.
Μέσα στο χωριό εκτέλεσαν επίσης χωρίς καμιά διαδικασία τους Κόλλια Δημήτριο του Νικολάου και Κόλλια Κωνσταντίνο του Κυριάκου, οι οποίοι αποπειράθηκαν να βγουν έξω από το χωριό για να αποφύγουν τον κίνδυνο της σύλληψης τους από τους Γερμανούς. Οι Γερμανοί όμως αντιλήφθηκαν το γεγονός αυτό και οι δυστυχείς πλήρωσαν με τη ζωή τους το τόλμημα τους. Τα πολυβόλα κροτάλισαν άλλη μια φορά από τα απέναντι φυλάκια και άλλοι δυο άνθρωποι του χωριού έπεσαν νεκροί διάτρητοι και αυτοί από τις καυτερές σφαίρες.
Στην τοποθεσία Λιθάρι-Καμπάκι, πάνω από το χωριό προς την Τραπεζώνα συνάντησαν άλλη μια μικρή τσοπανοπούλα την Τριμπόνια Γιαννούλα του Χαραλάμπους που και αυτή έβοσκε αμέριμνη τα γίδια του πατέρα της και χωρίς να χάσουν καθόλου καιρό την εκτέλεσαν και αυτήν επί τόπου.
Έτσι τα θύματα των Γερμανικών επιχειρήσεων στις τρεις πρώτες ημέρες, έφθασαν τα είκοσι και τα πτώματα όλων αυτών των εκτελεσθέντων βρίσκονταν στα μέρη που έγιναν οι εκτελέσεις και έμεναν εκεί άταφα για ημέρες αρκετές στη διάθεση των ορνέων και των άγριων σαρκοβόρων ζώων.
Οι Γερμανοί χωρίς διάκριση εκτελούσαν όποιον εύρισκαν μπροστά τους αμέσως χωρίς καμιά διαδικασία, απλά και μόνο για να αυξήσουν τον αριθμό των θυμάτων.
Έτσι στην περιοχή Φράκια συνάντησαν δύο μικρές κοπέλες που έβοσκαν τα γίδια τους, αφού οι γονείς τους είχαν μαζευτεί στο χωριό όπως από πριν είχαν προστάξει οι κατακτητές. Οι κοπέλες αυτές ήσαν η Κόλλια Μαρία του Θωμά και η Κόλλια Μαρίνα του Βασιλείου και χωρίς να γίνει
274
γνωστό τι διαδικασία ακολούθησαν οι Γερμανοί, τις εκτέλεσαν εκεί επί τόπου για να βρεθούν λίγες ημέρες αργότερα διάτρητες από τις σφαίρες των αυτομάτων όπλων.
Μέσα στο χωριό εκτέλεσαν επίσης χωρίς καμιά διαδικασία τους Κόλλια Δημήτριο του Νικολάου και Κόλλια Κωνσταντίνο του Κυριάκου, οι οποίοι αποπειράθηκαν να βγουν έξω από το χωριό για να αποφύγουν τον κίνδυνο της σύλληψης τους από τους Γερμανούς. Οι Γερμανοί όμως αντιλήφθηκαν το γεγονός αυτό και οι δυστυχείς πλήρωσαν με τη ζωή τους το τόλμημα τους. Τα πολυβόλα κροτάλισαν άλλη μια φορά από τα απέναντι φυλάκια και άλλοι δυο άνθρωποι του χωριού έπεσαν νεκροί διάτρητοι και αυτοί από τις καυτερές σφαίρες.
Στην τοποθεσία Λιθάρι-Καμπάκι, πάνω από το χωριό προς την Τραπεζώνα συνάντησαν άλλη μια μικρή τσοπανοπούλα την Τριμπόνια Γιαννούλα του Χαραλάμπους που και αυτή έβοσκε αμέριμνη τα γίδια του πατέρα της και χωρίς να χάσουν καθόλου καιρό την εκτέλεσαν και αυτήν επί τόπου.
Έτσι τα θύματα των Γερμανικών επιχειρήσεων στις τρεις πρώτες ημέρες, έφθασαν τα είκοσι και τα πτώματα όλων αυτών των εκτελεσθέντων βρίσκονταν στα μέρη που έγιναν οι εκτελέσεις και έμεναν εκεί άταφα για ημέρες αρκετές στη διάθεση των ορνέων και των άγριων σαρκοβόρων ζώων.
