ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΑ - ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΑ 2

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΦΘΑΡΤΟΣ ΚΑΙ ΑΓΕΝΝΗΤΟΣ

"Αυτός ο ίδιος ο Κόσμος πρέπει κατ’ ανάγκη να είναι ά φ θ α ρ τ ο ς και α γ έ ν ν η τ ο ς. Άφθαρτος επειδή, αν τυχόν καταστραφεί, πρέπει ή καλύτερος, ή χειρότερος, ή ο ίδιος με αυτόν, ή χάος να δημιουργηθεί.
Αν είναι χ ε ι ρ ό τ ε ρ ο ς, η δύναμη που δημιουργεί κάτι χειρότερο από το καλύτερο πρέπει να είναι κακή.
Αν είναι κ α λ ύ τ ε ρ ο ς, ο δημιουργός που δεν έφτιαξε εξ αρχής το καλύτερο πρέπει να είναι ατελής.
Aν είναι ο ί δ ι ο ς, μάταια δημιουργήθηκε.
Αν είναι το χ ά ο ς είναι ασέβεια και να λέγονται τέτοια πράγματα.
Όσα είπαμε αρκούν για να αποδείξουν ότι ο Κόσμος είναι α δ η μ ι ο ύ ρ γ η τ ο ς. Διότι αν δεν καταστρέφεται τότε δεν δημιουργείται. Διότι κάθε τι δημιουργημένο καταστρέφεται. Και επίσης, εφόσον ο Κόσμος υπάρχει λόγω της αγαθότητας του Θεού συνεπάγεται ότι ο Θεός πρέπει πάντα να είναι α γ α θ ό ς και ο κόσμος να υ π ά ρ χ ε ι.
Όπως το φως συνυπάρχει με τον Ήλιο και με την φωτιά, και η σκιά συνυπάρχει με το σώμα".

ΣΑΛΟΥΣΤΙΟΣ – περί Θεών και Κόσμου
(Περί της Φύσεως του Κόσμου και της αιώνιότητάς του)

ΕΛΛΗΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

"Το να αυτοτιτλοφορείσαι "Ε λ λ η ν" και το να έχεις συνείδηση τι αυτή η έννοια σημαίνει, είναι δύο διαφορετικά πράγματα.
"Έλλην" δεν είναι να .....έχεις ταυτότητα και υπηκοότητα αυτού του κράτους που θέλει, χωρίς να τ' αξίζει, να λέγεται "Ελλάς".
"Ελλην" σημαίνει Φ ω ς και Π ν ε ύ μ α. Σημαίνει Ά ν θ ρ ω π ο ς καί Εξανθρωπιστής.
Σημαίνει Α ρ ε τ ή και Κ ά λ ο ς κι Α ν δ ρ ε ί α. Σημαίνει Ελευθερία και Δίκαιον καί σεβασμό Ετεροδόξων.
"Ελλην" σημαίνει Α ρ μ ο ν ί α και Ή θ ο ς και Έ ρ ω ς για την Φύση και τον Κόσμο.
Βαρύ το φορτίο της κληρονομιάς ενός τέτοιου ονόματος και λ ί γ ο ι έχουν το δικαίωμα να το φέρουν."

Ο ΔΙΣΚΟΒΟΛΟΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ

"Ο δισκοβόλος του Μύρωνος αποτελεί ακόμη μία αιτία μη αισθητικής αλλά οντολογικής αποτίμησης της τέχνης. Δεν μας ενδιαφέρει εάν είναι ωραίο το άγαλμα του Μύρωνος ή εντυπωσιακό όσο τα τρομερά οντολογικά μηνύματα που κρύβει.
Είναι από τις Ελληνικές στιγμές όπου η τέχνη συνθέτει την κίνηση και την ακινησία, τον Ηράκλειτο και τον Παρμενίδη, το Χάος με το Είναι. Ο Δισκοβόλος δεν είναι ακίνητος, κινείται προκειμένου να πετάξει το Δίσκο του, ο Δίσκος του είναι η κυκλική θεώρηση του Ό λ ο υ, η ταύτιση της αρχής και του τέλους, η ταύτιση του χθες και του αύριο, της πράξης και του Λόγου (διότι το μεγαλύτερο ψεύδος του μονοθεϊσμού είναι το ότι αποτελεί ευχή και κατάρα για όλους ότι όλα θα ενωθούν πέρα από το καλό και το κακό, την αμαρτία και την χάρη μέσα από την κυκλικότητα του παντός).
Ο Δισκοβόλος το γνωρίζει και μέσα από την εν κινήσει ακινησία του θέλει να πετάξει το δίσκο, τον κύκλο της ένωσης του όλου και των πάντων ώστε οι άνθρωποι να ξεφύγουν από κάθε δίλημμα, φόβο και τρόμο μιας και όλα θα ε ν ω θ ο ύ ν με το ξεχασμένο μέρος τους. Ο δίσκος ως άλλος όφις κυκλικά αποκαθιστά τα πάντα, τις επιθυμίες μας με τις πραγματώσεις τους, το καλό και το κακό, το θεό και τον άνθρωπο, το μικρό και το μεγάλο, την κίνηση και την ακινησία. Ο δίσκος δεν υπάρχει απλά στα χέρια ενός ανθρώπου αλλά κινείται, ο κύκλος ως τελεία στιγμή ένωσης του παντός δια της κινήσεως και εκτοξεύσεως θα πραγματώσει όλες τις ικανότητες του, θα ταυτίσει κάθε τι και θα αποκαταστήσει κάθε χάσμα στο νου και στο σώμα των δυστύχων και παραπλανημένων ανθρώπων.
Ο Ηράκλειτος ενώνεται με τον Παρμενίδη και το Γίγνεσθαι καθίσταται ως ταύτισις της νόησης και του Είναι δηλαδή η πράξη αποτελεί τρόπο νοητικής αποκατάστασης του παντός μέσα από την ένωση των δύο ανθρωπίνων άκρων: του ξεχασμένου χθες και του ελπιζομένου αύριο.
Η πράξη ως κίνηση μέσα στα σπλάχνα του όντος (αυτή η πράξη ως ύβρις απαγορεύθηκε από την μονοθεϊστική σκέψη η οποία δυστυχώς επηρέασε μέρος του Ελληνισμού πριν δια του Βυζαντίου να καταστή τρόπος εκτύλιξης του κόσμου).
Ο Δισκοβόλος είμαστε εμείς. Ας ενώσουμε τα άκρα μας και το δίσκο του Εγώ μας ας τον πετάξουμε στο χάος, εκεί ανήκουμε όταν ξεφύγουμε από την φενάκεια και α-νοησία της ύπαρξης.
O Δισκοβόλος ομίλησε για όλα όσα είπε ο Έγελος χωρίς όμως την ανάγκη ανάλυσης και σύνθεσης, διότι ούτε Απόλυτο υπάρχει ούτε υποκειμενικό ούτε αντικειμενικό. Ο Δίσκος δεν επιθυμεί ανάλυση, το Ό λ ο ν δεν αναλύεται, η ένωση του χθες και του αύριο δεν περνά από το νου, μάλλον καταργεί την πλέον ανόητη εφεύρεση του ανθρώπου,το Νου. Μάλλον ο Δίσκος απευθύνεται στον άνθρωπο ως δύναμη κίνησης χωρίς νου αλλά εν τω όντι όπου δεν υπάρχει Νους παρά μόνο παράσυρση από το Ον ως τέτοιο. Ο Δίσκος απαιτεί την απαρχή της κίνησης της παράσυρσης από το Όλον προκειμένου να φύγει προς την κινηση προς το Χάος αναλύοντας τον άνθρωπο σε απλές δυνάμεις.
Ο άνθρωπος είναι Τ ί π ο τ α διότι είναι απλή οντολογική δύναμη, δηλαδή το Ο ν".

ΆΛΛΟΙ ΤΟΝ ΟΝΟΜΑΖΟΥΝ ΖΗΝΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΔΙΑ

"Φανερό ακόμη είναι ότι και στο Δ ί α , που λέγεται πως είναι πατέρας του (εννοεί τον Τάνταλο), πολύ καλά δόθηκε το όνομά του, με όλο που δεν είναι εύκολο να το εννοήσουμε καθαρά.
Γιατί πραγματικά το όνομα του Διός είναι, σα να πούμε, ένας ακέραιος ορισμός αφού ξεχωρίζοντας το σε δύο, μεταχειριζόμαστε άλλοι το ένα μέρος και άλλοι το άλλο. Άλλοι δηλαδή τον ονομάζουν Ζ ή ν α και άλλοι Δ ί α.
Αν όμως ενωθούν σ' ένα μόνο, φανερώνουν τη φύση αυτού του θεού, εκείνο που λέμε πως ταιριάζει στο όνομα να έχει την ικανότητα να κάνει. Γιατί δεν είναι δυνατόν σ' εμάς και σε όλα τα άλλα όντα να είναι αίτιος της ζωής παρά ο ά ρ χ ο ν τ α ς και ο β α σ ι λ ι ά ς του σύμπαντος.
Αυτός λοιπόν ο θεός συμβαίνει να ονομάζεται σωστά: εκείνος εξ αιτίας του οποίου ή ζωή υπάρχει παντοτινά σε όλα τα ζώντα. Και είναι το όνομά του, ενώ ήταν ένα, μοιρασμένο, καθώς είπα, σε δύο, δηλαδή στο Δ ί α και στο Ζ ή ν α.
Να τον λέμε γιο του Κρόνου θα φανεί υβριστικό σ' εκείνον που το ακούει ξαφνικά, είναι όμως λογικό ο Ζ ε υ ς να είναι απόγονος κάποιου μεγάλου πνεύματος.
Γιατί μικρό παιδί, «κόρος», σημαίνει όχι παιδί, άλλα την καθαρότητα και το αμόλυντο του voυ. Αυτός είναι γιος του Ουρανού, κατά την παράδοση και η προς τα πάνω θεώρηση είναι επίσης καλά ονομασμένη ο υ ρ α­ ν ί α, επειδή βλέπει τα πάνω (ορά άνω) - γι' αυτό λοιπόν και λεν, Ερμογένη, εκείνοι που μιλάνε για τα ουράνια σώματα, ότι απ' αυτά προέρχεται ο καθαρός νους ώστε και στον Ουρανό σωστά δόθηκε το όνομά του".

ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΚΡΑΤΥΛΟΣ

Πόσο πολύ αγαπούν την πατρίδα τους οι πραγματικά γ ν ή σ ι ο ι Πολίτες μπορεί να το καταλάβει κανείς από τους ανέκαθεν αυτόχθονες. Αντίθετα, οι έ π ο ι κ ο ι, ως νόθοι πολίτες, μ ε τ α ν α σ τ ε ύ ο υ ν εύκολα, εφόσον δεν γνωρίζουν ούτε α γ α π ο ύ ν το όνομα της πατρίδας, αλλά πιστεύουν ότι θα βρουν τα αναγκαία προς το ζην παντού, θεωρώντας ως μέτρο ευδαιμονίας την απόλαυση της κ ο ι λ ι ά ς.
Από την άλλη μεριά αυτοί, για τους οποίους η πατρίδα υπήρξε και μ η τ έ ρ α, αγαπούν τη γη που τους γέννησε και τους ανέθρεψε, ακόμα κι αν κατέχουν λίγη μόνο κι αν είναι τραχιά και άγονη.
Ακόμα κι αν δεν μπορούν να επαινέσουν την αρετή του εδάφους, σίγουρα δεν θα τους λείψουν τα εγκώμια για την πατρίδα τους. Αλλά κι αν δουν άλλους να υπερηφανεύονται για τις ανοιχτές πεδιάδες τους και τα λιβάδια τα διάσπαρτα με λογιών λογιών φυτά, και αυτοί δεν ξεχνούν να ε γ κ ω μ ι ά σ ο υ ν την πατρίδα τους, αδιαφορώντας μπροστά στην ανικανότητα της γης ν' αναθρέψει άλογα για να επαινέσουν την καταλληλότητα της ν' αναθρέφει ανθρώπους.

ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ: ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ

Γαία θεά, πάντροφε, πανδώτειρα, τελεσφόρε, παντολέτειρα, αυξιθαλής, φερέκαρπε, πολυποίκιλε, κούρη, αίδια, πολύσεπτε, βαθύστερνη, ολβιόμοιρη, εμβροχαρή, συ ή μακαρία θεά, είθε να αυξήσεις τους καρπούς, που μας δίδουν πολλή ευχαρίστηση και να έχεις ευμενή καρδιά μαζί με ευτυχισμένες εποχές.

ΙΔΙΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ
"Γιατί ούτε μικρά είναι, ούτε ατελέσφορα αυτά που κάνουν την ψυχική μας διάθεση ίδια με των θ ε ώ ν και δείχνουν πως δ ε ν είμαστε κ α τ ώ τ ε ρ ο ι από το μακάριο και άφθαρτο όν, έστω και αν είμαστε θ ν η τ ο ί.
Γιατί όσο είμαστε ζ ω ν τ α ν ο ί, είμαστε το ίδιο χαρούμενοι με τους θεούς "

Διογένης ο Οινοανδεύς

ΜΗΝ ΠΑΨΕΙΣ ΝΑ ΣΜΙΛΕΥΕΙΣ ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΣΟΥ

"Πώς θα δεις τώρα τι ομορφιά έχει μια καλή ψ υ χ ή;
Α π ο σ ύ ρ σ ο υ στον εαυτό σου και κοίτα·
και αν δεις τον εαυτό σου να μην είναι ακόμη ωραίος, όπως ο δημιουργός του αγάλματος που πρέπει να γίνει ωραίο αφαιρεί, λαξεύει, λειαίνει και καθαρίζει μέχρις ότου φανεί πάνω στο άγαλμα ένα ωραίο πρόσωπο, έτσι κι εσύ, αφαίρεσε τα π ε ρ ι τ τ ά και ίσιωσε τα στραβά, και όσα είναι σ κ ο τ ε ι ν ά κάνε τα να γίνουν λαμπρά καθαρίζοντάς τα, και μην πάψεις να σμιλεύεις το άγαλμά σου, έως ότου λάμψει πάνω του η θ ε ό μ ο ρ φ η λαμπρότητα της α ρ ε τ ή ς."

"Να ζεις με τρομερή και περήφανη αταραξία· πάντοτε ε κ ε ί θ ε ν.
Να έχεις και να μην έχεις τα αισθήματά σου, τα υπέρ και τα κατά σου, κατά βούληση, να αφήνεσαι να τα έχεις και να κάθεσαι πάνω τους όπως πάνω σε άλογα, συχνά όπως σε γαϊδάρους – γιατί πρέπει να ξέρεις να χρησιμοποιείς την ηλιθιότητά τους τόσο καλά όσο και τη φωτιά τους.
Να κρατάς τα τριακόσια πρώτα πλάνα σου, αλλά και τα μαύρα γυαλιά σου: γιατί υπάρχουν περιπτώσεις όπου κ α ν έ ν α ς δεν πρέπει να κοιτά μέσα στα μάτια σου, κι ακόμη λιγότερο στους “λόγους” σου. Και να διαλέγεις για παρέα εκείνο το ευδιάθετο και μπερμπάντικο ελάττωμα, τη φ ι λ ο φ ρ ο σ ύ ν η.
Και να μένεις κύριος των τεσσάρων αρετών σου, του θάρρους, της διανοητικής διόρασης, της συμπάθειας, της μοναξιάς.
Γιατί η μ ο ν α ξ ι ά είναι σε μας αρετή:
είναι μια έξοχη ορμή και κλίση για κ α θ α ρ ό τ η τ α, που μαντεύει ότι κάθε επαφή μεταξύ ανθρώπων - “στην κοινωνία” - πρέπει αναπόφευκτα να είναι ακάθαρτη.
Κάθε κοινότητα σε κάνει κάπως, κάπου, κάποτε - “κ ο ι ν ό”.

Φ.ΝΙΤΣΕ- ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ

Η αναζήτηση της α λ ή θ ε ι α ς είναι μια μανία, ένας ενθουσιασμός, ένα πάθος που συγγενεύει με το προφητικό παραλήρημα. Η λέξη αλήθεια μεσολαβεί ανάμεσα στο ρήμα "μαίομαι" και στο ουσιαστικό "ψεύδος".
Το "μαίομαι" θα πει α ν α ζ η τ ώ, αλλά η λέξη αυτή σημαίνει "τη φλογερή αναζήτηση του πιο όμορφου ονόματος τηςπραγματικότητας".
"Ψεύδος" είναι το ξεγέλασμα του εαυτού μας, το οποίο σταματά την κίνηση προς το πραγματικό.
Η λέξη αυτή μας παραπέμπει στους "εύδοντες" τους κοιμωμένους. Πραγματικά είναι δύσκολο να ξυπνήσεις κάποιον, που νιώθει ευχαρίστηση μέσα στην πλάνη.
Η αλήθεια είναι μια παθιασμένη αναζήτηση, μια "άλη", (περιπλάνηση), "θεία" (θεϊκή).
Όταν ο Πλάτων μιλά για την αλήθεια, θυμίζει το τρέξιμο των μαινόμενων Βακχίδων, που συμβολίζει την παθιασμένη πορεία του ανθρώπου προς την εκδήλωση του Ε ί ν α ι και αυτή η πορεία αποτελεί μια "θεϊκή περιπλάνηση".

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του ΖΑΝΙΕΡ: ΠΛΑΤΩΝ)

Τίποτε α θ λ ι ό τ ε ρ ο από εκείνον που περιδιαβαίνει τον κύκλο των πραγμάτων και "ανασκαλεύει τα υποκάτω της γης", που λέει ο ποιητής, και ζητά να μάθει τι κ ρ ύ β ε τ α ι μέσα στις ψυχές των άλλων συμπεραίνοντας από κάποια σημάδια και δεν αντιλαμβάνεται ότι, το μόνο που του χρειάζεται, είναι να σχετιστεί με τον δ α ί μ ο ν α που ζει εντός του και να τον λατρέψει με ειλικρίνεια.
Και λατρεία θα πει να τον διατηρήσει α μ ό λ υ ν τ ο από πάθη και ματαιότητα και δυσαρέσκεια για τα όσα πράττονται από θεούς και ανθρώπους.
Όσα προέρχονται από τους θ ε ο ύ ς είναι σεβαστά λόγω της αρετής τους, όσα πάλι προέρχονται από τους α ν θ ρώ π ο υ ς είναι αγαπητά ως συγγενικά μας.
Κάποτε μάλιστα είναι και αξιολύπητα γιατί οφείλονται σε ά γ ν ο ι α του καλού και του κακού: μία αναπηρία όχι μικρότερη από το να μην μπορείς να διακρίνεις το άσπρο και το μαύρο."

Μάρκος Αυρήλιος, "Τα εις εαυτόν" (2.13)

Ειρέμης (ΕΡΜΗΣ): εκείνος που επινόησε το λόγο.

Σ Ω. Αλλά το όνομα αυτό, ο Ε ρ μ ή ς, φαίνεται ότι έχει σχέση με τη ρ η τ ο ρ ι κ ή, και το ότι είναι διερμηνέας και αγγελιοφόρος και
επιδέξιος κλέφτης και απατηλός με λόγια και επιτήδειος στο εμπόριο, όλη αυτή η δραστηριότητα του συνδέεται με ρητορικήν ικανότητα.
Καθώς λοιπόν και παραπάνω είπαμε το ε ί ρ ε ι ν (ομιλείν) είναι χρήση του λόγου και η λέξη που μεταχειρίζεται ο Όμηρος σε πολλούς στίχους: έ μ ή σ α τ ο (έπενόησε ), ισοδυναμεί με το μ η χ α ν ώ μ α ι. Και από τα δύο λοιπόν αυτά ο νομοθέτης φαίνεται πως μας παραγγέλλει να ονομάσουμε· τούτο το θεό «που επινόησε το λέγειν και τον λόγον» {το λέγειν ως γνωστόν είναι είρειν) .
«Άνθρωποι, μας λέει, εκείνος που επινόησε το λόγο (το είρειν έμήσατο ) δικαίως μπορεί να ονομάζεται από εσάς Ε ι ρ έ μ η ς».
Αλλά τώρα εμείς, όπως νομίζομε, καλλωπίζοντας το όνομα, τον ονομάζουμε Έρμη .
[Και η Ίρις επίσης από το είρειν φαίνεται ότι επήρε το όνομά της, γιατί ήταν αγγελιοφόρος].

ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΚΡΑΤΥΛΟΣ

Η ψ υ χ ή που ελευθερώνεται με την τ ε λ ε υ τ α ί α πνοή θανάτου της ύλης απεικονίζονταν στην αρχαιότητα σαν π ε τ α λ ο ύ δ α.
Ένα σκουλήκι-κάμπια (το γήινο υλικό σώμα) που ενώ έχει φτερά και πετάει, έχει μικρή διάρκεια ζωής είναι α σ τ α θ έ ς και δεν παίρνει ύψος.
Η ιστορία της ψυχής-πεταλούδας αγγίζεται από τη θ ε ί α αγάπη, αλλά εξαιτίας των λαθών της πρέπει να υποβληθεί σε δοκιμασίες πριν επιτύχει την μακαριότητα της α θ α ν α σ ί α ς.
Προσελκύεται από τη φλόγα της θ ε ϊ κ ή ς α λ ή θ ε ι α ς, όμως η ά γ ν ο ι α εαυτού από την οποία διακατέχεται, καίει τα φτερά της... Θεά Εστία: η ουσία όλων των πραγμάτων.

Λόγου χάρη εκείνο πού εμείς ονομάζουμε ο υ σ ί α, μερικοί το ονομάζουν έ σ σ ί α, και άλλοι πάλι ώ σ ί α.
Πρώτα λοιπόν η ουσία των πραγμάτων είναι λογικό να ονομάζεται Ε σ τ ί α σύμφωνα με το δεύτερο από αυτά τα ονόματα (δηλ. έσσία).
Και εφόσον εμείς λέμε «έ σ τ ι ν» εκείνο που μετέχει στην ουσία (ύπαρξη), εί­ναι σωστό και γι' αυτό το λόγο να ονομάζεται Ε σ τ ί α, γιατί φαίνεται ότι και εμείς τον παλιό καιρό ονομάζαμε έ σ σ ί α την ο υ σ ί α.
Ακόμη, αν προσέξουμε και στις θυσίες, θα βρούμε ότι αυτή την έννοια έδιναν εκείνοι που έβαλαν αυτά τα ονόματα.
Γιατί πριν από όλους τους θεούς στην Ε σ τ ί α πρώτην όφειλαν φυσικά να θυσιάζουν οι άνθρωποι, εκείνοι που ονόμασαν εστία την ουσία όλων των πραγμάτων.
Και όσοι πάλι την ονόμασαν ω σ ί α, αυτοί θα είχαν ίσως τη γνώμη του Ηρακλείτου, ότι όλα τα όντα κινούνται και τί­ποτα δεν μένει στάσιμο· ή αιτία, όπως ξέρουμε, και η διευθύ­νουσα αρχή είναι εκείνο που ω θ ε ί, επομένως είναι σωστό να ονομάζεται αυτό ώ σ ί α (ώσις, ώθησις).

ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΚΡΑΤΥΛΟΣ

"Θέλει ο θεός να αποτρέψει το κακό και δεν μπορεί;
Τότε δεν είναι παντοδύναμος…
Μπορεί, αλλά δεν το επιθυμεί;
Τότε είναι κακός..
Είναι και ικανός και το επιθυμεί;
Τότε από πού προέρχεται το κακό;
Μήπως είναι και ανίκανος και δεν το θέλει;
Τότε γιατί τον αποκαλούμε Θεό;"

Το "παράδοξο του Επίκουρου" για ό,τι οι άνθρωποι αποκαλούν θεό.

Κάποιοι φίλοι του Σωκράτη γνώρισαν ένα διάσημο φυσιογνωμιστή, του έδειξαν από μακριά τον Σωκράτη και του ζήτησαν να περιγράψει το χαρακτήρα του. Εκείνος, αφού τον κοίταξε καλά, απάντησε ότι είναι ευέξαπτος και ανίκανος για αυτοέλεγχο, φιλήδονος, ψεύτης κ.λπ. Κατάπληξη και γέλια των φίλων, που τα μετέφεραν όλα στον Σωκράτη.
"Έτσι ακριβώς ήμουν", τους απαντά∙ "έκτοτε άλλαξα τον εαυτό μου, τα ελαττώματα όμως αυτά παρέμειναν χαραγμένα στο πρόσωπό μου".

Πρβλ. Κικέρων, Tusculanes, IV, 37

Απόλλων: ο θεός που επιστατεί στην Αρμονία.

Για τις α π ε λ ε υ θ ε ρ ώ σ ε ι ς λοιπόν και τους κ α θ α ρ ι σ μ ο ύ ς θεωρούμενος σαν γιατρός των κακών αυτού του είδους, θα ήταν ορθό να ονομάζεται Α π ο λ ο ύ ω ν (ο οποίος λούζει).

Για τη μ α ν τ ι κ ή τέχνη, την α λ ή θ ε ι α του και την ε ι λ ι κ ρ ί ν ε ι ά του (το αληθές και το απλούν)—γιατί αυτά σημαίνουν το ίδιο πράγμα—θα ήταν πολύ σωστό να τον ονομάζουμε, όπως τον ονομάζουν οι Θεσσαλοί. Α π λ ο ύ ν τον ονομάζουν όλοι οι Θεσσαλοί αυτόν το θεό.
Και επειδή είναι α ε ί π ο τ ε (πάντοτε) διδάσκαλος των βολών στην επιστήμη του τόξου, είναι εκείνος που πάντα ρίχνει (αειβάλλων).

Σε ότι άφορα τη μουσική τέχνη, πρέπει να υποθέσουμε ότι, όπως στις λέξεις ακόλουθος και άκοιτις (σύ­ζυγος), το ά λ φ α σημαίνει συχνά το μ α ζ ί (ομού), και ότι εδώ σημαίνει την ταυτόχρονα περιστροφή (ομούπολησιν) και στον ουρανό, ότι καλούμε περιόδους (πόλους), και στην αρμονία του άσματος ότι ονομάζεται συμφωνία, γιατί όλες αυτές οι κινήσεις, όπως λένε τα ωραία πνεύματα τα έμπειρα στη μουσική και στην αστρονομία, ρυθμίζονται ταυτόχρονα (ομουπολείται) με κάποιαν α ρ μ ο ν ί α.

Αυ­τός ο θεός επιστατεί στην αρμονία κινώντας όλα μαζί συγχρόνως (ομοπολών) και σε θεούς και σε ανθρώπους.
Καθώς λοιπόν το συνοδοιπόρο και τον σύντροφο (ομοκέλευθον και ομόκοιτιν) ονομάσαμε ακόλουθον και ακοίτιν, με τη μεταβολή του όμο εις α, έτσι ονομάσαμε και τον Α π ό λ λ ω ν α που ήταν ο δημιουργός της ταυτόχρονης κινή­σεως (ο μ ο π ο λ ώ ν) με την παρεμβολή ενός ακόμη λ, γιατί το όνομα γινόταν ομόηχο με το δυσάρεστο όνομα. Τούτο ακριβώς υποπτευόμενοι μερικοί, γιατί δεν εννόησαν καλά τη δύναμη αυτού του ονόματος, το φοβούνται με την ιδέα ότι ση­μαίνει κάποια καταστροφή.

Πραγματικά, καθώς λέγαμε πριν από λίγο, αυτό το όνομα περιλαμβάνει όλες τις δυνάμεις εκείνου του θεού, δηλαδή λέει ότι είναι α π λ ό ς, πάντοτε τ ο ξ ε ύ ω ν (αείβάλλων), ε ξ α γ ν ί ζ ω ν (απολούων), δημιουργός της ταυτόχρονης κινήσεως (ομοπολών).

ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΚΡΑΤΥΛΟΣ

Η Αφροδίτη, ο Εωσφόρος, το Φως και ο Έρωτας είναι η Ένωση του Παντός

"Η Α φ ρ ο δ ί τ η, η αναδυόμενη εκ του αφρού της θαλάσσης (του ετοίμου σύμπαντος κόσμου) η έ τ ο ι μ η γυνή και φύση, η απόλυτος σ τ ι γ μ ή, αυτή που δ ε ν γεννάται αλλά ή δ η Ε ί ν α ι, ονομάσθηκε όχι μόνον θεά του Έρωτος αλλά Ε ω σ φ ό ρ ο ς (διότι είναι το λαμπερότερο μετά τη Σελήνη αντικείμενο στον Ουρανό του Είναι).
Είναι αυτή η οποία αποφέρει το Φως.
Οι Έλληνες συνέδεσαν αυτό το Φως δια της Γ ν ώ σ ε ω ς, διότι τους Φώτιζε στον να Ιδούν την ένωση του Ό λ ο υ, το συνέδεσαν με τη συνεκτική του Παντός δύναμη, τον Έρωτα (Εράω-ω=ένωση,Έρα=Γαία). Η Αφροδίτη, ο Εωσφόρος, το Φως και ο Έρωτας είναι η Ένωση του Παντός μέσα από τη λαμπροτέρα πορεία του φωτός.
Ο Πλάτων όχι τυχαία στο μέγα Συμπόσιο εκ του στόματος της Διοτίμας θα συζητήσει τη μεγάλη αλήθεια, ο Έρωτας συνδέει τα πάντα, ο μεγάλος Αφροδίτη-Εωσφόρος.
Η Γένεση η οποία θέλησε να αποερωτικοποιήσει το Όλον χωρίζοντας το Σύμπαν σε κόσμο θεού και σε κόσμο μη Θεού, έδιωξε το φως της Αφροδίτης Εωσφόρου διότι το Όλον πλέον δεν νοείται ως Ένα αλλά ως διττή διαμάχη ανάμεσα στις επιταγές του καλού Θεού και του κακού Εωσφόρου του απατήσαντος τους πρωτοπλάστους.
Οι πρωτόπλαστοι δεν έπρεπε να καταλάβουν ότι ό λ α είναι Ένα και ότι ο θεός είναι απλά μία ο ν τ ο λ ο λ ι κ ή μονάδα στο ενωμένο ερωταικά απόλυτο Είναι.
Έπρεπε αυτός ο κόσμος να φανεί ως κάτι το μοναδικό με ένα μοναδικό θεό.
Ερευνάται η μεγάλη επιστροφή στους λόγους της Διοτίμας, στην εριβώλακα Φθία του Σωκράτους.
Στο Ένα Είναι και Σύμπαν δια του Μεγάλου Έρωτος".

Βασίλειος Μακρυπούλιας Δρ.Φιλοσοφίας

«Εάν ο Ε π ί κ ο υ ρ ο ς είχε περάσει - αλίμονο! μόνον οι Μήδοι περνούν-, θα ‘χε κρατήσει στον κόσμο ένα λιτό είδος αντιθρησκείας.
Η ενιαία συνείδηση δηλαδή της φυσικής γνώσης, της απλότητας, του σθένους, της εγκαρτέρησης και της κατάφασης.
Όλα εκείνα που ο Επίκουρος τα είπε λεβεντιά, και ο Νίτσε στις μέρες μας χαρούμενη επιστήμη και πολλή ανθρωπιά.
Με τον Επίκουρο δόθηκε η ευκαιρία στην ανθρωπότητα να π ρ ο σ τ α τ έ ψ ε ι τον άνθρωπο και το μέλλον του από έναν ατλαντικό άχρηστα πράγματα, αθλιότητες, ψεύδη, πλάνες, απάτες, συναξάρια, ιερές συνόδους, βίους αγίων, σκούφους του παπά και του πάπα, εγκλήματα και μάταιη σπατάλη του πνεύματος.
Και η ευκαιρία χάθηκε.»

Δ. Λιαντίνης - "Πολυχρόνιο"

.

Ο Πλάτωνας λέει:
"Το σώμα μας φορτώνει με μύριες όσες ασχολίες για την απαραίτητη επιβίωση μας, ακόμη, αν επισυμβούν κάποιες ασθένειες, μας εμποδίζουν στο κυνήγι της α λ ή θ ε ι α ς και μας γεμίζουν με έρωτες και επιθυμίες και φόβους και κάθε είδους φ α ν τ ά σ μ α τ α και α ν ο η σ ί ε ς ώστε, όπως λέει πραγματικά και η παροιμία, εξαιτίας αυτού δεν μας είναι δυνατόν π ο τ έ να σκεφτούμε λογικά για τίποτε".

Πλούταρχος, "Παραμυθητικός προς Απολλώνιον"

Η ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ, ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΗ ΚΑΙ ΘΛΙΜΜΕΝΗ

"Όσοι α φ ά ν ι σ α ν το ένδοξο ιστορικό παρελθόν, φρόντισαν σκοπίμως να απαξιώσουν κάθε τι ε λ λ η ν ι κ ό μέσα από διαδρομές χιλιάδων ετών. Απογύμνωσαν βιαίως τον Ελληνισμό α ρ π ά ζ ο ν τ α ς τον νικηφόρο οπλισμό του.
Γνωρίζουμε όλοι μας, ο καθένας μέσα από την δική του προσωπική διαδρομή, πως το χέρι το οποίο αναζητούμε προς βοήθεια στις δυσκολίες μας έρχεται μ ό ν ο από τους «γονείς μας» και αυτή η φυσική ροή και τάξη έχει περιέργως διαταραχθεί.
Έτσι α δ υ ν α τ ο ύ μ ε σαν λαός να κρατήσουμε σφιχτά το χ έ ρ ι του Επίκουρου, του Πυθαγόρα, του Πλάτωνα, του Σωκράτη, του Ορφέα, της Αθηνάς, του Άρη.
Εξακολουθούμε να β ο υ λ ι ά ζ ο υ μ ε στις αμμώδεις προκαταλήψεις της θρησκείας της ερήμου, μιας ε ρ ή μ ο υ που σκοπίμως και εντέχνως είναι η έδρα των νικητών. Μέσα σε αυτήν την έρημο σκόνης β ο ύ λ ι α ξ ε ο Έλληνας και η ανθρωπότητα.
Χωρίς διαδρομή πια, χωρίς ελπίδα, αφοπλισμένος, ριγμένος στα τ έ σ σ ε ρ α, όπως άλλωστε επιτάσσει και η θρησκευτική διαδρομή του Αυγούστου, παρακαλά γονατιστός «αειπάρθενο» έ λ ε ο ς.
Οι νικητές ελέγχουν ακόμη το παιχνίδι της ζωής μας, όσο ο Έλληνας θα παραμένει καθηλωμένος στις καυτές ανάσες της «Σιμούν», τόσο το χέρι που θα τον στηρίξει δεν θα είναι ορθωμένο.
Η Θ ε ά Α θ η ν ά των Ελλήνων, της ανθρωπότητας, παραμένει σκεπτόμενη και θλιμμένη. Η «πανοπλία» της παραμένει χάμω και αφόρετη, κρυμμένη καλά σε μια όαση, αρκεί όμως να μπορεί ο νεοέλληνας να φτάσει ως εκεί.
Mπορεί;"

Αθανάσιος Σκαρλάτος

ΤΕΛΕΣΦΟΡΟΣ: Ο ΤΕΛΕΣΙΟΥΡΓΟΣ ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΙΑΣΗΣ

Με το όνομα Τ ε λ ε σ φ ό ρ ο ς είναι γνωστός ένας από τους δαίμονες του κύκλου του θεού Α σ κ λ η π ι ο ύ ο οποίος βοηθάει στην ολοκλήρωση της θεραπείας των ασθενών, δηλαδή συντελεί στην τ ε λ ε σ φ ό ρ η σ η της ί α σ η ς. Συμβολίζει την ανάκαμψη από την ασθένεια, καθώς το όνομά του σημαίνει "ο επιτελών" ή "ο φέρων την ολοκλήρωση".
Κατά μία άλλη εκδοχή ήταν γ ι ο ς του Ασκληπιού.

Ο Τελεσφόρος απεικονιζόταν με τη μορφή παιδιού, φορώντας χαρακτηριστική ενδυμασία που κάλυπτε όλο του το σώμα
Ηταν γνωστός με την επίκληση «Σωτήρας» και προστάτευε όσους ανθρώπους βρίσκονταν στην α ν ά ρ ρ ω σ η από κάποια ασθένεια. Επιπλέον, τον θεωρούσαν ως το «ιερό ενδιάμεσο» του Ασκληπιού. O θ ε ό ς της α ν ά κ α μ ψ η ς.
Ο Τελεσφόρος απεικονιζόταν πάντα ως παιδί ή νάνος, ενώ το κεφάλι του καλυπτόταν από μία κάπα. Ήταν ο θεός της αναρρώσεως που «έφερε στην εκπλήρωση» την ανάκτηση από ασθένεια και τραυματισμό και υποδηλώνει ότι εμπλέκεται στη διαδικασία της θεραπείας των ονείρων, την γνωστή ε γ κ ο ί μ η σ η.

Σχεδιάστηκε σε αρχαία νομίσματα και ανάγλυφα ως αγόρι με φαρδύ μανδύα και χαμηλή κουκούλα ή φρυγικό σκουφί και μερικές φορές κρατάει ένα κύλινδρο ή δισκίο στα χέρια του και συνήθως στέκεται δίπλα στα πόδια του Ασκληπιού στη ρωμαϊκή τέχνη. Στους μακεδονικούς τάφους τον συναντάμε συχνά σε τάφους ως π ρ ο σ τ ά τ η των βρεφών και των μικρών παιδιών.

Η λατρεία του ήταν διαδεδομένη κυρίως στη Μικρά Ασία. Στην περιοχή της Μακεδονίας η παρουσία του Τελεσφόρου μαρτυρείται μόνο σε μία θέση, ενώ εντοπίζεται και σε άλλες θέσεις στην υπόλοιπη Μακεδονία κατά την ύστερη ελληνιστική και κυρίως κατά την αυτοκρατορική περίοδο.

Στο ιερό του Ασκληπιού στο Δ ί ο ν, μέσα στο ναό του θεού, βρέθηκε η μαρμάρινη κεφαλή ενός αγαλματιδίου Τελεσφόρου, η οποία χρονολογείται στα αυτοκρατορικά χρόνια.
Ο μικρός αυτός δαίμονας φορά την χαρακτηριστική κουκούλα στην κεφαλή. Επίσης μία ενεπίγραφη βάση αγάλματος καθιστής παιδικής μορφής των αυτοκρατορικών χρόνων φέρει επιγραφή με το όνομα του θεού. Η βάση αυτή βρέθηκε στις μεγάλες θέρμες του Δ ί ο υ, όπου πιθανόν να υπήρχε αίθουσα λατρείας του Ασκληπιού και της οικογένειάς του.

Ο Τελεσφόρος είχε δικό του βωμό στην Πέργαμο και απεικονιζόταν σε νομίσματα της εποχής του Αδριανού, ενώ άγαλμα του υπήρχε στον ιερό περίβολο του Ασκληπιού μέσα στον ναό της Υγιείας. Αναγνωρίστηκε επίσης ως ένας από τους θεραπευτικούς θεούς στο ιερό Ασκληπιείου της Επιδαύρου.

Ετυμολογικά, το όνομά του σημαίνει «αυτός που φέρει εκπλήρωση», αυτός που φέρνει αίσιο τέλος σε κάτι, ο αποτελεσμαστικός, δραστικός, καρποφόρος, ο τελεσιουργός. Προέρχεται από την λέξη τέλος + φέρω ή φόρος, με ρίζα από το φόρ-, ετεροιωμένη βαθμίδα του φέρ- (φέρω) κάτι που καταλήγει σε επιτυχία, που τελεσφορεί!
Ο φορέας του Τ έ λ ο υ ς, της Τ ε λ ε ί ω σ η ς.

Τ έ λ ο ς οι αρχαίοι ονόμαζαν τον γ ά μ ο, έτσι μια ερμηνεία θα μπορούσε να είναι και, αυτός που δίνει τέλος σε μια ασθένεια και μεταφορικά π α ν τ ρ ε ύ ε ι τον ασθενή με την ίαση ή φέρνει το τέλος στην ασθένεια.

Η δε λέξη Τελεσφόρος και τα παράγωγά του συναντάται σε αρκετά κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας.

Μας λέει ο Α ι σ χ ύ λ ο ς στο έργο του Ἑπτὰ ἐπὶ Θήβας «πατρὸς δὴ νῡν ἀραὶ τελεσφόροι», και «ἐξελθέτω τις δωμάτων τελεσφόρος γυνὴ τόπαρχος» στην τραγωδία του Χοηφόροι.
Και ο Σ ο φ ο κ λ ή ς αναφέρει «τελεσφόρος Δίκη κακοὺς κακῶς φθείρει».
Ο Θ ε ό φ ρ α σ τ ο ς μας λέει:«γλυκὺ καὶ πότιμον ἤ ὁλως ἄτροφον ἤ μὴ τελεσφόρον ἐστίν [ὕδωρ]» και στους Π υ θ α γ ο ρ ε ί ο υ ς είναι η ονομασία των αριθμών επτά και εννέα.

Η λατρεία του Τελεσφόρου καθιερώθηκε μαζί με τον Ασκληπιό στην Επίδαυρο, ως μια σημαντική θεότητα τελετουργικής θεραπείας τον 2ο έως 3ο αιώνα μ.Χ.
Αυτό το γνωρίζουμε λόγω των δύο επιγραφών που βρέθηκαν καθώς και ένας ύμνος για τον Ήρωα ως μέρος μιας συλλογής τελετουργικών ύμνων του Ασκληπιού και της Υγείας που καταγράφεται από τον Νίλσον (1945).
Παρόλο που, όπως προαναφέρθηκε, στην Μακεδονία και στη Βοιωτία από τον 2ο αιώνα και πιθανότατα ήδη στον 3ο αιώνα π.Χ έχουμε αναφορές, στην Αθήνα και την Επίδαυρο δεν έχουμε μαρτυρία πριν από τον 2ο αιώνα μ.Χ. Το όνομά του για πρώτη φορά καταγράφηκε στη Πέργαμο το 100 μ.Χ. (Inscr. Perg VIII VIII, 125).

Οι πρωιμότερες απεικονίσεις του εμφανίζονται σε ειδώλια από το 2ο αι. π.Χ. μέχρι τον 1ο αι. μ.Χ., ενώ από τα τέλη του 1ου αι. μ.Χ. εμφανίζεται και σε επιγραφές. Από τα μέσα του 2ου αι. μ.Χ. εξαπλώνεται η λατρεία του σε ολόκληρη την αυτοκρατορία.
Ένας από τους διάσημους λατρευτές του Τελεσφόρου ήταν ο Αίλιος Αριστείδης, επιφανής σοφιστής, ρήτορας της εποχής του και εκπρόσωπος της δεύτερης σοφιστικής.

Εξαπλώθηκε στη Δύση λόγω της ανόδου της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ιδιαίτερα κατά τον 2ο αιώνα μ.Χ., υπό τη βασιλεία του Αδριανού, με αποτέλεσμα πάμπολλες ανασκαφές κατά μήκος του Δ ο ύ ν α β η να φέρνουν στο φως στοιχεία της λατρείας του.

Κάποιοι μελετητές πίστευαν ότι ο Έλληνας Τελεσφόρος υιοθετήθηκε από τους Γαλάτες της Ανατολίας - οι οποίοι ήρθαν από την κελτική Γαλά (Γαλλία) τον 3ο αιώνα π.Χ. - και οι ανασκαφές όπως και τα ευρήματα δείχνουν την εξάπλωση του Τελεσφόρου σε όλη την Ευρώπη.
Συχνά παρουσιάζεται ως τρίμορφη θεότητα.

Αυτός είναι ο Τελεσφόρος.
Ο «Σωτήρας» , ο θεός της ανάκαμψης, της αναρρώσεως που «έφερε στην εκπλήρωση» την ανάκτηση από ασθένεια.
Ο φορέας του Τέλους, της Τελείωσης.
Ο Τελεσφόρος συνεχίζει να στέκεται πλάι στον θεό Ασκληπιό και να δίνει απλόχερα την ίαση και το καλό τέλος.
Αν και ο κόσμος λησμόνησε την χάρη του, αυτός σ υ ν ε χ ί ζ ε ι τελεσφορεί και να φέρνει την ολοκλήρωση στην Υ γ ε ί α.
Περνάει μέσα από τις σκοτεινές περιοχές αυτού του κόσμου και λάμπει σαν ένα αστέρι από τα βάθη.
Δείχνει το δρόμο προς τις πύλες του ήλιου και της γης, των ονείρων και της εκπλήρωσης, της πολυπόθητης ί α σ η ς!

"Έλθε, μάκαρ, ολβιοδώτα, αγλαότιμε, Ιητήρ των πάντων, εχθρέ των νόσων πάντοτε βοηθός είθε να μας σώζεις από την κακότυχη ανία των φοβερών ασθενειών".

Έρευνα από την Γιώβη Βασιλική.

Πόσο υπέροχα γοητευτική είναι η ιστορία αυτού του τόπου....

 

Η Αθήνα κι εμείς - Φίλοι των ξεναγήσεων

ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ + ΑΜΥΜΩΝΗ = ΝΑΥΠΛΙΟΣ.

Την εποχή που ο μυθικός βασιλιάς Δαναός - γιος του βασιλιά της Αιγύπτου- έφτασε στο Άργος μαζί με τις πενήντα κόρες του, τις Δαναϊδες, η πόλη υπέφερε από λειψυδρία. Και αυτό γιατί την προστασία της πόλης την είχαν διεκδικήσει ο Ποσειδώνας και η ΄Ηρα. Κριτές στη διαμάχη ορίστηκαν οι ποταμοί της περιοχής Ίναχος και ο Αστερίωνας καθώς και ο Κηφισός. Και αυτοί προτίμησαν την Ήρα. Τότε ο Ποσειδώνας, οργίλος, αποτράβηξε όλα τα νερά της περιοχής με αποτέλεσμα να αποξηράνει τα ποτάμια και μαζί τους και όλες τις πηγές του κάμπου.
Ο Δαναός λοιπόν έστειλε τις κόρες του σε αναζήτηση νερού. Μία από αυτές, η Αμυμώνη, αναζητώντας νερό δέχθηκε την επίθεση ενός Σάτυρου και άρχισε να κραυγάζει ζητώντας βοήθεια. Τις φωνές της τις άκουσε ο Ποσειδώνας ο οποίος έσπευσε και σημάδεψε με την τρίαινά του το Σάτυρο. Γοργοπόδαρος αυτός καθώς ήταν έφυγε αστραπιαία κι έτσι η τρίαινα του θεού καρφώθηκε στο βράχο. Και από τις 3 τρύπες που του άνοιξε ξεπήδησαν γάργαρα και πλούσια νερά, κάτι πολύτιμο για το πολυδίψιον Άργος.

Βλέποντας όμως την Αμυμώνη ο Ποσειδώνας την ερωτεύτηκε και για να την κερδίσει της φανέρωσε τις περίφημες πηγές της Λέρνης, από τις οποίες υδρεύεται μέχρι και σήμερα ακόμα ο αργολικός κάμπος. Εκείνη ανταποκρίθηκε στον έρωτα του και πλάγιασε με τον Θεό. Από την ερωτική τους συνεύρεση γεννήθηκε ο Ναύπλιος, ο οποίος ίδρυσε την ομώνυμη πόλη.

Στη μικρή αττική υδρία της εικόνας μας εικονίζεται ο μύθος της συνάντησης του Ποσειδώνα και της Αμυμώνης. Οι δυό τους εικονίζονται καθισμένοι αντικριστά, ο θεός αριστερά και η Αμυμώνη απέναντί του με την υδρία σε χειρονομία ανακάλυψης. Ανάμεσά τους ο Έρωτας, ως μελλέφηβος, με απλωμένα φτερά, στηρίζει το ένα του πόδι σε νοητό βράχο. Πίσω από την Αμυμώνη ένας Σάτυρος απομακρύνεται από τη σκηνή.

Η δημοτικότητα του θέματος στην αττική αγγειογραφία του 5ου αιώνα οφείλεται στις πολιτικές σχέσεις του Άργους και της Αθήνας την περίοδο μετά τους Περσικούς πολέμους, ως αποτέλεσμα της αντιπαλότητας του Άργους και της Σπάρτης. Στον Αισχύλο αποδίδεται το σατυρικό δράμα Αμυμώνη, μέρος της βραβευμένης τετραλογίας του για τον μύθο των Δαναΐδων. Προφανώς η νίκη του θεατρικού έργου ενέπνευσε την κατασκευή ενός ζωγραφικού πίνακα, ο οποίος πιθανόν αποτέλεσε υπόδειγμα των παραστάσεων στην αγγειογραφία. Στις αρχές του 4ου αιώνα η δημοτικότητα της μυθολογικής σκηνής επανέρχεται. Η Αμυμώνη προβάλλεται ως μυθικό γυναικείο πρότυπο και το θέμα ενδείκνυται για αγγεία που σχετίζονται με τον γάμο και την προετοιμασία της νύφης, όπως οι υδρίες που φέρουν το νερό για το λουτρό της μελλόνυμφης ή συνοδεύουν ως ταφικό δώρο την ανύπαντρη νεκρή.

Εικ: Ερυθρόμορφη υδρία του Ζωγράφου του Ιππολύτου, βρίσκεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, προέρχεται από την Αταλάντη της Φθιώτιδας, έχει ύψος 28 εκ. και χρονολογείται γύρω στα 360-350 π.X.

Κύρια πηγή: από κείμενο της Δόκτορος Καλλιόπης Μπαϊράμη.

Αρίφρων: Ύμνος προς την Υγεία

«Υγεία, πιο σεβάσμια μεταξύ των μακάρων, μαζί σου ας κατοικίσω το υπόλοιπο της ζωής μου,
ας είσαι εσύ η πρόθυμη σύνοικός μου παρά του πλούτου ή των γονέων η χάρη.
Είτε τη βασιλική εξουσία, που είναι ίση με τους θεούς για τους ανθρώπους,
ή πόθους με τα κρυφά της Αφροδίτης δίχτυα κυνηγούμε,
είτε άλλη χαρά ή από τον πόνο ανακούφιση οι θεοί φανερώνουν στους ανθρώπους,
μαζί σου, μακάρια Υγεία,
όλα θάλλουν και των Χαρίτων λάμπει η άνοιξη.
Χωρίς εσένα κανείς δεν υπήρξε ευδαίμων».

«Ὑγίεια, πρεσβίστα μακάρων μετὰ σοῦ ναίοιμι τὸ λειπόμενον
βιοτᾶς, σὺ δέ μοι πρόφρων σύνοικος
εἰ γάρ τις ἢ πλούτου χάρις ἢ τεκέων εἴης·
ἢ τᾶς ἰσοδαίμονος ἀνθρώποις βασιληίδος ἀρχᾶς ἢ πόθων,
οὓς κρυφίοις Ἀφροδίτας ἄρκυσιν θηρεύομεν,
ἢ εἴ τις ἄλλα θεόθεν ἀνθρώποισι τέρψις ἢ πόνων
ἀμπνοὰ πέφανται,
μετὰ σεῖο, μάκαιρ' Ὑγίεια,
τέθαλε πάντα καὶ λάμπει Χαρίτων ἔαρ·
σέθεν δὲ χωρὶς οὔ τὶς εὐδαίμων ἔφυ»

Ο Αρίφρων ο Σικυώνιος περ. (440 π.χ - 370 π.χ.) ήταν διθυραμβοποιός από την Σικυώνα.

ΝΙΚΑΙΑ ΚΑΙ ΔΙΟΝΥΣΟΣ: ΟΙ ΓΟΝΕΊΣ ΤΗΣ ΤΕΛΕΤΉΣ, ΤΗΣ ΜΎΗΣΗΣ, ΤΗΣ ΤΕΛΕΙΟΠΟΙΗΣΗΣ.

«Μακάριος, όποιος γνωρίζει τις θεϊκές τελετές».
Βάκχες- Ευριπίδης

Η Τ ε λ ε τ ή κατά την Ελληνική Μυθολογία ήταν κόρη του Δ ι ο ν ύ σ ο υ και της Ν ί κ α ι α ς, η οποία ήταν η κόρη του Σαγγάριου και της Κυβέλης.
Η Ν ί κ α ι α ήταν μία νύμφη (Ναϊάδα), ακόλουθος της Άρτεμης, (Νόννο/Διον. 15-16) και παρότι ήταν ωραιότατη, αποστρεφόταν τον έρωτα και αγαπούσε μόνο το κυνήγι, τη φροντίδα των άγριων ζώων και το παιχνίδι. Ήταν τόσο όμορφη που λέγεται μεταφορικά πως «το σώμα της είχε λεηλατήσει όλη την ομορφιά του Ολύμπου».

Κάποτε ο βοσκός Ύ μ ν ο ς από τη Φρυγία ερωτεύθηκε τη Ν ί κ α ι α. Όταν της εκμυστηρεύτηκε τον έρωτά του γι' αυτήν ο Φρύγας βοσκός Ύμνος, οργισμένη η Νίκαια από τις επανειλημμένες ενοχλήσεις του τον σκότωσε με ένα βέλος· θεές και νύμφες έκλαψαν τον θάνατό του. Από τότε αντηχούν στα δάση τα λόγια που θυμίζουν παιδικό τραγουδάκι: «Ο ωραίος βοσκός χάθηκε, η όμορφη κυνηγός τον σκότωσε».

Κατά μία άλλη παραλλαγή του μύθου λέγεται πως εκείνος της ζήτησε να τον σκοτώσει για να τον λυτρώσει από τον καημό που έκαιγε στην καρδιά του. Αυτό έπραξε η Νίκαια με ένα β έ λ ο ς. Βλέποντας όμως το τι είχε συμβεί ο θεός Έ ρ ω ς οργίσθηκε για τη βίαιη αυτή πράξη και για να την τιμωρήσει, ενέπνευσε σφοδρό πόθο για τη Νίκαια στον ίδιο τον θεό Δ ι ό ν υ σ ο. Τοξοβόλησε λοιπόν τον Διόνυσο και τον έκανε να ερωτευτεί την άκαρδη νέα, όταν την είδε να λούζεται γυμνή, και να την ακολουθεί παντού, για να την αποκτήσει. Αλλά η Νίκαια απέκρουσε ακόμα και τον Διόνυσο.

Ο θεός μπόρεσε να την κατακτήσει μόνο όταν τη μέθυσε, μετατρέποντας σε κ ρ α σ ί το νερό της πηγής που έπινε η νύμφη. Έσκυψε και ήπιε η νύμφη και έπεσε ζαλισμένη στην σκιά ενός πελώριου δέντρου, σε έναν βαθύ ύπνο. Ο Διόνυσος , ξυπόλητος, την πλησίασε αθόρυβος. Της πήρε τη φαρέτρα και το τόξο και τα τα έκρυψε πίσω από ένα βράχο. Της έδεσε τα πόδια και τα χέρια και έσμιξε μαζί της. Όταν η Νίκαια συνήλθε και κατάλαβε τι είχε γίνει, προσπάθησε να αυτοκτονήσει, κι ύστερα εγκατέλειψε και τα δάση και την Άρτεμη. Λίγο αργότερα, και με τη βοήθεια των Ωρών, γέννησε ένα κοριτσάκι που το ονόμασε Τ ε λ ε τ ή.
Την «μύηση» την «τελειοποίηση» την «ολοκλήρωση» την «τελείωση».

Η Νίκαια τελικώς συμφιλιώθηκε με τον Διόνυσο και απέκτησαν μαζί ένα ακόμα παιδί, τον Σ ά τ υ ρ ο. Και ο Διόνυσος, για να τιμήσει τη μητέρα των παιδιών του, μετά την επιστροφή του από την Ινδία έκτισε μια πόλη και της έδωσε το όνομα Ν ί κ α ι α.
Έπειτα από την αποδοχή της μοίρας της, η Νίκαια πέρασε την ζωή της σαν μια απλή θνητή γυναίκα μπροστά στον αργαλειό της.

Η κόρη τους η Τ ε λ ε τ ή λάτρευε τους νυχτερινούς χορούς, τις εορτές και διασκεδάσεις κι ευχαριστιόταν ν΄ ακούει τους ήχους των κροτάλων παρακολουθώντας από μικρή τον πατέρα της.
Όπως καταγράφει ο Παυσανίας, (Βοιωτικά Θ' 30-4), δίπλα στο άγαλμα του Ο ρ φ έ α που βρισκόταν στον Ελικώνα υπήρχε και το άγαλμα της Τελετής και γύρω απ΄ αυτά είχαν στηθεί πέτρινα αγάλματα θηρίων (από λίθο και χαλκό) που φαίνονταν ν΄ άκουγαν τον Ορφέα ως θαμώνες.

Ο δε Α ρ ι σ τ ο φ ά ν η ς υποστηρίζει ότι ο Ορφέας ήταν εκείνος που υπέδειξε τις τελετές στους ανθρώπους προκειμένου να αποφεύγουν έτσι τις αγριότητες και συμπλοκές.

Στη τέχνη η Τ ε λ ε τ ή παριστάνονταν συνήθως ανάγλυφη μαζί με την Ε π ί κ τ η σ η και την Ε υ θ υ μ ί α ως ιδεατές ανθρωπόμορφες κόρες των ε γ κ α ι ν ί ω ν, του κ έ ρ δ ο υ ς και της ε υ φ ο ρ ί α ς της Γης των οποίων οι παρουσίες κρίνονταν απαραίτητες στη τέλεση των εορταστικών τελετών.

Η έρευνα έγινε από την Γιώβη Βασιλική.
Aναζητήστε το άρθρο με αυτόν τον τίτλο, στο μπλογκ μου mythiki-anazitisi.blogspot

ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΌ ΕΊΝΑΙ ΝΑ ΈΧΕΙΣ ΣΩΣΤΈΣ ΑΝΤΙΛΉΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ.

"Σχετικά με την ε υ σ έ β ε ι α στους θεούς, να ξέρεις ότι το πιο σημαντικό είναι να έχεις σωστές α ν τ ι λ ή ψ ε ι ς για τους θεούς, ότι δηλαδή οι θ ε ο ί υ π ά ρ χ ο υ ν και τα διοικούν ό λ α καλά και δίκαια και ότι για σένα έχουν ορίσει να τους υπακούς και να υποτάσσεσαι σε ότι συμβαίνει και να τα ακολουθείς όλα με την θέλησή σου σαν να έρχονται σε τελειότητα από τον ανώτατο νου. Γιατί έτσι δεν θα κατακρίνεις ποτέ τους θεούς, ούτε θα τους κατηγορήσεις ότι σε παραμελούν.
Δεν υπάρχει άλλος τ ρ ό π ο ς να γίνει αυτό, παρά μόνο εάν παραιτηθείς απ'οτιδήποτε είναι στην δύναμη μας και ορίσεις το καλό και το κακό μόνο με πράγματα που είναι στην δύναμή μας.
Γιατί, εάν θεωρήσεις για καλό ή για κακό οποιοδήποτε πράγμα από εκείνα τα πρώτα, τότε είναι απόλυτη ανάγκη, όταν αποτυγχάνεις σε αυτά που θέλεις και σου συμβαίνουν αυτά που δεν θέλεις να κατηγορείς και να μισείς τους υ π ε υ θ ύ ν ο υ ς.
Γιατί κάθε ζωντανό πλάσμα από την φύση του αποφεύγει αυτά από τα πράγματα που φαίνονται β λ α β ε ρ ά και τις αιτίες τους, ενώ τα ω φ έ λ ι μ α πράγματα και τα αίτια τους τα επιζητεί και τα θαυμάζει.
Είναι λοιπόν αδύνατο κάποιος που νομίζει ότι βλάπτεται, να χαίρεται με αυτό που νομίζει ότι τον βλάπτει, όπως ακριβώς είναι αδύνατο να χαίρεται με την ίδια την βλάβη.
Γι΄αυτό και ο γιος βρίζει τον πατέρα όταν δεν δίνει στον γιο ένα μέρος από τα πράγματα που φαίνονται καλά.
Τον Πολυνείκη και τον Ετεοκλή αυτό τους έκανε εχθρούς μεταξύ τους, το ότι δηλαδή πίστευαν ότι η τυραννία είναι καλή.
Γιαυτό κ α τ η γ ο ρ ε ί τους θ ε ο ύ ς ο γεωργός, για αυτό ο ναύτης, γιαυτό ο έμπορος, γιαυτό όσοι χάνουν τις γυναίκες και τα παιδιά τους.
Γιατί, όπου υπάρχει το σ υ μ φ έ ρ ο ν εκεί και η ε υ σ έ β ε ι α.
Επομένως όποιος φροντίζει να επιθυμεί ή να αποφεύγει ό,τι πρέπει, την ίδια στιγμή φροντίζει και για την ευσέβεια.
Πάντοτε ταιριάζει να κάνεις σ π ο ν δ έ ς και να θ υ σ ι ά ζ ε ι ς και να π ρ ο σ φ έ ρ ε ι ς στους θεούς τους πρώτους καρπούς, σύμφωνα με τα πατροπαράδοτα, με αγνότητα και όχι νωχελικά, ούτε με αμέλεια ούτε βέβαια φειδωλά και ούτε πέρα από τις δυνάμεις σου".

Επίκτητος εγχειρίδιον -κεφ.31 Εκδόσεις Ζήτρος, μτφρ. Σωτηρία Α. Τριαντάρη