Έτσι ήταν οι πολύχρυσες Μυκήνες, το βασίλειο του μυθικού Αγαμέμνονα. Τρισδιάστατη αναπαράσταση με το ανάκτορο και το οχυρό (βίντεο)...

Με την βοήθεια της τεχνολογίας έχουμε την ευκαιρία να δούμε τις Μυκήνες όπως πραγματικά ήταν στην αρχαιότητα. 

Οι «Πολύχρυσες Μυκήνες», το βασίλειο του μυθικού Αγαμέμνονα, που πρώτος ύμνησε ο Όμηρος στα έπη του, είναι το σημαντικότερο και πλουσιότερο ανακτορικό κέντρο της Ύστερης Εποχής του Χαλκού στην Ελλάδα. 
Το όνομά τους έχει δοθεί σε έναν από τους λαμπρότερους πολιτισμούς της ελληνικής προϊστορίας, το μυκηναϊκό, και οι μύθοι που συνδέονται με την ιστορία τους διαπέρασαν τους αιώνες με τα ομηρικά έπη και τις μεγάλες τραγωδίες της κλασικής εποχής, ενώ ενέπνευσαν και συνεχίζουν να εμπνέουν παγκοσμίως την πνευματική δημιουργία και την τέχνη. 

Η άλωση της Πόλης Β. Ραφαηλίδης

Την 29η Μαΐου 1453 οι Τούρκοι μπαίνουν στην Κωνσταντινούπολη χωρίς μεγάλο κόπο, αν και η αντίσταση που προβάλλει ο τελευταίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος είναι όντως ηρωική, πράγμα που δικαιολογεί τους περί αυτόν θρύλους. Όμως, ξεχνούμε να πούμε πως αυτοί που τον βοηθούν να αποκρούσει τις πρώτες επιθέσεις είναι κυρίως Ιταλοί, και ειδικότερα Γενουάτες, ο ρόλος των οποίων υποτιμάται σκόπιμα προκειμένου να τονιστεί ο κλασικός ηρωισμός των Ελλήνων, δηλαδή των χριστιανών, να εξηγούμαστε.

Το μπέρδεμα έχει γίνει προ πολλού. Το δόγμα πας χριστιανός, Έλλην, πας μη χριστιανός, Τούρκος είναι μια ανιστόρητη πραγματικότητα, που συνεχίζει να μας ταλανίζει. Όμως, ο ελληνισμός και η ορθοδοξία δεν είναι έννοιες ταυτόσημες. Η ορθοδοξία είναι πάρα πολύ ευρύτερη έννοια. Υπάρχουν πολλά εκατομμύρια ορθοδόξων στον κόσμο και μόνο δέκα εκατομμύρια Ελλήνων.

Ας δούμε, λοιπόν, την τελευταία πράξη του δράματος που έμελλε να αποκόψει την Ελλάδα και τα Βαλκάνια απ’ την Ευρώπη και να την αφήσει έξω απ’ το μεγάλο πανηγύρι της Αναγέννησης, που αρχίζει σε λίγο. Η άλωση της Πόλης είναι απ’ τα πιο μεγάλα και σημαντικά γεγονότα της παγκόσμιας ιστορίας. Διότι η τουρκική κατοχή που θα διαρκέσει τέσσερις αιώνες, θα απομακρύνει πολιτιστικά την Ελλάδα και τα Βαλκάνια απ’ την Ευρώπη κατά τέσσερις αιώνες και αργότερα θα δημιουργήσει το «βαλκανικό ζήτημα» που είναι μέρος του ευρύτερου «ανατολικού ζητήματος». Οι υπό τουρκική κατοχή περιοχές δεν είχαν την ευκαιρία να αναπτύξουν αβίαστα και απρόσκοπτα την εθνική τους συνείδηση, και αντ’ αυτής προέκυψε μια θρησκευτική συνείδηση που προτάθηκε σαν εθνική, διότι η θρησκεία ήταν ο μόνος συνεκτικός δεσμός για τους υπόδουλους.

Στην Ευρώπη, παρά τις αλλεπάλληλες προσπάθειες του πάπα να εγκαταστήσει θεοκρατικό κράτος, η θρησκεία παρέμεινε τελικά πρόβλημα συνείδησης, δηλαδή μια καθαρά προσωπική υπόθεση. Δεν είναι ο καθολικισμός αυτός που κάνει σήμερα Ιταλούς τους Ιταλούς, Ισπανούς τους Ισπανούς, Πολωνούς τους Πολωνούς, Ιρλανδούς τους Ιρλανδούς, για να περιοριστούμε μόνο στις τέσσερις περισσότερο καθολικές χώρες της Ευρώπης. Στην Ελλάδα όμως, η θρησκεία έγινε το πρώτο και κυρίαρχο εθνολογικό γνώρισμα, εξαιτίας του τεράστιου ρόλου που έπαιξε η ορθοδοξία στη διατήρηση της συνοχής ενός υποταγμένου στον καταχτητή λαού. Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν δυνατό να συμβεί αν την Ελλάδα δεν την καταχτούσαν οι Τούρκοι. Γι αυτό, οι παπάδες και οι παπαδίζοντες χαίρονται που μας καταχτήσαν οι Τούρκοι και όχι οι Φράγκοι.

Επιμείναμε, λοιπόν, στα σχετικά με τους γείτονες Τούρκους, διότι αυτή η γειτονία θα αποδειχτεί καταστροφική για τον ελληνισμό. Όχι γιατί ο γείτονας, όπως κάθε γείτονας, δημιουργεί προβλήματα, αλλά διότι μας απόκοψε απ’ την Ευρώπη και τον πολιτισμό της με συνέπεια σήμερα να τρέχουμε και να μη σώνουμε.

Ο Μουράτ Β’, ο πατέρας του Μωάμεθ Β’ του Πορθητή συνεχίζει την παράδοση των καταχτήσεων των προκατόχων του. Νικάει τους Βλάχους (Ρουμάνους τους λέμε σήμερα) άλλη μια φορά, νικάει τους Σέρβους άλλη μια φορά, νικάει τους Βούλγαρους άλλη μια φορά, και τα Βαλκάνια γίνονται τουρκικά πριν απ’ την άλωση της Πόλης. Η Θεσσαλονίκη και τα Ιωάννινα είναι οι πρώτες μεγάλες ελληνικές πόλεις στις οποίες εγκαθίστανται οι Τούρκοι πριν απ’ την άλωση της Πόλης.

H Ναυμαχία του Ναβαρίνου και τα επακόλουθα της (20 Οκτωβρίου 1827)

Πηγή: Παγκόσμια Συνομοσπονδία Αποδήμων Μεσσηνίων (World Confederation of Messinians Abroad 19 Οκτωβρίου 2011)

Η ιστορική ναυμαχία του Ναβαρίνου στις 20 Οκτωβρίου 1827, είναι η δεύτερη ναυμαχία που έγινε στην Ελλάδα και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ιστορία του ελληνισμού. Η πρώτη ήταν αυτή που συνάφθηκε 2.500 χρόνια πριν και συγκεκριμένα το 480 π.Χ. και ματαίωσε τα σχέδια του Ξέρξη να καθυποτάξει ολόκληρη την Ελλάδα. Όπως είναι γνωστό, η Οθωμανική αυτοκρατορία, κατά την έναρξη της ελληνικής επανάστασης το 1821, επί τέσσερα χρόνια περίπου, με εντατικές και συντονισμένες ενέργειες, προσπάθησε ν’ ανακτήσει τις επαναστατημένες περιοχές, παρά τις αλλεπάλληλες εκστρατείες, υπό τον Ομέρ Βρυώνη, τον Μαχμούτ Πασά Δράμαλη, τον Κιουταχή και τον Χοσρέφ πασά, οι οποίοι με τεράστιες στρατιές επέδραμαν κατά των επαναστατών, δεν κατάφερε να καταπνίξει την επανάσταση. Τότε επικαλέσθηκε βοήθεια από τον υποτελή της, Αντιβασιλέα της Αιγύπτου, τον Μωχάμετ Άλυ. Αυτός με την υστερόβουλη σκέψη του, για να πατήσει και στην Ευρώπη, αποδέχθηκε με χαρά την πρόσκληση του Σουλτάνου Μαχμούτ Β’, και απέστειλε στον Μοριά, τον γιο του Ιμπραήμ πασά (1789-1848).

Ο Ιμπραήμ τότε τριακοπενταετής νέος μορφωμένος από Ευρωπαίους αξιωματικούς και παιδαγωγούς, κοντόσωμος κοιλαράς, κοκκινοτρίχης, παμπόνηρος, παράφορος, φιλήδονος, στρατηγικότατος αλλά και εκδικητικός τύπος, επιδόθηκε στην διοργάνωση ενός ισχυρού και εμπειροπόλεμου στρατού. Αυτό το πέτυχε με την πρόσληψη αρκετών αποστράτων Γάλλων αξιωματικών της άλλοτε διαλυμένης ναπολεόντειου στρατιάς, με αρχηγό του επιτελείου τον εξωμότη Σουλιμάν Μπέη (ο οποίος ήταν ο συνταγματάρχης De Seve). Επίσης και στον στόλο, για τον συγχρονισμό του στην νεώτερη τακτική, είχε προσλάβει αξιωματικούς του γαλλικού πολεμικού ναυτικού, με αρχηγό τον πλοίαρχο Lettlier.

Ιμπραήμ

Τοιουτοτρόπως ο Ιμπραήμ παντοδύναμος με συγκροτημένο, οργανωμένο και καλά εφοδιασμένο στρατό και στόλο, αποβιβάσθηκε τον Φεβρουάριο του 1825 χωρίς καμιά αντίσταση στην Μεθώνη και γρήγορα κατέλαβε τα φρούρια της Κορώνης και του Νεοκάστρου. Στερεωμένος έτσι σ’ αυτό το ισχυρό πολεμικό τρίγωνο, άρχισε συστηματικές εξορμήσεις, δηλώσεις και καταστροφικές επιδρομές. Τα φρούρια του Μοριά, το ένα μετά το άλλο, σταδιακά έπεφταν σχεδόν αμαχητί στα χέρια του. Επί τρία χρόνια σχεδόν, ολόκληρος ο πληθυσμός του Μοριά βρισκότανε στο πόδι. Το πέρασμα του Ιμπραήμ, άφηνε πολιτείες και χωριά καταφεύγοντας προς τα απροσπέλαστα δάση και ορεινούς όγκους για να γλιτώσει από την επερχόμενη λαίλαπα των Τουρκοαιγυπτίων. Ο Παπαφλέσσας συστήνει στρατόπεδο με πρόχειρες διαδικασίες και αντιστέκεται στο Μανιάκι. Όμως αδύναμος μπροστά στην πανστρατιά του Ιμπραήμ εξολοθρεύεται. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, αντιλαμβανόμενος την ανισότητα των δυνάμεων και αδυνατώντας να τον αντιμετωπίσει κατά μέτωπο, καταφεύγει στην τακτική του ανταρτοπόλεμου, και τον πλήττει και αποδυναμώνει καθημερινώς με χωσιές, τις περιφερόμενες ορδές των Αιγυπτίων.

Στα καταχθόνια σχέδια του Ιμπραήμ, ήταν να προβαίνει σε λεηλασίες και αιχμαλωσίες γυναικόπαιδων, τα οποία τα έστελνε στην Αίγυπτο. Μάλιστα είχε ανακοινώσει, το δαιμονικό και αποτρόπαιο σχέδιο του, να μεταφέρει όλους σχεδόν τους Μοραΐτες στην Αίγυπτο, για να προλάβει τάχα κάθε μελλοντική επανάσταση και να συνοικήσει τον Μοριά με Φελάχους.

Είναι γνωστόν πως από την έναρξη της επανάστασης, οι αυτοκράτορες, οι βασιλείς και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, ασκούσαν φανερά αδίστακτα φιλοτουρκική πολιτική, σύμφωνα με τις απαγγελίες της περιβόητης Ιερής Συμμαχίας, που είχε υπογραφεί προγενέστερα στις 26 Σεπτεμβρίου 1815, υπογράφηκε από την Αυστρία, Πρωσία και Ρωσία και στην οποία είχε προσχωρήσει την ίδια χρονιά, η Αγγλία και η Γαλλία. Αρκετά παρήγορο σημάδι είναι η φωτεινή ακτίνα, που εξεπορεύθη από την Αγγλία, χάρη στα ανθρωπιστικά αισθήματα των φιλελληνικών κομιτάτων που σιγά- σιγά μετέβαλαν υπέρ της Ελλάδας, την κοινή γνώμη και στην φιλελληνική διάθεση του υπουργού και αργότερα πρωθυπουργού της Αγγλίας Georg Kanning. Ένα έγγραφο της 1ης Δεκεμβρίου 1824, που έστειλε η Αγγλική κυβέρνηση στην Προσωρινή Διοίκηση, ήταν η πρώτη αναγνώριση πολιτικής ύπαρξης από ξένη δύναμη, η οποία προσεπικύρωσε η σύναψη δύο πρώτων Εθνικών δανείων.

Αυτό θεωρήθηκε μεγίστη επιτυχία και ο ιστορικός Γερβίνος έγραψε: «Τα δάνεια αυτά για τους Έλληνας, είναι σπουδαιότερα από κάθε στρατιωτική νίκη».

ΜΠΑΫΡΟΝ Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΒΕΒΗΛΟΥΣ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ!!ΤΟ ΦΡΙΚΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΛΓΙΝ

BYRON, Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

ΝΑ ΠΡΟΣΘΕΣΩ ΟΤΙ Ο ΕΛΓΙΝ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΗΚΕ ΜΕ ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ!!

 Η κατάρα της Αθηνάς (The Curse of Minerva), μία από τις νεανικές ποιητικές δημιουργίες του φιλέλληνα ποιητή λόρδου Μπάυρον, παραμένει λησμονημένη και σχεδόν άγνωστη. Το ποίημα αυτό γράφηκε τον Μάρτιο του 1811 στην Αθήνα, κατά τη διάρκεια του πρώτου ταξιδιού τού 23χρονου ποιητή στην Ελλάδα. Ένα αττικό δειλινό λοιπόν ο Μπάυρον, όπως θα έκανε και κάθε ξένος περιηγητής στον τόπο μας, ανέβηκε προσκυνητής στον ιερό βράχο για να θαυμάσει το αρχαίο κάλλος, αλλά έφριξε από αγανάκτηση και περιέπεσε σε θλίψη, όταν αντίκρισε καταστρεμμένο και λεηλατημένο το ναό της Αθηνάς και την Καρυάτιδα να λείπει από τη θέση της. Ήταν νωπή ακόμα η ιεροσυλία που είχε διαπράξει ο Σκωτσέζος λόρδος 'Ελγιν.

 Ο αρχαιοκάπηλος αυτός ευπατρίδης, τον καιρό που ήταν έκτακτος πρεσβευτής της Βρετανίας στην Κωνσταντινούπολη (1799-1803), κατάφερε να αποσπάσει ειδικό φιρμάνι από την Υψηλή Πύλη, που επέτρεπε στους ανθρώπους του να ανεβοκατεβαίνουν ανενόχλητοι στην Ακρόπολη και να αρπάζουν ό,τι έργο τέχνης της αρχαιότητας είχε απομείνει ακόμα από τις κατά καιρούς επιδρομές των βαρβάρων. Έφτασε μάλιστα στο σημείο ο 'Ελγιν να εγκαταστήσει και σκαλωσιές ακόμα γύρω από τον Παρθενώνα και με συνεργείο εργατών ξεκόλλησε πολλά αγάλματα του αετώματος και ολόκληρες ανάγλυφες παραστάσεις από τις μετόπες του! Αυτά καθώς και άλλα έργα τέχνης, αγγεία και ευρήματα από διάφορες αρχαιολογικές περιοχές της Ελλάδας, άλλα κλεμμένα και άλλα αγορασμένα αντί πινακίου φακής, φορτώνοντάς τα σε καράβι, ο Έλγιν τα έστειλε κατά διαστήματα στο Λονδίνο, όπου και δημιούργησε την πιο πλούσια ιδιωτική αρχαιολογική συλλογή. Υπολογίζεται ότι συνολικά είχε στείλει 253 τεμάχια αρχαιολογικής αξίας. Αργότερα, όταν ο λόρδος πτώχευσε, αναγκάστηκε να βγάλει στο σφυρί τη συλλογή του, που την αγόρασε το κράτος για το Βρετανικό Μουσείο, όπου πολλά τεμάχιά της βρίσκονται και σήμερα.

Με τη δικαιολογία ότι τα αρχαία γλυπτά κινδύνευαν να καταστραφούν, αλλά στην ουσία για να ικανοποιήσει το πάθος της αρχαιοκαπηλίας του, ο Έλγιν απογύμνωσε πραγματικά και άλλους αρχαιολογικούς τόπους, διενεργώντας και ανασκαφές ακόμα, και έφτασε έτσι να γίνει όχι μόνο συλητής αλλά και τυμβωρύχος. Τέτοια μάλιστα ήταν η ματαιοδοξία και η αυθάδεια του Σκωτσέζου λόρδου, ώστε σε ένα σημείο της δυτικής πλευράς του Παρθενώνα, μετά τη λεηλασία, χάραξε τόσο το όνομά του όσο και της γυναίκας του! Αργότερα, ξένος περιηγητής προσέθεσε κάτω από τα ονόματα το εξής χαρακτηριστικό επίγραμμα στα Λατινικά:

'Ο,τι δεν έκαναν οι Γότθοι, το έκαναν οι Σκώτοι.

Παρακινημένος λοιπόν από ιερή αγανάκτηση ο νεαρός ρομαντικός ποιητής για τη βέβηλη πράξη της αρπαγής των μαρμάρινων έργων τέχνης, έγραψε την Κατάρα τηςΑθηνάς, σαν μια κραυγή διαμαρτυρίας και μομφής εναντίον του ανοσιουργήματος. Στο ποίημα αυτό δίνεται η ευκαιρία στον Μπάυρον να εκφράσει την αρχαιολατρία του και, παράλληλα, δια του στόματος της θεάς Αθηνάς, να αξαπολύσει το δριμύ κατηγορητήριό του και την καυστική του σάτιρα εναντίον του ιερόσυλου 'Ελγιν και εναντίον της πατρίδας του Σκωτίας, της «χώρας του σκότους», όπως την αποκαλεί.

Η αλήθεια είναι ότι με τη Σκωτία ο Μπάυρον είχε παλιούς λογαριασμούς. Οι κριτικοί τηςΕπιθεώρησης το υ Εδιμβούργου τον είχαν πικράνει, όταν στα πρώτα ποιητικά του φτερουγίσματα υπήρξαν επικριτικοί. Τους είχε βέβαια απαντήσει με το σατιρικό του ποίημα Άγγλοι βάρδοι και Σκωτσέζοι κριτικοί, αλλά τώρα του δινόταν η ευκαιρία να τους περιποιηθεί για μια φορά ακόμα.

Ησίοδος - Ενώχ (Γένη ανθρώπων μεταφυσικά και αστρολογικά).

Ξεκινώντας αυτό το άρθρο θέλω να σας εξηγήσω τους λόγους που σας το παρουσιάζω. Κατά πρώτον, σκοπός μου είναι να συνδυάσω τα Ησιόδεια γένη και επί πλέον τα γένη του Ενώχ με τα αστρολογικά δεδομένα των 12 ζωδίων και κατά δεύτερον να κάνω μία χρονολογική  προσέγγισή τους με την λειτουργικότητα του Μεγάλου Ενιαυτού, στηριζόμενη σε μυθολογικές και ιστορικές αναφορές οι οποίες, πιστεύω, ότι θα λειτουργήσουν σαν έναυσμα και για δικές σας μελλοντικές προσπάθειες.

 

Ο Πρόκλος, στο «Εις τας Πλάτωνος Πολιτείας Υπόμνημα, βιβλίο Β΄ [συνέχεια], 74.26 – 77.19», αναφέρει ότι ο θεολόγος Ορφεύς διδάσκει ότι υπάρχουν τρία γένη ανθρώπων. Πρωταρχικότερο όλων το Χρυσό, το οποίο, λέει, το δημιούργησε ο Φάνης. 

Α) Στην ελληνική μυθολογία ο Φάνης (γεν. Φάνητος) είναι ένα από τα ονόματα της δημιουργικής αρχής του Σύμπαντος, προσωποποίηση του Δημιουργού Έρωτα. Ο Φάνης ήταν μία πρωταρχική θεότητα («Πρωτογόνος») που αναπήδησε από το «κοσμικό αυγό», το οποίο γέννησε η Νύχτα. Στις «Ορφικές Ραψωδίες» που παραδόθηκαν από τον Ιερώνυμο και από τον Ελλάνικο, αναφέρεται ότι ο Χρόνος υπήρξε η αιτία των πάντων και ο δημιουργός του αργυρού, κοσμικού αυγού του Φάνητος[1]. Ας έρθουμε όμως σε επαφή με τον Ορφικό Ύμνο του Πρωτογόνου:

"Πρωτόγονον καλέω διφυῆ, μέγαν, αἰθερόπλαγκτον, ὠιογενῆ, χρυσέαισιν ἀγαλλόμενον πτερύγεσσι, ταυροβόαν, γένεσιν μακάρων θνητῶν τ᾽ ἀνθρώπων, σπέρμα πολύμνηστον, πολυόργιον, Ἠρικεπαῖον, ἄρρητον, κρύφιον ῥοιζήτορα, παμφαὲς ἔρνος, ὄσσων ὃς σκοτόεσσαν ἀπημαύρωσας ὁμίχλην πάντη δινηθεὶς πτερύγων ῥιπαῖς κατὰ κόσμον λαμπρὸν ἄγων φάος ἁγνόν, ἀφ᾽ οὗ σε Φάνητα κικλήσκω ἠδὲ Πρίηπον[2] ἄνακτα καὶ Ἀνταύγην[3] ἑλίκωπον. ἀλλά, μάκαρ, πολύμητι, πολύσπορε, βαῖνε γεγηθὼς ἐς τελετὴν ἁγίαν πολυποίκιλον ὀργιοφάνταις".

Τον Πρωτόγονο προσκαλώ, τον δίμορφο, τον μέγα πού πλανάται στον αιθέρα, που γεννήθηκε από το αυγό και χαίρεται με τα χρυσά φτερά αυτόν, που έχει πρόσωπο ταύρου και που γέννησε τους μακάριους θεούς και τους θνητούς ανθρώπους, που είναι σπέρμα πολυενθύμητο και εορτάζεται με πολλές τελετές. Τον Ηρικεπαίο, τον απόρρητο, τον απόκρυφο που πετά στον αέρα με ορμή, το λαμπρό βλαστάρι το οποίο προβλέποντας αφαίρεσε την σκοτεινή ομίχλη των ματιών, αφού περιστράφηκε με τις ορμητικές κινήσεις των πτερύγων του παντού στον κόσμο φέρνοντας λαμπρό φως αγνό για το οποίο σε επικαλούμαι Φάνητα και βασιλέα Πρίαπε και Ανταύγη με τα έξυπνα και ζωηρά μάτια. Αλλά μακάριε, πολυμήχανε, γόνιμε, βάδιζε χαρούμενος στην ιερή πολυποίκιλη τελετή που γίνεται από εκείνους, που γνωρίζουν τις μυστηριακές τελετουργίες.

Β) Δεύτερο γένος τοποθετεί το αργυρό του οποίου ηγήθηκε ο μέγιστος Κρόνος και η Ρέα.


Γ) Τρίτο το Τιτανικό για το οποίο λέει ότι το δημιούργησε ο Δίας από τα μέλη των Τιτάνων. Ο Ορφεύς συνειδητοποίησε ότι μέσα στους τρεις αυτούς όρους περιέχεται κάθε είδος της ανθρώπινης ζωής. Ή δηλαδή είναι νοητικό και θεϊκό εγκαθιδρυμένο ακριβώς στα κορυφαία των όντων ή στρέφεται προς τον εαυτό του και νοεί τον εαυτό του και αρέσκεται στην τέτοιου είδους ζωή ή στρέφει το βλέμμα του προς τα χειρότερα και θέλει να ζει μαζί με εκείνα τα οποία δεν διαθέτουν λογική. Καθώς λοιπόν η ανθρώπινη ζωή έχει τρία είδη το πρωταρχικότερο όλων προέρχεται από τον Φάνητα ο οποίος συναρτά προς τα νοητικά κάθε νοητικό υποκείμενο, το δεύτερο είδος προέρχεται από τον Κρόνο τον παλαιό, όπως λέει ο μύθος «αυτόν με τις στρεψίβουλες {Αγκυλομύτου} σκέψεις» ο οποίος κάνει τα πάντα να στρέφονται προς τον εαυτό τους, ενώ το τρίτο από τον Δία, ο οποίος διδάσκει την πρόνοια για τα δεύτερα και την οργάνωση των κατωτέρων σε κόσμο. Αυτό πράγματι είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της Δημιουργίας.

Η ερμηνεία του Πρόκλου, στο «Σχόλια στον Κρατύλο του Πλάτωνος εκλογαί χρήσιμοι, 129. 1  – 16», για τα Ησιόδεια γένη είναι η εξής: 

"η ύπαρξη των ανώτερών μας γενών είναι τριπλή : νοητική, λογική και φανταστική, και στην νοητική αναλογεί το Χρυσό γένος. Πράγματι ο χρυσός έχει αποδοθεί στον πρωταρχικό από τους κόσμους, τον «εμπύριο και νοητικό» λένε οι θεολόγοι. Το Αργυρό γένος αναλογεί στην λογική ύπαρξη, αφού ο άργυρος αναλογεί στον ενδιάμεσο και αιθέριο κόσμο. Το Χάλκινο γένος, τέλος, αναλογεί στην άλογη και φανταστική ύπαρξη, διότι και η φανταστική εντύπωση είναι νους που μορφοποιεί, όχι όμως καθαρός, όπως ακριβώς και ο χαλκός που δίνει την εντύπωση πως έχει το χρώμα του χρυσού, περιέχει όμως άφθονο το γήινο στοιχείο, παρόμοιο και συγγενικό προς τα στερεά και αισθητά. Εξ ου  και αναλογεί προς τον «πολύχαλκο ουρανό» και τον «χάλκινο»», πού είναι ο αισθητός του οποίου και ο άμεσος δημιουργός παραδίδεται ότι «χαλκεύει». Τούτα λοιπόν είναι τα τρία γένη «των  -σύμφωνα με τον Πλάτωνα- κατά σχέσιν δαιμόνων», στα οποία αναλογούν το χρυσό, το αργυρό και το χάλκινο γένος. Το τέταρτο τώρα γένος, το ηρωικό, σε σχέση με αυτά που υπάρχουν στα τρία προαναφερθέντα γένη, από άλλα είναι υποδεέστερο και από άλλα ανώτερο. Στ’ αλήθεια, το ηρωικό γένος εφάπτεται της πράξεως, και αν ακόμα έχει εκπέσει από την πρόνοια των κατωτέρων και την ανέπαφη ζωή, έχει χαρακτήρα μεγαλουργό και δείχνει την μεγαλοπρέπεια της αρετής της. Το πέμπτο, το ανθρώπινο γένος με τα πολλά πάθη, που παριστάνεται με το «πολυκάματο» και μαύρο σίδερο λόγω της υλικής και της σκοτεινιάς της ζωής, εκδηλώνει τις πράξεις του ελλειμματικές, διεφθαρμένες και άλογες»[4].

Άλλωστε όπως λέγει ο Πορφύριος, στο «Αφορμές προς νοητά, 29», η ψυχή ανάλογα με το πως διατίθεται, βρίσκει ένα σώμα κατάλληλο, προσδιορισμένο κατά την τάξη και τους τόπους. Εξ ου και όταν είναι διατεθειμένη με τρόπο καθαρό, έχει ένα σύμφητο σώμα το οποίο πλησιάζει το άυλο, που είναι το αιθέριο σώμα, όταν όμως προχωρήσει από τον Λόγο (λογική) προς τις ενέργειες της φαντασίας, τότε το σύμφυτο σώμα είναι ηλιο-ειδές  (υλικό). Όταν εκθηλύνεται περισσότερο και εξεγείρεται έντονα από την σωματική μορφή, τότε αποκτά το σεληνο-ειδές σώμα (αισθητικό), ενώ όταν πέσει στα σώματα και συσταθεί από υγρές αναθυμιάσεις (=η σκουρία του «σιδερένιου γένους»), στην περίπτωση αυτή ακολουθεί η πλήρης άγνοια του Όντος, το σκοτάδι και η νηπιότητα.

Αυτές είναι οι τοποθετήσεις των ανθρωπίνων γενών από τον Ορφέα, τον Πρόκλο και τον Πορφύριο[5].

Ας δούμε στην συνέχεια πιο απλές τοποθετήσεις των ανθρωπίνων γενών.