Μήπως η μορφολογία της περιοχής των Δελφών και του γύρω περιβάλλοντός του, κρύβει ένα ασύλληπτο για τα δικά μας δεδομένα, έναν γεωφυσικό πομπό και δέκτη κάποιου είδους ενέργειας;…
Ένας άλλος πολύ σπουδαίος μύθος μας λέει πως, ο Ζευς θέλοντας να βρει το κέντρο της σφαιρικής επιφάνειας της Γης, μεταξύ δύο σημείων, άφησε δύο αετούς από τα αντίθετα άκρα του κόσμου. Οι αετοί πέταξαν ο ένας προς τον άλλον και συναντήθηκαν στους Δελφούς.
Την ακριβή θέση αυτής της συνάντησης υποδείκνυε ο πώρινος λίθος με το περίεργο και ασαφές για μας δίχτυ που τον περιέβαλε, τον «αγρηνό». Ο λίθος αυτός ονομάστηκε «ομφαλός» και βρέθηκε στην κρύπτη του Μαντείου, στο άδυτο του ναού του Απόλλωνος δίπλα στο άγαλμά του. Να σημειώσουμε, πως δεν είναι ο αυθεντικός, αλλά ένα ρωμαϊκό αντίγραφο που σήμερα είναι τοποθετημένο στο μουσείο των Δελφών. Η πραγματική θέση του πρωτότυπου δεν είναι γνωστή.
Ομφαλός - Δελφοί
Το ότι ονομάστηκε ομφαλός, μας αφήνει αρκετά περιθώρια να σκεφτούμε πως το «κέντρο της Γης» βρίσκεται σε αναλογία χρυσής τομής. Δηλαδή, όπως ο ανθρώπινος ομφαλός δεν βρίσκεται ακριβώς στην μέση του ανθρώπινου σώματος, σε σχέση με το ύψος του, αλλά σε αναλογία χρυσής τομής, παρόμοια και οι Δελφοί βρίσκονται σε αναλογία χρυσής τομής με την παράλληλο που βρίσκεται το μαντείο.
Οι Δελφοί ήταν χτισμένοι στην πλαγιά του Παρνασσού σε απόκρημνο βράχο που δεσπόζει της μικρής κοιλάδας του ποταμού Πλείστου. Το Δελφικό Μαντείο είχε χτιστεί στη βάση του ημικυκλίου των βράχων που διαμορφώνει το όρος Παρνασσού σε μία πλευρά του. Οι βράχοι αυτοί ονομάζονται Φαιδριάδες, που σημαίνει ο λαμπρός, αυτός που ακτινοβολεί, διότι φωτοβολούν, αντιφεγγίζουν και αντανακλούν τις ηλιακές ακτίνες.
Με σημερινή ορολογία θα λέγαμε ότι αυτό το γιγάντιο «πιάτο», με τις Φαιδριάδες στο μισό του, σχηματίζει ημικυκλικό κατοπτρικό ανακλαστήρα. Φανταστείτε τώρα το αυθεντικό αυγοειδές λιθάρι με το περίεργο πλέγμα τον «αγρηνό» γύρω του, εκεί που αρχικά ήταν η θέση του, μαζί με μία ακριβή αναστύλωση του όλου οικοδομήματος, με το ακριβές υλικό που τότε κατασκευάστηκε.
Ίσως λειτουργούσε ο μεγαλύτερος πομποδέκτης όλων των εποχών και της ανθρωπότητας!
Όμως, μην το φανταστείτε σαν ένα σύστημα επικοινωνίας με εξωγήινους. Ίσως, απλά λειτουργούσε σαν ένας γιγάντιος και φυσικός δέκτης ευνοϊκής ακτινοβολίας ή δύναμης από τον πέρα εξωτερικό χώρο της Γης. Ίσως, δηλαδή να αποτελούσε έναν «πνευματικό ομφαλό» για τους ανθρώπους από την Γη προς το διάστημα (ή τον Σείριο), αλλά και από εκεί προς αυτούς.
Αν μάλιστα σκεφτούμε πως το όνομα του Απόλλωνα αναλύεται ως «αεί βάλλων», δηλαδή «αυτός που βάλλει συνέχεια»… Οι Δελφοί βάλλονται συνέχεια από ουράνια (Απόλλων) και χθόνια (Γη) ακτινοβολία.
Απόλλων
Την ουράνια αυτή ακτινοβολία, ενισχύει και το γύρω περιβάλλον, καθώς σε μία ικανοποιητική απόσταση απέναντι, κλείνει τον ορίζοντα προς το Μαντείο το μακρύ βουνό Κίρφυς και ανάμεσα τους απλώνεται μία κατάφυτη από ελιές κοιλάδα, που την διασχίζει το ποτάμι Πλείστος. Αυτό το φυσικό θέρετρο που ξεκουράζει και γαληνεύει το μάτι, ενδεχομένως λειτουργούσε (ή και λειτουργεί ακόμα) ως «ενισχυτής σήματος» καθώς η «η ωφέλιμη ροή ενέργειας» (αιθήρ) που κατεβαίνει από την ραχοκοκαλιά της Ελλάδος, την Πίνδο βουνίζεται, δηλαδή συγκεντρώνεται σε αυτή την κοιλάδα, αλλά δεν λιμνάζει καθώς κυκλοφορεί-ρέει ο Πλείστος.
Κάποιοι τόποι, λοιπόν, μπορεί να δρουν σαν μία τεράστια συνηχητική κοιλότητα, ικανή να συγκεντρώνει την κοσμική ενέργεια, όπως ένας γιγάντιος μεγεθυντικός φακός (ή ένα τεράστιο γεωφυσικό δορυφορικό πιάτο). Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει στην πλειοψηφία των τόπων όπου έχουν χαρακτηριστεί ως ιερά και στη συνέχεια οικοδομήθηκαν ναοί.
Έχει ειπωθεί, για παράδειγμα, πως η Μ. Πυραμίδα στην Αίγυπτο, σαν ηλιακή κατασκευή, «πιάνει» την κοσμική ακτινοβολία, το φως του Σείριου και του Πολικού Αστέρα και τα μεταβιβάζει πολλαπλασιασμένα στο θάλαμο του βασιλιά.
Η παραγωγή τέτοιας ενέργειας είναι σημαντική. Μην μπερδευτείτε, όμως, πάλι με εξωγήινους. Η ενέργεια αυτή θα μπορούσε να αντιστοιχεί στον «αιθέρα» των αρχαίων Ελλήνων, στην «πράνα» των Ινδών, το «Κα» των αρχαίων Αιγυπτίων, το «τσι» των Κινέζων, την «οργόνη» του Βίλχεμ Ράιχ κλπ.
Θα ήταν, ίσως, ενδιαφέρον να κάναμε μία πλήρη αναφορά στο έδαφος και υπέδαφος, στο είδος των πετρωμάτων, στα υπόγεια ρεύματα, όπως επίσης στο εσωτερικό και την διαρρύθμιση των χώρων του Μαντείου, για να διαπιστώσουμε και εμπράκτως την Οικοδύναμη του ιερού και της περιοχής, καθώς και μία κατά πολύ εκτενέστερη αναφορά για το κλίμα και τις ακτινοβολίες που δέχεται και εκπέμπει η Γη στον χώρο. Αυτή, η έρευνα μορεί να γίνει μόνο από ειδικούς στο θέμα.
Αυτό που σίγουρα μπορούμε να αναφέρουμε είναι ότι όλες αυτές οι πληροφορίες για την επιλογή του τόπου ίδρυσης του Μαντείου, έγιναν κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις και μετρήσεις των αρχαίων αρχιτεκτόνων και πανεπιστημόνων οι οποίοι μας άφησαν όλα τα περιθώρια να σκεφτούμε, να ψάξουμε, να ερευνήσουμε.
Θα μπορούσαμε ακόμα να υποστηρίξουμε ότι αυτή η φυσική μορφολογία παραπέμπει σε έναν πιθανό δίαυλο επικοινωνίας, όπως, ενδεχομένως συμβαίνει ή συνέβαινε στο Πύθιον του Ολύμπου.
Απόσπασμα από το άρθρο «Δελφοί – Ο Ομφαλός της Γης» του Σπύρου Μακρή, στο περιοδικό ΙΧΩΡ, τεύχος 45.
