Τρία Ιερά της Ήρας (Ολυμπίας - Άργους - Σάμου) ευθυγραμμισμένα στον ίδιο παράλληλο

Το Ηραίον Άργους,

κέντρο της μυστηριακής λατρείας

της Αργείας Ήρας,

στο βουνό Εύβοια Αργολίδος!

Ιερά Οδός 5 χλμ. το συνέδεε με τις Μυκήνες

Με χρυσελεφάντινα αγάλματα Ήρας και Ήβης

Κάηκε από απροσεξία της ιέρειας Χρυσηίδος

Η «εξ Άργους ασπίς»

Του Γιώργου Λεκάκη 

Το Αργείο Ηραίον ή Ηραίον του Άργους ήταν μέρος του μεγαλύτερου ιερού της Αργολίδος, στο βουνό Εύβοια(*) - νυν Αετόβουνο - αφιερωμένο στην υπέρτατη θεά Ήρα, της οποίας το επίθετο «Αργείη Ήρα» εμφανίζεται στα έργα του Ομήρου. Η ίδια η Ήρα ισχυρίζεται ότι είναι η προστάτις του Άργους στην «Ιλιάδα» (IV, 50–52): «Οι τρεις πόλεις που αγαπώ περισσότερο είναι το Άργος, η Σπάρτη και οι Μυκήνες των μεγάλων δρόμων».

Αξιοσηεμίωτο είναι ότι τα δυο μεγάλα Ηραία (Άργους, Ολυμπίας και Σάμου) είναι στον 37ο παράλληλο:

            - 37°41′31″N 22°46′29″E ΑΡΓΟΥΣ.

            - 37°38′20″N 21°37′47″E ΟΛΥΜΠΙΑΣ.

            - 37°39′50″N 26°52′53″E ΣΑΜΟΥ.

και ποιος ξέρει πόσα άλλα Ηραία θα ανακαλύψουμε, εάν προεκτείνουμε τον 37,3ο - 37,4ο παράλληλο, σε όλον τον κόσμο!...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ επίσης: Γ. Λεκάκης "Στον 37,5ο παράλληλο οι ναοί του Φαναίου Απόλλωνος", ΕΔΩ.

Ο Αγαμέμνων επιλέχθηκε εδώ, στο Ηραίον Άργους, για να ηγηθεί των Αργείων εναντίον της Τροίας(**), στον εμφύλιο των Ελλήνων τρωικό(**) πόλεμο! – βλ. Δίκτυς ο Κρης.

Τα αρχαιότερα ευρήματα στην τοποθεσία χρονολογούνται στην Γεωμετρική περίοδο (900 - 700 π.Χ.), αλλά η κατοίκηση στην περιοχή είναι πολύ αρχαιότερη, κατά την νεολιθική εποχή.

Ολόκληρο το ιερόν καταλαμβάνει 3 τεχνητές αναβαθμίδες. Ο νέος ναός, στο μεσαίο πεζούλι, εκτίσθη από τον Αργείο αρχιτέκτονα Ευπόλεμο μετά την καύση του παλαιού ναού το 423 π.Χ. από απροσεξία / αμέλεια της ιέρειας Χρυσηίδος.

Διέθετε κολοσσιαίο χρυσελεφάντινο άγαλμα της θεάς Ήρας. Οι Έλληνες παρίσταναν την Ήρα ως μια υψηλή, λεπτή γυναίκα, με μεγαλοπρεπή στάση, ώριμη ομορφιά, στρογγυλεμένο πρόσωπο, με έκφραση, όμορφο μέτωπο, πυκνά μαλλιά και μεγάλα, ορθάνοιχτα μάτια «βοός» - εξ ου και Εύβοια(*) ο τόπος. Το άγαλμα του Πολυκλείτου απεικόνιζε την Ήρα καθισμένη σε θρόνο, με στέμμα στο κεφάλι, διακοσμημένη με εικόνες των 3 Χαρίτων, και των 4 Ωρών, με ένα ρόδι στο ένα χέρι, με ένα σκήπτρο στο άλλο, και στην κορυφή του σκήπτρου έναν κούκο. Πάνω από τον μακρύ χιτώνα της, που άφηνε ακάλυπτα μόνο τον λαιμό και τα χέρια, φορούσε ένα ιμάτιο, τυλιγμένο γύρω από την μέση. Το πέπλο του γάμου τους, οι νεόνυμφοι, συνήθως το αφιέρωναν πετώντας στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Της αφιέρωναν επίσης σιδερένιους οβολούς, σε μορφή σούβλας - εκτίθενται στο Νομισματικό Μουσείο Αθηνών. (Άλλωστε οβολός > οβελίας).

Η βασίλισσα των θεών Ήρα, λατρευόταν ως προστάτις του τοκετού, της ενηλικίωσης, του γάμου, της ευημερίας της οικογένειας, του στρατού και του κράτους, καθώς αυτοί προστάτευαν το νοικοκυριό - βλ. Baumbach, κ.ά.

Στον βωμό αυτού του ναού της Ήρας οι Αργείοι συνήψαν πολιτικές συνθήκες.

Κάθε 5 χρόνια γινόταν στο Άργος τα «Ηραία» - εορτές της υπέρτατης θεάς, με διαγωνισμούς, έως και στην αυτοκρατορική εποχή! Προσέφεραν εκατόμβες στην θεά. Ο νικητής ελάμβανε χάλκινη ασπίδα και στεφάνι μυρτιάς. Οι αρχαιολόγοι έχουν βρει πολλές χάλκινες υδρίες με επιγραφές, που δείχνουν ότι ήταν έπαθλα.

Τελούνταν και ετήσιες εορτές για τον εορτασμό της Ιερογαμίας – του Ιερού Γάμου της Ήρας και του Διός. Η πηγή του Κανάθου(***) στο Ναύπλιο ήταν ιερή γιατί η Ήρα λουζόταν εκεί, για να ξανακερδίσει την παρθενία της, πριν την Ιερογαμία. Γι’ αυτό, οι Αργείοι έλουζαν το άγαλμά της σε αυτήν, πριν από την τελετή αυτής της εορτής. Και τελετουργίες για αρραβωνιασμένες γυναίκες γίνονταν στο Αργείον Ηραίον. Όταν μια νεαρή γυναίκα άφηνε την ιδιότητα και την ηλικία του παιδιού και υπανδρευόταν, υπήρχαν πολυάριθμες πρακτικές τελετουργίες στο Ηραίου, όπως το μπάνιο στο νερό, από τον ποταμό Ελευθέριο, που θα την προετοίμαζαν / ενεργοποιούσαν για γάμο.

Γινόταν και πομπή μέχρι το Αργείο Ηραίο από το Άργος, η Πομπή της Ήρας Αργείας (σήμερα περίπου 44 χλμ., όσο ο μαραθώνιος!). Από την πόλη του Άργους προς την Ιερά Οδό, με ομάδες νεαρών γυναικών, βοών / αγελάδων και οπλισμένων νεαρών ανδρών σε παρέλαση. Κατά την διάρκεια μιας από αυτές συνέβη η ιστορία του Κλέοβι και του Βίτωνος, υιών μιας ιέρειας του Ηραίου, που βοήθησαν την μητέρα τους να ανέβει στο ιερό, τραβώντας την άμαξά της με τα χέρια τους! Μετά την επιτυχή άφιξή της, η μητέρα τους προσεύχεται στην Ήρα για να τους δοθεί η υψηλότερη ευλογία: Ο Κλέοβις και ο Βίτων πάνε στον ναό της Ήρας, κοιμούνται και δεν ξυπνούν ποτέ!

Οι επισκέπτες στο Αργείον Ηραίον αφιέρωναν αναθήματα στην Ήρα: Πριν κάνουν προσευχή, άφηναν σε συγκεκριμένες περιοχές του χώρου, ειδώλια, σφραγίδες, φυλακτά, κοσμήματα, σύμβολα παιδικής φροντίδας και γυναικείας ζωής, ειδώλια παιδιών και γυναικών, αναθήματα από τερακότα με οικιακές δραστηριότητες (όπως η κατασκευή φαγητού, ρουχισμού και υφαντουργίας), ειδώλια πολεμιστών και ασπίδες…

Τα ερείπια του Αργείου Ηραίου ευρίσκονται βορειοανατολικά του Άργους, ανάμεσα στους αρχαιολογικούς χώρους των Μυκηνών και της Μιδέας, σήμερα 2,5 χλμ. Β. του χωριού Νέο Ηραίον.

Πανσέληνος του ζωδίου της Παρθένου

Η Πανσέληνος του ζωδίου της Παρθένου, θα είναι στην μέγιστη λάμψη της, στις 18  Σεπτεμβρίου, στις 5:36 π.μ. ώρα Ελλάδος, στις 25 μοίρες και 41΄ πρώτα λεπτά των Ιχθύων. Άρα δεν θα είναι πλήρης η κάλυψή της στον νυχτερινό ουρανό μας. Συγχρόνως θα υπάρχει και Μερική Έκλειψή της (Partial) και γι΄αυτό τα άτομα που σε αυτήν την ζωδιακή της μοίρα έχουν τον Ήλιο ή την Σελήνη τους σε απόσταση +, - 5 μοίρες θα πρέπει να είναι προσεκτικά και να μην πάρουν πρωτοβουλίες αλλά να αφήσουν τον περίγυρό τους να λειτουργήσει.

Η Παρθένος (Λατινικά: Virgo, συντομογραφία: Vir) είναι αστερισμός που σημειώθηκε στην αρχαιότητα από τον Κλαύδιο Πτολεμαίο και είναι ένας από τους 88 επίσημους αστερισμούς που θέσπισε η Διεθνής Αστρονομική Ένωση.

Είναι βόρειος αστερισμός, ο μεγαλύτερος από όλους τους ζωδιακούς αστερισμούς σε έκταση, αλλά και ο μακρύτερος
(καλύπτει περί τις 52 μοίρες). Συνορεύει με τους αστερισμούς της κόμης της Βερενίκης, του Λέοντα, του Κρατήρα, του Κόρακα, της  Ύδρας, του Ζυγού, του Όφεως (το τμήμα της Κεφαλής) και του Βοώτη.


Η Αστραία στην Ελληνική μας Μυθολογία κατά μία εκδοχή είναι η καταστέρωση του αστερισμού της Παρθένου.
 
Ήταν θυγατέρα του Αστραίου και της Ηούς ή σύμφωνα με άλλους του Διός και της Θέμιδος.

Κατέβηκε από τον ουρανό στην γη την εποχή του Χρυσού αιώνα και διατηρούσε μεταξύ των πρώτων ανθρώπων την ειρήνη, την ευνομία και την δικαιοσύνη. Αλλά, όταν πέθαναν οι αθώοι εκείνο άνθρωποι της πρώτης γενιάς, οι μεταγενέστεροι άρχισαν να παρανομούν, να αδικούν και να πολεμούν μεταξύ τους, και εκείνη νιώθοντας αποστροφή αναχώρησε για τα όρη και τις ερημιές για να μην βλέπει τα κακά. Τέλος, επειδή πλήθαιναν οι πόλεμοι και την τάραζαν και εκεί, ανέβηκε πάλι στον ουρανό και κάθισε στο Ζώδιο εκείνο το οποίο πήρε από αυτήν το όνομα Παρθένος, μιας και η ίδια ήταν παρθένος.
 Άλλες πηγές μας πληροφορούν ότι, όταν ο πατέρας της παρακινούσε τους Τιτάνες να ξεσηκωθούν σε πόλεμο εναντίον των θεών, εκείνη είχε αντίθετη άποψη, λέγοντας ότι δεν ήταν δίκαιο. Όταν οι θεοί το πληροφορήθηκαν την καταστέρωσαν τιμώντας την για την δικαιοσύνη της, επιπλέον δε την ονόμασαν Θέμιδα και Δίκη. Κατ' άλλους ο αστερισμός αναπαριστά την Περσεφόνη, την κόρη της θεάς Δήμητρας.

Γενικώς ως μορφή στον αστερισμό απεικονίζεται να κρατά ένα κλαδί φοινικιάς στο δεξί της χέρι και ένα στάχυ στο αριστερό.
Σχετικά ο Νόννος την αποκαλεί «σταχυώδη Κούρη». Επίσης, κάποτε αναφέρεται ίδια με την θεά  Δήμητρα, ενώ οι Ρωμαίοι αστρολόγοι ονόμαζαν το ζώδιο Arista (= ο θερισμός) από όπου και το Arista Puella (e) του Καίσιου.
Σύμφωνα με άλλη μυθολογική εκδοχή ήταν η Ηριγόνη, κάτι που εμφανίζεται και στην Αποθέωση που έγραψε ο Βιργίλιος.
Η Ηριγόνη υποτίθεται ότι μεταφέρθηκε στα ουράνια μαζί με τον πατέρα της Ικάριο, που λέγεται ότι είναι ο Βοώτης. Τέλος, άλλες προσωποποιήσεις περιλαμβάνουν την Ειρήνη (αδελφή της Αστραίας), την Σίβυλλα, την Κυβέλη και την Τύχη.
Είναι χαρακτηριστική η συσχέτιση με τυφλές (μεταφορικά) θεότητες όπως η Δίκη και η Τύχη, πράγμα που συνδέεται με το ότι η αστρική μορφή εμφανίζεται ακέφαλη, καθώς οι αστέρες που παριστάνουν το κεφάλι της δεν είναι καθόλου φωτεινοί.
Ας ασχοληθούμε όμως με την Πανσέληνό μας:
Οι ενέργειες, της Πανσελήνου του ζωδίου της Παρθένου, βοηθούν στην δόμηση της κατανόησης, από την ψυχή, της Εγωικότητας και την βοηθούν να γίνει γέφυρα, ανάμεσα στο Κατώτερο και στο Ανώτερο Εγώ, ώστε να αφομοιώσει όλες τις προσωπικές εντυπώσεις και σκέψεις μας, για να μπορέσουν να αποθηκευτούν και να αποθανατιστούν μαζί της, όντας τα μόνα στοιχεία της εφήμερης Προσωπικότητάς μας, που επιβιώνουν του θανάτου και του χρόνου.
Είναι λογικό, ότι μόνον ό,τι είναι ευγενές, πνευματικό και θείο θα αποτελέσει μαρτυρία στην Αιωνιότητα ότι, όντως, ζήσαμε.
Η 6η Πύλη της Παρθένου, γιατί η Παρθένος είναι το 6ο ζώδιο, στον Ζωδιακό Κύκλο, είναι ένα ενεργειακό πεδίο που ωθεί τον άνθρωπο, τον πλανήτη μας και το Ηλιακό μας σύστημα σε εξέλιξη και εκδήλωση της ποιότητας του Σχεδίου τής κάθε ψυχής.
Είναι η ενέργεια, η οποία οδηγεί στην Ενόραση, συνδυάζοντας την ύλη με το Πνεύμα και φέρνοντας ομορφιά. Γι’ αυτό αντιπροσωπεύεται από την 6η ακτίνα η οποία εκδηλώθηκε πριν από 2.000 χρόνια.
Είναι, επίσης, ποιότητα 4ης ακτίνας, την οποία θέτει σε ενέργεια η Σελήνη, η οποία αντιπροσωπεύει το Πυρ δια τριβής, δηλαδή, την Αρμονία μέσω Συγκρούσεως, η οποία οδηγεί στην αποκάλυψη της θρησκευτικής μας ποιότητας
και ποιότητα 2ης ακτίνας, η οποία αντιπροσωπεύει το Ηλιακό Πυρ, μέσω του Ιεραρχικού πλανήτη Διός, ο οποίος καθοδηγεί την Αγάπη – Σοφία.
Αυτή η Πανσέληνος αντιπροσωπεύει το εξάκτινο αστέρι της φυσικής γέννας μας, το οποίο εάν ανοιχθεί και τεντωθεί θα μας παρουσιάσει έναν ρόμβο, σύμβολο της Υλιστικής Πραγματικότητας και της Πνευματικής Θεϊκής Ύπαρξης και της Ερμητικής ρήσης «Ό,τι επάνω και κάτω».
Είναι, το αστέρι αυτό, το σύμβολο της γειώσεως της Ύλης – Μορφής, στο κάτω Τρίγωνο, το οποίο στην ανερχόμενη βάση του συναντά την βάση του επάνω Τριγώνου, των Θεϊκών Δυνάμεων.
Το Πνευματικό Τρίγωνο, με αυτόν τον τρόπο, αντικατοπτρίζεται στην ύλη μέσω της κοσμικής δυνάμεώς του και κάνει δυνατή, την φαινομενική ύπαρξη και τις αντιλήψεις της πλάνης του αστρικού πεδίου μας, να φιλτραριστούν και να μεταφερθούν στον Πνευματικό Κόσμο, σαν Ηθικό Δίδαγμα των γήινων ενεργειών μας.
Το εξάκτινο αστέρι, επίσης, απεικονίζει την διαδικασία της ενέλιξης – πτώσης – καθόδου και την αντίθετή της, τής εξέλιξης – ανέλιξης – ανόδου.

Ο άθλος του Ηρακλέους, που αντιπροσωπεύει την Πανσέληνο του ζωδίου της Παρθένου είναι «Η ζώνη της Ιππολύτης». Η Ιππολύτη (1) ή με βάση άλλη εκδοχή

Γαία, ένας συμβιωτικός υπέροχος πλανήτης σε κίνδυνο.

«Είμαστε μια στιγμή μόνο μέσα στο χρόνο, αλλά το αποτύπωμα μας μένει για πάντα. Είμαστε τα πρόσωπα όλων αυτών που ήρθαν πριν από εμάς. Και τώρα ήρθε η σειρά μας. Μπορούμε να διαλέξουμε να ακολουθήσουμε το δικό μας μονοπάτι ,ή, να ακολουθήσουμε το δρόμο που τόσοι άλλοι ακολούθησαν. Η ζωή δεν είναι ταινία με σενάριο που έχει γραφτεί. Εμείς είμαστε οι σεναριογράφοι. Αυτή είναι η δικιά μας ιστορία».
Γιώργος Βασιλορεΐζης

Η γη μας ένα σπάνιο αυτό οργανωμένο σύστημα,  το οποίο γέννηση και συντηρεί τη ζωή  εντός της για πάρα πολλά εκατομμύρια χρόνια. Ως πλανήτης βρίσκεται σε  τροχιά γύρω από τον Ήλιο, κινούμενη με  μεγάλες ταχύτητες στις παρυφές ενός γαλαξία, ο οποίος με τη σειρά του είναι ένας μόνο γαλαξίας σε ένα σύνολο πολλών γαλαξιών. Η τροχιά της  γης  γύρω από τον ήλιο, είναι σχεδόν κυκλική, ώστε να δέχεται από αυτόν τη βέλτιστη ποσότητα θερμότητας. Δέχεται πολύ λιγότερους αστεροειδείς σε σχέση με τους άλλους πλανήτες, καθώς την προστατεύει σε μεγάλο βαθμό, ο δορυφόρος της, η Σελήνη.

Έχει ιδανικό όγκο και μάζα , έχει πυρήνα σε ρευστή κατάσταση που δημιουργεί το ισχυρό μαγνητικό της πεδίο, μαγνητική ασπίδα της ζωής . Έχει πολύ νερό, μια καταπληκτική ατμόσφαιρα με τη μοναδική προστασία της οζονόσφαιρας . Έχει έναν ιδιαίτερα ευκίνητο φλοιό , και κυρίως έχει αναπτύξει εντός της μία μοναδική βιοποικιλότητα. Ο  μοναδικός μας πλανήτης η Γαία,  διαθέτει  ένα ανόργανο υπόστρωμα, το φλοιό του, πάνω στον οποίο αναπτύσσεται ο αισθητός μας κόσμος και στον οποίο επίσης θεμελιώνουμε τη δική μας ανθρώπινη ζωή, ενώ αντλούμε από αυτόν διάφορες οργανικές και ανόργανες  πρώτες ύλες. 

Η βιόσφαιρα της Γης  αποτελεί την  μοναδική, μέγιστη ζωντανή γεωλογική δύναμη στη Γη (βλέπε θεωρία της Γαίας  του Sir James Lovelock), η οποία κινείται, επεξεργάζεται και ανακυκλώνει δισεκατομμύρια τόνους μάζας κάθε χρόνο. Η ζωή που κυοφορεί εντός της, αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του ανώτερου φλοιού, της επιφάνειάς του κυρίως και της ατμόσφαιρας, συμμετέχει στις γεωλογικές διεργασίες ως ένας ουσιαστικός παράγοντας.

Διανύουμε ήδη 5 εκατομμύρια χρόνια συνεχούς πλανητικής εξέλιξης, την στιγμή που ο «έξυπνος άνθρωπος»,  ο Homo Sapiens, βρίσκεται στον πλανήτη μόλις εδώ και 120.0000 χρόνια. Ο ανθρωπινός πολιτισμός αναπτύχθηκε τα τελευταία, 7.000 χρόνια, ενώ διάγουμε 300 μόλις χρόνια συνεχούς κοινωνικής και πολιτιστικής και επιστημονικής ανάπτυξης,  και τέλος μόλις 150 χρόνια ραγδαίας τεχνολογικής και ηλεκτρονικής επανάστασης. 

Και όμως φαίνεται πως ο πολιτισμός  και η νοοτροπία που αναπτύξαμε όλα αυτά το χρόνια, μπορεί να αποβεί η αχίλλειος πτέρνα μας για την επιβίωση όχι μόνο του ανθρώπινου είδους, αλλά και του πλανήτη ως σύνολο, καθώς τα φυσικά οικοσυστήματα του πλανήτη υποβαθμίζονται σε βαθμό πρωτοφανή στην ανθρώπινη ιστορία. Με βάση τους σημερινούς ρυθμούς κατανάλωσης, η ανθρωπότητα θα χρησιμοποιεί φυσικούς πόρους που θα αντιστοιχούν σε δύο πλανήτες ως το 2050, αν φυσικά αυτοί οι πόροι δεν έχουν εξαντληθεί ως τότε. 

Ο Πλανήτης αντιδρά στην ανθρώπινη καταστροφική νοοτροπία και μανία, οι φυσικές καταστροφές το υποδεικνύουν αυτό. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον το υφιστάμενο πολιτισμικό μοντέλο  καλείται  να  δημιουργήσει και να  ικανοποιήσει  τεχνητές  και όχι  ζωτικές ανάγκες, οι  οποίες  απαιτούν  όλο  και  περισσότερη  κατανάλωση, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στο περιβάλλον.

Έτσι βιώνουμε την κορύφωση  του Προμηθεϊκού ανθρώπου, όπου εκδηλώνονται  όλες οι αντιφάσεις που κλείνει μέσα του, το υφιστάμενο κοινωνικό, πολιτισμικό,  και επιστημονικό  μοντέλο, το οποίο έχει φέρει σε αδιέξοδο τόσο τον άνθρωπο όσο και το φυσικό περιβάλλον,  απαιτώντας άμεσες και καινοτόμες δράσεις.

Σε συλλογικό επίπεδο είναι αναγκαίο να υπάρξει εγρήγορση, και μία νέα αντίληψη του ανθρώπινου προορισμού,  και των πραγματικών αναγκών του, που δεν θα βασίζεται στις πλασματικές επιθυμίες του ανθρώπου,  για  υπέρ κατανάλωση, για κυριαρχία, για δύναμη. Οι περιβαλλοντολογικές, οικονομικές και πολιτισμικές κρίσεις του 21ου αιώνα, όπως φαίνεται  θα σηματοδοτήσουν  την αρχή μιας μεταβατικής περιόδου, όπου θα πρέπει να κυριαρχήσει η ανάγκη μίας νέας αντίληψης του ανθρώπου, τόσο με τον ίδιο του τον εαυτό, όσο και με την σχέση του με τον φυσικό κόσμο στο σύνολο του.

Το πρόβλημα σε όλες τις εκφάνσεις του είναι συστημικό, και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται. Η  σύγχρονη επιστήμη και πιο συγκεκριμένα η κβαντική φυσική συναντώντας αρχαίες πεποιθήσεις μας δείχνει το δρόμο. Το « κλειδί»,  είναι η  αναγνώριση της αλληλεπίδρασης του  αλληλοσυνδεόμενου  φυσικού κόσμου στο σύνολό του. «Στο οργανικό όλο, σφαιρικό και μερικό, μέρος και όλο, ενέχονται αμοιβαία και διαπλέκονται», αναφέρει χαρακτηριστικά η Dr. Mae -Wan  Ηο, θυμίζοντας το αρχαίο Εληνικό : «Eν το Παν και δι΄ αυτού το Ππαν και εις αυτό το Παν». [1]

Στο βιβλίο της «Ο συμβιωτικός πλανήτης», η διάσημη βιολόγος Lynn Margulis υποστηρίζει ότι η συμβίωση, δηλαδή το σύνολο των οργανισμών από διαφορετικά είδη που ζουν σε φυσική επαφή μεταξύ τους, έπαιξε κρίσιμο ρόλο στις απαρχές του εξελικτικού νεωτερισμού. Εκτείνοντας την έρευνά της από τις μικρότερες μορφές ζωής, τα βακτήρια, έως τη μεγαλύτερη, την ίδια τη ζωντανή Γη, η Lynn Margulis εξηγεί τη συμβιωτική προέλευση πολλών από τις πιο σημαντικές εξελικτικές καινοτομίες.

Πανσέληνος του ζωδίου του Καρκίνου

«Ούτος δοκεί εν τοις άστροις τεθήναι δι’ Ήραν, ότι μόνος, Ηρακλεί των άλλων συμμαχούντων, ότε την Ύδραν ανήρει, εκ της λίμνης εκπηδήσας έδακεν αυτού τον πόδαν, καθάπερ φησί Πανύασις εν Ηρακλεία. Θυμωθείς δ’ ο Ηρακλής δοκεί τω ποδί συνθλάσαι αυτόν. Όθεν μεγάλης τιμής τετύχηκε καταριθμούμενος εν τοις ιβ΄ζωδίοις. Καλούνται δε τινες αυτών αστέρες Όνοι, ους Διόνυσος ανήγαγεν εις τα άστρα. Έστι δε αυτοίς και Φάτνη παράσημον. Η δε τούτων ιστορία αύτη. Ότε επί Γίγαντας εστρατεύοντο οι Θεοί, λέγεται Διόνυσον και Ήφαιστον και Σατύρους επί όνων πορεύεσθαι. Ούπω δε ορωμένων αυτοίς των Γιγάντων, πλησίον όντες ωγκήθησαν οι όνοι. Οι δε Γίγαντες ακούσαντες της φωνής έφυγον. Διό ετιμήθησαν εν τω Καρκίνω είναι επί δυσμάς. Έχει δε ο Καρκίνος επί του οστράκου αστέρας λαμπρούς β΄. Ούτοι εισίν οι Όνοι. Το δε νεφέλιον εστίν η εν αυτώ ορωμένη Φάτνη, παρ’ η δοκούσιν εστάναι. Έχει δε επί τοις δεξιοίς ποσίν, εφ’ εκατέρω ένα λαμπρόν, επί δε τοις αριστεροίς τους πρώτους β΄ λαμπρούς, και επί του δευτέρου και επί του τρίτου ομοίως επ’ άκρας αυτού τετάρτου. Επί του στόματος και επί της χηλής της δεξιάς γ΄ ομοίως μεγάλους επί της αριστεράς χηλής β΄ οι πάντες ιζ΄». 

«Αυτός (ο Καρκίνος) φαίνεται ότι τοποθετήθηκε μεταξύ των άστρων εξ αιτίας της θεάς Ήρας, διότι μόνον αυτός, ενώ οι άλλοι συμμαχούσαν με τον Ηρακλή, όταν σκότωνε την Ύδρα, αφού ξεπήδησε από την λίμνη, δάγκωσε το πόδι του, όπως λέει ο Πανύασις (1) στην «Ηράκλειά» του. Θύμωσε τότε ο Ηρακλής και τον συνέθλιψε με το πόδι του. Γι’ αυτό έτυχε της μεγάλης τιμής να συμπεριληφθεί μεταξύ των 12 ζωδίων. 

Ονομάζονται δε μερικοί από τους αστέρες αυτούς Όνοι (2), τους οποίους ο θεός Διόνυσος ανέβασε στα άστρα.

Όνοι και Φάτνη

Είναι σε αυτούς σημείο διάκρισης η Φάτνη (2). Η ιστορία τους είναι η επόμενη:

Όταν οι Θεοί εξεστράτευσαν εναντίον των Γιγάντων λέγεται ότι ο θεός Διόνυσος, ο θεός Ήφαιστος και οι Σάτυροι πορεύονταν επάνω σε όνους. Και παρ' όλο που οι Γίγαντες ήταν κοντά τους δεν τους αντιλήφθηκαν οι Θεοί. Γκάριζαν όμως οι όνοι. Οι Γίγαντες μόλις άκουσαν την φωνή έφυγαν. Γι’ αυτό και οι Όνοι τιμήθηκαν και είναι δυτικά του Καρκίνου.

Έχει δε ο Καρκίνος επάνω στο όστρακό του 2 λαμπρούς αστέρες. Αυτοί είναι οι Όνοι. Το νεφέλωμα είναι η Φάτνη που φαίνεται να υπάρχει στον Καρκίνο, δίπλα από την οποία στέκονται οι Όνοι. Έχει στα δεξιά του πόδια ανά έναν λαμπρό αστέρα. Στα αριστερά του δε πόδια, στο πρώτο 2 λαμπρούς, καθώς και στο δεύτερο και στο τρίτο, όμοια και στο άκρο του τετάρτου. Στο στόμα και στο δεξί νύχι 3. Όμοια έχει στο αριστερό νύχι 2 μεγάλους αστέρες. Σύνολο 17».(3)

Ο Καρκίνος, σαν ζώδιο, αντιπροσωπεύει τον ενεργητικό, Παρορμητικό Σταυρό, μαζί με τα ζώδια του Ζυγού, του Αιγόκερω και του Κριού. 

Σαν Αστερισμός είναι ο αμυδρότερος όλων των αστερισμών του Ζωδιακού Κύκλου.
Εν τούτοις προξένησε από πολύ παλιά το ενδιαφέρον των μελετητών, γιατί βρίσκεται στην ζώνη μέσα στην οποία κυκλοφορούν οι πλανήτες. Μάλιστα, όταν ο ουρανός είναι αίθριος και δεν υπάρχει φωταύγεια, μπορούμε να δούμε μία υποφώσκουσα κηλίδα η οποία είχε επισημανθεί από την αρχαιότητα και φέρει το όνομα Φάτνη ή Praesaepe (Πραισέπη).
Τον αστερισμό, σύμφωνα με την Μυθολογία μας, όπως διαβάσαμε από τους Καταστερισμούς του Ερατοσθένους, τον καταστέρωσε η θεά  Ήρα, όταν ο Ηρακλής αγωνιζόμενος να φονεύσει την Λερναία Ύδρα τον συνέτριψε με το πέλμα του. 

Άλλη εκδοχή για την ονομασία, Καρκίνος, είναι η οπισθοδρομική κίνηση που κάνει ο Ήλιος, ο οποίος φτάνοντας στο Περιήλιό του, στο Θερινό Ηλιοστάσιο (22 Ιουνίου), στο ακρότατο σημείο του Βορείου Ημισφαιρίου κατέρχεται προς το Νότιο Ημισφαίριό του στο Αφήλιο, στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο (22 Δεκεμβρίου), σαν κάβουρας.
Το δύσκολο γλυφικό του ζωδίου του Καρκίνου, κατ’ άλλους είναι τα λείψανα κάποιας εικόνας κάποιου ζώου, κατ’ άλλους, ίσως, να σχετίζεται με τους δύο αστέρες που βρίσκονται στις δύο πλευρές της Φάτνης και οι οποίοι ονομάζονται Όνοι, σε ενθύμηση των δύο όνων οι οποίοι έλαβαν μέρος στην Γιγαντομαχία υπέρ των Ολυμπίων θεών, στην χερσόνησο της Μακεδονικής Παλλήνης, της αρχαιότερης Φλέγρας.

Μία άλλη εκδοχή για τους δύο Όνους, μυθολογικά, είναι ότι ο θεός Διόνυσος πηγαίνοντας για να συναντήσει τον θεό Δία, κάποτε, εμποδίστηκε από κάποιο έλος δίπλα στο οποίο έβοσκαν δύο Όνοι. Ο ένας από τους δύο ανέλαβε να τον περάσει απέναντι και από τότε «τη συνεργία» του θεού Διός καταστερώθηκαν με την Φάτνη ανάμεσά τους, για να απολαμβάνουν εκεί, αιωνίως, άφθονη τροφή. 

Κατά τους αστρολόγους τα ζώδια του Καρκίνου, του  Σκορπιού και των Ιχθύων σχηματίζουν το Υδάτινο Τρίγωνο. Το ζώδιο του Καρκίνου αποτελούσε πάντοτε «τον οίκο της Σελήνης» σύμφωνα με μία παλαιά δοξασία κατά την οποία η Σελήνη βρισκόταν στην περιοχή του αστερισμού όταν δημιουργήθηκε ο Κόσμος. 

Εθεωρείτο, επίσης, σαν το «Ωροσκόπιο του Κόσμου» επειδή ο Καρκίνος από όλα τα ζώδια βρίσκεται πιο κοντά στο Ζενίθ, όπως ανέφερα πιο πριν. 

Οι αρχαίοι ονόμαζαν τον άξονα των ζωδίων Καρκίνου – Αιγόκερω 

ΑΡΧΑΙΕΣ" ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ!!ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΤΙ ΣΑΣ ΚΡΥΒΟΥΝ ΟΙ ΝΑΖΩΡΑΙΟΙ!!!

 

 Υπήρχαν σημαντικές και πολυγραφότατες γυναίκες φιλόσοφοι, που συνέβαλαν τα μέγιστα στο θαύμα της αρχαίας Ελλάδας. Μερικές από αυτές ήταν οι εξής:
ΝΑ ΠΡΟΣΘΕΣΩ  ΑΠΟ ΣΕΒΑΣΜΟ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΥΠΗΡΧΑΝ 6 ΘΕΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΚΑΙ 6 ΓΥΝΑΙΚΕΣ!!

Αρήτη της Κυρήνειας – 5ος αιώνας π.Χ.

Η Αρήτη ήταν σύγχρονη του Σωκράτη. ∆ίδασκε φιλοσοφία στη σχολή της Αττικής. Ήτανε κόρη του Αριστίππου, του ιδρυτή της Κυρηναϊκής Σχολής της φιλοσοφίας. Ακόµη και την εποχή του Βοκάκιου (1313-1375 µ.Χ.) χίλια χρόνια αργότερα µνηµονευόταν ως πολύτιµη πηγή γνώσεων, συγγραφέας 40 βιβλίων, και δασκάλα περισσοτέρων από 110 φιλοσόφων. Ο γιος της Αρίστιππος

επίσης φιλόσοφος, συνέχισε την οικογενειακή παράδοση ως διευθυντής της Κυρηναϊκής Σχολής. Ονοµάστηκε «Μητροδίδακτος», επειδή διδάχτηκε τη φιλοσοφία από τη µητέρα του, πράγµα σπάνιο για την εποχή εκείνη.

Διοτίμα από τη Μαντινεία – φιλόσοφος

Ο Πλάτωνας έγραψε ότι τιµήθηκε από τον Σωκράτη (469-399 π.Χ.) ως δασκάλα του. Ο Πλάτωνας δίδαξε δύο γυναίκες στο σχολείο του: τη Λασθένια και Αξιόθεα του Φύλου (350 π.Χ). Υπήρξε επίσης ιέρεια στην Μαντινεία της Αρκαδίας. Σήµερα, κέντρα µελετών και ιδρύµατα φέρουν το όνοµά της.

Περικτιώνη – Φυσική φιλόσοφος

Υπήρξε µαθήτρια του Πυθαγόρα (569 – 475 π.Χ.) και πιθανόν δίδασκε στη σχολή του. ∆ύο από τα έργα της που έχουν διασωθεί µέχρι σήµερα και αποδίδονται σ’ αυτήν είναι η «Σοφία» και «Αρµονία της Γυναίκας».

Θυµίστα – φυσική φιλόσοφος

Ήταν σύζυγος του Λέοντος, και επιστολογράφος του Επίκουρου (371 – 271 π.Χ.). Ονοµαζόταν “η θηλυκή Σόλων” και ήταν γνωστή ως φιλόσοφος. (Ο Σόλων ήταν ο µεγάλος νοµοθέτης της Αρχαίας Αθήνας).

Οι Γρύπες στην Μυθολογία

Ο Γρύπας ήταν τέρας της Ελληνικής μυθολογίας. Είχε σώμα λιονταριού ή αλόγου, κεφάλι και φτερά αετού. Επίσης σε μερικές αναπαραστάσεις του φαίνεται πως έχει και ουρά φιδιού. Ο  Γρύπας συμβολίζει τον ήλιο, τον ουρανό, το φως της αυγής που γίνεται χρυσαφένιο, Επίσης, συμβολίζει τις δυνάμεις του αετού και του λιονταριού. ‘Όταν εμφανίζεται ως φύλακας θησαυρών σχετίζεται με την επαγρύπνηση και εκδίκηση. Στην Ανατολή ο Γρύπας συμβολίζει την σοφία και την φώτιση. Στην Ελλάδα ήταν αφιερωμένος στον Απόλλωνα σαν ηλιακό σύμβολο, στην Αθηνά σαν σοφία και στην Νέμεση σαν εκδίκηση.

Ο μύθος του θεωρείται ότι προέρχεται από την Μεσοποταμία. Πιθανότατα η γέννηση του μύθου ανάγεται στην εποχή της πρώτης ανακάλυψης απολιθωμάτων δεινοσαύρων από τον προϊστορικό άνθρωπο. Η ράχη του ήταν σκεπασμένη με φτερά και τα νύχια στα λιονταρίσια πόδια του ήταν δυνατά και γαμψά σαν του αετού. Είναι ένα φτερωτό θηρίο με κεφάλι και νύχια αετού και σώμα λιονταριού ή αλόγου.  Ο αρσενικός Γρύπας δεν έχει φτερά σε αντίθεση με το θηλυκό.

Στην Εραλδική τέχνη εμφανίζεται δίχως φτερά. Συμβολίζει τον ήλιο, τον ουρανό, το φως της αυγής που γίνεται χρυσαφένιο. Επίσης, συμβολίζει τις δυνάμεις του αετού και του λιονταριού. ‘Όταν εμφανίζεται ως φύλακας θησαυρών σχετίζεται με την επαγρύπνηση και εκδίκηση. Στην Ανατολή ο Γρύπας συμβολίζει την σοφία και την φώτιση. Στην Ελλάδα ήταν αφιερωμένος στονΑπόλλωνα σαν ηλιακό σύμβολο, στην Αθηνά σαν σοφία και στην Νέμεση σαν εκδίκηση.

Οι γρύπες του σφραγιστικού δακτύλιου της αρχαίας Άνθειας είναι ιππόγρυπες.
Ο Ιππόγρυπας είναι μισός άλογο και μισός Γρύπας. Τα φτερά του, τα μπροστινά του πόδια το κεφάλι και το ράμφος του ήταν σαν ενός Γρύπα. Ενώ σ’ όλα τ’ άλλα έμοιαζε με άλογο. ‘Οπως τα φτερωτά άλογα του Απόλλωνα, έτσι και ο Ιππόγρυπας είναι ηλιακό σύμβολο.Τον συναντάμε σε πολλές μυθολογίες. Το συναντάμε στην Αίγυπτο, τη Μεσοποταμία & την Ελλάδα. Στην Αίγυπτο ήταν η προσωποποίηση του Ήλιου. Το μεσαίωνα ο ιππόγρυπας ήταν σύμβολο της αδυναμίας.

Σε Σκυθικά στολίδια έχουν βρεθεί ιππόγρυπες να επιτίθονται σε άλογα.
Σύμφωνα με το μύθο, οι Αριμασποί βρίσκονται σε συνεχή πάλη με τους γρύπες για το χρυσό. Η χώρα στην οποία ο Αριστέας και ο Ηρόδοτος τοποθετούν τους Αριμασπούς αναφέρεται αόριστα ως βορράς της Ευρώπης, στην άκρη της Οικουμένης, ενώ η μεταγενέστερη γραμματεία τούς τοποθετεί πέραν των Ριπαίων ορέων, στην Ασία.

Για τον Ηρόδοτο, παρόλο που εκφράζει την επιφύλαξή του ως προς το να ήταν μονόφθαλμα όντα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για πραγματικές φυλές.  Με παρόμοιο τρόπο τούς αντιμετωπίζει και ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, ενώ στα σχόλια στον Πίνδαρο βρίσκουμε και το όνομα του βασιλιά-γενάρχη τους, του Αριμασπού. Ο Ευστάθιος, για τον οποίο οι Αριμασποί είναι «έθνος σκυθικόν», προσπαθεί με λογικό τρόπο να εξηγήσει τη μονοφθαλμία τους, συσχετίζοντάς τη με την εξάσκηση στην τοξοβολία, η οποία τους αναγκάζει να κλίνουν το ένα τους μάτι για να στοχεύσουν. Σύμφωνα με τον ίδιο, ο Διονύσιος ο Περιηγητής τούς ονομάζει «αρειμανείς» ή «αρειμανίους». Ωστόσο, στο μεγαλύτερο μέρος τους η ελληνική και η λατινική γραμματεία επαναλαμβάνουν τις πληροφορίες του Ηροδότου, προσθέτοντας ενίοτε σε αυτές κάποιες καθαρά διακοσμητικές λεπτομέρειες.

                                             Οι γρύπες στη λογοτεχνία και την τέχνη  

Τη μορφή του γρύπα την επεξεργάστηκαν στην αρχαία Ελλάδα τόσο λογοτεχνικά όσο και εικαστικά. Ξεκινώντας από την πρώτη αναφορά τους από τον Αριστέα, στη διάρκεια της Αρχαιότητας οι γρύπες μετατράπηκαν σε εχθρικά προς τους ανθρώπους τέρατα, τα οποία διέθεταν σώμα λέοντος ή ίππου και κεφαλή και φτερά αετού.

Αρκετά περίπλοκη είναι και η εικαστική εξέλιξη του γρύπα. Θεωρείται ότι η μορφή του εμφανίστηκε στην Ανατολή. Στην Ελλάδα ο γρύπας, ως ον που συνδυάζει τα χαρακτηριστικά πτηνού και τετράποδου ζώου, εμφανίστηκε κατά την Κρητομινωική περίοδο και είναι γνωστός από τις παραστάσεις από την Κνωσό την Πύλο και την Άνθεια. Όμως οι παραστάσεις των κρητομινωικών γρυπών και των ιππογρυπών της Άνθειας είναι αρκετά διαφορετικές από τις παραστάσεις τους στην αρχαϊκή και την κλασική τέχνη.

Ένας νέος τύπος γρύπα εισήχθηκε στην ελληνική τέχνη στα τέλη του 8ου αι. π.Χ. από τη Μέση Ανατολή, αρχικά στα νησιά του Αιγαίου και από εκεί στην ηπειρωτική Ελλάδα. Σε αυτόν ανήκουν οι αρχαϊκές χάλκινες προτομές γρύπα και οι πολυάριθμες σχετικές παραστάσεις του στη γραπτή κεραμική της ανατολίζουσας τεχνοτροπίας, στα νομίσματα και σε έργα μικροπλαστικής. 

Οι αρχαϊκοί γρύπες έχουν ανοιχτό ράμφος, χαίτη και κέρας και μόνο στα Κλασικά χρόνια διαμορφώνεται ο συνήθης σε εμάς τύπος γρύπα, με ρεαλιστική απόδοση των χαρακτηριστικών αετού και λέοντα. Η μορφή του γίνεται σταθερό θέμα πολλαπλών παραστάσεων στα έργα τέχνης, στη γλυπτική, στα νομίσματα, σε διάφορα άλλα αντικείμενα και στα γραπτά αγγεία. Ιδιαίτερα συχνά συναντάμε το γρύπα σε παραστάσεις στα αττικά αγγεία της λεγόμενης τεχνοτροπίας του Κερτς, κυρίως του 4ου αι. π.Χ., όπου συνήθως συνοδεύει τις παραστάσεις Αμαζόνων, του Απόλλωνα και του Διονύσου.

Οι γρύπες ως μυθολογικό στοιχείο

Η ελληνική μυθολογία συνδέει τους γρύπες με διάφορους θεούς. Στον Αισχύλο είναι τα σκυλιά του Δία, στο Νόννο είναι τα ζώα της Νέμεσης, ενώ στα έργα τέχνης ο γρύπας συχνά συνδέεται με το Διόνυσο.  Αλλά ισχυρότερη είναι η σχέση του γρύπα με τον Απόλλωνα, με τον οποίο συνδέεται μέσω του δηλιακού μύθου για τους Υπερβορείους. Είναι οι γρύπες που φέρουν την άμαξα του θεού κατά το ταξίδι του προς τους Υπερβορείους. Έτσι και οιιππόγρυπες του σφραγιστικού δακτυλίου φέρουν την άμαξα των θεοτήτων της Άνθειας.  Ως επιφάνειος ο Απόλλωνας καλπάζει πάνω σε γρύπα. Στην αρχαία Ελλάδα ο γρύπας νοούνταν ως ηλιακό σύμβολο, αλλά η σχέση του με τον ορυκτό χρυσό τού προσδίδει χθόνια χαρακτηριστικά.

Εξαιρετικά δημοφιλείς ήταν οι παραστάσεις των γρύπων στη Σκυθία, όπου η μορφή τους έφτασε μέσω δύο οδών· από την Ανατολή  και από τις ελληνικές αποικίες του βορείου Ευξείνου. Οι γρύπες αποδείχθηκαν στενά συνδεδεμένοι με τη σκυθική μυθολογία, όπου αντιπροσώπευαν το χθόνιο στοιχείο.

Ξεκινώντας από τον 5ο αι. π.Χ., η εικαστική μορφή του γρύπα στην αρχαία ελληνική τέχνη συχνά συνδέεται με τους Αριμασπούς και κατά τον 4ο αι. π.Χ. η πάλη τους γίνεται σταθερό θέμα της αττικής αγγειογραφίας στα αγγεία της τεχνοτροπίας του Κερτς. Στους συγγραφείς συναντάμε μια παράλληλη εκδοχή του μύθου για τους Αριμασπούς και τους γρύπες. Πρόκειται για την ιστορία για τα μυρμήγκια, από τα οποία οι Ινδοί κλέβουν το χρυσό. Στον Κτησία τα μυρμήγκια μετατρέπονται σε γρύπες και σε ολοκληρωμένη μορφή στο Σολινό. Ο μύθος αυτός θυμίζει πλέον έντονα την εκδοχή με τους Αριμασπούς. Οι ίδιοι οι αρχαίοι παρατηρούσαν αυτή την ομοιότητα.

Η ερμηνεία του μύθου της πάλης των Αριμασπών με τους γρύπες είναι εξαιρετικά δύσκολη. Στην Ελλάδα πρωτοεμφανίζεται ως λογοτεχνικό θέμα, όπου οι ήρωες τοποθετούνται σε άγνωστα μέρη της γης και χάρη της μυθοπλαστικής φαντασίας αποκτούν φανταστικά χαρακτηριστικά. Όπως συμβαίνει πολλές φορές, και αυτός ο μύθος μπορεί να βασίζεται σε κάποια πραγματικά στοιχεία.

Έτσι, μερικοί ερευνητές τον ερμηνεύουν κυριολεκτικά και πιστεύουν ότι πίσω από τις φανταστικές λεπτομέρειες κρύβεται ένας πραγματικός αρχαίος λαός, οι Αριμασποί. Υπάρχει και η άποψη ότι και οι αναφερόμενοι από τον Αριστέα και τον Ηρόδοτο γρύπες ήταν όχι φανταστικά όντα αλλά η ονομασία ενός αρχαίου λαού, που, λόγω της ομοιότητας του μύθου για τους γρύπες του βορρά και της Ινδίας, μετατράπηκε στη λογοτεχνική παράδοση σε φανταστικά τέρατα.

Οι άκρως αόριστες πληροφορίες για τον τόπο κατοικίας των Αριμασπών επιτρέπουν στους ερευνητές να τους τοποθετούν σε διάφορες περιοχές, ανάμεσα στα Ουράλια όρη και το Αλτάι στη Σιβηρία, δηλαδή στην περιοχή όπου κατοικούσαν σιβηροσκυθικές φυλές. Γι’ αυτό το λόγο και η ονομασία Αριμασποί ερμηνεύεται ως προερχόμενη από το αρχαιοϊρανικό aspa, που σημαίνει ίππος.

Άλλη άποψη υπογραμμίζει πρωτίστως το μυθικό στοιχείο του μοτίβου και βλέπει εδώ τη μεταφορά στην αρχαία ελληνική παράδοση ενός στοιχείου της σκυθικής ή, μέσω αυτής, μιας αρχαιότερης μυθολογικής παράδοσης. Οι γρύπες, με βάση την ανάλυσή τους στα έργα της σκυθικής τέχνης, ερμηνεύονται ως η προσωποποίηση του επέκεινα κόσμου.

Η δε πάλη των Αριμασπών με τους γρύπες σε αυτή την περίπτωση αποκτά έννοια συμβολική, εκφράζοντας την ιδέα των εμποδίων που συναντάει η ψυχή στο δρόμο προς το βασίλειο των νεκρών ή την πάλη του Άνω και του Κάτω Κόσμου για την κατοχή της θεϊκής ύλης, η οποία αντιπροσωπεύεται από το χρυσό. 

Οι Αριμασποί νοούνται ως οι φύλακες των συνόρων της χώρας της ευδαιμονίας. Να θυμηθούμε ότι οι Αριμασποί του Αριστέα και του Ηροδότου ήταν γείτονες των Υπερβορείων, ενός εξιδανικευμένου λαού, συνδεδεμένου στην ελληνική μυθολογική παράδοση, μέσω του Απόλλωνα, με τη λατρεία του Ηλίου. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Απόλλωνας κάνει το ταξίδι του στη χώρα τους πετώντας πάνω σε γρύπα, ένα δαμασμένο τέρας του κόσμου των νεκρών.

Όποια ερμηνεία του θέματος κι αν επιλέξουμε, την κυριολεκτική ή την καθαρά μυθολογική, και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει ένα στοιχείο που τις ενώνει. Ο μύθος για την πάλη των Αριμασπών με τους γρύπες αντανακλά τις μυθολογικές αντιλήψεις των αρχαίων ιρανόφωνων φυλών της Ασίας και του βορείου Ευξείνου, οι οποίες εισήχθηκαν στην ελληνική κοσμολογία και την εικαστική παράδοση μετά τη γνωριμία των Ελλήνων με το σκυθικό κόσμο.

Πανσέληνος του ζωδίου του Κριού

 

 Η Πανσέληνος  του ζωδίου του Κριού γίνεται στον άξονα Κριού - Ζυγού στις 25 Μαρτίου στις 9:01 π.μ. ώρα Ελλάδας στις 5 μοίρες και 07΄ πρώτα λεπτά του ζωδίου του Ζυγού. Άρα δεν θα είναι ορατή την στιγμή της μέγιστης φωτίσεώς της και της εκλείψεώς της (Appulse, A) στον ουρανό μας.

Οι τρεις Πανσέληνοι, των ζωδίων του Κριού, του Ταύρου και των Διδύμων είναι οι πιο σημαντικές κάθε χρονιάς. Χρειάζεται λοιπόν να γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε περιμένοντάς τις και τι αφού ολοκληρωθούν.

Η εξισορρόπηση των αντιθέτων δυνάμεων δημιουργεί αρμονία.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει την ημέρα της Πανσελήνου, η οποία γίνεται κάθε 29 ημέρες, σύμφωνα με τον Σεληνιακό Κύκλο. Καθώς η Σελήνη είναι απέναντι από τον Ήλιο στον αντιδιαμετρικό αστερισμό -γι' αυτό παίρνει και το όνομα του Ζωδίου στο οποίο βρίσκεται ο Ήλιος- φωτίζεται ολόκληρη και η Γη βρίσκεται ανάμεσα σε δύο Φώτα τα οποία εκπέμπουν το μέγιστο του δυναμικού τους.

Αυτή είναι η κατάλληλη ώρα να πλημμυρίσουμε και εμείς από το Φως αυτό και να αισθανθούμε πολύ κοντά στις ανώτερες δυνάμεις που υπάρχουν –πείτε τις με όποιο όνομα θέλετε -.

---

Για να μπορέσουμε όμως να απορροφήσουμε όλην αυτήν την υπέροχη ενέργεια αλλά και να μπορέσουμε να την αποδώσουμε πίσω πάλι στο Σύμπαν, εξισορροπώντας το, πρέπει να ακολουθήσουμε κάποιους κανόνες τρεις ημέρες πριν την Πανσέληνο, την ημέρα της Πανσελήνου και τρεις ημέρες μετά, μία εβδομάδα δηλαδή. 


Ας δούμε αυτήν την διαδικασία.

Η 3η ημέρα πριν την Πανσέληνο είναι ημέρα πίστεως και αφορά τον καθαρισμό του φυσικού μας σώματος.

Η 2η ημέρα είναι ημέρα ενατενίσεως και αφορά το συναισθηματικό πεδίο προσπαθούμε λοιπόν, να επιλύσουμε όλες τις συναισθηματικές μας εντάσεις και διαφορές.

Η ημέρα πριν την πανσέληνο είναι ημέρα αφοσιώσεως στο νόημα της Πανσελήνου και αφορά το νοητικό πεδίο μας. Σκεφτόμαστε το νόημά της και το δουλεύουμε μέσα μας.

Η ημέρα της Πανσελήνου και συγκεκριμένα η ώρα της μεγίστης φωτίσεώς της είναι η στιγμή που μπορούμε να μπούμε σε ανώτερο επίπεδο επιγνώσεως και σε συνεργασία με τον Ηλιακό μας Άγγελο να δεχθούμε υψηλές δονήσεις. Την στιγμή αυτή βυθιζόμαστε στον εσωτερικό μας εαυτό και στο δικό μας Φως και η εισροή της ενέργειας της Πανσελήνου, πρέπει να περιφρουρηθεί και να αποδοθεί την 3η ημέρα, για το γενικό καλό.

Η 1η ημέρα μετά την Πανσέληνο είναι η ημέρα της καταγραφής αυτών των ενεργειών μέσα μας, για να έχουμε την απάντηση στην προσευχή μας.

Η 2η ημέρα είναι η ημέρα της αφομοιώσεως των ενεργειών αυτών στο δικό μας εσωτερικό επίπεδο και

η 3η ημέρα μετά την Πανσέληνο είναι η ημέρα της ακτινοβολήσεως των ενεργειών προς τα έξω, για να βοηθήσουμε, με την προσφορά μας αυτή, στην εξισορρόπηση του Σύμπαντος.

Στις Πανσελήνους υπάρχουν 5 βασικοί σκοποί:

1) Να ενωθούμε με τον Πνευματικό κόσμο.

2) Να ενωθούμε με τον Πλανήτη μας.

3) Να γίνει ευθυγράμμιση με το Θείο Σχέδιο.

4) Να επιτευχθεί η αδελφοποίηση της Ανθρωπότητας και

5) να καλλιεργηθούν, να αποκρυσταλλωθούν και να αφυπνισθούν οι Θείες ενέργειες μέσα σε όλους μας, όπως η αγάπη, η κατανόηση, η ευσπλαχνία, η αυτοθεραπεία, η ενόραση και επάνω από όλα η προσωπική ηθική μας.

Δύο βασικές προσπάθειες την ώρα της Πανσελήνου είναι η αβλάβεια στις σκέψεις μας, στα συναισθήματα, στις πράξεις και στα λόγια μας και η απόσπαση από όλες τις προσωπικές σχέσεις γιατί είναι πολύ σημαντικό να μην εμπλακούμε στα προβλήματα των άλλων.

Ας επικεντρωθούμε όμως στην Πανσέληνο του Κριού.
Η Πανσέληνος του Κριού θεωρείται η πρώτη σημαντική Πανσέληνος της χρονιάς, γιατί συμπίπτει με την Εαρινή Ισημερία.

«Μιλώντας κοσμικά για τον Κριό είναι το ζώδιο της δημιουργίας και η σκέψη αυτή υποκρύπτεται στα λόγια της Βίβλου:

“Του αρνίου του εσφαγμένου από καταβολής κόσμου” (Αποκαλ. xiii,8).

Είναι το μυθολογικό κριάρι, με το οποίο ο Φρίξος και η Έλλη, τα παιδιά του Αθάμαντος ξεκίνησαν για την Κολχίδα για να αποφύγουν την οργή της μητριάς τους.
Μετά τον θάνατο όμως της Έλλης, η οποία έπεσε στα στενά της θάλασσας που από τότε την λέμε Ελλήσποντο, ο Φρίξος φθάνοντας στην Κολχίδα το θυσίασε στον Δία και την προβιά του την κρέμασε σε ένα δένδρο. Στα ριζά του δένδρου καιροφυλαχτούσε πάντοτε ένας δράκων και από τότε η προβιά αυτή έγινε σύμβολο, το γνωστό «Χρυσόμαλλο δέρας», η χρυσή προβιά, η οποία έγινε αφορμή να ξεκινήσει η Αργοναυτική Εκστρατεία.

Στην Αίγυπτο οι τελετουργίες του Ουράνιου Κριού τελούνταν στον ναό του Άμμωνος-Ρα στην Λιβυκή έρημο. Για το όνομά του πολλοί ιστορικοί αναφέρουν ότι ονομάσθηκε από την άμμο, γιατί το μαντείο του και ο ναός του ήταν σε αμμώδη τόπο στην Λιβύη. Ο Άμμων–Ρα επίσης Άμουν ή Άμεν ή Δίας κατά τον Ηρόδοτο ήταν ένας από τους μεγάλους θεούς της Αιγύπτου. Ήταν ο Ρα, ο Πνευματικός Ήλιος, ο «Ήλιος της Δικαιοσύνης».

Μερικοί αναφέρουν ότι επειδή ήταν ο Ζευς, ήταν γυιος του Κρόνου και της Ρέας. 
Ο Διόδωρος όμως ασχολούμενος με τον Άμμωνα δεν αναφέρει τους γονείς του αλλά αναφέρει ότι ήταν βασιλιάς της Λιβύης και έλαβε γυναίκα την 'Ρέα, θυγατέρα του Ουρανού. Επειδή όμως η 'Ρέα έμαθε αργότερα ότι ο Άμμων γέννησε τον Διόνυσο από την Αμάλθεια ζηλοτύπησε και έφυγε προς τους Τιτάνες και παντρεύτηκε τον Κρόνο, τον οποίο έστρεψε εναντίον του. Νικηθείς δε ο Άμμων πέρασε στην Κρήτη και ο γυιος του ο Διόνυσος νικώντας τους Τιτάνες, του χάρισε την βασιλεία της. Πριν φύγει όμως από την Λιβύη προέβλεψε την τύχη του γυιου του Διονύσου και ο Διόνυσος θεωρώντας τον πατέρα του μάντη, μετά τον θάνατό του, τού έκτισε ναό και μαντείο το οποίο έγινε ονομαστό σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο.

 Άλλοι ιστορικοί όμως διηγούνται διαφορετική ιστορία για τον Άμμωνα. Ο Διόνυσος διερχόμενος την αμμώδη και άνυδρη έρημο της Λιβύης κινδύνευσε να πεθάνει από την δίψα μαζί με το στράτευμά του. Ξαφνικά, μπροστά του παρουσιάστηκε ένα κριάρι και ακολουθώντας το βρήκαν νερό. Σκεπτόμενος ότι αυτή ήταν βοήθεια από τον πατέρα του έκτισε εκεί μεγαλοπρεπή ναό του Άμμωνος Διός. Από τότε απεικόνιζαν τον Άμμωνα, κριοκέφαλο.

Μία άλλη εκδοχή κατά τον Ηρόδοτο, αναφέρει ότι ο Ηρακλής θέλησε να δει τον πατέρα του, τον Δία.

Εκείνος φοβούμενος να μην πάθει ο Ηρακλής ότι και η Σεμέλη, έγδαρε ένα κριάρι και τοποθέτησε εμπρός του την προβιά του. Γι’ αυτό τον απεικόνιζαν κατά τον Ηρόδοτο, κριοκέφαλο. Στον ναό του όμως, στην Λιβύη τον απεικόνιζαν σε σχήμα κωνοειδές καλυμμένο με πολύτιμους λίθους.

Οι Έλληνες τον ζωγράφιζαν σαν τετράγωνη πέτρα και κερατοπρόσωπο.

Εκτός από τον ναό του στην Λιβυκή έρημο υπήρχε ιερό του στην νήσο Μερόη και στις Θήβες της Αιγύπτου, στην Λακεδαίμονα και στην Βοιωτία, όπου αφιέρωσε άγαλμά του ο Πίνδαρος, έργο του Καλαμίδα.

Στις τελετές προς τιμήν του θυσίαζαν κριό, τον οποίο δεν έτρωγαν αλλά, αφού τον θρηνούσαν, τον έθαβαν στις Ιερές θήκες και με το δέρμα του κάλυπταν το άγαλμα του Άμμωνος, φέροντες κοντά του και το άγαλμα του Ηρακλέους για την ενθύμηση της παρουσιάσεως του Διός.

Όλες βέβαια οι αναφορές για τον Κριό εγίνοντο γιατί, κατά τις τελετές προς τιμήν του, ο Ήλιος ήταν στο ζώδιό του, ακριβώς αυτές τις ημέρες.

 Όταν τον συνέδεσαν με τον Ρα, σαν Άμμωνα–Ρα, έγινε ο Θεός του Μυστηρίου και τα ιερογλυφικά τού ονόματός του συχνά ήταν αντεστραμμένα. Ήταν ο Παν, η Παν–φύση εσωτερικά και επομένως το Σύμπαν και ο «Κύριος της Αιωνιότητος».

Ο Ρα όπως διακηρυσσόταν σε μία αρχαία επιγραφή

«γεννήθηκε από την Νηίθ αλλά όχι με τοκετό».

Ονομαζόταν «Αυτογέννητος Ρα» και δημιούργησε το αγαθό με μία ματιά του πύρινου ματιού του, όπως ο Σεθ - Τυφώνας δημιούργησε το κακό με το δικό του μάτι.

Ένας πολύ αρχαίος ύμνος εξορκίζει το όνομα «Amen–Ra»και χαιρετίζει τον

«Κύριο των θρόνων της Γης … Κύριο της Αλήθειας, Πατέρα των θεών, δημιουργό του ανθρώπου, των ζώων, Κύριο της υπάρξεως, Φωτιστή της Γης που διαπλέει τον Ουρανό γαλήνια…. Όλες οι καρδιές μαλακώνουν κοιτώντας Εσένα κυβερνήτη της Ζωής, της Υγείας και της Δυνάμεως! Λατρεύουμε το Πνεύμα Σου που, μόνο Του, μας δημιούργησε…»