ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΑ - ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΑ 2

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΦΘΑΡΤΟΣ ΚΑΙ ΑΓΕΝΝΗΤΟΣ

"Αυτός ο ίδιος ο Κόσμος πρέπει κατ’ ανάγκη να είναι ά φ θ α ρ τ ο ς και α γ έ ν ν η τ ο ς. Άφθαρτος επειδή, αν τυχόν καταστραφεί, πρέπει ή καλύτερος, ή χειρότερος, ή ο ίδιος με αυτόν, ή χάος να δημιουργηθεί.
Αν είναι χ ε ι ρ ό τ ε ρ ο ς, η δύναμη που δημιουργεί κάτι χειρότερο από το καλύτερο πρέπει να είναι κακή.
Αν είναι κ α λ ύ τ ε ρ ο ς, ο δημιουργός που δεν έφτιαξε εξ αρχής το καλύτερο πρέπει να είναι ατελής.
Aν είναι ο ί δ ι ο ς, μάταια δημιουργήθηκε.
Αν είναι το χ ά ο ς είναι ασέβεια και να λέγονται τέτοια πράγματα.
Όσα είπαμε αρκούν για να αποδείξουν ότι ο Κόσμος είναι α δ η μ ι ο ύ ρ γ η τ ο ς. Διότι αν δεν καταστρέφεται τότε δεν δημιουργείται. Διότι κάθε τι δημιουργημένο καταστρέφεται. Και επίσης, εφόσον ο Κόσμος υπάρχει λόγω της αγαθότητας του Θεού συνεπάγεται ότι ο Θεός πρέπει πάντα να είναι α γ α θ ό ς και ο κόσμος να υ π ά ρ χ ε ι.
Όπως το φως συνυπάρχει με τον Ήλιο και με την φωτιά, και η σκιά συνυπάρχει με το σώμα".

ΣΑΛΟΥΣΤΙΟΣ – περί Θεών και Κόσμου
(Περί της Φύσεως του Κόσμου και της αιώνιότητάς του)

ΕΛΛΗΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

"Το να αυτοτιτλοφορείσαι "Ε λ λ η ν" και το να έχεις συνείδηση τι αυτή η έννοια σημαίνει, είναι δύο διαφορετικά πράγματα.
"Έλλην" δεν είναι να .....έχεις ταυτότητα και υπηκοότητα αυτού του κράτους που θέλει, χωρίς να τ' αξίζει, να λέγεται "Ελλάς".
"Ελλην" σημαίνει Φ ω ς και Π ν ε ύ μ α. Σημαίνει Ά ν θ ρ ω π ο ς καί Εξανθρωπιστής.
Σημαίνει Α ρ ε τ ή και Κ ά λ ο ς κι Α ν δ ρ ε ί α. Σημαίνει Ελευθερία και Δίκαιον καί σεβασμό Ετεροδόξων.
"Ελλην" σημαίνει Α ρ μ ο ν ί α και Ή θ ο ς και Έ ρ ω ς για την Φύση και τον Κόσμο.
Βαρύ το φορτίο της κληρονομιάς ενός τέτοιου ονόματος και λ ί γ ο ι έχουν το δικαίωμα να το φέρουν."

Ο ΔΙΣΚΟΒΟΛΟΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ

"Ο δισκοβόλος του Μύρωνος αποτελεί ακόμη μία αιτία μη αισθητικής αλλά οντολογικής αποτίμησης της τέχνης. Δεν μας ενδιαφέρει εάν είναι ωραίο το άγαλμα του Μύρωνος ή εντυπωσιακό όσο τα τρομερά οντολογικά μηνύματα που κρύβει.
Είναι από τις Ελληνικές στιγμές όπου η τέχνη συνθέτει την κίνηση και την ακινησία, τον Ηράκλειτο και τον Παρμενίδη, το Χάος με το Είναι. Ο Δισκοβόλος δεν είναι ακίνητος, κινείται προκειμένου να πετάξει το Δίσκο του, ο Δίσκος του είναι η κυκλική θεώρηση του Ό λ ο υ, η ταύτιση της αρχής και του τέλους, η ταύτιση του χθες και του αύριο, της πράξης και του Λόγου (διότι το μεγαλύτερο ψεύδος του μονοθεϊσμού είναι το ότι αποτελεί ευχή και κατάρα για όλους ότι όλα θα ενωθούν πέρα από το καλό και το κακό, την αμαρτία και την χάρη μέσα από την κυκλικότητα του παντός).
Ο Δισκοβόλος το γνωρίζει και μέσα από την εν κινήσει ακινησία του θέλει να πετάξει το δίσκο, τον κύκλο της ένωσης του όλου και των πάντων ώστε οι άνθρωποι να ξεφύγουν από κάθε δίλημμα, φόβο και τρόμο μιας και όλα θα ε ν ω θ ο ύ ν με το ξεχασμένο μέρος τους. Ο δίσκος ως άλλος όφις κυκλικά αποκαθιστά τα πάντα, τις επιθυμίες μας με τις πραγματώσεις τους, το καλό και το κακό, το θεό και τον άνθρωπο, το μικρό και το μεγάλο, την κίνηση και την ακινησία. Ο δίσκος δεν υπάρχει απλά στα χέρια ενός ανθρώπου αλλά κινείται, ο κύκλος ως τελεία στιγμή ένωσης του παντός δια της κινήσεως και εκτοξεύσεως θα πραγματώσει όλες τις ικανότητες του, θα ταυτίσει κάθε τι και θα αποκαταστήσει κάθε χάσμα στο νου και στο σώμα των δυστύχων και παραπλανημένων ανθρώπων.
Ο Ηράκλειτος ενώνεται με τον Παρμενίδη και το Γίγνεσθαι καθίσταται ως ταύτισις της νόησης και του Είναι δηλαδή η πράξη αποτελεί τρόπο νοητικής αποκατάστασης του παντός μέσα από την ένωση των δύο ανθρωπίνων άκρων: του ξεχασμένου χθες και του ελπιζομένου αύριο.
Η πράξη ως κίνηση μέσα στα σπλάχνα του όντος (αυτή η πράξη ως ύβρις απαγορεύθηκε από την μονοθεϊστική σκέψη η οποία δυστυχώς επηρέασε μέρος του Ελληνισμού πριν δια του Βυζαντίου να καταστή τρόπος εκτύλιξης του κόσμου).
Ο Δισκοβόλος είμαστε εμείς. Ας ενώσουμε τα άκρα μας και το δίσκο του Εγώ μας ας τον πετάξουμε στο χάος, εκεί ανήκουμε όταν ξεφύγουμε από την φενάκεια και α-νοησία της ύπαρξης.
O Δισκοβόλος ομίλησε για όλα όσα είπε ο Έγελος χωρίς όμως την ανάγκη ανάλυσης και σύνθεσης, διότι ούτε Απόλυτο υπάρχει ούτε υποκειμενικό ούτε αντικειμενικό. Ο Δίσκος δεν επιθυμεί ανάλυση, το Ό λ ο ν δεν αναλύεται, η ένωση του χθες και του αύριο δεν περνά από το νου, μάλλον καταργεί την πλέον ανόητη εφεύρεση του ανθρώπου,το Νου. Μάλλον ο Δίσκος απευθύνεται στον άνθρωπο ως δύναμη κίνησης χωρίς νου αλλά εν τω όντι όπου δεν υπάρχει Νους παρά μόνο παράσυρση από το Ον ως τέτοιο. Ο Δίσκος απαιτεί την απαρχή της κίνησης της παράσυρσης από το Όλον προκειμένου να φύγει προς την κινηση προς το Χάος αναλύοντας τον άνθρωπο σε απλές δυνάμεις.
Ο άνθρωπος είναι Τ ί π ο τ α διότι είναι απλή οντολογική δύναμη, δηλαδή το Ο ν".

ΆΛΛΟΙ ΤΟΝ ΟΝΟΜΑΖΟΥΝ ΖΗΝΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΔΙΑ

"Φανερό ακόμη είναι ότι και στο Δ ί α , που λέγεται πως είναι πατέρας του (εννοεί τον Τάνταλο), πολύ καλά δόθηκε το όνομά του, με όλο που δεν είναι εύκολο να το εννοήσουμε καθαρά.
Γιατί πραγματικά το όνομα του Διός είναι, σα να πούμε, ένας ακέραιος ορισμός αφού ξεχωρίζοντας το σε δύο, μεταχειριζόμαστε άλλοι το ένα μέρος και άλλοι το άλλο. Άλλοι δηλαδή τον ονομάζουν Ζ ή ν α και άλλοι Δ ί α.
Αν όμως ενωθούν σ' ένα μόνο, φανερώνουν τη φύση αυτού του θεού, εκείνο που λέμε πως ταιριάζει στο όνομα να έχει την ικανότητα να κάνει. Γιατί δεν είναι δυνατόν σ' εμάς και σε όλα τα άλλα όντα να είναι αίτιος της ζωής παρά ο ά ρ χ ο ν τ α ς και ο β α σ ι λ ι ά ς του σύμπαντος.
Αυτός λοιπόν ο θεός συμβαίνει να ονομάζεται σωστά: εκείνος εξ αιτίας του οποίου ή ζωή υπάρχει παντοτινά σε όλα τα ζώντα. Και είναι το όνομά του, ενώ ήταν ένα, μοιρασμένο, καθώς είπα, σε δύο, δηλαδή στο Δ ί α και στο Ζ ή ν α.
Να τον λέμε γιο του Κρόνου θα φανεί υβριστικό σ' εκείνον που το ακούει ξαφνικά, είναι όμως λογικό ο Ζ ε υ ς να είναι απόγονος κάποιου μεγάλου πνεύματος.
Γιατί μικρό παιδί, «κόρος», σημαίνει όχι παιδί, άλλα την καθαρότητα και το αμόλυντο του voυ. Αυτός είναι γιος του Ουρανού, κατά την παράδοση και η προς τα πάνω θεώρηση είναι επίσης καλά ονομασμένη ο υ ρ α­ ν ί α, επειδή βλέπει τα πάνω (ορά άνω) - γι' αυτό λοιπόν και λεν, Ερμογένη, εκείνοι που μιλάνε για τα ουράνια σώματα, ότι απ' αυτά προέρχεται ο καθαρός νους ώστε και στον Ουρανό σωστά δόθηκε το όνομά του".

ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΚΡΑΤΥΛΟΣ

Πόσο πολύ αγαπούν την πατρίδα τους οι πραγματικά γ ν ή σ ι ο ι Πολίτες μπορεί να το καταλάβει κανείς από τους ανέκαθεν αυτόχθονες. Αντίθετα, οι έ π ο ι κ ο ι, ως νόθοι πολίτες, μ ε τ α ν α σ τ ε ύ ο υ ν εύκολα, εφόσον δεν γνωρίζουν ούτε α γ α π ο ύ ν το όνομα της πατρίδας, αλλά πιστεύουν ότι θα βρουν τα αναγκαία προς το ζην παντού, θεωρώντας ως μέτρο ευδαιμονίας την απόλαυση της κ ο ι λ ι ά ς.
Από την άλλη μεριά αυτοί, για τους οποίους η πατρίδα υπήρξε και μ η τ έ ρ α, αγαπούν τη γη που τους γέννησε και τους ανέθρεψε, ακόμα κι αν κατέχουν λίγη μόνο κι αν είναι τραχιά και άγονη.
Ακόμα κι αν δεν μπορούν να επαινέσουν την αρετή του εδάφους, σίγουρα δεν θα τους λείψουν τα εγκώμια για την πατρίδα τους. Αλλά κι αν δουν άλλους να υπερηφανεύονται για τις ανοιχτές πεδιάδες τους και τα λιβάδια τα διάσπαρτα με λογιών λογιών φυτά, και αυτοί δεν ξεχνούν να ε γ κ ω μ ι ά σ ο υ ν την πατρίδα τους, αδιαφορώντας μπροστά στην ανικανότητα της γης ν' αναθρέψει άλογα για να επαινέσουν την καταλληλότητα της ν' αναθρέφει ανθρώπους.

ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ: ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ

Γαία θεά, πάντροφε, πανδώτειρα, τελεσφόρε, παντολέτειρα, αυξιθαλής, φερέκαρπε, πολυποίκιλε, κούρη, αίδια, πολύσεπτε, βαθύστερνη, ολβιόμοιρη, εμβροχαρή, συ ή μακαρία θεά, είθε να αυξήσεις τους καρπούς, που μας δίδουν πολλή ευχαρίστηση και να έχεις ευμενή καρδιά μαζί με ευτυχισμένες εποχές.

ΙΔΙΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ
"Γιατί ούτε μικρά είναι, ούτε ατελέσφορα αυτά που κάνουν την ψυχική μας διάθεση ίδια με των θ ε ώ ν και δείχνουν πως δ ε ν είμαστε κ α τ ώ τ ε ρ ο ι από το μακάριο και άφθαρτο όν, έστω και αν είμαστε θ ν η τ ο ί.
Γιατί όσο είμαστε ζ ω ν τ α ν ο ί, είμαστε το ίδιο χαρούμενοι με τους θεούς "

Διογένης ο Οινοανδεύς

ΜΗΝ ΠΑΨΕΙΣ ΝΑ ΣΜΙΛΕΥΕΙΣ ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΣΟΥ

"Πώς θα δεις τώρα τι ομορφιά έχει μια καλή ψ υ χ ή;
Α π ο σ ύ ρ σ ο υ στον εαυτό σου και κοίτα·
και αν δεις τον εαυτό σου να μην είναι ακόμη ωραίος, όπως ο δημιουργός του αγάλματος που πρέπει να γίνει ωραίο αφαιρεί, λαξεύει, λειαίνει και καθαρίζει μέχρις ότου φανεί πάνω στο άγαλμα ένα ωραίο πρόσωπο, έτσι κι εσύ, αφαίρεσε τα π ε ρ ι τ τ ά και ίσιωσε τα στραβά, και όσα είναι σ κ ο τ ε ι ν ά κάνε τα να γίνουν λαμπρά καθαρίζοντάς τα, και μην πάψεις να σμιλεύεις το άγαλμά σου, έως ότου λάμψει πάνω του η θ ε ό μ ο ρ φ η λαμπρότητα της α ρ ε τ ή ς."

"Να ζεις με τρομερή και περήφανη αταραξία· πάντοτε ε κ ε ί θ ε ν.
Να έχεις και να μην έχεις τα αισθήματά σου, τα υπέρ και τα κατά σου, κατά βούληση, να αφήνεσαι να τα έχεις και να κάθεσαι πάνω τους όπως πάνω σε άλογα, συχνά όπως σε γαϊδάρους – γιατί πρέπει να ξέρεις να χρησιμοποιείς την ηλιθιότητά τους τόσο καλά όσο και τη φωτιά τους.
Να κρατάς τα τριακόσια πρώτα πλάνα σου, αλλά και τα μαύρα γυαλιά σου: γιατί υπάρχουν περιπτώσεις όπου κ α ν έ ν α ς δεν πρέπει να κοιτά μέσα στα μάτια σου, κι ακόμη λιγότερο στους “λόγους” σου. Και να διαλέγεις για παρέα εκείνο το ευδιάθετο και μπερμπάντικο ελάττωμα, τη φ ι λ ο φ ρ ο σ ύ ν η.
Και να μένεις κύριος των τεσσάρων αρετών σου, του θάρρους, της διανοητικής διόρασης, της συμπάθειας, της μοναξιάς.
Γιατί η μ ο ν α ξ ι ά είναι σε μας αρετή:
είναι μια έξοχη ορμή και κλίση για κ α θ α ρ ό τ η τ α, που μαντεύει ότι κάθε επαφή μεταξύ ανθρώπων - “στην κοινωνία” - πρέπει αναπόφευκτα να είναι ακάθαρτη.
Κάθε κοινότητα σε κάνει κάπως, κάπου, κάποτε - “κ ο ι ν ό”.

Φ.ΝΙΤΣΕ- ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ

Η αναζήτηση της α λ ή θ ε ι α ς είναι μια μανία, ένας ενθουσιασμός, ένα πάθος που συγγενεύει με το προφητικό παραλήρημα. Η λέξη αλήθεια μεσολαβεί ανάμεσα στο ρήμα "μαίομαι" και στο ουσιαστικό "ψεύδος".
Το "μαίομαι" θα πει α ν α ζ η τ ώ, αλλά η λέξη αυτή σημαίνει "τη φλογερή αναζήτηση του πιο όμορφου ονόματος τηςπραγματικότητας".
"Ψεύδος" είναι το ξεγέλασμα του εαυτού μας, το οποίο σταματά την κίνηση προς το πραγματικό.
Η λέξη αυτή μας παραπέμπει στους "εύδοντες" τους κοιμωμένους. Πραγματικά είναι δύσκολο να ξυπνήσεις κάποιον, που νιώθει ευχαρίστηση μέσα στην πλάνη.
Η αλήθεια είναι μια παθιασμένη αναζήτηση, μια "άλη", (περιπλάνηση), "θεία" (θεϊκή).
Όταν ο Πλάτων μιλά για την αλήθεια, θυμίζει το τρέξιμο των μαινόμενων Βακχίδων, που συμβολίζει την παθιασμένη πορεία του ανθρώπου προς την εκδήλωση του Ε ί ν α ι και αυτή η πορεία αποτελεί μια "θεϊκή περιπλάνηση".

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του ΖΑΝΙΕΡ: ΠΛΑΤΩΝ)

Τίποτε α θ λ ι ό τ ε ρ ο από εκείνον που περιδιαβαίνει τον κύκλο των πραγμάτων και "ανασκαλεύει τα υποκάτω της γης", που λέει ο ποιητής, και ζητά να μάθει τι κ ρ ύ β ε τ α ι μέσα στις ψυχές των άλλων συμπεραίνοντας από κάποια σημάδια και δεν αντιλαμβάνεται ότι, το μόνο που του χρειάζεται, είναι να σχετιστεί με τον δ α ί μ ο ν α που ζει εντός του και να τον λατρέψει με ειλικρίνεια.
Και λατρεία θα πει να τον διατηρήσει α μ ό λ υ ν τ ο από πάθη και ματαιότητα και δυσαρέσκεια για τα όσα πράττονται από θεούς και ανθρώπους.
Όσα προέρχονται από τους θ ε ο ύ ς είναι σεβαστά λόγω της αρετής τους, όσα πάλι προέρχονται από τους α ν θ ρώ π ο υ ς είναι αγαπητά ως συγγενικά μας.
Κάποτε μάλιστα είναι και αξιολύπητα γιατί οφείλονται σε ά γ ν ο ι α του καλού και του κακού: μία αναπηρία όχι μικρότερη από το να μην μπορείς να διακρίνεις το άσπρο και το μαύρο."

Μάρκος Αυρήλιος, "Τα εις εαυτόν" (2.13)

Ειρέμης (ΕΡΜΗΣ): εκείνος που επινόησε το λόγο.

Σ Ω. Αλλά το όνομα αυτό, ο Ε ρ μ ή ς, φαίνεται ότι έχει σχέση με τη ρ η τ ο ρ ι κ ή, και το ότι είναι διερμηνέας και αγγελιοφόρος και
επιδέξιος κλέφτης και απατηλός με λόγια και επιτήδειος στο εμπόριο, όλη αυτή η δραστηριότητα του συνδέεται με ρητορικήν ικανότητα.
Καθώς λοιπόν και παραπάνω είπαμε το ε ί ρ ε ι ν (ομιλείν) είναι χρήση του λόγου και η λέξη που μεταχειρίζεται ο Όμηρος σε πολλούς στίχους: έ μ ή σ α τ ο (έπενόησε ), ισοδυναμεί με το μ η χ α ν ώ μ α ι. Και από τα δύο λοιπόν αυτά ο νομοθέτης φαίνεται πως μας παραγγέλλει να ονομάσουμε· τούτο το θεό «που επινόησε το λέγειν και τον λόγον» {το λέγειν ως γνωστόν είναι είρειν) .
«Άνθρωποι, μας λέει, εκείνος που επινόησε το λόγο (το είρειν έμήσατο ) δικαίως μπορεί να ονομάζεται από εσάς Ε ι ρ έ μ η ς».
Αλλά τώρα εμείς, όπως νομίζομε, καλλωπίζοντας το όνομα, τον ονομάζουμε Έρμη .
[Και η Ίρις επίσης από το είρειν φαίνεται ότι επήρε το όνομά της, γιατί ήταν αγγελιοφόρος].

ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΚΡΑΤΥΛΟΣ

Η ψ υ χ ή που ελευθερώνεται με την τ ε λ ε υ τ α ί α πνοή θανάτου της ύλης απεικονίζονταν στην αρχαιότητα σαν π ε τ α λ ο ύ δ α.
Ένα σκουλήκι-κάμπια (το γήινο υλικό σώμα) που ενώ έχει φτερά και πετάει, έχει μικρή διάρκεια ζωής είναι α σ τ α θ έ ς και δεν παίρνει ύψος.
Η ιστορία της ψυχής-πεταλούδας αγγίζεται από τη θ ε ί α αγάπη, αλλά εξαιτίας των λαθών της πρέπει να υποβληθεί σε δοκιμασίες πριν επιτύχει την μακαριότητα της α θ α ν α σ ί α ς.
Προσελκύεται από τη φλόγα της θ ε ϊ κ ή ς α λ ή θ ε ι α ς, όμως η ά γ ν ο ι α εαυτού από την οποία διακατέχεται, καίει τα φτερά της... Θεά Εστία: η ουσία όλων των πραγμάτων.

Λόγου χάρη εκείνο πού εμείς ονομάζουμε ο υ σ ί α, μερικοί το ονομάζουν έ σ σ ί α, και άλλοι πάλι ώ σ ί α.
Πρώτα λοιπόν η ουσία των πραγμάτων είναι λογικό να ονομάζεται Ε σ τ ί α σύμφωνα με το δεύτερο από αυτά τα ονόματα (δηλ. έσσία).
Και εφόσον εμείς λέμε «έ σ τ ι ν» εκείνο που μετέχει στην ουσία (ύπαρξη), εί­ναι σωστό και γι' αυτό το λόγο να ονομάζεται Ε σ τ ί α, γιατί φαίνεται ότι και εμείς τον παλιό καιρό ονομάζαμε έ σ σ ί α την ο υ σ ί α.
Ακόμη, αν προσέξουμε και στις θυσίες, θα βρούμε ότι αυτή την έννοια έδιναν εκείνοι που έβαλαν αυτά τα ονόματα.
Γιατί πριν από όλους τους θεούς στην Ε σ τ ί α πρώτην όφειλαν φυσικά να θυσιάζουν οι άνθρωποι, εκείνοι που ονόμασαν εστία την ουσία όλων των πραγμάτων.
Και όσοι πάλι την ονόμασαν ω σ ί α, αυτοί θα είχαν ίσως τη γνώμη του Ηρακλείτου, ότι όλα τα όντα κινούνται και τί­ποτα δεν μένει στάσιμο· ή αιτία, όπως ξέρουμε, και η διευθύ­νουσα αρχή είναι εκείνο που ω θ ε ί, επομένως είναι σωστό να ονομάζεται αυτό ώ σ ί α (ώσις, ώθησις).

ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΚΡΑΤΥΛΟΣ

"Θέλει ο θεός να αποτρέψει το κακό και δεν μπορεί;
Τότε δεν είναι παντοδύναμος…
Μπορεί, αλλά δεν το επιθυμεί;
Τότε είναι κακός..
Είναι και ικανός και το επιθυμεί;
Τότε από πού προέρχεται το κακό;
Μήπως είναι και ανίκανος και δεν το θέλει;
Τότε γιατί τον αποκαλούμε Θεό;"

Το "παράδοξο του Επίκουρου" για ό,τι οι άνθρωποι αποκαλούν θεό.

Κάποιοι φίλοι του Σωκράτη γνώρισαν ένα διάσημο φυσιογνωμιστή, του έδειξαν από μακριά τον Σωκράτη και του ζήτησαν να περιγράψει το χαρακτήρα του. Εκείνος, αφού τον κοίταξε καλά, απάντησε ότι είναι ευέξαπτος και ανίκανος για αυτοέλεγχο, φιλήδονος, ψεύτης κ.λπ. Κατάπληξη και γέλια των φίλων, που τα μετέφεραν όλα στον Σωκράτη.
"Έτσι ακριβώς ήμουν", τους απαντά∙ "έκτοτε άλλαξα τον εαυτό μου, τα ελαττώματα όμως αυτά παρέμειναν χαραγμένα στο πρόσωπό μου".

Πρβλ. Κικέρων, Tusculanes, IV, 37

Απόλλων: ο θεός που επιστατεί στην Αρμονία.

Για τις α π ε λ ε υ θ ε ρ ώ σ ε ι ς λοιπόν και τους κ α θ α ρ ι σ μ ο ύ ς θεωρούμενος σαν γιατρός των κακών αυτού του είδους, θα ήταν ορθό να ονομάζεται Α π ο λ ο ύ ω ν (ο οποίος λούζει).

Για τη μ α ν τ ι κ ή τέχνη, την α λ ή θ ε ι α του και την ε ι λ ι κ ρ ί ν ε ι ά του (το αληθές και το απλούν)—γιατί αυτά σημαίνουν το ίδιο πράγμα—θα ήταν πολύ σωστό να τον ονομάζουμε, όπως τον ονομάζουν οι Θεσσαλοί. Α π λ ο ύ ν τον ονομάζουν όλοι οι Θεσσαλοί αυτόν το θεό.
Και επειδή είναι α ε ί π ο τ ε (πάντοτε) διδάσκαλος των βολών στην επιστήμη του τόξου, είναι εκείνος που πάντα ρίχνει (αειβάλλων).

Σε ότι άφορα τη μουσική τέχνη, πρέπει να υποθέσουμε ότι, όπως στις λέξεις ακόλουθος και άκοιτις (σύ­ζυγος), το ά λ φ α σημαίνει συχνά το μ α ζ ί (ομού), και ότι εδώ σημαίνει την ταυτόχρονα περιστροφή (ομούπολησιν) και στον ουρανό, ότι καλούμε περιόδους (πόλους), και στην αρμονία του άσματος ότι ονομάζεται συμφωνία, γιατί όλες αυτές οι κινήσεις, όπως λένε τα ωραία πνεύματα τα έμπειρα στη μουσική και στην αστρονομία, ρυθμίζονται ταυτόχρονα (ομουπολείται) με κάποιαν α ρ μ ο ν ί α.

Αυ­τός ο θεός επιστατεί στην αρμονία κινώντας όλα μαζί συγχρόνως (ομοπολών) και σε θεούς και σε ανθρώπους.
Καθώς λοιπόν το συνοδοιπόρο και τον σύντροφο (ομοκέλευθον και ομόκοιτιν) ονομάσαμε ακόλουθον και ακοίτιν, με τη μεταβολή του όμο εις α, έτσι ονομάσαμε και τον Α π ό λ λ ω ν α που ήταν ο δημιουργός της ταυτόχρονης κινή­σεως (ο μ ο π ο λ ώ ν) με την παρεμβολή ενός ακόμη λ, γιατί το όνομα γινόταν ομόηχο με το δυσάρεστο όνομα. Τούτο ακριβώς υποπτευόμενοι μερικοί, γιατί δεν εννόησαν καλά τη δύναμη αυτού του ονόματος, το φοβούνται με την ιδέα ότι ση­μαίνει κάποια καταστροφή.

Πραγματικά, καθώς λέγαμε πριν από λίγο, αυτό το όνομα περιλαμβάνει όλες τις δυνάμεις εκείνου του θεού, δηλαδή λέει ότι είναι α π λ ό ς, πάντοτε τ ο ξ ε ύ ω ν (αείβάλλων), ε ξ α γ ν ί ζ ω ν (απολούων), δημιουργός της ταυτόχρονης κινήσεως (ομοπολών).

ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΚΡΑΤΥΛΟΣ

Η Αφροδίτη, ο Εωσφόρος, το Φως και ο Έρωτας είναι η Ένωση του Παντός

"Η Α φ ρ ο δ ί τ η, η αναδυόμενη εκ του αφρού της θαλάσσης (του ετοίμου σύμπαντος κόσμου) η έ τ ο ι μ η γυνή και φύση, η απόλυτος σ τ ι γ μ ή, αυτή που δ ε ν γεννάται αλλά ή δ η Ε ί ν α ι, ονομάσθηκε όχι μόνον θεά του Έρωτος αλλά Ε ω σ φ ό ρ ο ς (διότι είναι το λαμπερότερο μετά τη Σελήνη αντικείμενο στον Ουρανό του Είναι).
Είναι αυτή η οποία αποφέρει το Φως.
Οι Έλληνες συνέδεσαν αυτό το Φως δια της Γ ν ώ σ ε ω ς, διότι τους Φώτιζε στον να Ιδούν την ένωση του Ό λ ο υ, το συνέδεσαν με τη συνεκτική του Παντός δύναμη, τον Έρωτα (Εράω-ω=ένωση,Έρα=Γαία). Η Αφροδίτη, ο Εωσφόρος, το Φως και ο Έρωτας είναι η Ένωση του Παντός μέσα από τη λαμπροτέρα πορεία του φωτός.
Ο Πλάτων όχι τυχαία στο μέγα Συμπόσιο εκ του στόματος της Διοτίμας θα συζητήσει τη μεγάλη αλήθεια, ο Έρωτας συνδέει τα πάντα, ο μεγάλος Αφροδίτη-Εωσφόρος.
Η Γένεση η οποία θέλησε να αποερωτικοποιήσει το Όλον χωρίζοντας το Σύμπαν σε κόσμο θεού και σε κόσμο μη Θεού, έδιωξε το φως της Αφροδίτης Εωσφόρου διότι το Όλον πλέον δεν νοείται ως Ένα αλλά ως διττή διαμάχη ανάμεσα στις επιταγές του καλού Θεού και του κακού Εωσφόρου του απατήσαντος τους πρωτοπλάστους.
Οι πρωτόπλαστοι δεν έπρεπε να καταλάβουν ότι ό λ α είναι Ένα και ότι ο θεός είναι απλά μία ο ν τ ο λ ο λ ι κ ή μονάδα στο ενωμένο ερωταικά απόλυτο Είναι.
Έπρεπε αυτός ο κόσμος να φανεί ως κάτι το μοναδικό με ένα μοναδικό θεό.
Ερευνάται η μεγάλη επιστροφή στους λόγους της Διοτίμας, στην εριβώλακα Φθία του Σωκράτους.
Στο Ένα Είναι και Σύμπαν δια του Μεγάλου Έρωτος".

Βασίλειος Μακρυπούλιας Δρ.Φιλοσοφίας

«Εάν ο Ε π ί κ ο υ ρ ο ς είχε περάσει - αλίμονο! μόνον οι Μήδοι περνούν-, θα ‘χε κρατήσει στον κόσμο ένα λιτό είδος αντιθρησκείας.
Η ενιαία συνείδηση δηλαδή της φυσικής γνώσης, της απλότητας, του σθένους, της εγκαρτέρησης και της κατάφασης.
Όλα εκείνα που ο Επίκουρος τα είπε λεβεντιά, και ο Νίτσε στις μέρες μας χαρούμενη επιστήμη και πολλή ανθρωπιά.
Με τον Επίκουρο δόθηκε η ευκαιρία στην ανθρωπότητα να π ρ ο σ τ α τ έ ψ ε ι τον άνθρωπο και το μέλλον του από έναν ατλαντικό άχρηστα πράγματα, αθλιότητες, ψεύδη, πλάνες, απάτες, συναξάρια, ιερές συνόδους, βίους αγίων, σκούφους του παπά και του πάπα, εγκλήματα και μάταιη σπατάλη του πνεύματος.
Και η ευκαιρία χάθηκε.»

Δ. Λιαντίνης - "Πολυχρόνιο"

.