Πανσέληνος Κριού

Οι τρεις Πανσέληνοι, του Κριού, του Ταύρου και των Διδύμων είναι οι πιο σημαντικές κάθε χρονιάς. Χρειάζεται λοιπόν να γνωρίζουμε τί πρέπει να κάνουμε περιμένοντάς τις και τί αφού ολοκληρωθούν.

Η εξισορρόπηση των αντιθέτων δυνάμεων δημιουργεί αρμονία.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει την ημέρα της Πανσελήνου, η οποία γίνεται κάθε 29 ημέρες, σύμφωνα με τον Σεληνιακό Κύκλο. Καθώς η Σελήνη είναι απέναντι από τον Ήλιο στον αντιδιαμετρικό αστερισμό -γι' αυτό παίρνει και το όνομα του Ζωδίου στο οποίο βρίσκεται ο Ήλιος- φωτίζεται ολόκληρη και η Γη βρίσκεται ανάμεσα σε δύο Φώτα τα οποία εκπέμπουν το μέγιστο του δυναμικού τους.

Αυτή είναι η κατάλληλη ώρα να πλημμυρίσουμε και εμείς από το Φως αυτό και να αισθανθούμε πολύ κοντά στις ανώτερες δυνάμεις που υπάρχουν –πείτε τις με όποιο όνομα θέλετε -.

Για να μπορέσουμε όμως να απορροφήσουμε όλην αυτήν την υπέροχη ενέργεια αλλά και να μπορέσουμε να την αποδώσουμε πίσω πάλι στο Σύμπαν, εξισορροπώντας το, πρέπει να ακολουθήσουμε κάποιους κανόνες τρεις ημέρες πριν την Πανσέληνο, την ημέρα της Πανσελήνου και τρεις ημέρες μετά, μία εβδομάδα δηλαδή. 

Ας δούμε αυτήν την διαδικασία.

Η 3η ημέρα πριν την Πανσέληνο είναι ημέρα πίστεως και αφορά τον καθαρισμό του φυσικού μας σώματος.

Η 2η ημέρα είναι ημέρα ενατενίσεως και αφορά το συναισθηματικό πεδίο προσπαθούμε λοιπόν, να επιλύσουμε όλες τις συναισθηματικές μας εντάσεις και διαφορές.

Η ημέρα πριν την πανσέληνο είναι ημέρα αφοσιώσεως στο νόημα της Πανσελήνου και αφορά το νοητικό πεδίο μας. Σκεφτόμαστε το νόημά της και το δουλεύουμε μέσα μας.

Η ημέρα της Πανσελήνου και συγκεκριμένα η ώρα της μεγίστης φωτίσεώς της είναι η στιγμή που μπορούμε να μπούμε σε ανώτερο επίπεδο επιγνώσεως και σε συνεργασία με τον Ηλιακό μας Άγγελο να δεχθούμε υψηλές δονήσεις. Την στιγμή αυτή βυθιζόμαστε στον εσωτερικό μας εαυτό και στο δικό μας Φως και η εισροή της ενέργειας της Πανσελήνου, πρέπει να περιφρουρηθεί και να αποδοθεί την 3η ημέρα, για το γενικό καλό.

Η 1η ημέρα μετά την Πανσέληνο είναι η ημέρα της καταγραφής αυτών των ενεργειών μέσα μας, για να έχουμε την απάντηση στην προσευχή μας.

Η 2η ημέρα είναι η ημέρα της αφομοιώσεως των ενεργειών αυτών στο δικό μας εσωτερικό επίπεδο και

η 3η ημέρα μετά την Πανσέληνο είναι η ημέρα της ακτινοβολήσεως των ενεργειών προς τα έξω, για να βοηθήσουμε, με την προσφορά μας αυτή, στην εξισορρόπηση του Σύμπαντος.

Στις Πανσελήνους υπάρχουν 5 βασικοί σκοποί:

1) Να ενωθούμε με τον Πνευματικό κόσμο.

2) Να ενωθούμε με τον Πλανήτη μας.

3) Να γίνει ευθυγράμμιση με το Θείο Σχέδιο.

4) Να επιτευχθεί η αδελφοποίηση της Ανθρωπότητας και

5) να καλλιεργηθούν, να αποκρυσταλλωθούν και να αφυπνισθούν οι Θείες ενέργειες μέσα σε όλους μας, όπως η αγάπη, η κατανόηση, η ευσπλαχνία, η αυτοθεραπεία, η ενόραση και πάνω από όλα η προσωπική ηθική μας.

Δύο βασικές προσπάθειες την ώρα της Πανσελήνου είναι η αβλάβεια στις σκέψεις μας, στα συναισθήματα, στις πράξεις και στα λόγια μας και η απόσπαση από όλες τις προσωπικές σχέσεις γιατί είναι πολύ σημαντικό να μην μπλεχθούμε στα προβλήματα των άλλων.

Ας επικεντρωθούμε όμως στην Πανσέληνο του Κριού η οποία θα γίνει στις 21 Μαρτίου στις 3:44 π.μ. ώρα Ελλάδος, στις 0 μοίρες και 09΄πρώτα λεπτά του Ζυγού.
Η Πανσέληνος του Κριού θεωρείται η πρώτη σημαντική Πανσέληνος της χρονιάς, γιατί συμπίπτει με την Εαρινή Ισημερία.

«Μιλώντας κοσμικά για τον Κριό είναι το ζώδιο της δημιουργίας και η σκέψη αυτή υποκρύπτεται στα λόγια της Βίβλου:

“Του αρνίου του εσφαγμένου από καταβολής κόσμου” (Αποκαλ. xiii,8).

Είναι το μυθολογικό κριάρι, με το οποίο ο Φρίξος και η Έλλη, τα παιδιά του Αθάμαντος ξεκίνησαν για την Κολχίδα για να αποφύγουν την οργή της μητριάς τους.
Μετά τον θάνατο όμως της Έλλης, η οποία έπεσε στα στενά της θάλασσας που από τότε την λέμε Ελλήσποντο, ο Φρίξος φθάνοντας στην Κολχίδα το θυσίασε στον Δία και την προβιά του την κρέμασε σε ένα δένδρο. Στα ριζά του δένδρου καιροφυλαχτούσε πάντοτε ένας δράκων και από τότε η προβιά αυτή έγινε σύμβολο, το γνωστό «Χρυσόμαλλο δέρας», η χρυσή προβιά, η οποία έγινε αφορμή να ξεκινήσει η Αργοναυτική Εκστρατεία.

Στην Αίγυπτο οι τελετουργίες του Ουράνιου Κριού τελούνταν στον ναό του Άμμωνος-Ρα στην Λιβυκή έρημο. Για το όνομά του πολλοί ιστορικοί αναφέρουν ότι ονομάσθηκε από την άμμο, γιατί το μαντείο του και ο ναός του ήταν σε αμμώδη τόπο στην Λιβύη. Ο Άμμων–Ρα επίσης Άμουν ή Άμεν ή Δίας κατά τον Ηρόδοτο ήταν ένας από τους μεγάλους θεούς της Αιγύπτου. Ήταν ο Ρα, ο Πνευματικός Ήλιος, ο «Ήλιος της Δικαιοσύνης».

Μερικοί αναφέρουν ότι επειδή ήταν ο Ζευς, ήταν γυιος του Κρόνου και της Ρέας. 
Ο Διόδωρος όμως ασχολούμενος με τον Άμμωνα δεν αναφέρει τους γονείς του αλλά αναφέρει ότι ήταν βασιλιάς της Λιβύης και έλαβε γυναίκα την 'Ρέα, θυγατέρα του Ουρανού. Επειδή όμως η 'Ρέα έμαθε αργότερα ότι ο Άμμων γέννησε τον Διόνυσο από την Αμάλθεια ζηλοτύπησε και έφυγε προς τους Τιτάνες και παντρεύτηκε τον Κρόνο, τον οποίο έστρεψε εναντίον του. Νικηθείς δε ο Άμμων πέρασε στην Κρήτη και ο γυιος του ο Διόνυσος νικώντας τους Τιτάνες, του χάρισε την βασιλεία της. Πριν φύγει όμως από την Λιβύη προέβλεψε την τύχη του γυιου του Διονύσου και ο Διόνυσος θεωρώντας τον πατέρα του μάντη μετά τον θάνατό του τού έκτισε ναό και μαντείο το οποίο έγινε ονομαστό σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο.

 Άλλοι ιστορικοί όμως διηγούνται διαφορετική ιστορία για τον Άμμωνα. Ο Διόνυσος διερχόμενος την αμμώδη και άνυδρη έρημο της Λιβύης κινδύνευσε να πεθάνει από την δίψα μαζί με το στράτευμά του. Ξαφνικά, μπροστά του παρουσιάστηκε ένα κριάρι και ακολουθώντας το βρήκαν νερό. Σκεπτόμενος ότι αυτή ήταν βοήθεια από τον πατέρα του έκτισε εκεί μεγαλοπρεπή ναό του Άμμωνος Διός. Από τότε απεικόνιζαν τον Άμμωνα, κριοκέφαλο.

Μία άλλη εκδοχή κατά τον Ηρόδοτο, αναφέρει ότι ο Ηρακλής θέλησε να δει τον πατέρα του, τον Δία.

Εκείνος φοβούμενος να μην πάθει ο Ηρακλής ότι και η Σεμέλη, έγδαρε ένα κριάρι και τοποθέτησε εμπρός του την προβιά του. Γι’ αυτό τον απεικόνιζαν κατά τον Ηρόδοτο, κριοκέφαλο. Στον ναό του όμως, στην Λιβύη τον απεικόνιζαν σε σχήμα κωνοειδές καλυμμένο με πολύτιμους λίθους.

Οι Έλληνες τον ζωγράφιζαν σαν τετράγωνη πέτρα και κερατοπρόσωπο.

Εκτός από τον ναό του στην Λιβυκή έρημο υπήρχε ιερό του στην νήσο Μερόη και στις Θήβες της Αιγύπτου, στην Λακεδαίμονα και στην Βοιωτία, όπου αφιέρωσε άγαλμά του ο Πίνδαρος, έργο του Καλαμίδα.

Στις τελετές προς τιμήν του θυσίαζαν κριό, τον οποίο δεν έτρωγαν αλλά, αφού τον θρηνούσαν, τον έθαβαν στις Ιερές θήκες και με το δέρμα του κάλυπταν το άγαλμα του Άμμωνος, φέροντες κοντά του και το άγαλμα του Ηρακλέους για την ενθύμηση της παρουσιάσεως του Διός.

Όλες βέβαια οι αναφορές για τον Κριό εγίνοντο γιατί, κατά τις τελετές προς τιμήν του, ο Ήλιος ήταν στο ζώδιο του, ακριβώς αυτές τις ημέρες.

 Όταν τον συνέδεσαν με τον Ρα, σαν Άμμωνα–Ρα, έγινε ο Θεός του Μυστηρίου και τα ιερογλυφικά τού ονόματός του συχνά ήταν ανεστραμμένα. Ήταν ο Παν, η Παν–φύση εσωτερικά και επομένως το Σύμπαν και ο «Κύριος της Αιωνιότητος».

Ο Ρα όπως διακηρυσσόταν σε μία αρχαία επιγραφή

«γεννήθηκε από την Νηίθ αλλά όχι με τοκετό».

Ονομαζόταν «Αυτογέννητος Ρα» και δημιούργησε το αγαθό με μία ματιά του πύρινου ματιού του, όπως ο Σεθ-Τυφώνας δημιούργησε το κακό με το δικό του μάτι.

Ένας πολύ αρχαίος ύμνος εξορκίζει το όνομα «Amen–Ra»και χαιρετίζει τον

«Κύριο των θρόνων της Γης … Κύριο της Αλήθειας, Πατέρα των θεών, δημιουργό του ανθρώπου, των ζώων, Κύριο της υπάρξεως, Φωτιστή της Γης που διαπλέει τον Ουρανό γαλήνια…. Όλες οι καρδιές μαλακώνουν κοιτώντας Εσένα κυβερνήτη της Ζωής, της Υγείας και της Δυνάμεως! Λατρεύουμε το Πνεύμα Σου που, μόνο Του, μας δημιούργησε…»

 σε αντίθεση με τον Σεθ–Τυφώνα τον οποίο επικαλούντο:

«Ω Τυφώνα – Σεθ! Σε επικαλούμαι τρομερέ, αόρατε, πανίσχυρε θεέ θεών, εσένα που καταστρέφεις και ερημώνεις…»

Ήταν επίσης ο Ουράνιος Κριός, ο Κριοκέφαλος Θεός στον οποίο οι Ιουδαίοι θυσίαζαν αμνούς, μία άλλη ονομασία για το ζώδιο του Κριού.

Βέβαια, γνωρίζουμε ότι στο ζώδιο του Κριού ο ΄Ηλιος έχει την Έξαρσή του, άρα είναι σαφέστατο γιατί στην Πανσέληνο του Κριού λάτρευαν τον Ήλιο, σε οποιαδήποτε μορφή του, γιατί τόσο η ηλιακή ενέργεια του, η οποία μας χαρίζει την ζωή με την θερμότητα του, όσο και η τυφωνική του μορφή η οποία ερημώνει και καταστρέφει, όταν απουσιάζει η υγρασία–Σελήνη, με απτό παράδειγμα τις αχανείς ερήμους του πλανήτη μας είναι ό,τι εστιάζεται στην Πανσέληνο αυτή.

Ο Άθλος του Ηρακλέους που αντιπροσωπεύει την Πανσέληνο του Κριού είναι «Τα άλογα του Διομήδη».
Ο Διομήδης ήταν γυιος του Άρεως, θεού του πολέμου, κυβερνήτη του ζωδίου του Κριού, βασιλιάς των Βιστόνων της Θράκης και είχε πολλούς ίππους ανθρωποφάγους. Ήταν άγριοι και ερήμωναν τα πάντα, από όπου και αν πέρναγαν, κατασπαράζοντας τους ανθρώπους. Ο βασιλεύς Ευρυσθέας διέταξε τον Ηρακλή να τους συλλάβει. Ο Ηρακλής πήρε μαζί του τον φίλο του τον Άβδηρο και κατόρθωσαν να τους πιάσουν. Όμως οι Βίστονες τους επιτέθηκαν και ο Ηρακλής για να τους αντιμετωπίσει άφησε τους ίππους στον Άβδηρο και τους νίκησε αντιμετωπίζοντάς τους. Ο Άβδηρος όμως δεν κατόρθωσε να χαλιναγωγήσει τους ίππους εν όσω ο Ηρακλής απουσίαζε, οι ίπποι τον 
ποδοπάτησαν και ξεχύθηκαν πάλι στην χώρα προκαλώντας την ερήμωση.

Ο Ηρακλής επιστρέφοντας, έθαψε τον Άβδηρο και προς τιμήν του έκτισε την πόλη των Αβδήρων. Έτσι, αναγκάστηκε, πια, μόνος του να τους ξαναβρεί, να τους συλλάβει και να τους φέρει στον Ευρυσθέα.

Ο πρώτος, αυτός, άθλος του Ηρακλέους σημειοδοτεί το πρώτο ξεκίνημα στην «ατραπό της μαθητείας». Η γνώση ακόμα δεν έχει επιτευχθεί. Λάθη γίνονται. Γι’ αυτό έκανε το λάθος με τον Άβδηρο. Βέβαια τα λάθη της μαθητείας δεν είναι αμαρτίες, γιατί από τα λάθη μαθαίνουμε. Αμαρτίες είναι τα συνειδητοποιημένα λάθη. Η μαθητεία έχει σκοπό να μας διδάξει:

«Αν κατορθώσεις ή γνωρίσεις ό,τιδήποτε, ξαναξεκίνησε από την αρχή πάλι, για να κατανοήσεις σωστά, πού υπάρχει ενθουσιασμός, πειραματισμός και πού Αλήθεια!»

 Αυτό, μάλιστα, μας δείχνει και ο Κύκλος του Μαίμπιους, ο οποίος, βάσει του σχήματός του, τού Απείρου, μας επιτρέπει να πάρουμε την πλήρη γνώση σε κάθε θέμα μαθητείας.

«Αναδιοργάνωση, αναπροσανατολισμός, επαναπόλωση και αναγέννηση είναι τα χαρακτηριστικά αυτού του σταδίου και όλα αυτά είναι εκφράσεις της ίδιας ζωικής δυνάμεως. Φυσική απαρχή και πνευματική απαρχή, φυσική δημιουργία και πνευματική δημιουργία, φυσική ανάδυση και πνευματική ελευθέρωση»:

αυτές είναι οι αρχικές ωθήσεις που γίνονται αισθητές στον Κριό, όπως πολύ σωστά μας αναφέρει η Αλίκη Μπέιλυ.

Στην Αρχαία Ακαδική περίοδο το ζώδιο του Κριού ονομαζόταν «εκείνο όπου έγινε η θυσία της δικαιοσύνης» ή το ζώδιο «των πεπτωκότων αγγέλων». Οι γυιοι του Θεού εξωθούμενοι από την ώθηση για ατομική και ψυχική δημιουργία έπεσαν στην υποκειμενική πραγματικότητα, μορφοποιήθηκαν και άρχισαν τον δικό τους κύκλο γύρω από το Ζωδιακό Κύκλο, σαν Διόνυσοι Ζαγρείς.

 Όπως είναι γνωστό, τρεις αστερισμοί συνδέονται με το ζώδιο του Κριού:

Α) Η Κασσιόπεια, η Ενθρονισμένη Βασίλισσα, η Υπερήφανη Γυναίκα, το σύμβολο της Ύλης και της Μορφής, που στον Άθλο του Ηρακλέους αντιπροσωπεύεται από τον Διομήδη.

Β) το Κήτος, το θαλάσσιο Τέρας, που θέλει να καταστρέψει την ενσαρκωμένη Ψυχή, οι ανθρωποφάγοι ίπποι και

Γ) ο Περσέας, «εκείνος που υποτάσσει», «ο δαμαστής», αυτός που μπορεί να υποτάξει την Ενθρονισμένη Βασίλισσα και να νικήσει το Τέρας, που εδώ είναι ο Ηρακλής.

Αυτοί οι τρεις Αστερισμοί υπενθυμίζουν στην Ανθρωπότητα, ανά τους αιώνες, τα δεινά τα οποία φέρουν, η ασέβεια προς τα Θεία, η έλλειψη του «γνώθι σαυτόν», η αθυροστομία, ο εγωισμός, η αλαζονεία, η μνησικακία και η επιθυμία της εκδικήσεως, γιατί το εσωτερικό μήνυμα της Πανσελήνου του Κριού είναι:

Η ΑΛΗΘΕΙΑ

και το εξωτερικό της μήνυμα:

Ο ΚΑΘΕ ΣΠΟΡΟΣ ΕΧΕΙ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΚΑΡΠΟ.

Αν θέλουμε λοιπόν να θερίσουμε πρέπει να σπείρουμε σε γόνιμο έδαφος!

Οι δύο βασικοί τόνοι στο ζώδιο του Κριού είναι:

1. «Και ο λόγος είπε: Ας αναζητηθεί πάλι η μορφή». Ο Άνθρωπος.

2. «Προβάλλω και από το πεδίο του Νου κυβερνώ». Ο Μυημένος.

 Τα κλειδιά, λοιπόν, αυτής της Πανσελήνου είναι:

σωστή γνώση των Ιδεών, ειλικρινής σπορά στον περίγυρο και πρωτοβουλία δική μας για να φυτρώσουν και να διατηρηθούν αυτές οι Ιδέες.

Οι πλανήτες που εξουσιάζουν το ζώδιο του Κριού είναι :

Α) Εξωτερικός Κυβερνήτης ο Άρης, ο οποίος βρίσκεται κάτω από την επιρροή της 6ης ακτίνος, του Ιδεαλισμού και της Αφοσιώσεως,

Β) εσωτερικός Κυβερνήτης ο Ερμής, στην επιρροή της 4ης ακτίνας, της Αρμονίας μέσω συγκρούσεως και

Γ) ιεραρχικός Κυβερνήτης ο Ουρανός, εξουσιαστής της 7ης ακτίνος, της Ακτίνας της Τελετουργικής τάξεως.

Στο Αρχαιοελληνικό ζωδιακό Πάνθεον όμως, Κυβερνήτης του Κριού θεωρείται η Αθηνά, αποτελώντας Θείο Ζεύγος με τον Ερμή ο οποίος, σαν ψυχοπομπός, κινείται πάντοτε ανάμεσα στο ζώδιο των Ιχθύων και του Κριού, της παλιάς και της νέας ενσαρκώσεως.

Βρέθηκε μία φωτοτυπία στα χέρια μου για την οποία δεν γνωρίζω από πού προέρχεται.

Επειδή, όμως, αντιπροσωπεύει τις έννοιες της Πανσελήνου του Κριού, θα σας την παρουσιάσω, αποποιούμενη, όμως την πατρότητά της. 

«Η Παλλάδα Αθηνά είναι η Θεά της Αλήθειας. Ήταν γνωστά φανερή και έδινε συμβουλές στους ανθρώπους της Λεμουρίας προτού να δημιουργηθεί το πέπλο maya (της πλάνης) μέσω της σκέψης και του αισθήματος. Δεδομένου ότι η maya αυξήθηκε, οι μορφές της έγιναν όλο και περισσότερο δυσδιάκριτες έως ότου δεν μπόρεσαν πλέον να είναι αντιληπτές από τους ανθρώπους. Η μνήμη τους παρέμεινε μόνο στο μύθο και την παράδοση, εκτός από τους κατά καιρούς Αβατάρ και τους Αγγελιαφόρους, οι οποίοι τις επανατροφοδοτούν, γιατί η Αλήθεια, η ίδια έχει παραποιηθεί περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ποιότητα ή δραστηριότητα μεταξύ των ανθρώπων της Γης. Η Παλλάδα Αθηνά είναι η αντιπρόσωπος της Κοσμικής Αλήθειας στη Γη. Περιβλήθηκε από την Ηλιακή Θεότητα και την Αρετή της Αλήθειας και δέχθηκε την ευθύνη να την στηρίξει για τους ανθρώπους. Ήταν η μεγάλη Ιέρεια, στο ναό της Αλήθειας, στην Ατλαντίδα. Οι άνθρωποι που επιδίωκαν την Αλήθεια και που επιθυμούσαν το διαφωτισμό στην εκπαίδευση, στην επιστήμη, στις κυβερνητικές δραστηριότητες ή οποιαδήποτε ήταν η υπηρεσία τους στις τοποθεσίες τους, έρχονταν σε αυτόν τον ναό, όπου απορροφούσαν την ακτινοβολία από τη φλόγα της Αλήθειας. Οι έννοιές της αποσύρθηκαν, όλο και περισσότερο, από τη γνώση της ανθρωπότητας όταν οι σκιές του ψεύδους αυξήθηκαν και, στη συνέχεια, ξεχάστηκε εντελώς από τις μάζες. Μετά την καταστροφή της Ατλαντίδας ο Ναός της Αλήθειας μεταφέρθηκε στην Κρήτη, όπου και παραμένει, μέχρι σήμερα, στην αιθερική της ατμόσφαιρα. Η Θεά Αθηνά, σαν Θεά, πλέον, στη συνέχεια, υπήρξε μία από τις πρώτες Κοσμικές Εστιάδες Παρθένες της πρώτης Περιόδου του Μαντείου των Δελφών, αφιερωμένη να μαγνητίζει την αγνή Αλήθεια. Η έλξη της Αλήθειας, σε κάθε εποχή υπήρξε υπό την έλξη της θεάς Αθηνάς και της Θεάς Εστίας, η οποία ήταν η πρώτη Θεά της Αλήθειας, όπως και από τους εκάστοτε Ηγέτες της Πέμπτης Ακτίνας. Όλοι οι αγγελιαφόροι που δίνουν την Αλήθεια στην ανθρωπότητα είναι κάτω από την ακτινοβολία και την καθοδήγηση της Παλλάδος Αθηνάς. Είναι μέλος της Καρμικής Επιτροπής, θείο Συμπλήρωμα του Αιόλου - πρώην Μεγάλου ηγέτη – και Κοσμικού Αντιπροσώπου του Αγίου Πνεύματος σε όλους τους Πλανήτες του Ηλιακού μας Συστήματος, αντιπροσωπεύοντας την Τέταρτη Ακτίνα".
 

Ολοκληρώνοντας το κείμενο, πιθανόν, στον τρόπο αναφοράς των ιδεών του κειμένου, το κείμενο αυτό να ανήκει στον κ. Αναστάσιο Ασημακόπουλο.

Βλέπουμε εδώ ότι η 4η ακτίνα που ανήκει στον Εσωτερικό Κυβερνήτη του Κριού τον Ερμή τοποθετείται και στην Αθηνά Παλλάδα. Η 4η ακτίνα αντιπροσωπεύει την ανακάλυψη της Αρμονίας μέσω των συνεχών δικών μας συγκρούσεως.

Ας ψιθυρίσουμε μετά από αυτές τις σκέψεις την προσευχή μας:

Βοηθείστε μας, να φτιάξουμε μέσα μας, έναν καινούργιο τόπο ενεργειακό, για Νέες, Παγκόσμιες Ιδέες, οραμάτων και σκέψεων, Αγάπης και Υπηρεσίας, τις οποίες θα πρέπει να απλώνουμε, μεταδίδοντάς τις για να μην χάσουμε την Φλόγα τους. Δώστε μας Φώτιση για να διαλέξουμε τον σωστό δρόμο, γιατί η δύναμη της Θελήσεως και της Ανατάσεως του Πνεύματος είναι μία πορεία δύο δρόμων του καλού και του κακού, της δομήσεως και της αποσυνθέσεως, της διατηρήσεως της Δημιουργίας ή της Καταστροφής της. Συγχρονίστε τον παλμό της καρδιάς μας και αξιώστε μας να συγκεντρώσουμε την Αρχαία Σοφία από τον παλμό της Κοσμικής Καρδιάς Σας, για να μπορέσουμε να λειτουργήσουμε στους παλμούς Σας. 

Γένοιτο

Ευγενία

Βιβλιογραφία

«Οι Άθλοι του Ηρακλή» της Αλίκης Α. Μπέιλυ – LUCIS PRESS LIMITED

«Βίβλος Αποκρυφισμού» της Έλενας Μπλαβάτσκυ – Εκδόσεις «Κέδρος»

ΕΠΙΤΟΜΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΛΕΞΙΚΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ των LIDDEL & SCOTT Εκδόσεις ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ

ΛΕΞΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΩΝ ΤΖ. ΚΟΥΠΕΡ Εκδόσεις ΠΥΡΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Τα «Φαινόμενα και Διοσημεία» του Αράτου του Σολέως Ευαγγέλου Σπανδάγου – Εκδόσεις «Αίθρα»

Οι «Καταστερισμοί» του Ερατοσθένους του Κυρηναίου – Ευαγγέλου Σπανδάγου –Εκδόσεις Αίθρα

«Κρατύλλος του Πλάτωνος» Εκδότης Χατζόπουλος

Η Συμφωνία του Ζωδιακού - Τορκόμ Σαραϊνταριάν – Εκδόσεις «Πνευματικός Ήλιος»

Αναρτήθηκε από ΕΥΓΕΝΙΑ ΣΟΥΡΔΗ - ΖΑΧΑΡΗ

 Τί είναι Ισημερία;

Ισημερία είναι το φαινόμενο κατά το οποίο η διάρκεια την ημέρας και της νύχτας είναι ίσες.

• Η Εαρινή Ισημερία γίνεται στις 21 ή στις 22 Μαρτίου και
• η Φθινοπωρινή Ισημερία γίνεται στις 22 ή στις 23 Σεπτεμβρίου.

Οι ονομασίες εαρινή και φθινοπωρινή ισημερία αφορούν την εύκρατη ζώνη του βόρειου ημισφαιρίου καθώς στις αντίστοιχες ημερομηνίες στο νότιο ημισφαίριο υπάρχουν οι αντίθετες εποχές, ενώ στις δύο πολικές και την τροπική ζώνη δεν υπάρχει αυτή η διαφοροποίηση εποχών.

Στην Αστρονομία ισημερία καλείται η αστρική ημέρα κατά την οποία το κέντρο του ηλιακού δίσκου βρίσκεται ίσο χρονικό διάστημα πάνω και κάτω από τον ορίζοντα, διαγράφει δηλαδή ίσα τόξα (ημερήσιο και νυκτερινό), και κατά την διάρκεια της οποίας οι ακτίνες του ηλίου πέφτουν με γωνία 90 μοιρών (κάθετα) στον Ισημερινό, παρουσιάζοντας έτσι μηδενική Απόκλιση.

Το φαινόμενο οφείλεται στην περιφορά της γης γύρω από τον ήλιο και στην κλίση του άξονος περιστροφής της. 


Καθώς η γη περιφέρεται γύρω από τον ήλιο και επειδή ο άξονας περιστροφής της δεν είναι κάθετος στο επίπεδο περιφοράς η διάρκεια της ημέρας αλλάζει.
Η ανατολή του ηλίου και η δύσις υπολογίζονται στα διάφορα ημερολόγια σύμφωνα με την χρονική στιγμή που θα εμφανιστεί η πρώτη ακτίνα του ηλίου και την χρονική στιγμή που θα εξαφανιστεί και η τελευταία ακτίνα.

Αυτό σημαίνει πρακτικά, σε συνδυασμό με το μέγεθος του ηλιακού δίσκου και το γεωγραφικό πλάτος που βρίσκεται κάποιος, ότι η πραγματική ίση ημέρα και ίση νύχτα δεν εμφανίζεται τις ημερομηνίες που ορίζουμε ως ισημερίες.
Η κυρία όμως τοποθέτησις της εαρινής Ισημερίας στις 21 Μαρτίου γίνεται με την είσοδο του Ηλίου στο ζώδιο του Κριού η οποία φέτος συμβαίνει στις 20 τ0υ Μαρτίου στις 12:30 μ.μ. ώρα Ελλάδος.

Σε πολλές γλώσσες ο αντίστοιχος όρος λεκτικά δεν αναφέρεται στην έννοια της ίσης ημέρας αλλά της ίσης νύχτας κυρίως λόγω της λατινικής προελεύσεως του (λατινικά aequinoctium).
Το φαινόμενο της ισημερίας παρουσιάζεται σε όλους τους πλανήτες κάθε ηλιακού συστήματος οι οποίοι παρουσιάζουν κλίση του άξονα περιστροφής ως προς το επίπεδο περιφοράς. Αξιοσημείωτο είναι το ότι γι' αυτήν την περίπτωση η διάρκεια της ημέρας και της νύκτας έχει να κάνει μόνον με την παρουσία του ηλίου πάνω ή κάτω από τον ορίζοντα και δεν υπολογίζεται το λυκόφως και το λυκαυγές όπου οι ακτίνες του ηλίου προβάλλουν από τον ορίζοντα φωτίζοντας έτσι την αέρια ατμόσφαιρά μας. Αυτό σημαίνει ότι σε συνδυασμό με το γεωγραφικό πλάτος που βρίσκεται κάποιος η ίση ημέρα και η ίση νύχτα δεν εμφανίζονται στις ημερομηνίες που προαναφέραμε. Κατά την ημερομηνία της Εαρινής Ισημερίας ο Ήλιος εισέρχεται στον αστερισμό του Κριού και έτσι εισερχόμαστε αστρονομικά στην εποχή της Ανοίξεως.

«Η Εαρινή Ισημερία του Ηλίου συμβολίζει τον θάνατο των παθών της τιτανικής φύσεως του ανθρώπου, την εκδήλωση της αρετής και την απόκτηση της Σοφίας (5ο ιερό δράμα της εξελικτικής πορείας της φύσεως) που θα του εξασφαλίσουν τον θρίαμβό του στον νόμο του θανάτου και την ανάστασή του στον πνευματικό κόσμο.
Οι Ορφικοί συμβόλιζαν την εαρινή ισημερία με τον θάνατο του Διονύσου του Ζαγρέως και την εκ νέου γέννησή του με την παρέμβαση της Θεάς Αθηνάς (δηλαδή του σοφού πνεύματος) από την φύση του Ολυμπίου Διός ως Διονύσου του Άνθιου (τον οποίο λάτρευαν στα Διονύσια της Πάτρας σαν Αροέα, Ανθέα και Μεσατέα από τα ονόματα των τριών αρχαίων δήμων Αρόης, Ανθείας και Μεσάτιδος), ο οποίος κατόπιν μεταμορφώνεται στον Διόνυσο τον Ελευθερέα, δηλαδή τον ελευθερωτή των ανθρωπίνων ψυχών από τα δεσμά της ύλης και της εν γένει υλοβαρούς τους φύσεως. Έτσι ο Διόνυσος ο Ζαγρεύς από χθόνια θεότητα μεταμορφώνεται σε ουράνια θεότητα, στον Διόνυσο τον Ελευθερέα.
Την ημέρα της εαρινής ισημερίας οι Ορφικοί τελούσαν συμπόσια τα λεγόμενα Ωμοφάγια κατά τα οποία θυσίαζαν τον Διονυσιακό Ταύρο και τον έτρωγαν.
Αλλά ποιός ήταν ο Διονυσιακός Ταύρος;
Με την αλληγορία αυτή ο θείος Ορφεύς έκρυψε επιμελώς μία μεγάλη αλήθεια που μόνον άκρως μεμυημένοι στα Ορφικά μυστήρια μπορούσαν να κατανοήσουν. Για το σημείο αυτό

μόνον τα εξής λίγα μπορούν να λεχθούν:

Ο Διόνυσος είναι τέκνον του θεού Διός. Ο Ταύρος είναι μία εκ των πτυχών του Νόμου του Φάνητος, ο οποίος αφομοιωθείς στην φύση του Διός, έδωσε στον Δία τις πνευματικές εξουσίες του Ουρανού (αυτό εικονίζει την θεοποίηση).
Ένα από τα τέκνα του θεού Διός φέρει ως σύμβολό του τον Ταύρο και εκείνος από τους Μύστες των Ορφικών μυστηρίων που θα γνώριζε και θα εκτιμούσε αυτό το τέκνο του θεού Διός θα εννοούσε και την συμβολική έννοια του Ταύρου.
Ο συνδυασμός του Διονύσου και του Ταύρου αποτελούν την βάση της μεγάλης αποκαλυφθείσης αλήθειας του θείου Ορφέα, γιατί αποτελούν την λύση του προβλήματος της αθανασίας της ανθρώπινης ψυχής.
Η τρίτη μύησις στα Ορφικά μυστήρια λάμβανε χώραν κατά την εαρινή ισημερία του ηλίου.
Ο χρόνος από την μύηση αυτή μέχρι την επομένη μύηση κατά την θερινή τροπή του Ηλίου ήταν ο χρόνος κατά τον οποίο ο μυούμενος έπρεπε να εκδηλώσει αρμονική ιδεολογία ανάλογη προς τα εκδηλούμενα χρώματα των ανθέων αυτής της εποχής ως και αρμονική αισθηματολογία ανάλογη προς τα αρώματά τους.
Κατά τους Ορφικούς τα αρώματα και τα χρώματα αυτής της εποχής αναπαριστούσαν την βαίνουσα προς αποθέωση ανθρώπινη ψυχή η οποία απέβαλε το έρεβος και προορίζεται πλέον σε θεία πνευματική ανάσταση και τέλεια αθανασία.
Στα Ελευσίνια μυστήρια η εαρινή ισημερία συμβολιζόταν με την απελευθέρωση της Περσεφόνης από το βασίλειο του Πλούτωνος.
Την απελευθέρωσή της την πραγματοποιεί ο Διόνυσος ο Ελευθερεύς, ο οποίος την μεταφέρει στον Όλυμπο δηλαδή την μεταμορφώνει σε Ουράνια θεότητα.
Ο συμβολισμός αυτός των Ελευσίνιων μυστηρίων, δείχνει και την περαιτέρω δράση των πνευματικών οντοτήτων. Επίσης θεωρούσαν ότι η εαρινή ισημερία αντιπροσωπεύει τον θάνατο του τιτανικού οργανισμού των ανθρωπίνων ψυχών, την μεταμόρφωσή τους και την αναγέννησή τους στις πνευματικές φύσεις του πνευματικού κόσμου. Οι Ελευσίνιοι τελούσαν την εορτή των Παναθηναίων ενώ παράλληλα εγίνοντο τελετές και εσωτερικά που όμως δεν μας είναι γνωστές. Στην Χριστιανική θρησκεία έχουμε τον ανάλογο συμβολισμό που είναι ο σταυρικός θάνατος του Χριστού και η εν συνεχεία ανάστασή του που γιορτάζεται μετά ακριβώς από την εαρινή ισημερία.
Πρέπει να σημειωθεί ότι όλες σχεδόν οι θρησκείες περιλαμβάνουν αυτόν τον συμβολισμό (δηλαδή οι ήρωές τους πεθαίνουν και στην συνέχεια ανασταίνονται κατά την εαρινή ισημερία).
Στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινισθεί ότι ο θάνατος δεν έχει την έννοια της εξαφανίσεως αλλά της μεταμορφώσεως και συνεπώς της εξελίξεως. Η περίοδος από την εαρινή ισημερία μέχρι την θερινή τροπή του Ηλίου συμβολίζει την περίοδος της αναγεννήσεως και μεταμορφώσεως των ανθρωπίνων ψυχών στις πνευματικές φύσεις του πνευματικού κόσμου ως και της προετοιμασίας τους για τον πλήρη αποχωρισμό τους από το έρεβος. 
Οι Ορφικοί, το χρονικό διάστημα που μεσολαβούσε μέχρι την επόμενη μύηση, το θεωρούσαν ως απαραίτητο για να εκδηλώσει ο μυούμενος αρμονική ιδεολογία, όπως είναι αρμονικά εκδηλωμένα τα χρώματα των ανθέων της εποχής αυτής. Κατά τους μύστες της Ελευσίνος, η εποχή που περιλαμβάνεται μεταξύ εαρινής ισημερίας και θερινής τροπής του Ηλίου είναι η περίοδος κατά την οποία το ανιστάμενο πνεύμα έρχεται στην αποθέωση».(1)
Προς τιμήν του Διονύσου, την ίδια περίοδο στην Αθήνα, από τις 9 έως τις 13 του μηνός Ελαφηβολιώνος (κατά την Εαρινή Ισημερία) εορτάζονταν τα «εν άστει» ή Μεγάλα Διονύσια που ήταν η λαμπρότερη εορτή προς τιμήν του. Είχαν έρθει στην Αθήνα από τον ιερέα του Διονύσου, Πήγασο, από τις Ελευθερές, μια κωμόπολη στα σύνορα αττικοβοιωτίας (στο δρόμο Ελευσίνος - Θηβών).
Οι τελετές των Μεγάλων Διονυσίων ήταν πολλές και κάθε μία από αυτές  είχε ξεχωριστό χαρακτήρα. Με την σειρά που τελούνταν ήταν: ο προάγων (είχε σκοπό να δώσει μία περίληψη για τις δραματικές παραστάσεις που θα ακολουθούσαν) η πομπή, που γινόταν την επόμενη ημέρα και είχε σχεδόν την μεγαλοπρέπεια των Παναθηναίων και στην συνέχεια ο διθυραμβικός αγών. Ακολουθούσε ο κώμος (πανηγυρική επιστροφή της ομάδος με τον νικητή επικεφαλής της) και οι δραματικοί αγώνες, πάντοτε με την παρουσία του ξόανου του Διονύσου,  το οποίο ετοποθετείτο στο θέατρο του κάτω από την Ακρόπολη. Στην Αθήνα αυτά 
συνέβαιναν κατά την Εαρινή Ισημερία, στους Δελφούς, όμως υπήρχαν και εκεί μεγάλα Μυστήρια, με την έναρξη της Ανοίξεως. Υπήρχε αλλαγή της κυριαρχίας στο Μαντείο των Δελφών.

(Εικόνα Θεάτρου Διονύσου)

 Όσο και αν ο σχετικός ομηρικός ύμνος θέλει τον θεό της Μουσικής να κρατάει με χάρη στα χέρια την φόρμιγγα και να ακροπατεί κιθαρίζοντας ανέμελα
 

 "Ἀπόλλων φόρμιγγι ἐν χείρεσιν ἔχων χάριεν κιθάριζε καλὰ καὶ ὕψιβιβάς"...

όσο και αν ο Πίνδαρος θεωρεί τον θεό : "χορευτή, βασιλιά της χαράς, με πλατιά φαρέτρα"

"ὀρχηστ' ἀγλαΐας ἀνάσσων, εὐρυφάρετρ Ἄπολλον"... 

όσο και αν παράλληλα ο θεός, ως προερχόμενος από το ρήμα "απόλλυμι", είχε κατά βάθος (όπως άλλωστε όλοι οι πραγματικοί καλλιτέχνες) οργισμένη και ανατρεπτική φύση

"Μνήσομαι οὐδὲ λάθωμαι Ἀπόλλωνος ἐκάτοιο ὅν τε Θεοὶ κατὰ δῶμα Διὸς τρομέουσιν ἰόντα"...

την πεμπτουσία της Απολλώνειας λατρείας αποτελούν οι τρεις θεϊκές ιδιότητές του που στοχεύουν τον "εσωτερικό άνθρωπο" και οδηγούν και οι τρεις τους στην Έμπνευση και την Ενόραση (σε εκείνες δηλαδή τίς διόδους από τις οποίες είναι δυνατόν να επιτευχθεί Υπέρβαση και να αποκαλυφθεί το Θείο ως "παγά λαλέουσα"...). Πρόκειται για την Μουσική, την Μαντική και την Τοξευτική (που οδηγεί στην μετάνοια και την επιθυμία του καθαρμού). Είναι τρεις ιδιότητες του Φοίβου που αλληλοσυνδέονται (πολλές φορές αλληλοκαλυπτόμενες) και κάτω από αυτήν την οπτική δεν υπάρχει λατρεία αρχαίου θεού που να παρουσιάζει τόσο πλούτο και τέτοια ψυχική ανάταση όσο η λατρεία του Απόλλωνος.

Μόνον ο Δίας και ο Διόνυσος κατορθώνουν κάπως να παραβληθούν μαζί του.
Προς τον Δία άλλωστε ο Απόλλων (ως προφήτης και προάγγελος των θελήσεών του) διατηρεί έναν οφθαλμοφανή πνευματικό δεσμό (τόσο στενό όσο τουλάχιστον και η Αθηνά).
Αλλά και ο Διόνυσος συνδέεται με τον Απόλλωνα, γιατί και οι δυο τους προστατεύουν τις συγκινησιακές εξάρσεις που προκαλούνται με καλλιτεχνικά μέσα.
Ορισμένοι ειδικοί μελετητές μάλιστα υποστηρίζουν ότι, ίσως, αυτός είναι και ο λόγος της παράλληλης λατρείας των δύο θεών τόσο στα βόρεια του Ολύμπου όσο και στον Παρνασσό 

και τους Δελφούς (όπου τον χειμώνα λατρευόταν ο Διόνυσος και το καλοκαίρι ο Απόλλων).




Οι Δελφοί, το κέντρο και ο ομφαλός της Γης, υπήρξαν η εστία διαμορφώσεως της θρησκευτικής ψυχής του αρχαίου κόσμου, σκορπίζοντας τις ευεργετικές ακτίνες του Φοίβου σε όλους τους θνητούς, ενώ στους λίγους και μυημένους, σε εκείνους που το ποθούσαν και μπορούσαν να το αντέξουν, το «μαύρο» Φως του Απόλλωνος, του Διονύσου το Φως. Η κατανόηση και η γεφύρωση των δύο όψεων, του Λογικού και του Παραλόγου, ήταν ο δρόμος που ανοιγόταν γι’ αυτόν που θα τολμούσε να ανοίξει την θύρα, πάνω στην οποία δεσπόζει η επιγραφή:

                                      «ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ».
 
 Εδώ συναντήθηκαν οι δύο αδελφοί, οι δύο θεοί και έδωσαν τα χέρια κάτω από έναν φοίνικα και ξαναενώθηκαν, ο ξανθόμαλλος Δωριεύς Απόλλων (σύμπας ο κόσμος) και ο εξ Ανατολής Διόνυσος των Θρακών (η ψυχή του).

 Εδώ, Απόλλων και Διόνυσος, συγχωνεύοντας μέσα τους τις προγενέστερες θεότητες και λατρείες και απορροφώντας

τις, συγκρούονται για την κυριαρχία και κατοχή του μαγικού τρίποδα και τελικά συμφιλιώνονται, μοιραζόμενοι μεταξύ τους

τα υλικά και πνευματικά βασίλεια του κόσμου. Ο Απόλλων κρατεί το ανατολικό αέτωμα του ναού, με τις Μούσες του, ο δε Διόνυσος με τις Θυιάδες το δυτικό.

Ο Απόλλων χάνει την ιδιότητά του ως κυνηγού μετά τον φόνο τού Πύθωνα και τον οκταετή εξαγνισμό που τον ακολούθησε, καθαρίζεται, ημερώνει, γίνεται ο εκπολιτιστής, αφήνοντας έτσι χώρο στον Διόνυσο τον Ζαγρέα (=κυνηγός ζωντανών) να έρθει και να γεμίσει την σκοτεινή και άγρια αυτή όψη του.

 Ο Μουσαγέτης, με τον ερχομό του χειμώνος (φυσικού, ηθικού, πνευματικού) στην φύση, είτε στον άνθρωπο, είτε σε κάποια μορφή πολιτισμού, κουρασμένος, μην μπορώντας να δώσει σφρίγος από μόνος του, εγκαταλείπει το ιερό του και επιστρέφει στην χώρα των Υπερβορείων από όπου κατάγεται, εκεί όπου ο ήλιος δεν δύει και εκεί παραμένει και αναπαύεται.

Το διάστημα της απουσίας του το Μαντείο των Δελφών δεν κάνει πια προβλέψεις και ξεκινά πάλι στις 7 του Δελφικού μηνός Βυσίου δηλαδή στις 7 του δικού μας Μαρτίου και συνεχίζει πλέον κανονικά κάθε έβδομη ημέρα του μηνός μέχρι το Χειμερινό Ηλιοστάσιο.

 

Τον Μάρτιο ο Απόλλων, καλεσμένος από την δημιουργική δύναμη του αδελφού του, επιστρέφει πάνω στο χρυσό του άρμα, που το σέρνουν κύκνοι, από την χώρα των Υπερβορείων και, παίζοντας την επτάχορδη λύρα του, δίνει μορφή και εναρμονίζει αυτό που ο Ήρως - Διόνυσος έφερε στο φως μετά την κατάδυσή του στον Άδη, εκπολιτίζοντας την προσφορά του, και ένας νέος κύκλος αρχίζει, με μία στροφή της σπείρας σε μία ανώτερη οκτάβα της αρμονικής μουσικής κλίμακος.