Αρχαία Στάδια της Ελλάδας

Στον αρχαίο Ελληνικό κόσμο, η λέξη Στάδιο αναφέρεται σε μέτρηση της απόστασης.

Στάδιο ήταν επίσης και το οικοδόμημα όπου οι θεατές παρακολούθησαν εκδηλώσεις αθλητικών κυρίως γεγονότων (Αγώνες) στενά συνδεδεμένες με τη θρησκεία .

Οι Αγώνες διοργανώνονταν κάθε δύο ή τέσσερα χρόνια προς τιμή μιας συγκεκριμένης θεότητας ή ημίθεου, όπως ο Δίας στην Ολυμπία, ο Απόλλων στους Δελφούς, ο Ποσειδώνας στα Ίσθμια και ο Οφέλτης στη Νεμέα. Αυτοί αποτελούσαν τους τέσσερις μεγάλους Πανελλήνιους Αγώνες. Ωστόσο, και σε άλλες περιοχές στην Ελλάδα φιλοξενούνταν επίσης τακτικά αθλητικοί αγώνες.

Αρχικά, τα στάδια ήταν απλά ,μερικές φορές χτισμένα κοντά σε πρανή λόφων για να έχουν μια σαφή εικόνα των γεγονότων οι θεατές . Ωστόσο, από τις αρχές του 5ου αιώνα π.Χ. προστέθηκαν αρχικά τεχνητά αναχώματα (πρανή) και αργότερα προστίθεται εδώλια (καθίσματα) από πέτρα ή μάρμαρο. Σήμερα χάρη στην αρχαιολογική σκαπάνη μπορούμε να θαυμάσουμε ορισμένα από αυτά τα μεγαλόπρεπη Στάδια που συνέδεσαν την ύπαρξη τους με τα λαμπρά αθλητικά γεγονότα της αρχαιότητας:

Αρχαίο στάδιο Ολυμπίας

Το στάδιο της Ολυμπίας είναι ο χώρος όπου τελούνταν οι αρχαίοι Ολυμπιακοί Αγώνες αλλά και τα Ηραία, αγώνες γυναικών προς τιμήν της Ήρας.Αν και οι αγώνες ιστορικά ξεκίνησαν το 776 π.Χ το στάδιο απέκτησε τις σημερινές του διαστάσεις κατά τον 4ο αιώνα π.Χ λόγω της αυξητικής τάσης της εμβέλειας των αγώνων που συνεχώς συγκέντρωναν περισσότερους αθλητές αλλά και θεατές. Έτσι έφτασε να διαθέτει ένα στίβο με μήκος 212,54 μ. και πλάτος 30 μ.

Η απόσταση ανάμεσα στις δύο λίθινες βαλβίδες, που σηματοδοτούν τις αφέσεις, είναι 192,27 μ., δηλαδή ένα ολυμπιακό στάδιο.

Υπολογίζεται ότι το στάδιο χωρούσε περίπου 45.000 θεατές, ωστόσο δεν απέκτησε ποτέ λίθινα καθίσματα και οι θεατές κάθονταν κατά γης. Ελάχιστα λίθινα καθίσματα υπήρχαν μόνο για τους επισήμους

H μνημειακή είσοδος του σταδίου

Στα τέλη του 3ου αι. π.Χ. κατασκευάσθηκε η μνημειακή είσοδος του σταδίου, η λεγόμενη Κρυπτή, μία λίθινη καμαροσκεπής στοά μήκους 32 μ., από την οποία έμπαιναν στο στάδιο οι αθλητές.
Το στάδιο ήταν σε χρήση μέχρι και το 393 μ.Χ όποτε ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος εξέδωσε απαγόρευση τέλεσης των αγώνων ως παγανιστικούς.
Η πλήρης αποκάλυψη του μνημείου από την αρχαιολογική σκαπάνη έγινε την περίοδο 1952-1966.

Αρχαίο στάδιο Δελφών

Το στάδιο είναι στενά δεμένο με την ιστορία των πανελλήνιων Πυθικών αγώνων, αφού εδώ διεξάγονταν τα αθλητικά αγωνίσματα. Η αρχική διαμόρφωσή του χρονολογείται στον 5ο αι. π.Χ., όπως μαρτυρεί η επιγραφή που βρέθηκε εντοιχισμένη στο νότιο αναλημματικό τοίχο του. Στην πρώιμη μορφή του οι θεατές θα ήταν καθισμένοι στο έδαφος ή σε ξύλινα εδώλια. Μνημειώδη λίθινα εδώλια απέκτησε μόλις το 2ο αι. μ.Χ., χάρη σε δωρεά του πλούσιου Αθηναίου Ηρώδη Αττικού, ο οποίος παρήγγειλε για την κατασκευή τους ασβεστόλιθο Παρνασσού .Τότε διαμορφώθηκε και η μνημειώδης τοξωτή θριαμβική είσοδος, η μοναδική σε αρχαίο στάδιο στην Ελλάδα.

Τα ερείπια της τοξωτής εισόδου του Σταδίου.

Το μήκος του στίβου είναι 177,55 μ., ενώ το πλάτος του είναι 25,50 μ.
Το στάδιο είναι κατασκευασμένο στη φυσική πλαγιά. Η βόρεια πλευρά του είναι φυσικά διαμορφωμένη, ενώ η νότια σχηματιζόταν με τεχνητή επίχωση, την οποία συγκρατούσε αναλημματικός τοίχος.
Τα εδώλια της βόρειας πλευράς, εκτείνονται σε 12 σειρές, ενώ της νότιας πλευράς μόνο σε 6 σειρές, λόγω της μεγάλης κλίσης του εδάφους. Υπολογίζεται ότι σε αυτή τη μορφή του το στάδιο είχε χωρητικότητα 5.000 θεατών.

Αρχαίο στάδιο Νεμέας

Στο Στάδιο κάθε δύο χρόνια γίνονταν οι πανελλήνιοι αγώνες Νέμεα ή Νέμεια προς τιμήν του Οφέλτη , γιου του βασιλιά της Νεμέας Λυκούργου . Οι αγώνες αυτοί καθιερώθηκαν το 573 π.Χ.

Το Στάδιο κατασκευάσθηκε στην σημερινή του μορφή στα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ

Υπολογίζεται δε ότι χωρούσε περίπου 35.000- 40.000 θεατές.Ο στίβος του, συνολικού μήκους 178 μ., πλαισιωνόταν από λίθινο αγωγό με λίθινες λεκάνες κατά διαστήματα για συγκέντρωση πόσιμου νερού. Στη νότια πλευρά του υπάρχει η λίθινη αφετηρία. Οι αθλητές και οι κριτές εισέρχονταν στο Στάδιο από την μνημειώδη θολωτή στοά.

Η μνημειώδη θολωτή στοά του Σταδίου.

Μύθοι για τα ποτάμια της Ελλάδας

« ... ... Αλλά κατόπιν (η γη) με τον Ουρανό επλάγιασε και γέννησε τον βαθυστρόβιλο ½Ωκεανόν και την γλυκόθωρη ΤηθύαΩκαι η Τηθύς εγέννησε στον ½Ωκεανόν, τους Ποταμούς με τα νερά τα γοργοστρόβιλα ...»

(Ησιόδου Θεογονία, μετάφρ. Π. Λεκατσά).
Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι κάθε ποταμός είναι αέναος, αλλά και είναι θείος. Είναι και θεός που λατρευόταν με ιερά και βωμούς. Επίσης, θεωρούνταν οι πρωταρχικοί βασιλιάδες των περιοχών που διαβρέχουν. Αλλά, και πατέρες των ανθρώπινων φυλών που μεγάλωσαν κι απλωθήκανε στις όχθες τους. Μ' αυτήν ακριβώς την έννοια απέδιδαν τιμές στον Ίναχο στο Άργος, στον Ασωπό και στον Κηφισό στη ΑττικοΒοιωτία, στον Πηνειό στη Θεσσαλία και σε αλλού.
Θεωρούσαν τους ποταμούς σαν τους ''τροφοδότες πατέρες της νιότης'' και στα νερά τους βρίσκανε μια δύναμη κάθαρσης, ανάλογης με εκείνη που αναζητήσουν επισκεπτόμενοι τα ιερά του Απόλλωνα. Ο Ησίοδος αναφέρει χαρακτηριστικά:
''Μη διασχίζετε ποτέ τα νερά των ποταμών με το αιώνιό τους ρέμα, πριν να πείτε μια προσευχή, με τα μάτια προσηλωμένα στα εξαίσιά τους νάματα, πριν να βρέξετε τα χέρια σας στο ευχάριστό τους και καθάριο νερό''.
Οι ποταμοί της χώρας μας αποτελούν όμως και θέμα των λαϊκών μας παραδόσεων. Θρύλοι θέλουν αλλόκοτα, μυστηριώδη πλάσματα να ζωντανεύουν στα καθαρά νερά τους.
Μια μικρή γεύση αυτών, αποτελούν τα ποτάμια θα σας παρουσιάσουμε στη συνέχεια.

Ο Πηνειός κατά την αρχαιοελληνική θρησκεία ήταν θεός του ποταμού συνδεδεμένος κυρίως με τη γονιμότητα.
Διασχίζει τον θεσσαλικό κάμπο, συναντάει τη Λάρισα και περνώντας τους πρόποδες του Κάτω Ολύμπου στρέφεται ανατολικά και περνά αγριεύοντας το Βερνέζι. Μετά από μια μαγική διαδρομή στην κοιλάδα των Τεμπών, καταλήγει στη θάλασσα μέσα από το ήρεμο Δέλτα του.
Ο υδροβιότοπος του Δέλτα προστατεύεται από τη συνθήκη RAMSAR και αποτελεί μόνιμο ενδιαφέρον ερευνητών. Στο Δέλτα φωλιάζουν ή ξεχειμωνιάζουν σπάνια είδη πουλιών, ενώ συχνά τα φλαμίγκος, ο ερωδιοί και οι κορμοράνοι κάνουν με την παρουσία τους μαγευτικό το τοπίο. Υπάρχει πλούτος μύθων για την περιοχή των Τεμπών.
Ο Ποσειδώνας ο Πετραίος, χτυπά με την τρίαινά του τα βράχια και ανοίγει δίοδο για να χυθούν τα νερά της Θεσσαλίας στη θάλασσα. Ο θεός Απόλλωνας κυνηγά την νύμφη Δάφνη.
Η Αφροδίτη έρχεται κάθε φορά που θέλει να ανακτήσει την αγνότητά της.
Ο Λύκειος Απόλλωνας νικά στον ποταμό το Σκοτάδι, ενώ οι Μούσες επιλέγουν τον Πηνειό για κατοικία τους.

Τα ποτάμια της Ελλάδας: Μύθοι, θρύλοι, παραδόσεις και σπάνια τοπία
Στη μυθολογία ο Αλιάκμονας ήταν ποτάμια θεότητα προσωποποίηση του ομώνυμου ποταμού της Μακεδονίας και κατά τον Ησίοδο ήταν γιός του Ωκεανού και της Πύθιας. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο ήταν γιός του Παλαιστίνου και εγγονός του Ποσειδώνα.

Τα ποτάμια της Ελλάδας: Μύθοι, θρύλοι, παραδόσεις και σπάνια τοπία
Όταν έμαθε ο Παλαιστίνος ότι ο Αλιάκμονας σκοτώθηκε σε κάποια μάχη, έπεσε στον τότε ποταμό Καρμάνορα, ο οποίος από τότε ονομάστηκε Αλιάκμονας. Κατά μία άλλη παράδοση ο Πλούταρχος στο έργο του «περί ποταμών» αναφέρει ότι ένας βοσκός από την Τίρυνθα, ενώ έβοσκε το κοπάδι του στο Κοκκύγιο όρος είδε τυχαία το Δία.
Τότε ο βοσκός κυριεύτηκε από μανία και έπεσε στο ποταμό Καρμάνορα, ο οποίος μετονομάστηκε σε Αλιάκμονα.

Τα ποτάμια της Ελλάδας: Μύθοι, θρύλοι, παραδόσεις και σπάνια τοπία
Ο σημαντικότερος ποταμός της Πελοποννήσου. Το όνομά του ετυμολογείται από το αρχαίο ρήμα «αλφάνω», που σημαίνει πλουτοδοτώ, προσφέρω πλούτο, εξ ου και η λέξη «τιμαλφή». Λατρευόταν κυρίως στην Ηλεία, Μεσσηνία και Αρκαδία. Κάποτε σκότωσε τον αδελφό του Κέρκαφο και τον καταδίωκαν οι Ερινύες. Φτάνοντας στον ποταμό Νίκτυμο, έπεσε μέσα κι από τότε πήρε το όνομά του.
Σύμφωνα με τον Παυσανία, ο Αλφειός ήταν κυνηγός που αγάπησε την Αρεθούσα-νύμφη των πηγών και των δασών, αλλά εκείνη δεν τον ήθελε. Για να τον αποφύγει πήγε στην Ορτυγία, νησί κοντά στις Συρακούσες και μεταμορφώθηκε από την Άρτεμη σε πηγή πλούσια σε γάργαρο νερό.
Ο Αλφειός από τον μεγάλο του έρωτα μεταμορφώθηκε σε ισχυρό υποθαλάσσιο ποταμό, την ορμητικότητα του οποίου δεν μπόρεσε να εμποδίσει ούτε ο Αδρίας (Αδριατικό Πέλαγος) και μέσω των νερών της θάλασσας έφτασε στην Ορτυγία, κοντά στην αγαπημένη του. Ο Όμηρος τον αποκαλεί «ΙΕΡΟΝ ΡΟΟΝ ΑΛΦΕΙΟΙΟ».

Τα ποτάμια της Ελλάδας: Μύθοι, θρύλοι, παραδόσεις και σπάνια τοπία
Οι αναφορές για τον Αξιό ξεκινούν από τα αρχαία χρόνια, ενώ πολλά είναι τα ονόματα που έχουν χρησιμοποιηθεί για τις περιγραφές του. Στα ομηρικά έπη, ο Όμηρος τον αποκαλεί ''βαθυδίνην και ευρυρρέοντα'' και τον περιγράφει ως ''κάλλιστον ύδωρ έχοντα'', ενώ ο Ευριπίδης στις Βάκχες τον αποκαλεί ''ωκυρόαν'', που σημαίνει αυτός που ρέει ορμητικά. Ο ποταμός Αξιός αναφέρεται με αυτό το όνομα από τον Όμηρο, τον Ηρόδοτο και πολλούς άλλους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς. Η λέξη Αξιός έχει μακεδονική ρίζα από το ''Αξός''(Λεξικό Ησύχιου του Αλεξανδρέα) που σημαίνει δάσος εξαιτίας των παραποτάμιων δασών του. Κατά καιρούς, ο Αξιός απαντάται και ως ''Άξιος'', ''Νόξειος'' ή ''Αξειός''.

Υπάρχει βέβαια και η εκδοχή ότι ο ποταμός που διαρρέει τη γη της αρχαίας Παιονίας πήρε το όνομά του από τον μυθικό Αξιό, γενάρχη των Παιόνων βασιλιάδων. Οι κάτοικοι της περιοχής τον ξέρουν και ως ''Βαρδάρη'', ονομασία που προέρχεται από το σλαβικό Vardar ή από το περσικό Βαρ Ντάρ που σημαίνει μεγάλο ποτάμι. Σύμφωνα μάλιστα με τον Ηρόδοτο, στις εκβολές του Αξιού ή Βαρδάρη και του Λουδία, στρατοπέδευσαν πάνω από ένα εκατομμύριο Πέρσες στρατιώτες κατά τη δεύτερη εκστρατεία κατά των Ελλήνων, το 480 π.Χ. με αρχηγό τον Ξέρξη.

Στην αρχαιότητα ονομαζόταν Ίναχος. Το όνομα Άραχθος έχει τη ρίζα του στο ρήμα «αράττω», δηλαδή χτυπάω με δύναμη, συντρίβω. Ως ποτάμιος θεός, ήταν γεννημένος στην Πίνδο. Ξυπνώντας κάποια μέρα συνειδητοποίησε ότι τα αδέρφια του, ο Αχελώος, ο Αλιάκμονας και ο Αωός ή σύμφωνα με άλλη εκδοχή ο Αχελώος και ο Πηνειός, είχαν αρχίσει το ταξίδι τους χωρίς εκείνον. Πάνω στη βιασύνη του ο Άραχθος, για να προλάβει τα αδέρφια του, παράσερνε θυμωμένος ότι έβρισκε στο δρόμο του προς τον Αμβρακικό κόλπο, όπου και πνίγηκε.
Σε κάποια άλλη εκδοχή, στην κορυφή του όρους Περιστέρι της Πίνδου, ζούσαν τρία αγαπημένα αδέλφια. Ο σοβαρός Άραχθος, η όμορφη Σαλαβρία (Πηνειός) και ο ατίθασος Άσπρος (Αχελώος). Ένα βράδυ η Σαλαβρία, κρυφά από τα αδέρφια της που κοιμόνταν, κατηφόρισε προς τον κάμπο για να συναντήσει κρυφά κάποιον από τους θεούς του Ολύμπου. Μάταια όμως. Απογοητευμένη κατευθύνθηκε προς τη γειτονική θάλασσα όπου και πνίγηκε. Ο Άσπρος όταν κατάλαβε ότι έλειπε η Σαλαβρία, ανησύχησε και ορμητικός όπως ήταν κατρακύλησε χωρίς σκέψη τα βουνά, ψάχνοντας την αδελφή του. Ο Άραχθος στενοχωρημένος για τα αδέρφια του που χάθηκαν, άρχισε να τριγυρνά την Ήπειρο για να τα βρει. Όταν κατάλαβε ότι έχασε οριστικά τα αδέλφια του, έπεσε στο Ιόνιο πέλαγος και πνίγηκε.

Για την αρχαία ελληνική μυθολογία ο Ασωπός ήταν γιος του Ποσειδώνα και της Πηρούς ή του Δία και της Ευρυνόμης ή του Ωκεανού και της Τηθύος. Από το γάμο του με τη Μετόπη, κόρη του ποταμού και θεού Λάδωνα, απέκτησε δυο γιους, τον Ισμηνό και τον Πελάγοντα και πολλές κόρες, όπως τη Νεμέα, Θήβη, Σαλαμίνα, Κλεώνη, Τανάγρα, Εύβοια, Σινώπη, Πλάταια, Αίγινα, που όλες έδωσαν τα ονόματα τους σε πόλεις.

Επίσης, η ονομασία Ασωπός απαντάται σε πολλούς ποταμούς στην Κορινθία, στην Αττική και Βοιωτία, Λακωνία και αλλού.

Ο δεύτερος σε μήκος ποταμός της Ελλάδας. Πηγάζει από την Πίνδο και εκβάλλει στο Ιόνιο πέλαγος, έχοντας σχηματίσει με τις προσχώσεις του τα νησιά Εχινάδες. Η λαϊκότερη ονομασία του ποταμού είναι «Ασπροπόταμος» ή «Άσπρος». Η ονομασία αυτή μάλλον συνδέεται με την αφρισμένη εικόνα του ποταμού, κατά τους ανοιξιάτικους μήνες, όταν λιώνουν τα χιόνια ή με τα λευκά χαλίκια στις όχθες του και την άσπρη λάσπη που κατεβάζει το ρεύμα του.

Ο Όμηρος τοποθετεί τον Αχελώο πριν τον Ωκεανό. Οι θάλασσες, οι πηγές και τα νερά που πηγάζουν από τη γη προέρχονται από αυτόν. Στην Ιλιάδα θεωρούσε ανώτερο του Αχελώου μόνο τον Δία. Αντίθετα ο Ησίοδος τον συγκαταλέγει στα παιδιά της Τηθύος και του Ωκεανού. Κόρες του Αχελώου ήταν οι Σειρήνες, οι Νύμφες και πολλές άλλες πηγές (Κασταλία, Καλλιρρόη κ.ά.)
Ο Αχελώος είχε αρκετές μορφές. Συνήθως απεικονίζεται από τη μέση και κάτω σαν ψάρι, γενειοφόρος με κέρατα στο κεφάλι του. Άλλες μορφές του ποτάμιου θεού ήταν σαν φίδι, σαν ταύρος και σαν ανθρωπόμορφο ον με κεφάλι ταύρου, που από τα γένια του έτρεχαν πολλά νερά. Στις περισσότερες μορφές του ήταν ένα άσχημο τέρας.
Γνωστός είναι ο μύθος, σύμφωνα με τον οποίο ο Ηρακλής πάλεψε με τον Αχελώο για χάρη της Δηιάνειρας. Μετά από μεγάλη γιγαντομαχία ο Ηρακλής νίκησε τον Αχελώο, αφού του έσπασε το ένα κέρατο και τον έριξε στο χώμα. Από το αίμα που έπεφτε γεννήθηκαν οι Σειρήνες. Ο Αχελώος για να πάρει πίσω το κέρατο έδωσε σαν αντάλλαγμα στον Ηρακλή το κέρας της Αμάλθειας, που ήταν πηγή αφθονίας και γονιμότητας. Υπάρχει κι ένας μύθος για τις Εχινάδες. Σύμφωνα με αυτόν, οι Εχινάδες ήταν κάποτε Νύμφες, που δυστυχώς ξέχασαν να τιμήσουν το θεό Αχελώο. Τότε αυτός θύμωσε και τις μεταμόρφωσε σε νησιά.

Ποταμός του νομού Αιτωλοακαρνανίας. Ονομάζεται και Φίδαρης και αποτελεί ένα από τα «θρυλικά» ποτάμια της Αιτωλοακαρνανίας. Έχει μήκος 80 χλμ. και δέχεται νερά από πλήθος παραποτάμων. Στον Εύηνο σώζονται παλιά πέτρινα γεφύρια, όπως της Αρτοτίβας, της Δορβιτσάς κ.ά. 

Gustav Clauss & ΕΝΕΔΡΑ ΛΙΓΚΟΥ

(Ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ροδούλας Σταθάκη-Κούμαρη: «Ἡ οἰνοποιὸς ἑταιρεία “ΑΧΑΪΑ” καὶ τὰ χειροποίητα βαρέλια της»-Πάτρα 2011)

Ἡ ἱστορία τῆς «ἐν Πάτραις ἀνωνύμου οἰνοποιητικῆς ἑταιρίας ὑπὸ τὴν ἐπωνυμίαν “ΑΧΑΪΑ”»¹ ἀρχίζει ὅταν ἕνας εὐαίσθητος καὶ ρομαντικὸς φιλέλλην Γερμανός, γεννημένος στὸ Seltmans τῆς Βαυαρίας, ὁ Gustav Clauss (1825-1908), ἀποφασίζει νὰ ἐγκατασταθεῖ στὴν Ἑλλάδα.

Gustav Clauss

Τὸ 1848 ἔρχεται στὴν Κέρκυρα γιὰ νὰ ἐργαστεῖ σὲ μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες γερμανικὲς ἐμπορικὲς ἑταιρείες, τήν «Fels & Co», ποὺ ἀπὸ τὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 1840 εἶχε δραστηριοποιηθεῖ καὶ στὴν Πάτρα. Μετὰ ἀπὸ πρόταση τῶν «Fels & Co», ὁ G. Clauss ἔρχεται τὸ 1852 στὴν Πάτρα γιὰ νὰ ἀναλάβει τὴ διεύθυνση τοῦ τμήματος ἐξαγωγῶν τῆς ἑταιρείας. Τὴ διεύθυνση τοῦ τμήματος εἰσαγωγῶν εἶχε ὁ Theodor Hamburger² (1822-1883), ποὺ εἶχε ἔλθει στὴν Πάτρα τὸ 1847 γιὰ νὰ ἐργαστεῖ στὸν ἴδιο οἶκο. Ἡ φιλία καὶ ἡ συνεργασία τῶν δύο ἀνδρῶν διατηρήθηκε μέχρι καὶ τὸν θάνατο τοῦ τελευταίου.

Τὸ 1858 ὁ G. Clauss παντρεύεται τὴ Θωμαΐδα Καρπούνη (1836-1901), κόρη συνταγματάρχη, ὑπασπιστῆ τοῦ Βασιλιᾶ Ὄθωνα καὶ μιᾶς Βαυαρέζας ἀπὸ τὸ Μόναχο, κυρίας ἐπὶ τῶν τιμῶν τῆς Βασίλισσας Ἀμαλίας. Τὸ ζεῦγος μένει στὴν Πάτρα καὶ τὸ 1860 ἀποκτᾶ μία κόρη, ποὺ τὴν ὀνομάζει Ἀμαλία.

Η οικογένεια Clauss

Στοὺς πρόποδες τοῦ Παναχαϊκοῦ σὲ ὑψόμετρο διακοσίων μέτρων εἶναι τὸ ὀροπέδιο Ριγανόκαμπος. Ἐκεῖ πήγαινε συχνά, ἔφιππος ὁ G. Clauss, γιὰ νὰ θαυμάσει τὴν ἐξαίσια θέα πρὸς τὸν Πατραϊκὸ κόλπο καὶ τὴν καλλιέργεια ἀμπελώνων. Σύμφωνα μὲ προφορικὲς παραδόσεις, ὅπως διασώζονται σὲ σημειώσεις τοῦ παλαιοῦ βαρελοποιοῦ τῆς ἑταιρείας «ΑΧΑΪΑ CLAUSS» Σπύρου Μάλλια³, «ἀγοράζει ἕνα μικρὸ ἀμπελῶνα καὶ κτίζει μιὰ μικρὴ καλύβα γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ διανυκτερεύει. Γιὰ προσωπική του χρήση ἑτοιμάζει ἕνα βαρέλι, ὅπου φτιάχνει κρασὶ ἀπὸ τὸν ἀμπελῶνα του. Τὸ κρασὶ εἶχε μοναδικὴ γεύση. Ἔτσι, τοῦ γεννήθηκε ἡ ἰδέα τῆς ὀργάνωσης μιᾶς οἰνοποιίας».

Τὸ 1861 ἀγοράζει γῆ καὶ καλλιεργεῖ ἀμπελῶνες σὲ τέλεια διάταξη, ποὺ ἀναπτύσσονται ἰδιαίτερα σὲ αὐτὰ τὰ ἐδάφη. Ὀργανώνει ἕνα μικρὸ ληνό, μία ἀποθήκη καὶ ἕνα κελλάρι μὲ τὰ πρῶτα βαρέλια, ποὺ δὲν ξέρουμε τὸν ἀριθμό τους.

Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἐγκαθιστᾶ στὸ κτῆμα τὸν πρῶτο συνεργάτη του, Francesco Malia, ἀπὸ τὴν Μάλτα, μὲ τὴν οἰκογένειά του. Ὁ Francesco Malia συμβάλλει οὐσιαστικὰ στὴ δημιουργία τοῦ οἰνοποιείου καὶ οἱ ἐργασίες αὐξάνονται καθημερινά. Προσλαμβάνονται ἐργάτες πού, σύμφωνα μὲ τὸ πρόγραμμα τοῦ G. Clauss, ἐγκαθίστανται οἰκογενειακῶς στὸ κτῆμα. Ἐκτὸς ἀπὸ τὶς κατοικίες τῶν ἐργατῶν κτίζονται ἀποθῆκες, κελλάρια, ἐργαστήρια, σταῦλος καὶ βαρελοποιεῖο, ἐνῶ μέριμνα τοῦ δημιουργοῦ τοῦ οἰκισμοῦ ἦταν καὶ ἡ ὕδρευσή του. Φέρνει νερὸ ἀπὸ τὶς πηγές, κατασκευάζει δεξαμενή, χυτοσιδηρὸ ἀγωγὸ καί, στὸν ἁμαξιτὸ δρόμο Πατρῶν-Καλαβρύτων ποὺ διασχίζει τὴν περιοχή, χτίζει μία πέτρινη βρύση, ὅπου γράφει ἑλληνικά:

Τὸ 1865 ὁ G. Clauss ἀγοράζει καὶ ἄλλη γῆ, φυτεύοντας καινούριους ἀμπελῶνες. Τὴν ὅλη περιοχὴ ὀνομάζει «Gutland», ποὺ σημαίνει «εὔφορη γῆ», ὅπως τὴν ἔλεγε ἡ κόρη του κατ’ ἀντιστροφὴ τοῦ ἀρχικοῦ «Landgut», ποὺ σημαίνει «κτῆμα», καθὼς διαβάζουμε στὸν ὁδηγό “Patras und seine Weine”⁴

Οἱ ἐργασίες στὴν Gutland προχωροῦν συνεχῶς. Φτιάχνεται ὁ δρόμος Πάτρα – Ριγανόκαμπος καὶ ἐπισκευάζονται τὰ γεφύρια ποὺ διευκολύνουν τὴν πρόσβαση στὸ κτῆμα. Ἡ ἐποχὴ ὅμως εἶναι δύσκολη καὶ οἱ συνθῆκες δημόσιας ἀσφάλειας δὲν ἐμπνέουν καμία ἐμπιστοσύνη^∙ κυκλοφοροῦν ληστές. Θῦμα ληστείας κινδύνεψε νὰ πέσει καὶ ὁ G. Clauss ἀπὸ τὸν ἀρχιληστὴ Λίγκο ποὺ παραμόνευε σὲ μιὰ ρεματιὰ περισσότερο ἀπὸ μιὰ ἑβδομάδα, γιὰ νὰ τὸν συλλάβει καὶ νὰ εἰσπράξει λύτρα. Τελικὰ, κάποιοι τὸν ἔπεισαν ὅτι δὲν θὰ ἦταν φρόνιμο νὰ βλάψει τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἔδινε ἐργασία καὶ τροφὴ στοὺς φτωχοὺς ἐργαζόμενους. Στὴ θέση ποὺ περίμενε ὁ Λίγκος, τοποθετήθηκε ἀργότερα μία ἀναμνηστικὴ μαρμάρινη πλάκα μὲ ἐπιγραφὴ στὰ γερμανικά:

ΕΝΕΔΡΑ ΛΙΓΚΟΥ

ΕΔΩ ΠΑΡΑΜΟΝΕΥΕ ΤΟ ΕΤΟΣ 1869

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΜΙΑ

ΕΒΔΟΜΑΔΑ, ΟΜΩΣ ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ,

Ο ΑΡΧΙΛΗΣΤΗΣ ΛΙΓΚΟΣ

ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΤΟΥ ΚΤΗΜΑΤΟΣ CLAUSS

Ὁ φόβος ἐπιδρομῆς τῶν ληστῶν στὸν οἰκισμό, δημιουργεῖ τὴν ἀνάγκη προστασίας. Ἔτσι, ἀριστερὰ τῆς εἰσόδου κτίζεται ἕνας ἐπιβλητικὸς πύργος μὲ πολεμίστρες, δυτικῆς ἀρχιτεκτονικῆς, γιὰ νὰ χρησιμεύει ὡς καταφύγιο τῶν κατοίκων τῆς Gutland σὲ περίπτωση κινδύνου. Ἀργότερα κτίζονται ἄλλοι δύο πύργοι, ὁ ἕνας ἀνάμεσα στὸ Ἀμαλιεῖο καὶ τὴν Basilika καὶ ὁ ἄλλος στὸ κέντρο τοῦ οἰκισμοῦ. Ἔτσι ἡ Gutland προστατεύεται καὶ τὸ οἰνοποιεῖο σιγά – σιγὰ παίρνει τὴν τελική του μορφή.

Τὸ 1872 ἡ οἰνοποιία τοῦ G. Clauss μετατρέπεται σὲ μετοχικὴ ἑταιρεία μὲ τὴν ἐπωνυμία «ΑΧΑΪΑ».⁵ Ἕνα Συμβόλαιο Ὑποθήκης μὲ ἀριθ. 36753 τοῦ συμβολαιογράφου Ν. Θωμόπουλου, ποὺ συντάχθηκε στὴν Πάτρα τὴν 14/26 Ὀκτωβρίου 1882, μᾶς παρουσιάζει τὴν κόρη τοῦ G. Clauss, Ἀμαλία, κάτοχο 54 μετοχῶν τῆς ἑταιρείας «ΑΧΑΪΑ», μετὰ τοὺς «Fels & Co» ποὺ εἶναι πρῶτοι μὲ 107 μετοχές, ἐκπροσωπούμενοι ἀπὸ τοὺς δύο συνεργάτες, G. Clauss καὶ Theodor Hamburger.

Ὁ κῆπος τῆς βίλλας Clauss