Φοτο Αραχναιο

Πυρσεία, ο τηλέγραφος της αρχαιότητας

Τα σημεία αναμετάδοσης του μηνύματος της πτώσης της Τροίας
Σύμφωνα με τον Πολύβιο, την πυρσεία, δηλαδή την οπτική αναμετάδοση σημάτων με φλόγες, εφεύραν οι Κλεόξενος και Δημόκλειτος γύρω στο 150 π.Χ. και τη βελτίωσε ο ίδιος. Όμως ο Αισχύλος, στο έργο του Αγαμέμνων, περιγράφει την είδηση της πτώσης της Τροίας, η οποία μεταδόθηκε ως τις Μυκήνες με τις φρυκτωρίες (φρυκτός=πυρσός και ώρα = φροντίδα). Ενδιάμεσοι σταθμοί μεταδόσεως υπήρχαν στην Ίδη της Μυσίας, στο Ακρωτήρι της Λήμνου (σημερινή Πλάκα), στον Άθω, στο βουνό Μάκιστο και στις πλαγιές του Αραχναίου.
Η αναπαράσταση βασίζεται κυρίως στο κείμενο του Πολυβίου (Χ, 43-47) καθώς και σε αναγεννησιακές απεικονίσεις.  Η πυρσεία στηριζόταν σ΄ ένα διαχωρισμό των γραμμάτων του ελληνικού αλφαβήτου σε ομάδες πέντε γραμμάτων. Η κάθε ομάδα ήταν γραμμένη σε πέντε πίνακες (ο τελευταίος περιείχε τέσσερα γράμματα). Κάθε πίνακας συνοδεύονταν από αντίστοιχους πέντε πυρσούς. Ο αριθμός αναμμένων πυρσών (εξ' ου και πυρσεία), παρίστανε το αντίστοιχο γράμμα. Στην αναπαράσταση ο συνδυασμός των πυρσών επιτυγχάνεται με την οριζόντια και κάθετη τοποθέτηση της σειράς των γραμμάτων.



Ο συνδυασμός της χρήσης δύο πεντάδων μεγάλων πυρσών, οι οποίοι διακρίνονται σε μεγάλες αποστάσεις με τη βοήθεια διόπτρων, παριστάνει το αντίστοιχο γράμμα (οι γραμμές αντιπροσωπεύονται από τους αριστερούς πυρσούς και οι στήλες από τους δεξιούς πυρσούς). Σε κάθε ζευγάρι πυρσών αντιστοιχεί και συγκεκριμένο γράμμα. Π.χ. για το γράμμα Α έχουμε ένα πυρσό αριστερά και ένα δεξιά. Για το γράμμα Θ δύο πυρσούς αριστερά και τρεις δεξιά κλπ. Με τον τρόπο αυτό μπορούν να μεταδοθούν ολόκληρα κείμενα από φρυκτωρία σε φρυκτωρία.
Στη βελτιωμένη παραλλαγή του συστήματος χρησιμοποιούσαν ένα είδος οργάνου προγόνου της διόπτρας, όπως απεικονίζεται στο εκμαγείο του ΟΤΕ. Η πυρσεία ονομάστηκε και "οπτικός τηλέγραφος", ήταν δε ως τηλεπικοινωνιακό μέσο τελειότερο από τον "υδραυλικό τηλέγραφο" του Αινεία. Ο Forbes το χαρακτηρίζει ως το πλέον αποδοτικό τηλεγραφικό σύστημα και το θεωρεί ως πρόδρομο του τηλεγράφου.

Αφροδίτη, έρωτας και ψυχή, αποσυμβολισμός

Η Αφροδίτη με τις 2 αλλες όψεις της,
του Εωσφόρου και του Έσπερου

Ο πλανήτης Αφροδίτη, είναι ο δεύτερος σε απόσταση απο τον Ήλιο, πλανήτης του Ηλιακού μας Συστήματος, και ο κοντινότερος πλανήτης στην Γη. Ως ο φωτεινότερος πλανήτης στον νυχτερινό Ουρανό, ήταν γνωστός ήδη από τους αρχαιοτάτους χρόνους, καθώς είναι εύκολα ορατός με γυμνό μάτι από τη Γη.
Ως το λαμπρότερο άστρο που συνοδεύει το φεγγάρι, έλαβε το όνομα της θεάς της ομορφιάς και του έρωτα, της Αφροδίτης. Ο Πυθαγόρας την ονόμαζε «άλλο ήλιο» (Sol Alter), χάρη στην υπέροχη ακτινοβολία της.

Λόγω του ότι η Αφροδίτη, είναι ορατή στον νυχτερικό ουρανό νωρίς το πρωί, την αυγή πριν την ανατολή του Ηλίου, και λίγο μετά την δύση του Ηλίου, έλαβε επίσης τα ονόματα, Εωσφόρος (αυτός που φέρνει το φως ή την Αυγή) και Έσπερος.

Οι αρχαίοι φαντάζονταν τον Εωσφόρο και τον Έσπερο σαν δυο νέους, που κρατούν από έναν πυρσό, αναγγέλλοντας διαδοχικά τον ερχομό της μέρας και της νύχτας.
Ο Εωσφόρος πετώντας στον πρωινό ουρανό προηγείτο του άρματος του Ηλίου, φέρνοντας το πρωινό φως (αυγή) πριν ακόμη ανατείλει ο ήλιος. Ο Εωσφόρος ήταν υιός της Ηούς (Αυγής) και του Αστραίου, αδερφός του Έσπερου, πατέρας της Τηλαύγης και του Κήυκος. Ο Εωσφόρος έλαβε ως σύζυγό του την Κλεόβοια και απέκτησαν δύο θυγατέρες, την Τηλαύγη και τη Φιλωνίδα.

Εωσφόρος και Έσπερος

Ο Έσπερος με τα χρυσά του μαλλιά εμφανίζεται στο νυχτερινό ουρανό και δεσπόζει ανάμεσα στ' άλλα αστέρια, με τη λαμπρότητα και το φως του. Ο Έσπερος ήταν το πιο λαμπρό αστέρι. Όταν ζούσε στη Γη, ήταν ένας ξεχωριστός, για τα χαρίσματα και τις αρετές του, νέος. Λαμπρός, και όμορφος, τιμούσε τους θεούς και διακρινόταν για την ευγένεια του χαρακτήρα του, την σύνεση και την ευσπλαχνία του. Οι θεοί, κάποτε, για να μην ξεχαστεί η μορφή του και να μη χαθεί ποτέ, αποφάσισαν να τον μετατρέψουν σε άστρο, που νωρίς το βράδυ λάμπει και φωτίζει.

Με την επικράτηση του Χριστιανισμού, ο Εωσφόρος αντικαταστάθηκε από τον αυγερινό, ενώ ο Έσπερος από τον αποσπερίτη. Ήταν τότε που ο εωσφόρος, έλαβε ακριβώς τον αντίθετο συμβολισμό. Από έφηβος απαράμιλλης ομορφιάς, που προπορεύεται του άρματος του Ηλίου προαναγγέλλοντας έτσι την αυγή, κάτι που σημαίνει την ζωή την Γη, συνοδευόμενος ενίοτε από την Σελήνη, άλλοτε ως βρέφος στην αγκαλιά της Ηούς, έλαβε τερατόμορφη μορφή, συμβολίζοντας πλέον το σκοτάδι, και την καταστροφή, έχοντας την ίδια σημασία με την εβραϊκή λέξη «satan», «Σατανάς».

Θα πρέπει να σημειωθεί βέβαια, πως αυτή η πρακτική είναι μία συνήθης πρακτική όλων των θρησκειών, καθώς καμία θρησκεία δεν προκύπτει από μία ανθρώπινη πνευματική παρθενογέννηση. (Κοινά αρχετυπικά μοτίβα επαναλαμβάνονται διαχρονικά σε παγκόσμιο επίπεδο). Οι θρησκείες μεταλλάσσονται μαζί με τους λάτρεις στο διάβα του χρόνου, και τελικά η νέα θρησκεία που επικρατεί, παραποιεί χρησιμοποιεί την προηγούμενη, για να επικρατήσει τελικά, διαμορφώνοντας το δικό της θρησκευτικό και λατρευτικό πλαίσιο.

Σχετικά με τους γεννήτορες της Αφροδίτης, δύο είναι οι επικρατέστερες εκδοχές στην αρχαία Ελληνική μυθοπλασία. Στην πρώτη και αρχαιότερη, είναι κόρη του Ουρανού και της Ημέρας. Στην δεύτερη είναι το αποτέλεσμα της συνένωσης των τεμαχισμένων γεννητικών μορίων του Ουρανού με την θάλασσα.

H άμαξα που μετέφερε τη σορό του Μεγάλου Αλεξάνδρου ζύγιζε πάνω από 100 τόνους και την έσερναν 64 ημίονοι.

Ήταν διακοσμημένη με τόνους χρυσού και χιλιάδες πολύτιμους λίθους
 και την άρπαξε ο Πτολεμαίος πριν να φτάσει στον προορισμό της…

Το 323 π.Χ. ο Μέγας Αλέξανδρος, ο έλληνας βασιλιάς που κατέκτησε τον κόσμο πέθανε σε ηλικία 33 ετών. Η σορός του δεν βρέθηκε ποτέ, αλλά σύμφωνα με αρχαία κείμενα η πομπή που τη μετέφερε από τη Βαβυλώνα ήταν ένα από τα σπουδαιότερα θεάματα που αντίκρισε ποτέ ο κόσμος.
Υπεύθυνος για την οργάνωση της πομπής ήταν ο Αρριδαίος, ο οποίος χρειάστηκε δύο χρόνια για να την προετοιμάσει.

Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης αναφέρει για την άμαξα του Μεγάλου Αλεξάνδρου:
«Η αρμάμαξα ήταν τόσο εντυπωσιακή και μεγαλοπρεπή στη θέα, που τα λόγια δεν μπορούν να την περιγράψουν. Η φήμη της διαδόθηκε τόσο, που προσέλκυσε πολλούς θεατές. Από κάθε πόλη που περνούσε όλοι έβγαιναν να την προϋπαντήσουν και μετά να την ξεπροβοδίσουν, χωρίς να μπορούν να χορτάσουν το θέαμα. Στη μεγαλοπρέπειά της συνέτεινε και η συνοδεία από ένα πλήθος οδοποιών και τεχνητών, καθώς και ένα σώμα στρατιωτικών…»

Το σώμα του Αλεξάνδρου συντηρούταν με αρώματα

Για την προφύλαξη του σώματος του Αλέξανδρου
από την αποσύνθεση
χρησιμοποίησαν αρώματα ή μέλι,
τεχνικές συντήρησης της αρχαιότητας

Η αρμάμαξα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, σύμφωνα με τις πηγές, ζύγιζε πάνω από 100 τόνους και ήταν διακοσμημένη με χρυσό και πολύτιμους λίθους.
Η στέγη ήταν ιωνικού ρυθμού και στηριζόταν με χρυσούς κίονες.
Στις τέσσερις γωνίες της οροφής υπήρχαν 4 αγάλματα της Νίκης Τροπαιοφόρου.
Κάτω από την οροφή της άμαξας υπήρχαν ανάγλυφες προτομές τραγέλαφων, των μυθικών ζώων.
Στις τέσσερις άκρες της άμαξας υπήρχαν φούντες με κρόσσια απ’όπου κρεμόντουσαν κουδούνια.
Απεικόνιση του 19ου αιώνα της νεκροπομπής του Μεγάλου Αλεξάνδρου σύμφωνα με τον Διόδωρο Η άμαξα είχε οροφή με πλάτος 3,70 επί 5,5 μέτρα. Σύμφωνα με την περιγραφή που έχει διασωθεί είχε αναρτήσεις για να αποφεύγονται οι κραδασμοί.

Ζωγραφική αναπαράσταση του 19ου αιώνα της νεκροπομπής του Μεγάλου Αλεξάνδρου σύμφωνα με την περιγραφή του Διόδωρου. Η άμαξα είχε οροφή με πλάτος 3,70 επί 5,5 μέτρα. Σύμφωνα με την περιγραφή που έχει διασωθεί είχε αναρτήσεις για να αποφεύγονται οι κραδασμοί. Την πομπή συνόδευαν η Ρωξάνη με το νήπιο Αλέξανδρο Δ”