Σε ξέρω χρόνια είσαι ταυτόχρονα το πιο καταραμένο και το πιο ευλογημένο πλάσμα στο σύμπαν….
Από την αρχή του χρόνου, από τότε που το οι Αυτογέννητες Μορφές, Χάος, Γαία και Έρως άρχισαν να σπέρνουν Ζωή στο Σύμπαν, από την χαραμάδα της Νύχτας και του Ερέβους των Πρώτων Απογόνων. Από τον Αιθέρα και την Ημέρα. Από τις Οδύνες του τοκετού του Ουρανού, των Ορέων και του Πόντου.
Από τότε που ο Ουρανός τεκνοποίησε με το ανυπέρβλητο Σπέρμα του τον Ωκεανό, τον Κοίο, τον Κρείο, τον Υπερίωνα, την Θεία, την Ρέα, την Θέμιδα, την Μνημοσύνη, την Φοίβη, την Τηθύα, τον Κρόνο…
Όλα ετοιμάζονταν για την δική σου Έλευση. Όλα έπαιρναν την Θέση τους για να έρθεις…
Ήσουν Εσύ που χτύπαγες τα τύμπανα το κλάμα του Δία να μην ακούγεται. Ήσουν Εσύ που το Νησί βοήθησες να στεριώσει για να γεννηθούν οι Υπόλοιποι.
Είσαι Εσύ που ακόμα και μέσα από τα Συμπαντικά σκουπίδια έβρισκες θυμίαμα και το έκανες Τελετή. Είσαι Εσύ που απεγνωσμένα και λυσσαλέα πάλεψες για να επικρατήσει το Φως…
Είσαι Εσύ που ζήταγες, ζητούσες και ακόμα ζητάς ένα Ηγέτη…
Σε βλέπω καθαρά ψάχνεις με την ματιά του Λύκου όχι να τραφείς, αλλά να θρέψεις με Αμβροσία την Ιστορία αυτού του Τόπου…
Δεν σκύβεις το κεφάλι γιατί ξέρεις πως η Λέξη Άνθρωπος είναι το Άνω Θρώσκω… το ξέρεις, το πιστεύεις, το φωνάζεις…
Θες ένα ηγέτη να σε βγάλει από πού;;;
Θες ένα ηγέτη όπως τον θες Εσύ….
Και τιμωρήθηκες από τους Αιώνες, γιατί;;;
Ώρα να αναρωτηθείς….
Όραμα? Επέτρεψες στον εαυτό σου να έχει παραπάνω Όραμα? Έμεινες στις Δάφνες που έτρεψες και αυτό ήταν….