Δεξιότερα του Αμαξιτού δρόμου με διεύθυνση δυτική υπάρχει μονοπάτι που στη μεγαλύτερη διαδρομή του ακολουθεί την κοίτη του χειμάρρου που μαζεύει όλα τα νερά της λεκάνης του Χελιού και φθάνει μέχρι το Μοναστήρι (Μονή Ταλαντίου). Εκεί το μονοπάτι διχάζεται και ο ένας κλάδος ακολουθεί την πλαγιά του βουνού που υψώνεται βόρεια του Μοναστηριού, περνάει από τη θέση "Ψωριάρη" και καταλήγει στο χωριό Μηδέα (Γκέρμπεση ) και από εκεί στα άλλα χωριά του Αργολικού Κάμπου. Ο δεύτερος κλάδος συνεχίζεται μέσα στην κοίτη του χειμάρρου και φθάνει στον Αμαριανό όπου συνδέεται με τον αμαξιτό δρόμο Χέλι-Αγία Τριάδα -Αργός.
Η απόσταση Χέλι Αμαριανός μέσα από την κοίτη του χειμάρρου είναι περίπου δύο ώρες (7-8 χιλιόμετρα) και είναι μικρότερη από εκείνη του αμαξιτού δρόμου Χέλι-Αμαριανός, αλλά είναι πορεία κουραστική διαρκώς μέσα στο ρέμα. Ο δρόμος όμως αυτός δια μέσου του φαραγγιού χούνη που συνδέει τον Αργολικό κάμπο με το Χέλι ήταν στην Αρχαιότητα η μόνη φυσική δίοδος που επέτρεπε την επικοινωνία του οροπεδίου του Αραχναίου
37
με τον αργολικό κάμπο και σε άλλο κεφάλαιο έχουμε μιλήσει για αυτό το δρόμο που τα ίχνη του χαραγμένα επάνω στα βράχια σώζονται μέχρι ακόμη. Άλλο μονοπάτι ξεκινάει από το χωριό με κατεύθυνση δυτική ακολουθεί την πλαγιά του βουνού, φθάνει στην τοποθεσία "Μακρύ Πεζούλι" από εκεί κατηφορίζει περνάει το βαθύ ρέμα που έρχεται από την τραπεζώνα, ανεβαίνει στην απέναντι βουνοκορυφή περνάει από την τοποθεσία "Χωράφι Παπα" και καταλήγει στις Λίμνες και από εκεί προς το Στεφάνι, την Προσύμνη και στα υπόλοιπα χωριά του Κάμπου.
Ο δρόμος αυτός είναι πολύ δύσβατος και για τα μουλάρια ακόμα που σπάνια περνούσαν από εκεί, χρησιμοποιείτο σχεδόν μόνο από πεζοπόρους με αποκλειστικό προορισμό το χωριό Λίμνες. Η απόσταση Χέλι-Λίμνες από το μονοπάτι αυτό είναι περίπου δύο ώρες πεζοπορία. Σήμερα το μονοπάτι αυτό από το χωριό μέχρι το βαθύ ρέμα έχει γίνει αμαξιτός δρόμος και χρησιμοποιείται από τους τσοπάνηδες που παραχειμάζουν με τα γιδοπρόβατά τους στο βαθύ ρέμα. Τρίτο μονοπάτι είχε κατεύθυνση βόρεια ,ανέβαινε με πολλές στροφές τη Μπρίνια και από εκεί περνούσε στην Τραπέζωνα όπου κατηφόριζε από εκεί μέσα από χαράδρες και επικοινωνούσε με πολλά χωριά της Κορινθίας Κλένια, Άγιος Βασίλειος, Χιλιομόδι, Αγιονόρι, Άγιο Ιωάννη, Αθήκια κ.λ.π.).
Αυτό το μονοπάτι ακολουθούσαν τα μουλάρια φορτωμένα στην επικοινωνία με το Χιλιομόδι για να μεταφέρουν τα κτηνοτροφικά τους προϊόντα (Κεφαλοτύρια, Αρνιά κ.λ.π.), μέχρι το Σιδηροδρομικό Σταθμό και από εκεί σε Αθήνα-Πειραιά. Από τον ίδιο δρόμο μετέφεραν τους μούστους και τα κρασιά σε τουλούμια στο Χέλι, αφού η Κορινθία ήταν η μοναδική σχεδόν περιοχή προμήθειας κρασιών και μούστου από τους Χελιώτες.
Τέταρτο μονοπάτι με πορεία Ανατολική-Βορειοανατολική στην πλαγιά του βουνού, αριστερά της κοίτης του χειμάρρου που κατέβαινε απ τα Φράκια προς το Χέλι, και έφθανε μέχρι τα φράκια και από εκεί το μονοπάτι διχαζόταν σε δύο. Ο ένας κλάδος έπαιρνε διεύθυνση Ανατολική διέσχιζε μια άλλη κοιλάδα την Πίουγια, έμπαινε έπειτα σε χαράδρα, στο δαιμονοστάσι και κατηφορίζοντας έφθανε στο χωριό Δήμαινα και από εκεί στην Πιάδα (Νέα Επίδαυρο), μετά στα δύο Μοναστήρια της περιοχής εκείνης, Αγνούντας και Ταξιαρχών. Μέχρι την Επιδαυρία περιοχή ηδιαδρομή ήταν πέντε περίπου ώρες με το μουλάρι ή και πεζοπορώντας.
Από τα Φράκια άλλος κλάδος αφού περνούσε τον αυχέναΤραπέζωνα Μάλια Νιοκάστρεσε, οδηγούσε στο χωριό Αγγελόκαστρο μια πορεία δύο και πλέον ώρες. Σήμερα ο δρόμος Χέλι Φράκια Αγγελόκαστρο είναι Ασφαλτοστρωμένος.
Πέμπτο μονοπάτι ακολουθούσε κατεύθυνση Ανατολική, περνούσε από τον ΑΡΝΑ τοποθεσία γνωστή από τα παλαιά χρόνια, έφθανε στον οικισμό του Δεσκλιά και στη συνέχεια κατηφόριζε, με δρόμο όλο στροφές, προς το παλαιό Λυγουριό (Παλαιοχώρι) μια περιοχή κατάφυτη από ελαιώνες που παλαιότερα ανήκαν τότε κυρίως στους Χελιώτες. Από το Παλαιοχώρι ο δρόμος οδηγούσε στην οδική αρτηρία Λυγουριού-Επιδαύρου
38
Παλαιάς και Νέας, και από εκεί επικοινωνία με όλα τα χωριά της περιοχής. Από το Χέλι μέχρι το Παλαιοχώρι η απόσταση ήταν περίπου τρεις ώρες πεζοπορία.
Έκτο μονοπάτι με κατεύθυνση Νοτιοανατολική έφθανε στην τοποθεσία Πηλιαρός. Εκεί ο δρόμος διχαζόταν και ο ένας κλάδος ακολουθούσε κατεύθυνση Ανατολική και έφθανε στην περιοχή Λάκκωμα όπου στις πλαγιές υπάρχουν Νταμάρια με ασβεστολιθικές πλάκες από τις οποίες οι Χελιώτες κατά καιρούς έκοβαν αγκωνάρια τα οποία χρησιμοποιούσαν στο χτίσιμο των σπιτιών τους και τα κουβαλούσαν από εκεί στο χωριό τους με τα μουλάρια, μια απόσταση περίπου δύο ώρες.
Ο άλλος κλάδος ακολουθούσε από τον Πηλιαρό Νότια κατεύθυνση και αφού περνούσε από τον αυχένα μεταξύ μιας ψηλής κορυφής του Αραχναίου και του υψώματος που βρίσκεται το Φρούριο Γκύκλος κατηφόριζε στη συνέχεια, με δρόμο όλο στροφές, και αφού περνούσε την τοποθεσία Βίλια κατέληγε στο Λυγουριό και σε όλα τα χωριά της περιοχής του Λυγουριού. Ο δρόμος αυτός είναι ο κυριότερος δρόμος επικοινωνίας του Χελιού με το Λυγουριό σε μια πορεία τρεις περίπου ώρες.
Τέλος ένα έβδομο μονοπάτι ξεκινούσε από το χωριό, περνούσε από τις τοποθεσίες Βίγλιζα, Σιούτα, Χιλιομόδι και στην συνέχεια από έναν αυχένα ανάμεσα από δύο κορυφές του Αραχναίου, κατηφόριζε ελικοειδώς στη Νότια πλευρά του Αραχναίου και έφθανε σε μια τοποθεσία το Μπουλμέτη (σήμερα Έρημα), όπου υπάρχει ελαιώνας που ανήκει κυρίως σε Χελιώτες, και κατέληγε στην κεντρική οδική αρτηρία Ναυπλίου-Λυγουριού. Και αυτή η διαδρομή ήταν περίπου δύο και πλέον ώρες πεζοπορία.
