Μην ξεχναμε πως οι Αλιεις εκ Τιρυνθος προσφυγες πολεμου διωγμενοι
απο την πολη τους απο τους Αργειους ενεπλακησαν στον Πελοποννησιακο
πολεμο περνωντας διαδοχικα μετα απο μαχες στο ενα η στο αλλο
στρατοπεδο.Η πόλη ήταν αρχικά σύμμαχος της Σπάρτης, όπως και η αρχική πατρίδα τους, η Τίρυνθα. Το 430 π.Χ. έγινε αναγκαστικά σύμμαχος της Αθήνας,
κάτι που επέβαλλαν οι Αθηναίοι με στρατιωτική επέμβαση. Μετά τον
Πελοποννησιακό πόλεμο εντάχθηκε πάλι στις συμμαχικές πόλεις της Σπάρτης
μέχρι την Μάχη της Μαντινείας.
Με την συνθήκη ειρήνης που ακολούθησε η πόλη ανεξαρτητοποιήθηκε. Οι
Αλιείς καταστράφηκαν τελικά το 303 π.Χ. από τον ερωτιαρη (για αντρες και
γυναικες)πολεμιστη Δημήτριο τον Πολιορκητή με την βοήθεια των Δρυόπων παλαιότερων κατοίκων της περιοχής αν και την πηγη αυτης της πληροφοριας δεν μπορεσα να εντοπισω.
Πάντα μέσα στο 304 π.Χ. ο Δημήτριος αναχώρησε με 330 πλοία για την Αθήνα, την οποία πολιορκούσε ο Κάσσανδρος.[111] Όχι μόνο κατόρθωσε να εκδιώξει το Μακεδόνα βασιλιά από την Αττική, αλλά τον υποχρέωσε και σε ήττα στις Θερμοπύλες.[112] Στα χέρια του Δημητρίου έπεσαν οι Κεχρεές, καθώς και τα προπύργια της Αττικής, Φυλή και Πάνακτος, τα οποία αποδόθηκαν στους Αθηναίους.[112] Έπειτα ο Δημήτριος στράφηκε κατά των Βοιωτών εξαναγκάζοντάς τους αφενός να παραδόσουν την πόλη της Χαλκίδας κι αφετέρου να διαλύσουν τη συμμαχία τους με τον Κάσσανδρο.[113] Ακολούθως συνήψε συμμαχία με την Αιτωλική Συμπολιτεία κατά των Μακεδόνων ανταγωνιστών του.[107] Οι Αθηναίοι ενθουσιασμένοι απέδωσαν εκ νέου εξωφρενικές τιμές στο Δημήτριο.[112]
Από την πλευρά του ο Δημήτριος εκμεταλλευόταν στο έπακρο την ανοχή και το θαυμασμό των Αθηναίων για να ικανοποιεί την ματαιοδοξία του και τις ακολασίες του.[114] Του παραχωρήθηκε μάλιστα δωμάτιο στον Παρθενώνα για να διαμένει, όπου δε δίσταζε να διοργανώνει συμπόσια με πόρνες.[115] Σε μια άλλη περίσταση διέταξε τους πολίτες να συγκεντρώσουν σε μικρό χρονικό διάστημα 250 τάλαντα, κάτι που έσπευσαν να πράξουν. Ωστόσο όταν τα χρήματα συγκεντρώθηκαν, τελικά δόθηκαν στη Λάμια και στις άλλες γυναίκες του περιγύρου του για να αγοράσουν καλλυντικά. Όπως ήταν λογικό, το περιστατικό ενόχλησε έντονα τους Αθηναίους.[116]
Κατά τους πρώτους μήνες του 303 π.Χ. ο Δημήτριος απέπεμψε την πτολεμαϊκή φρουρά που ήλεγχε την πόλη της Σικυώνας στον Κορινθιακό Κόλπο, αποκαθιστώντας το πολίτευμα και την αυτονομία της.[117] Παράλληλα φρόντισε για την εκ νέου ανοικοδόμηση της πόλης σε καταλληλότερο και ασφαλέστερο σημείο, λαμβάνοντας θεϊκές τιμές από τους κατοίκους, ανάμεσα στις οποίες και την (προσωρινή όπως αποδείχθηκε) μετονομασία της Σικυώνας σε «Δημητριάδα».[118] Ακολούθως απέκτησε τον έλεγχο της Κορίνθου αποσπώντας την από τον Πρεπέλαο, στρατηγό του Κάσσανδρου.[119] Κατόπιν αιτήσεως των κατοίκων τοποθέτησε φρουρά στον Ακροκόρινθο, προκειμένου να διαθέτουν προστασία μέχρι τη λήξη του πολέμου. Ακολούθησαν οι πόλεις Βούρα στην Αχαΐα, η Σκύρος και ο Ορχομενός στην Αρκαδία, ο διοικητής της οποίας, Στρόμβιχος, σταυρώθηκε ανάμεσα σε άλλους μπροστά στα τείχη της πόλης.[7] Μπροστά στην πειστικότητα της δύναμης του Δημητρίου παραδόθηκαν γειτονικά φρούρια και πόλεις, χωρίς να αφήσουν περιθώρια αντίδρασης στον Κάσσανδρο και στον Πολυπέρχοντα.[120]
Κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης αντιπροσώπων των πόλεων-κρατών στον Ισθμό της Κορίνθου, ο Δημήτριος αναγορεύθηκε «ηγεμών της Ελλάδος», όπως ακριβώς ο Φίλιππος Β’ και ο Αλέξανδρος στο παρελθόν,[121] ενώ στο περιβάλλον του είχε συγκεντρωθεί μεγάλος αριθμός από κόλακες που μόνο αυτόν και τον πατέρα αποκαλούσαν βασιλείς.[122] Κατά την περίοδο αυτή, οπότε και έλαβαν χώρα εορτασμοί προς τιμήν της θεάς Ήρας στο Άργος, ο Δημήτριος ορίστηκε αγωνοθέτης των διάφορων εκδηλώσεων.[123] Κατά τη διάρκεια των ιεροτελεστιών νυμφεύθηκε τη Δηιδάμεια, κόρη του βασιλιά των Μολοσσών, Αιακίδη, και αδελφή του περίφημου μελλοντικού βασιλιά της Ηπείρου, Πύρρου Α’.[124] Από την ένωση αυτή ήρθε στον κόσμο ένας γιος, ο Αλέξανδρος, ο οποίος και έζησε στην Αίγυπτο.[50]
Γιατι ο τοπος αυτος του Ξενιου Δια δεν θελει ξενους. Το ειπαν και οι Δρυοπες πριν απο χρονια. Μαζι με τους Μακεδονες κατακτητες διωξαν οτι ειχε απομεινει απο τους Αλιεις εκ Τιρυνθος που τους αλλοιωσαν τον πολιτισμο τους στο ψαροχωρι που κατοικουσαν διπλα στο βαλτο.Και σωθηκαν . Η ετσι πιστεψαν.
Oποτε η επισημη ληξη του Πελοποννησιακου πολεμου μας αφορα. Εστω καθυστερημενα. Γιατι στο μεταξυ δεν ξερω ποσοι Δρυοπες επιβιωσαν στην Ερμιονιδα οπου ηρθαν με τις γλωσσες τον πολιτισμο και τα ηθη και εθιμα τους Πειρατες Βερβερινοι και Τουρκοι και Φραγκοι και Αρβανητες (οι περισσοτεροι αυτοι) και Βλαχοι (Ο βλαχικός αυτοπροσδιορισμός Αρμάνιι είναι σύνθετη λέξη από το a + Romani, δηλαδή α + ρωμάνοι, όπως ονομάζονταν οι λατινόφωνοι ρωμαίοι στις νότιες επαρχίες του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους. Ως Ρωμάνοι είναι γνωστοί στους βυζαντινούς χρόνους οι λατινόφωνοι υπήκοοι του ρωμαϊκού κράτους κι ως Ρωμαίοι οι ελληνόφωνοι υπήκοοί του.) και Σλαυοι και Μικρασιατες προσφυγες και μετα προσφατα εποικοι Αθηναιοι που χτισαν τα σπιτια τους και παντρευτηκαν εδω και ηρθαν Ρουμανοι και Βουλγαροι Πολωνοι Λατινο Αμερικανοι Αγγλοι Γαλλοι Ρωσοι και παντρευτηκαν κι αυτοι με ντοπιους και καναν παιδια Ελληνοπουλα πολιτες της Ερμιονιδας Ισως καποιοι απο αυτους να ειναι αναμεσα σε εκεινους θελουν να φυγουν οι προσφυγες απο την Ερμιονιδα .Ισως να ειναι οι απογονοι εκεινων των Δρυοπων αν και δεν νομιζω.
Πελοποννησιακος πολεμος
Ο πόλεμος που είχε τη μεγαλύτερη διάρκεια στην ιστορία της ανθρωπότητας έγινε στην Ελλάδα. Και, μάλιστα, ενώ ξεκίνησε από την αρχαιότητα έληξε το 1996!
Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι ο Πελοποννησιακός Πόλεμος κράτησε 2427 χρόνια καθώς δεν υπεγράφη ποτέ συνθήκη ειρήνης μετά το τέλος των εχθροπραξιών;
Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος ήταν η στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ της Δηλιακής Συμμαχίας (υπό την ηγεσία της Αθήνας) και της Πελοποννησιακής Συμμαχίας (υπό την ηγεσία της Σπάρτης) που έλαβε χώρα την περίοδο 431-404 π.Χ. Ουσιαστικά έληξε με νίκη των Σπαρτιατών και την παράδοση της Αθήνας το 404 π.Χ. Τυπικά, όμως, έληξε το 1996, δηλαδή πριν από 13 χρόνια.
Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, ως δήμαρχος Αθηναίων το 1996, επισκέφτηκε τη Σπάρτη και ανακάλυψε ότι… δεν έχει συναφθεί ειρήνη με την λακωνική πρωτεύουσα.
Η λήξη του Πελοποννησιακού Πολέμου υπεγράφη, ενώ στο κείμενο της συνθήκης ειρήνης οι δύο δήμαρχοι εξέφραζαν την οδύνη τους για την «πολυαίμακτη σύρραξη των δύο κορυφαίων πόλεων».
Το κείμενο της συνθήκης αναφέρει:
«Σήμερα, 10 Μαρτίου 1996, στὴν πρωτεύουσα τῆς Λακεδαίμονος, ὁ δήμαρχος Ἀθηναίων καὶ ὁ δήμαρχος Σπαρτιατῶν ἐκφράζουν τὴ βαθύτατη θλίψη τους γιὰ τὴν πολυαίμακτη σύρραξη τῶν δύο κορυφαίων πόλεων τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος καὶ διακηρύττουν τὴν λήξη μὲ ὅρους ἰσοτιμίας ἀναδρομικὰ τοῦ καταστροφικοῦ ἐκείνου πολέμου «Ἀθηναίων καὶ Πελοποννησίων» καὶ τὴν ἐμπέδωση ἀρρήκτων μεταξὺ τῶν δύο πόλεων δεσμῶν φιλίας καὶ συνεργασίας, μὲ ἠθικὸ ἔρεισμα καὶ τὴν ἀρχαία ἱστορικὴ μεγαλουργία τους.
Ὁ Δήμαρχος Σπαρτιατῶν
Δημοσθένης Ματάλας
Ὁ Δήμαρχος Ἀθηναίων
Δημήτρης Ἀβραμόπουλος»
Εκστρατεία στη Νότια Ελλάδα (304 – 303 π.Χ.)
Η επόμενη αποστολή που ανέλαβε ο Δημήτριος ήταν η εκδίωξη απο τις πόλεις της νότιας Ελλάδας των φρουρών που είχαν εγκαταστήσει σε αυτές οι Κάσσανδρος και Πολυπέρχων.[107] Σύμφωνα με το Διόδωρο το Σικελιώτη στην απόφαση αυτή τον οδήγησε από τη μία η αναζήτηση δόξας ανάμεσα στους υπόλοιπους Έλληνες κι από την άλλη η προοπτική να κατακτήσει τελικά τα εδάφη της Μακεδονίας τα οποία και ήλεγχε ο Κάσσανδρος.[110]Πάντα μέσα στο 304 π.Χ. ο Δημήτριος αναχώρησε με 330 πλοία για την Αθήνα, την οποία πολιορκούσε ο Κάσσανδρος.[111] Όχι μόνο κατόρθωσε να εκδιώξει το Μακεδόνα βασιλιά από την Αττική, αλλά τον υποχρέωσε και σε ήττα στις Θερμοπύλες.[112] Στα χέρια του Δημητρίου έπεσαν οι Κεχρεές, καθώς και τα προπύργια της Αττικής, Φυλή και Πάνακτος, τα οποία αποδόθηκαν στους Αθηναίους.[112] Έπειτα ο Δημήτριος στράφηκε κατά των Βοιωτών εξαναγκάζοντάς τους αφενός να παραδόσουν την πόλη της Χαλκίδας κι αφετέρου να διαλύσουν τη συμμαχία τους με τον Κάσσανδρο.[113] Ακολούθως συνήψε συμμαχία με την Αιτωλική Συμπολιτεία κατά των Μακεδόνων ανταγωνιστών του.[107] Οι Αθηναίοι ενθουσιασμένοι απέδωσαν εκ νέου εξωφρενικές τιμές στο Δημήτριο.[112]
Από την πλευρά του ο Δημήτριος εκμεταλλευόταν στο έπακρο την ανοχή και το θαυμασμό των Αθηναίων για να ικανοποιεί την ματαιοδοξία του και τις ακολασίες του.[114] Του παραχωρήθηκε μάλιστα δωμάτιο στον Παρθενώνα για να διαμένει, όπου δε δίσταζε να διοργανώνει συμπόσια με πόρνες.[115] Σε μια άλλη περίσταση διέταξε τους πολίτες να συγκεντρώσουν σε μικρό χρονικό διάστημα 250 τάλαντα, κάτι που έσπευσαν να πράξουν. Ωστόσο όταν τα χρήματα συγκεντρώθηκαν, τελικά δόθηκαν στη Λάμια και στις άλλες γυναίκες του περιγύρου του για να αγοράσουν καλλυντικά. Όπως ήταν λογικό, το περιστατικό ενόχλησε έντονα τους Αθηναίους.[116]
Κατά τους πρώτους μήνες του 303 π.Χ. ο Δημήτριος απέπεμψε την πτολεμαϊκή φρουρά που ήλεγχε την πόλη της Σικυώνας στον Κορινθιακό Κόλπο, αποκαθιστώντας το πολίτευμα και την αυτονομία της.[117] Παράλληλα φρόντισε για την εκ νέου ανοικοδόμηση της πόλης σε καταλληλότερο και ασφαλέστερο σημείο, λαμβάνοντας θεϊκές τιμές από τους κατοίκους, ανάμεσα στις οποίες και την (προσωρινή όπως αποδείχθηκε) μετονομασία της Σικυώνας σε «Δημητριάδα».[118] Ακολούθως απέκτησε τον έλεγχο της Κορίνθου αποσπώντας την από τον Πρεπέλαο, στρατηγό του Κάσσανδρου.[119] Κατόπιν αιτήσεως των κατοίκων τοποθέτησε φρουρά στον Ακροκόρινθο, προκειμένου να διαθέτουν προστασία μέχρι τη λήξη του πολέμου. Ακολούθησαν οι πόλεις Βούρα στην Αχαΐα, η Σκύρος και ο Ορχομενός στην Αρκαδία, ο διοικητής της οποίας, Στρόμβιχος, σταυρώθηκε ανάμεσα σε άλλους μπροστά στα τείχη της πόλης.[7] Μπροστά στην πειστικότητα της δύναμης του Δημητρίου παραδόθηκαν γειτονικά φρούρια και πόλεις, χωρίς να αφήσουν περιθώρια αντίδρασης στον Κάσσανδρο και στον Πολυπέρχοντα.[120]
Κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης αντιπροσώπων των πόλεων-κρατών στον Ισθμό της Κορίνθου, ο Δημήτριος αναγορεύθηκε «ηγεμών της Ελλάδος», όπως ακριβώς ο Φίλιππος Β’ και ο Αλέξανδρος στο παρελθόν,[121] ενώ στο περιβάλλον του είχε συγκεντρωθεί μεγάλος αριθμός από κόλακες που μόνο αυτόν και τον πατέρα αποκαλούσαν βασιλείς.[122] Κατά την περίοδο αυτή, οπότε και έλαβαν χώρα εορτασμοί προς τιμήν της θεάς Ήρας στο Άργος, ο Δημήτριος ορίστηκε αγωνοθέτης των διάφορων εκδηλώσεων.[123] Κατά τη διάρκεια των ιεροτελεστιών νυμφεύθηκε τη Δηιδάμεια, κόρη του βασιλιά των Μολοσσών, Αιακίδη, και αδελφή του περίφημου μελλοντικού βασιλιά της Ηπείρου, Πύρρου Α’.[124] Από την ένωση αυτή ήρθε στον κόσμο ένας γιος, ο Αλέξανδρος, ο οποίος και έζησε στην Αίγυπτο.[50]
Γιατι ο τοπος αυτος του Ξενιου Δια δεν θελει ξενους. Το ειπαν και οι Δρυοπες πριν απο χρονια. Μαζι με τους Μακεδονες κατακτητες διωξαν οτι ειχε απομεινει απο τους Αλιεις εκ Τιρυνθος που τους αλλοιωσαν τον πολιτισμο τους στο ψαροχωρι που κατοικουσαν διπλα στο βαλτο.Και σωθηκαν . Η ετσι πιστεψαν.
Oποτε η επισημη ληξη του Πελοποννησιακου πολεμου μας αφορα. Εστω καθυστερημενα. Γιατι στο μεταξυ δεν ξερω ποσοι Δρυοπες επιβιωσαν στην Ερμιονιδα οπου ηρθαν με τις γλωσσες τον πολιτισμο και τα ηθη και εθιμα τους Πειρατες Βερβερινοι και Τουρκοι και Φραγκοι και Αρβανητες (οι περισσοτεροι αυτοι) και Βλαχοι (Ο βλαχικός αυτοπροσδιορισμός Αρμάνιι είναι σύνθετη λέξη από το a + Romani, δηλαδή α + ρωμάνοι, όπως ονομάζονταν οι λατινόφωνοι ρωμαίοι στις νότιες επαρχίες του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους. Ως Ρωμάνοι είναι γνωστοί στους βυζαντινούς χρόνους οι λατινόφωνοι υπήκοοι του ρωμαϊκού κράτους κι ως Ρωμαίοι οι ελληνόφωνοι υπήκοοί του.) και Σλαυοι και Μικρασιατες προσφυγες και μετα προσφατα εποικοι Αθηναιοι που χτισαν τα σπιτια τους και παντρευτηκαν εδω και ηρθαν Ρουμανοι και Βουλγαροι Πολωνοι Λατινο Αμερικανοι Αγγλοι Γαλλοι Ρωσοι και παντρευτηκαν κι αυτοι με ντοπιους και καναν παιδια Ελληνοπουλα πολιτες της Ερμιονιδας Ισως καποιοι απο αυτους να ειναι αναμεσα σε εκεινους θελουν να φυγουν οι προσφυγες απο την Ερμιονιδα .Ισως να ειναι οι απογονοι εκεινων των Δρυοπων αν και δεν νομιζω.
Πελοποννησιακος πολεμος
Ο πόλεμος που είχε τη μεγαλύτερη διάρκεια στην ιστορία της ανθρωπότητας έγινε στην Ελλάδα. Και, μάλιστα, ενώ ξεκίνησε από την αρχαιότητα έληξε το 1996!
Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι ο Πελοποννησιακός Πόλεμος κράτησε 2427 χρόνια καθώς δεν υπεγράφη ποτέ συνθήκη ειρήνης μετά το τέλος των εχθροπραξιών;
Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος ήταν η στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ της Δηλιακής Συμμαχίας (υπό την ηγεσία της Αθήνας) και της Πελοποννησιακής Συμμαχίας (υπό την ηγεσία της Σπάρτης) που έλαβε χώρα την περίοδο 431-404 π.Χ. Ουσιαστικά έληξε με νίκη των Σπαρτιατών και την παράδοση της Αθήνας το 404 π.Χ. Τυπικά, όμως, έληξε το 1996, δηλαδή πριν από 13 χρόνια.
Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, ως δήμαρχος Αθηναίων το 1996, επισκέφτηκε τη Σπάρτη και ανακάλυψε ότι… δεν έχει συναφθεί ειρήνη με την λακωνική πρωτεύουσα.
Η λήξη του Πελοποννησιακού Πολέμου υπεγράφη, ενώ στο κείμενο της συνθήκης ειρήνης οι δύο δήμαρχοι εξέφραζαν την οδύνη τους για την «πολυαίμακτη σύρραξη των δύο κορυφαίων πόλεων».
Το κείμενο της συνθήκης αναφέρει:
«Σήμερα, 10 Μαρτίου 1996, στὴν πρωτεύουσα τῆς Λακεδαίμονος, ὁ δήμαρχος Ἀθηναίων καὶ ὁ δήμαρχος Σπαρτιατῶν ἐκφράζουν τὴ βαθύτατη θλίψη τους γιὰ τὴν πολυαίμακτη σύρραξη τῶν δύο κορυφαίων πόλεων τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος καὶ διακηρύττουν τὴν λήξη μὲ ὅρους ἰσοτιμίας ἀναδρομικὰ τοῦ καταστροφικοῦ ἐκείνου πολέμου «Ἀθηναίων καὶ Πελοποννησίων» καὶ τὴν ἐμπέδωση ἀρρήκτων μεταξὺ τῶν δύο πόλεων δεσμῶν φιλίας καὶ συνεργασίας, μὲ ἠθικὸ ἔρεισμα καὶ τὴν ἀρχαία ἱστορικὴ μεγαλουργία τους.
Ὁ Δήμαρχος Σπαρτιατῶν
Δημοσθένης Ματάλας
Ὁ Δήμαρχος Ἀθηναίων
Δημήτρης Ἀβραμόπουλος»
