Δήμος Ναυπλιέων: Ιστορική μέρα για το Αραχναίο η υδροδότησή του με πόσιμο νερό – OTA VOICE

  Press Room

Η σημερινή μέρα είναι ιδιαίτερα σημαντική για το Αραχναίο, είναι ιδιαίτερα σημαντική για την δημοτική αρχή και τον Δήμαρχο Ναυπλιέων Δημήτρη Κωστούρο.

Το Αραχναίο θα υδροδοτείται 24 ώρες το εικοσιτετράωρο και οι κάτοικοι του θα απολαμβάνουν το υπέρτατο αγαθό, το νερό, χωρίς να περιμένουν τις υδροφόρες, χωρίς να περιμένουν να έρθει συγκεκριμένα μία ώρα για να προλάβουν να ανοίξουν τις βρύσες τους.

Πρόκειται για μία από τις σημαντικότερες μέρες του Αραχναίου και για ένα από τα σπουδαιότερα έργα της σημερινής δημοτικής αρχής.

Το παρόν σε αυτή την σημαντική ημέρα έγινε παρουσία Αντιδημάρχων, Δημοτικών Συμβούλων, του Διευθυντή και υπαλλήλων της ΔΕΥΑΝ.

Ο Δήμαρχος Ναυπλιέων Δημήτρης Κωστούρος, ιδιαίτερα συγκινημένος, μιας και πρόκειται και για τον τόπο καταγωγής του δήλωσε μεταξύ άλλων: 

Χειμερινό Ηλιοστάσιο

 

 Χειμερινή τροπή του Ηλίου έχουμε στις 21 Δεκεμβρίου. Την ημέρα αυτή ο Ήλιος εισέρχεται στον αστερισμό του Αιγόκερω και έτσι αρχίζει αστρονομικά η εποχή του χειμώνα. Ο Ήλιος περνά από το ζενίθ το μεσημέρι στους τόπους που βρίσκονται επάνω στον Τροπικό του Αιγόκερω. Η μετάπτωση, όμως του άξονα της Γης έχει αλλάξει το νοτιότερο αυτό σημείο επάνω στην ουράνια σφαίρα, και τώρα βρίσκεται νοτιοδυτικά του αστέρα μ Τοξότη στον ομώνυμο αστερισμό.
Αλλιώς λέγεται και Χειμερινό Ηλιοστάσιο.

Τι είναι όμως το Ηλιοστάσιο;
Ηλιοστάσιο ονομάζεται η χρονική στιγμή κατά την οποία ο άξονας της Γης εμφανίζεται στραμμένος όσο περισσότερο κοντά (περιήλιο) ή μακριά (αφήλιο) από τον Ήλιο και αυτό συμβαίνει λόγω της ελλειπτικής τροχιά της Γης γύρω από 
αυτόν.
Αυτό ισοδυναμεί με τον Ήλιο να βρίσκεται στο βορειότερο ή στο νοτιότερο σημείο του ουρανού που βρίσκεται ποτέ το μεσημέρι, όπως εμφανίζεται σε εμάς επάνω στην επιφάνεια της Γης.

 
Η λέξη προέρχεται από το «ήλιος» και το «ίστημι»/«στάσις» επειδή κοντά στα ηλιοστάσια (λίγες ημέρες πριν ή μετά) ο Ήλιος φαίνεται να επιβραδύνει την φαινομενική κίνησή του προς τα βόρεια ή προς τα νότια, μέχρι που την ημέρα του ηλιοστασίου αυτή η κίνηση μηδενίζεται και αντιστρέφεται. Εξ ίσου ορθό ετυμολογικώς είναι και το συνώνυμο «ηλιοτρόπιο».
 Με την ευρύτερη σημασία, ο όρος «ηλιοστάσιο» σημαίνει και την ημέρα που παρατηρείται αυτό το φαινόμενο, δύο φορές τον χρόνο, τον Ιούνιο και τον Δεκέμβριο. Τα ηλιοστάσια, όπως και οι Ισημερίες συνδέονται αναπόσπαστα με τις εποχές του έτους. Σε κάποιες χώρες ή γλώσσες, θεωρείται ότι αρχίζουν ή διαχωρίζουν τις εποχές, ενώ σε άλλες θεωρούνται τα κέντρα τους.
Οι δύο ισημερίες (φθινοπωρινή και εαρινή) και οι δυο τροπές του Ηλίου (χειμερινή και θερινή) αποτελούσαν και αποτελούν περιόδους με ιδιαίτερη σημασία, γιατί αντιπροσωπεύουν την πορεία της Φύσεως.

«Τα Ελληνικά μυστήρια γενικά αποκάλυπταν ότι μετά την διαμόρφωση της μητέρας Γης και την σύσταση των μορφών της επιφάνειάς της, δημιουργήθηκε με την συνδρομή των ακτίνων του θείου Ηλίου η ψυχή της, η οποία υπήρξε ο συντελεστής των ζωικών μορφών που εξελίχθηκαν μέχρι της συστάσεως τού ανθρώπου.

Συνεπώς η ψυχή του ανθρώπου έχει μητέρα την Γη και πατέρα τον Ήλιο. Οι ακτίνες του Ηλίου μετέδωσαν στην μητέρα Γη το σπέρμα τής ανθρώπινης μορφής και αφού αυτή το διέθρεψε το εξεδήλωσε ως ανθρώπινο Ον.

Συνεπώς η ψυχή από της συστάσεώς της μέχρι την άφιξή της σε ανθρώπινο οργανισμό ακολούθησε την μεταμόρφωση που ακολούθησε και η μητέρα Γη.

Έτσι η ψυχή μέχρι να διαμορφωθεί σε Ον διανοούμενο και δυνάμενο να εκδηλώσει πλήρη αισθήματα πέρασε τέσσερις καταστάσεις. Συγκεκριμένα στην αρχή πέρασε το στάδιο της καλλιέργειας των Ιδεών οι οποίες έπρεπε να γονιμοποιηθούν, κατόπιν το στάδιο της εκδήλωσης των Ιδεών αυτών, στην συνέχεια το στάδιο της εναρμόνισης των Ιδεών αυτών προς τις αντίστοιχες Ιδέες της θείας Φύσης και τέλος το στάδιο της μεταμόρφωσης των Ιδεών αυτών σε καρπούς που να μπορούν να διατηρήσουν τον τύπο του ανθρωπίνου οργανισμού, οι οποίες σαφώς αντιπροσωπεύουν τις τέσσερις εποχές του χρόνου.»(*)

Οι Πυθαγόρειοι τελούσαν τέσσερις εορτές τον χρόνο που γίνονταν κατά τις δυο ισημερίες και κατά τις δυο τροπές του Ηλίου σε εκδήλωση λατρείας προς την Φύση γιατί πίστευαν ότι η προς την Φύση λατρεία είναι η θειοτέρα όλων.
Σχετικά ο ίδιος ο Πυθαγόρας έλεγε:

«Η προς την Φύση λατρεία περιλαμβάνει και τα κατά μέρος αυτής και το πνεύμα αυτής.
Αντίθετα λατρεία προς πρόσωπο χωρίζει αυτό από την Φύση και το μειώνει. Λατρεύουμε, έλεγε, τους Θεούς ως κυρίους των δυνάμεων της Φύσης και όχι ως ατομικά Εγώ αυτής. Τα ατομικά Εγώ της Φύσης τιμούμε μόνον για τα έργα τους».

Οι πύλες των Ηλιοστασίων, στον Ελλαδικό χώρο, σύμφωνα με την ιερή μας γεωγραφία  είναι κάθετες στον "Ισημερινό των Δελφών", ο οποίος αντιστοιχεί σε μία γραμμή Νότου – Βορρά, Ταινάρου – Δελφών – Ολύμπου.
Είναι η κατάλληλη στιγμή για να αποδείξουμε, όπως αναφέρει στο βιβλίο του Η ιερή γεωγραφία του Ελληνικού κόσμου ο Jean Richer,  ότι αυτή η γραμμή έχει στην πραγματικότητα διπλή σημασία: είναι συγχρόνως πολική και ζωδιακή και αντιστοιχεί με την προβολή του κοσμικού άξονα επάνω στον ζωδιακό χάρτη. Χωρίς να το πει καθαρά, η ελληνίστρια φιλόλογος Marie Delcourt (1891 - 1975, Πανεπιστήμιο Λιέγης), προαισθάνθηκε ότι ο συμβολισμός του ομφαλού περιελάμβανε την μελέτη πολλών επιπέδων. Έγραψε σχετικά:

«Η γενετική ερμηνεία του ομφαλού (των Δελφών) έχει και έναν συμβολισμό που οφείλεται στην θέση που καταλαμβάνει στο σημείο τομής των δύο αξόνων του ανθρώπινου σώματος, μία κάθετη δηλ. και μία οριζόντια διάμεσο που περνούν παραπλεύρως του διαφράγματος.» (1)

 Το σχήμα όμως αυτό αποκτά σημασία εάν φαντασθούμε έναν άνθρωπο όρθιο στους Δελφούς να παρατηρεί στον ουρανό την κίνηση του ηλίου. Για περισσότερες διευκρινήσεις, δανειζόμαστε τους όρους του René Guènon:

Πανσέληνος Τοξότη

Η Πανσέληνος του Τοξότη θα βρίσκεται ασημοκαπνισμένη στην παρασκιά της Γης λόγω της Appulse (A) έκλειψής της η οποία θα συμβεί στις 11:31 π.μ. ώρα Ελλάδος, στις 30 Νοεμβρίου στις 8 μοίρες και 38΄πρώτα λεπτά του ζωδίου των Διδύμων αλλά δεν θα είναι ορατή στον νυχτερινό ουρανό μας.

Σε αυτήν την Πανσέληνο πάντοτε με προβλημάτιζε το μήνυμα για την ανθρωπότητα το οποίο καταγράφεται στην Εσωτέρα Αστρολογία ως εξής:

«Ας αναζητηθεί η τροφή»

Αναζητώντας την αποσαφήνιση τού μηνύματος, η καλή μου φίλη Γεωργία, επισήμανε στην λεξικογραφία ότι η λέξη τροφή (αγγλική λέξη feed) εκτός από ταΐζω, τρέφω, σημαίνει προστατευτική και προσεκτική φροντίδα ανάπτυξης, ενθάρρυνση, ενδυνάμωση και τότε η απορία μου λύθηκε.
Έτσι η πρόταση:

                            «Ας αναζητηθεί η τροφή»,

που είναι αυτό που συμβαίνει την ημέρα της Πανσελήνου του Τοξότη, σε επίπεδο ανθρωπότητας, αυτόματα μετατρέπεται σε:

"Ας αναζητηθεί η προστατευτική και προσεκτική φροντίδα ανάπτυξης για ενδυνάμωση ώστε αποφασιστικά να κατευθυνθούμε προς το ιδανικό πρότυπο των αγνών οραμάτων μας, τον Νόμο, εναρμονίζοντάς τον με την εσωτερική φωνή της πίστης μας".

Ο Ήλιος, στην Πανσέληνο του Τοξότη, φέρνει, για 30 ημέρες μέσα μας, την ποιότητα της σιωπής, της διάκρισης και της πειθαρχίας του Λόγου για την ανακάλυψη του σκοπού της εξέλιξής μας και την επίτευξή του, γιατί το ζώδιο του Τοξότη είναι αντιδιαμετρικό με το ζώδιο των Διδύμων, το οποίο αναφέρεται στην εξωτερική μας επικοινωνία και εκεί, συμβαίνει να ολοκληρώνεται, σε Πανσέληνο η Σελήνη μας.
Όλοι οι ύμνοι από αρχαιοτάτων χρόνων μάς συμβουλεύουν γι’ αυτήν την ποιότητα της σιωπής.

Στο μνημειώδες έργο του «Περί Μυστηρίων» ο Ιάμβλιχος{1} αναφέρει για τον Θεό:
 

«ἐν ᾧ δὴ τὸ πρῶτον ἔστιν νοοῦν καὶ τὸ πρῶτον νοητόν, ὅ δή και διὰ σιγῆς μόνης θεραπεύεται»

δηλαδή: «εντός αυτού υπάρχει το πρώτο νοούν και το πρώτο νοητόν το οποίο λατρεύεται μόνον δια σιγής».

Και στον Ομηρικό Ύμνο της Δήμητρος αναφέρεται:

«Ο σεβασμός προς τους Θεούς είναι τόσον ισχυρός, ώστε να σταματά την φωνή»

για να μπορούμε να ακούμε τον εσωτερικό μας διδάσκαλο να μιλά, μέσα από τους ψιθύρους της ψυχής μας, που είναι μόνιμα συνδεδεμένη με το αρχείο μας και το αρχείο του Σύμπαντος.

Ο Τοξότης είναι το προπαρασκευαστικό ζωδιακό σημείο για τον Αιγόκερω και γι’ αυτό ονομάζεται το «ζωδιακό σημείο της σιγής».

Στα Μυστήρια, ο μυούμενος έπρεπε να μείνει «ἐν σιγῇ» γιατί κανείς δεν μπορεί να εισέλθει στο πνευματικό βασίλειο ή να ανέβει στο βουνό του Αιγόκερω, αν δεν του το επιτρέψει «ο μεγάλος διαχωριστής», ο Κρόνος, που στα Ταρώ εκφράζεται με τον Ερημίτη.
Μάλιστα ένας θεός - νήπιο που μας φανερώνει την σιγή σε μυστηριακό επίπεδο είναι ο Αρποκράτης, ο οποίος απεικονίζεται με το χέρι του να κλείνει το στόμα του.

Ο Πλούταρχος στο «Περί Ίσιδος και Οσίριδος» μας αναφέρει ότι ο Αρποκράτης έχει το χέρι στο στόμα του για να διευθύνει και να προλαβαίνει να διορθώνει τις αναφερόμενες στους θεούς ατελείς και αδιαμόρφωτες γνώμες των ανθρώπων.
Ίσως, λοιπόν έχει να κάνει με την προσεκτική σιωπή μας, η μη ολοκληρωμένη, ορθή υποκειμενικά, γνώση μας των θεϊκών δρωμένων. Άλλωστε ο Πυθαγόρας επέβαλλε στους αρχάριους μαθητές του περίπου τέσσερα χρόνια σιγής.
Καταλαβαίνετε, λοιπόν, τι σημαίνει, πλέον «σιγή»!
Εδώ, όπως και στην προηγούμενη Πανσέληνο, θα τροποποιήσω -και ζητώ, αν δεν συμφωνείτε να μην το δεχθείτε, γιατί είναι καθαρά η προσωπική μου άποψη- την αριθμητική τοποθέτηση της Αλίκης Α. Μπέιλυ, των Άθλων του Ηρακλέους, στον Τοξότη, στον οποίο τοποθετεί τις «Στυμφαλίδες Όρνιθες».
Θα τοποθετήσω τον «Ερυμάνθιο Κάπρο», στο ζώδιο του Τοξότη, τον οποίο εκείνη, τοποθετεί στο ζώδιο του Ζυγού.
Ας ανιχνεύσουμε, αν θέλετε, μαζί τον συγκεκριμένο άθλο.

Πανσέληνος Σκορπιού

 

 O Σκορπιός (Λατινικά Scorpius, συντομογραφία: Sco) είναι αστερισμός που σημειώθηκε στην αρχαιότητα από τον Πτολεμαίο και είναι ένας από τους 88 επίσημους αστερισμούς που θέσπισε η Διεθνής Αστρονομική Ένωση.
Παρ' ότι βρίσκεται ολόκληρος στο νότιο ημισφαίριο της ουράνιας σφαίρας, είναι ορατός στο σύνολό του από την Ελλάδα, αργά τις νύκτες της άνοιξης και του καλοκαιριού.
Το σωστό, επίσημο όνομά του στα ελληνικά είναι Σκορπίος (με τον τόνο στο ι, γενική: «του Σκορπίου»).
Ο Άρατος ο Σολεύς ονομάζει τον αστερισμό Τέρας μέγα (τέραος μεγάλοιο) (1) και Μεγαθηρίον (μέγα θηρίον) (2) . 
Μυθολογικά αντιπροσωπεύει τον σκορπιό που σκότωσε τον γίγαντα, κυνηγό Ωρίωνα. Γι’ αυτό θρυλείται ότι βρίσκεται στο αντίθετο σημείο του ουρανού από τον αστερισμό τού Ωρίωνα γιατί ακόμα τον φοβάται.

" Σκορπίου εμπίπτοιεν εϋρρόου ωκεανοίο ος και επερχόμενος φοβέει μέγαν Ωρίωνα, Άρτεμις ιλήκοι. Προτέρων λόγος, οι μιν έφαντο ελκήσαι πέπλοιο Χίω ότε θηρία πάντα καρτερός Ωρίων στιβαρή επέκοπτε κορύνη, θήρης αρνύμενος κείνω χάριν Οινοπίωνι. Η δε οι εξ αυτής επετείλατο θηρίον άλλο, νήσου αναρρήξασα μέσας εκάτερθε κολώνας, Σκορπίον, ος ρα μιν ούτα και έκτανε πολλόν εόντα πλειότερος προφανείς, επεί Άρτεμιν ήκαχεν αυτήν, τουνέκα δη και φασί περαιόθεν ερχομένοιο Σκορπίου Ωρίωνα περί χθονός έσχατα φεύγειν"(3).

Δηλαδή:
 

" Στον Σκορπίο που ανατέλλει οι ελιγμοί θα πέσουν σαν ποτάμι στον μεγάλο Ωκεανό και αυτό είναι που φοβίζει με την άφιξή του τον μεγάλο Ωρίωνα προς τον οποίο η Άρτεμις ήταν ευμενής. Παλιά παράδοση λέει πως ο γενναίος Ωρίων άρπαξε το πέπλο της κόρης όταν στην Χίο δάμαζε τα άγρια θηρία για χάρη του Οινοπίωνα. Αυτή, όμως, έστειλε εναντίον του ένα άλλο θηρίο, σπάζοντας τους λόφους που βρίσκονταν στη μέση του νησιού. Έναν σκορπιό τεράστιο, που τον δάγκωσε και τον σκότωσε -με όλο που ήταν στην ακμή του- για την ανευλάβεια που είχε δείξει στην Αρτέμιδα. Γι' αυτό λένε πως ο Ωρίων τρέχει στην άκρη της Γης μετά τον ερχομό τού Σκορπιού".

Σε άλλον μύθο ωστόσο, θεωρούν τον Σκορπίο υπαίτιο της καταστροφικής πορείας των αλόγων που έσερναν το άρμα του θεού Ηλίου όταν το οδήγησε ο Φαέθων (4).

 

---

Ο Σκορπίος ήταν το μεγαλύτερο ζώδιο, καθώς σχημάτιζε ένα «διπλό αστερισμό» μαζί με τις δαγκάνες του (Χηλαί Σκορπίου).
Αργότερα, οι Χηλαί Σκορπίου αποσπάσθηκαν και απετέλεσαν τον γνωστό, σημερινό, ζωδιακό αστερισμό Ζυγό, όπως ανέφερα ξανά στην Πανσέληνο του Ζυγού.
Γι’ αυτό στις αναπαραστάσεις δείχνουν μία ζυγαριά (ζυγό) ανάμεσα στις δαγκάνες του Σκορπιού.
Ο Μανίλιος τον αναφέρει με το ελληνικό επίθετο οπισθοβάμων (= αυτός που περπατά προς τα πίσω).
Ο λαμπρότερος από τους αστέρες του ο Αντάρης υπήρξε κάποτε ένα από τα σύμβολα της θεάς Ίσιδας.
Ο Δάντης τον θεώρησε ως un Secchione, «σχηματισμένο σαν κουβά που όλος φωτιά είναι», και στο «Καθαρτήριον» ως Il friddo animal, "το παγερό ζώο".
Οι αλχημιστές, επίσης, τον είχαν σε μεγάλη εκτίμηση καθώς πίστευαν πως, μόνον όταν ο Ήλιος βρισκόταν στον Σκορπιό, ο σίδηρος μπορούσε να μετατραπεί σε χρυσό.

Η φετινή Πανσέληνος του ζωδίου του Σκορπιού θα είναι στην πλήρη φώτισή της στις 31 Οκτωβρίου στις 16:50 μ.μ. ώρα Ελλάδος.
Η Σελήνη, λοιπόν, δεν θα είναι ορατή εκείνη την ώρα στον νυχτερινό ουρανό μας και θα βρίσκεται στις 8 μοίρες και 38΄ πρώτα λεπτά του ζωδίου του Ταύρου.

Ας δούμε όμως μαζί τι αντιπροσωπεύει αυτή η Πανσέληνος.

Ο Σκορπιός είναι η 8η Πύλη του Ζωδιακού Κύκλου, γιατί ο Σκορπιός είναι το 8ο ζώδιο στην σειρά του Κύκλου. Είναι σαν ζώδιο, η Πύλη των συνειδησιακών και υπαρξιακών θεμάτων από την οποία μπορούμε να μεταλλαχθούμε και να εξυψωθούμε: 
από φίδια στο φυσικό πεδίο

να γίνουμε, πρώτα, σκορπιοί στο συναισθηματικό πεδίο

             

και στο τέλος υψιπετείς αετοί στο νοητικό πεδίο.
Είναι το σημείο που πρέπει να πετύχουμε να λάμψει το Φως μέσα μας, το σημείο που πρέπει να στραφούμε στο καλό της ανθρωπότητας και της ατομικής μας ανθρώπινης ύπαρξης. Εδώ, πριν από την μύηση, ο άγγελος της Παρουσίας (η δύναμη που μας παρακολουθεί στην εσωτερική μας πορεία) και ο ένοικος του Κατωφλίου ή όπως πολύ ωραία μάς τον αναφέρει ο Άλαν Λήο, σαν Μεγάλο Διαχωριστή, στην «Εσωτερική του Αστρολογία», ο Κρόνος,

θα σταθούν αντιμέτωποι και θα πρέπει να γίνει η μάχη, ο γνωστός Αρμαγεδδών, ώστε το φως του προσωπικού εαυτού μας να αρχίσει να σβήνει στην λάμψη της Ενέργειας που εκπορεύεται από τον καλό μας Άγγελο - Προστάτη!

Εάν οι ενέργειές μας είναι σύμφωνες με τον Νόμο, σε συμπαντικό επίπεδο όμως, όχι σύμφωνα με τον ανθρώπινο νόμο, τότε η πύλη θα ανοίξει και θα αλλάξουμε ψυχικό επίπεδο, προχωρώντας σε άλλο συνειδησιακό πεδίο ανελίξεως.

Στο ζώδιο του Σκορπιού αντιστοιχεί η παραβολή «του Ασώτου υιού», ο οποίος αποκτώντας τον αυτο-έλεγχό του, αποφασίζει να επιστρέψει πίσω στον πατέρα του και αρχίζει να ανεβαίνει την σκάλα για την επιστροφή στον «Οίκο του Πατρός».

Ο Άθλος του Ηρακλή που αντιπροσωπεύει την Πανσέληνο του Σκορπιού είναι η «Λερναία Ύδρα».

Η Λερναία Ύδρα ήταν ένα μυθικό ον με επτά ή εννέα κεφάλια, -τα εννέα κεφάλια είναι ένας αριθμός που προκύπτει από το 3 Χ 3, την τριαδικότητα του σώματος, της ψυχής και του πνεύματος- το οποίο σκότωσε ο Ηρακλής στον δεύτερο άθλο του. Γεννήθηκε από την Έχιδνα και τον Τυφώνα και ήταν αθάνατη.
                                                           

Τυφών και Έχιδνα

Ζούσε στην περιοχή της λίμνης Λέρνης νότια του Άργους, στους πρόποδες του όρους Ποντίνου, κοντά στην πηγή της Αμυμώνης.

Υπάρχουν δύο αναφορές για τον μύθο.

Ας τις δούμε μαζί.
Σύμφωνα με την πρώτη μυθολογική αναφορά, ο Ηρακλής προσπάθησε να την σκοτώσει, κόβοντας τα κεφάλια της, αλλά ενώ έκοβε ένα, στην θέση του, έβγαιναν δύο. Απογοητευμένος και κουρασμένος ζήτησε την βοήθεια του ανιψιού του, του Ιόλαου, ο οποίος, μόλις ο Ηρακλής έκοβε ένα κεφάλι, αμέσως έκαιγε την πληγή που εδημιουργείτο με έναν δαυλό. Μετά από πολύ έντονη προσπάθεια κατάφεραν να την αποκεφαλίσουν.
Το τελευταίο κεφάλι, μάλιστα, που ήταν το κεντρικό και αθάνατο, το έκοψαν και το έθαψαν βαθιά στην γη για να μην ξαναζωντανέψει.
Από το αίμα της ο Ηρακλής έκανε τα βέλη του δηλητηριώδη.

Ας προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε, όσο πιο απλά γίνεται αυτόν τον μύθο:
Η Λερναία Ύδρα είναι όλη η κακότης που, τυχόν, έχουμε μέσα μας και δεν μπορούμε να την τιθασεύσουμε. Από αυτήν μάς συμβουλεύει ο μύθος ότι πρέπει να απαλλαγούμε όχι με απλή κοπή, γιατί το στέλεχος παραμένει και μάλιστα διπλασιάζεται, αλλά με κάψιμο και μάλιστα με το "Ιερόν Πυρ", το "εσώτερον πυρ" ώστε να μην της επιτρέψουμε να ξαναπαρουσιαστεί. Μόνον τότε χάνεται η δύναμή της.
Μέσα στον βάλτο των παθών μας, λοιπόν χρειάζεται εξαγνισμός. Μόνον έτσι αντιμετωπίζεται το δηλητήριο των επιθυμιών του ασυνειδήτου.
Το κεντρικό και αθάνατο κεφάλι θάβεται γιατί ο πυρήν της ανθρώπινης ψυχής δεν μπορεί να καεί. Ζει, αλλά εξουσιάζεται από τον άνθρωπο.
Στην δεύτερη εκδοχή του μύθου τα γεγονότα εξελίσσονται διαφορετικά.
Ας τα αφουγκραστούμε:
Στο αρχαίο Άργος είχε πολύ καιρό να βρέξει. Η Αμυμώνη, κόρη του Δαναού, ζήτησε ικετευτικά την βοήθεια του Ποσειδώνος, με τον οποίο είχε γεννήσει τον Ναύπλιο, για να βρει νερό.
Ο Ποσειδών την διέταξε να κτυπήσει έναν βράχο και κάνοντάς το, η Αμυμώνη, ανάβλυσαν τρία κρυσταλλένια ρυάκια.
Την ίδια στιγμή, όμως, μία Ύδρα, με εννέα κεφάλια, από τα οποία το ένα ήταν αθάνατο, έκανε εκεί την φωλιά της. Τα κρυσταλλένια αυτά ρυάκια έγιναν με τον καιρό ένα δύσοσμο έλος.
Ο Ηρακλής, σε αυτόν του τον άθλο, έπρεπε να σκοτώσει την Λερναία Ύδρα, για να καθαρισθεί ο τόπος.
Δυσκολεύτηκε πολύ να βρει την φωλιά του τέρατος, αλλά το τέρας δεν έβγαινε, παρά τις προσπάθειές του, όπως, ακριβώς, δεν μπορούμε και εμείς σε ένα καθημερινό επίπεδο να προβάλλουμε τον κατώτερο εαυτό μας, επειδή το υποσυνείδητο, μέσα στο οποίο κατοικεί, είναι δύσκολο να έρθει στην επιφάνεια, με εύκολο τρόπο.
Τότε, αποφάσισε να ρίξει τα βέλη του, πασαλειμμένα με πίσσα για να κάνει το τέρας να βγει. Έτσι και έγινε!
Η Ύδρα πήδησε προς τον Ηρακλή και προσπαθούσε να τυλιχθεί γύρω από τα πόδια του για να τον εξουδετερώσει. Εκείνος προσπάθησε να κόψει τα κεφάλια της, αλλά, δυστυχώς, εκεί που έκοβε ένα, φύτρωναν δύο.

Έτσι, με πολύ μεγάλη προσπάθεια, σήκωσε ψηλά το τέρας, το οποίο έχασε την δύναμή του μόλις το κάλυψαν οι ακτίνες του Ηλίου και ο αέρας, όπως συμβαίνει και με εμάς, όταν συνειδητοποιούμε τα «εσώψυχά» μας και τα βγάζουμε στο φως.

Όταν έπεσε κάτω η Ύδρα, χωρίς ζωή πια, ο Ηρακλής ξεχώρισε την αθάνατη κεφαλή, την έκοψε και την έθαψε κάτω από έναν βράχο, ώστε να μην μπορεί ποτέ να βγει στην επιφάνεια.
Ο μύθος αυτός μας βοηθάει να κατανοήσουμε ότι το Φως που καίει μέσα μας και η καθαρή μας καρδιά μπορούν να αποδιώξουν κάθε συναισθηματική και ψυχική δυσοσμία, όταν αυτή την φέρνουμε στην επιφάνεια και την αντιμετωπίσουμε με γενναιότητα!

Η 8η πύλη του Σκορπιού είναι, λοιπόν, το σημείο που μας φωνάζει:

«Πρόκληση για Μαθητεία».

Παλεύοντας ενάντια στον κατώτερο εαυτό μας, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο των μύθων γινόμαστε Μαθητές - Μαχητές – Θριαμβευτές, αφού κατανοήσουμε το έλος των κακών μας προδιαγραφών και τις μεταλλάξουμε για να μπορέσει το Φως της Πανσελήνου που λάμπει στην 8η πύλη του Σκορπιού να λάμψει μέσα μας!
Οι τελετουργίες της Πανσελήνου του Σκορπιού αφορούσαν τα Μυστήρια της Αποκαλύψεως και τα τυπικά των Σαβαϊτιστών.
Όλοι γνωρίζουμε την δυσκολία που παρουσιάζει η «Αποκάλυψη του Ιωάννου» για να την κατανοήσουμε.
Ο Σαβαϊτισμός, το δεύτερο σκέλος των τελετουργιών του Σκορπιού, είναι η θρησκεία των αρχαίων Χαλδαίων. Πίστευαν σε μία απρόσωπη, συμπαντική, θεία αρχή, την οποία ποτέ δεν ανέφεραν, αλλά πρόσφεραν λατρεία στους ηλιακούς, σεληνιακούς και πλανητικούς θεούς και κυβερνήτες, θεωρώντας τα άστρα και τα άλλα ουράνια σώματα, σαν αντίστοιχα, σύμβολά τους.
Οι Σαβαίοι ήταν, δηλαδή, αστρολάτρες που λάτρευαν τους κυβερνήτες των αστέρων.
Την 15η Νοεμβρίου, επίσης ξεκίναγε ο μήνας Μαιμακτηριών για τους Αθηναίους, που ονομάστηκε έτσι από την εξιλεαστική εορτή των Μαιμακτηρίων, προς τιμήν του Μαιμάκτου Διός, ο οποίος ερμηνευόταν ως ενθουσιώδης και ταραχοποιός ή και ως μειλίχιος και καθάρσιος.
Στην διάρκεια της τελετής, που ονομαζόταν Πομπαία, οι Αθηναίοι έκαναν καθαρμούς στα τρίστρατα κρατώντας στα χέρια τους το κηρύκειο του Ερμή και το «του Διός κώδιον», μαγική προβιά, την οποία πατούσαν με το αριστερό πόδι και πίστευαν πως το δέρμα αυτό καθαρίζει κάθε βρωμιά, γι’ αυτό το περιέφεραν και μετά το πετούσαν μακριά.
Βλέπουμε και στα Μαιμακτήρια, ότι οι άνθρωποι που συμμετείχαν είχαν την ίδια επιθυμία, με τις έννοιες της Πανσελήνου του Σκορπιού, να απαλλαγούν από τον κατώτερό τους εαυτό.
Σε αυτήν την Πανσέληνο λειτουργούν:

Α) η 4η ακτίνα, Ερμής και εδώ βλέπουμε στην τελετή των Μαιμακτηρίων το κηρύκειό του να εξιλεώνει τα τρίστρατα.

Β) Η 2η ακτίνα, Δίας, Αγάπη – Σοφία που οδηγεί στην ανώτερη ψυχική ποιότητα και
Γ) η 6η ακτίνα, Άρης, η οποία κάνει με το αντιδιαμετρικό ζώδιο του Ταύρου, το πνεύμα να μάχεται την ύλη και η ύλη το πνεύμα, οδηγώντας σε αντιπαραθέσεις, που ο σκοπός τους είναι να αφυπνίσουν τον κατώτερό μας εαυτό.

Στο ζώδιο του Σκορπιού, άλλωστε εξωτερικός και εσωτερικός κυβερνήτης είναι ο Άρης και ιεραρχικός ο Ερμής.

Ο ανώτερος βασικός τόνος αυτής της Πανσελήνου είναι:

«Είμαι πολεμιστής και από τη μάχη βγαίνω νικητής».

Η μάχη μας, εδώ, επικεντρώνεται, κυρίως, στην νοητική φύση. Πρέπει να παλέψουμε ενάντια στις πλάνες, στο σκοτάδι, στην άγνοια για να επιλύσουμε τα μεγάλα προβλήματά μας. Υπάρχει ένα κύμα που αν το πιστέψουμε θα μας κρατήσει πάντα ψηλά, μέσα στον ωκεανό της ζωής.

Ας κάνουμε, λοιπόν, την προσευχή μας:

«Είμαι ή δεν είμαι καλός πολεμιστής; Αυτό ζητώ να μου απαντήσετε! Αν είμαι, απαλλάξτε με από την πλάνη, για να οδηγηθώ, από το σκοτάδι των υποσυνείδητων φόβων μου, στο αληθινό Φως της πίστης και της προσφοράς. Η νίκη επάνω στην πλάνη είθε να μου γίνει φώτιση ή μεταμόρφωση της φύσεώς μου, ώστε να παλέψω ενάντια στην αδικία, την αρρώστια, το έγκλημα και την σκλαβιά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της θεϊκής μου φύσεως. Αν δεν είμαι καλός πολεμιστής, βοηθήστε με, με τις νουθεσίες σας, γιατί Εσείς μπορείτε να μου μάθετε πώς μπορώ να βρω το πραγματικό μου Φως και να προχωρήσω στην εσωτερική μου γαλήνη».

                                                  Γένοιτο

Ευγενία

Βιβλιογραφία

(1) Τα Φαινόμενα και Διοσημεία του Αράτου του Σολέως
(στιχ. 402)  - Ευαγγέλου Σπανδάγου - Εκδόσεις Αίθρα

(2) στιχ. 84 του ιδίου.

(3) στιχ. 635 - 646 του ιδίου
(4) Φαέθων και Προζερπίνη - Ευγενία Σούρδη - Εκδόσεις Ηλίανθος (αφιλοκερδώς προσφερθέν) 

Αναρτήθηκε από ΕΥΓΕΝΙΑ ΣΟΥΡΔΗ - ΖΑΧΑΡΗ

 

Καταλήψεις, Κατάρες και Μαύρη Μαγεία

Αποκωδικοποιώντας τις έννοιες: Μάτιασμα, Βασκανία, Βλάβες, Κατάρες. Επηρεάζουμε τον κόσμο μας με αυτό που είμαστε, με αυτό που σκεφτόμαστε και με αυτό που κάνουμε, όποιο κι αν είναι αυτό, είτε επί καλό, είτε επί κακό....

Εξωτερικές κι Εσωτερικές Κατάρες

Ολέθρια Παγίδα Αυτοκαταστροφής

«Ο άνθρωπος, επειδή είναι κι αυτός μέρος της ζωντανής φύσης, λειτουργεί ακριβώς όπως κι εκείνη. Επομένως, όπως στην έρημο η ζωή επιζητά απεγνωσμένα το νερό για να επιβιώσει, έτσι κι η εσωτερική έρημος του ανθρώπου, που δεν είναι άλλη από την Συγκινησιακή Πανούκλα, διψά για Συναισθηματική Ικανοποίηση και την αναζητά απελπισμένα» Βίλχελμ Ράιχ / Μάρτιος 1954

«Ο τρόπος επίλυσης ενός προβλήματος που αντιμετωπίζεις στην ζωή σου, βρίσκεται σ’ εκείνον τον τρόπο ζωής που κάνει το πρόβλημα να εξαφανίζεται» Λούντβιχ Βιτγκενστάιν
«Ακρασία» Γνωρίζεις το Καλό και Πράττεις το Κακό !

Ηθική και Διανοητική Αδυναμία

«Κάθε τι που ενισχύει και αυξάνει την επιβίωση ενός ανθρώπου στα πλαίσια της λογικής, είναι καλό. Κάθε τι που την εξασθενίζει -στα πλαίσια της λογικής επίσης- και την σκοτώνει, είναι κακό».

Η εξήγηση του να μη μπορεί κανείς να πράξει το ηθικά καλό αν και το γνωρίζει (ακρασία) ότι δηλαδή η ηθική γνώση δεν διαθέτει αυτή καθ’ εαυτή ισχύ επιβολής, απασχολεί ως κεντρικό πρόβλημα την Ελληνική Φιλοσοφία ήδη από την αρχαιότητα. Για τον Σωκράτη, εφόσον κανείς απ’ τους ανθρώπους δεν αμαρτάνει θεληματικά, το πρόβλημα οφείλεται στην απουσία πραγματικής γνώσης «ουδείς εκών κακός». Είναι όμως έτσι; Ο Πλάτων, διαβλέποντας ότι η Σωκρατική λύση ήταν αδύνατη ως τέτοια, κατασκεύασε ένα μεταφυσικό οικοδόμημα «θεωρία των ιδεών» για να εξηγήσει την Ακρασία, περιγράφοντας ταυτόχρονα και την απαιτούμενη ηθική γνώση ενός ιδιαίτερου τύπου ανθρώπων (Πολιτεία). Ο Αριστοτέλης τέλος ακολουθεί άλλη οδό εξήγησης αποδεχόμενος τον καθοριστικό ρόλο των συναισθημάτων και των ανθρωπίνων παθών στην ψυχολογία της ανθρώπινης πράξης.

Σωκράτης: Σύμφωνα με την ηθική θεωρία του Σωκράτη, η γνώση ταυτίζεται με την αρετή και αυτές μόνο οδηγούν στην ευδαιμονία. Για να οδηγηθεί όμως κάποιος σε αυτή, πρέπει να είναι ηθικός και ενάρετος και για να είναι κάποιος ενάρετος πρέπει να αποκτήσει γνώση του τι είναι αρετή. Η αρετή για τον Σωκράτη, δεν έχει να κάνει με την εφαρμογή γενικών κανόνων που μας λένε τι πρέπει να κάνουμε για να είμαστε καλοί, αλλά είναι μια συγκεκριμένη κατάσταση της ψυχής. Η ψυχή, οδηγείται σε αυτή την ηθική κατάσταση όταν γνωρίζει το τι είναι αρετή. Αυτός που γνωρίζει το περιεχόμενο της αρετής, είναι ενάρετος.

Αν η ψυχή δεν είναι σε αυτή τη κατάσταση, δεν μπορούμε να είμαστε καλοί και σε καμία περίπτωση δεν μπορούνε οι πράξεις μας να είναι καλές. Για το Σωκράτη, οι πράξεις είναι καλές όταν ο χαρακτήρας είναι καλός. Η γνώση λοιπόν είναι αναγκαία για την καλή ηθική κατάσταση του ατόμου καθώς η γνώση αυτή τροποποιεί το χαρακτήρα μας και επιφέρει ηθικό αποτέλεσμα. Ο Σωκράτης επιπλέον κάνει λόγο για διάφορες αρετές και για την αρετή στο σύνολο της που περιλαμβάνει όλες τις άλλες. Κατ’ αυτό τον τρόπο ή έχουμε ολόκληρη την αρετή ή δεν την έχουμε καθόλου και είτε είμαστε δηλαδή καλοί, είτε δεν ήμαστε. Κατά το Σωκράτη όλη η αρετή είναι ενιαία και συνοψίζεται στη γνώση του τι είναι τελικά καλό ή κακό.

Ο Σωκράτης διατυπώνει τις απόψεις του σχετικά με τη θεωρία της ακρασίας μέσα από το διάλογο «Πρωταγόρας». Σύμφωνα λοιπόν με τη θεωρία της ακρασίας, ο άνθρωπος αν και γνωρίζει το καλό, πράττει το κακό, γιατί παρασύρεται από τα πάθη του. Ο Σωκράτης δεν δέχεται την ηθική ακρότητα παρά μόνο την ηθική εγκράτεια, απορρίπτοντας με αυτό τον τρόπο τη θεωρία της ακρασίας. Θεωρεί λοιπόν ότι το κακό πηγάζει από την άγνοια ως γνωστικό σφάλμα κακής κρίσης δεν είναι κανείς δηλαδή από τη θέληση του κακός (ουδείς εκών κακός). Το άτομο που παρασύρεται έχει περισσότερες από μια απόψεις για το τι είναι καλό και θεωρεί πως αυτό που επιλέγει να κάνει είναι το καλύτερο γι’ αυτό.

Αμφιταλαντεύεται δηλαδή μεταξύ δύο απόψεων και οι λόγοι για αυτή την αμφιταλάντευση είναι καθαρά γνωσιολογικοί. Αν λοιπόν ο άνθρωπος είχε πραγματική γνώση ποτέ δεν θα συνέβαινε η ακρασία. Η θεωρία του Σωκράτη δεν αφήνει κανένα περιθώριο για την ακράτεια ως αποτέλεσμα ορμών ή πάθους. Μέσα από το διάλογο Μένωνα, ο Σωκράτης υποστηρίζει ότι αρετή είναι η γνώση, με το επιχείρημα ότι πρέπει να θεωρείται κάτι καλό δηλαδή πάντοτε ωφέλιμο και ποτέ βλαβερό για να το επιδιώκουμε. Επιχειρεί να αποδείξει ότι αυτοί που επιλέγουν το κακό, το επιλέγουν από άγνοια θεωρώντας ότι είναι κάτι καλό. Το κακό βλάπτει αυτόν που το επιθυμεί, επομένως δεν μπορεί κάποιος να το επιθυμεί. Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι, κανείς άνθρωπος με ορθή αντίληψη δεν είναι δυνατόν να πράττει αντίθετα προς ότι υπάρχει καλύτερο παρά μόνο από άγνοια.

Πλάτων: Στην Πολιτεία, ο Πλάτων κάνει λόγο για ανάλυση της εσωτερικής δομής της ψυχής και τη διακρίνει σε τρία μέρη: Το διανοητικό μέρος, όπου έλκεται από τις ευχαριστήσεις της διανοητικής απασχόλησης, οδηγεί στη γνώση και στέκεται εμπόδιο στις επιθυμίες, το θυμοειδές, όπου βρίσκει ευχαρίστηση μέσα από την προστασία της προσωπικής μας τιμής και το επιθυμητικό, όπου ευχαριστιέται μέσα από τις σωματικές ηδονές. Όμως ενώ ο Σωκράτης θεωρούσε πως το λογικό είναι πανίσχυρο, ο νέος αυτός διαχωρισμός αποδίδει σε καθένα από τα τρία μέρη της ψυχής το δικό του ανεξάρτητο διαχωρισμό. Καθένα έχει ανεξάρτητα κίνητρα και επόμενος μπορεί να αντισταθεί με επιτυχία στα υπόλοιπα δυο. Έτσι κάθε μια από τις ορέξεις περιγράφεται ως μια έφεση, προς το δικό της εντελώς καθορισμένο αντικείμενο.

Ο Πλάτωνας είναι πια πεισμένος ότι η ακρασία είναι σαφώς δυνατή, παραδέχεται ότι υπάρχει περίπτωση ό άνθρωπος να παρασυρθεί από τα πάθη υπό την επίδραση του επιθυμητικού μέρους της ψυχής και να οδηγηθεί σε άκρατη συμπεριφορά. Είναι δυνατόν να επιζητούμε μορφές ικανοποίησης οι οποίες να έρχονται σε αντίθεση με τη λογική μας. Μέσα από τη «Πολιτεία» φαίνεται λοιπόν ότι τα πάθη όταν επικρατήσουν στη ψυχή περιορίζουν τη δράση του λογισμού, ή λογικής και έτσι έχουμε το φαινόμενο της ακρασίας. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με τον ισχυρισμό του Σωκράτη, όπου η επιθυμία για κάτι ήταν απαραίτητα επιθυμία για το καλό, ενώ αν συνέβαινε το αντίθετο σήμαινε ότι τότε δεν είχαμε επίγνωση του ότι ήταν κακό. Επομένως ο άνθρωπος δεν αρκεί μόνο να γνωρίζει ποιο είναι το καλό, αλλά θα πρέπει το λογιστικό να παρέμβει και να περιορίσει τις επιθυμίες του επιθυμητικού. Για τον Πλάτωνα λοιπόν ενάρετος δεν είναι αυτός που γνωρίζει το περιεχόμενο της αρετής αλλά αυτός που δεν παρασύρθηκε από τις σαρκικές απολαύσεις του επιθυμητικού.

Η ψυχή πριν την ενσωμάτωσή της, όταν ήταν στον κόσμο των ιδεών, γνώριζε τα πάντα, κατέχει τις έννοιες του καλού, της δικαιοσύνης και όλων των καθολικών εννοιών. Μέσω της ανάμνησης λοιπόν η ψυχή γνωρίζει το αγαθό έτσι μέσω της διαπαιδαγώγησης του ανθρώπου επανέρχεται στο λογιστικό μέρος της ψυχής, η ιδέα του αγαθού. Με αυτό το τρόπο επικρατεί το λογιζεσθαι και αποκτά η ψυχή, ηθική διάθεση. Και για τον Πλάτωνα, η ευδαιμονία αποτελεί ανώτατο αγαθό και η οποία συνιστάται στην ανώτατη καλλιέργεια της ψυχής και στην ανώτατη ανάπτυξη της ηθικής λογικής φύσης του ανθρώπου.

Επειδή η ευδαιμονία αποκτάται μέσω της αρετής, εξαρτάται άμεσα απ’ αυτήν, καθώς ο αληθινά ευδαιμονικός άνθρωπος είναι ο αληθινά ενάρετος άνθρωπος. Ο ώριμος Πλάτων των Νόμων, δείχνει να υπερβαίνει τις αντιλήψεις του Πρωταγόρα περί απόλυτης κυριαρχίας της γνώσης και να αναγνωρίζει έστω και εν μέρει, την δυνατότητα εκδήλωσης του φαινομένου της ακρασίας καθώς κάνει αναφορά στην ακόλαστη ζωή. Πιο συγκεκριμένα, αναφέρει ότι κάθε άνθρωπος γίνεται άσωτος χωρίς να το θέλει, είτε από αμάθεια, είτε από έλλειψη εγκρατείας, είτε και από τα δυο μαζί, ενώ παρατηρούμε να υπάρχει έστω και αμυδρά η σωκρατική άποψη περί άγνοιας.

Αριστοτέλης: Η ηθική του Αριστοτέλη είναι ευδαιμονιστική καθώς υποστηρίζει ότι σκοπός της ζωής του ανθρώπου είναι η ευδαιμονία, η οποία ορίζεται ως το τέλειο ύψιστο αυτάρκες αγαθό. Και επειδή Η ευδαιμονία συνδέεται άρρηκτα με την αρετή, στόχος του Αριστοτέλη είναι να μπορέσει το άτομο να οδηγηθεί στη αρετή και συνάμα στην ευδαιμονία του. Η αρετή προκύπτει από επίπονη άσκηση πρακτικής αλλά και διδασκαλίας. Σχετίζεται έτσι με τη πρακτική συνήθεια και τη συνεχή εθιστική επανάληψη οδηγώντας στη καλλιέργεια του χαρακτήρα. Η αρετή είναι το μέσο ανάμεσα στην υπερβολή και την έλλειψη.

Συνέπεια κι Ασυνέπεια

«Ο πόλεμος είναι Ειρήνη. Η Ελευθερία είναι σκλαβιά. Η άγνοια είναι δύναμη.» Υπουργείο Αλήθειας. 1984 / Τζωρτζ Οργουελ. Μεγάλο μέρος της επιχειρηματολογίας του terrapapers εξαρτάται από το εάν αποδεχόμαστε πως τίποτε στην ύπαρξη μας δεν...

«Ο πόλεμος είναι Ειρήνη.
Η Ελευθερία είναι σκλαβιά.
Η άγνοια είναι δύναμη.»

Υπουργείο Αλήθειας.
1984 / Τζωρτζ Οργουελ.

Μεγάλο μέρος της επιχειρηματολογίας του terrapapers εξαρτάται από το εάν αποδεχόμαστε πως τίποτε στην ύπαρξη μας δεν είναι πραγματικό. Εάν τίποτα το φαινομενικό δεν είναι πραγματικό, τότε καθετί το φαινομενικό είναι πραγματικά απατηλό; Αλλά, αν αποδεχτώ ότι τίποτα, εντός της φαινομενικής ύπαρξης δεν είναι πραγματικό, δεν μπορώ να αποδεχτώ πως ο,τιδήποτε μέσα σε αυτήν είναι πραγματικά απατηλό. Οπότε η αποδοχή μου είναι, σε συμφωνία με την γενικότερη φιλοσοφία της αλληλοσύνδεσης των αντιθέτων, (των δίπολων) ότι κάθε πράγμα που αντιλαμβάνονται οι (ελλιπείς και πετσοκομμένες) αισθήσεις μας, είναι πραγματικό-απατηλό που κυμαίνεται στο διάστημα μεταξύ αυτών των δύο άκρων συμφώνως προς τον οποιονδήποτε βαθμό φαινόμενης ατομικότητας κατέχει.

Οι φαινομενικά παρθενογενετικοί θρίαμβοι του ανθρώπινου νου είναι αυτοτροφοδοτούμενες ανοησίες. Οι μαθηματικοί είναι σωστοί σχετικά με την κατάσταση του όλου και το αναπαριστούν, με αυτό που για τους πιστούς σε κάθε δόγμα (θρησκείας ή επιστήμης) είναι η θεότητα, με τον κύκλο. Ο κύκλος το «τέλειο σχήμα» κατά τους μαθηματικούς, πολύ σωστά, συμβολίζει ότι δεν πας πουθενά. Η τέλεια φυλακή, όπου, σαν το χαμστεράκι τρέχεις επιτόπου.

Ετσι συλλαμβάνω την ύπαρξη μου, ως θετική-αρνητική, συνεπή -ασυνεπή, καλή-κακή, μηχανική-λειτουργική, περιθώριο-ηρωισμός, δηλαδή δίπολα σε συνεχή σύγκρουση, αλληλεξάρτηση κι αλληλοσυμπλήρωση. Το κύριο γνώρισμα τους είναι η συνδετική παύλα (-) κι ο συγκρητισμός τους. Κάθε τι που είναι συνεπές με κάτι είναι ασυνεπές με κάτι άλλο. Ανάλογα με τον χρονισμό και τον παρατηρητή. Το περιθώριο είναι πρότυπο για τους περιθωριακούς και ο Ηρωισμός είναι πρότυπο για τους Ηρωες. Οπως δεν προσθέτεις ανόμοια πράγματα, έτσι δεν μπερδεύεις το περιθώριο με τον Ηρωισμό. Το μόνο κοινό που έχουν είναι η συνδετική παύλα ανάμεσα τους, που τα χωρίζει.

Στην Ομηρικά Επη, οι Ηρωες ήταν τα πρότυπα που εκπαίδευαν τις νεώτερες γενεές. 

Σήμερα τα τηλε-σκουπίδια, εκπαιδεύουν τους τηλε-αρουραίους.

Είναι δυνατόν να δίνει μια δημόσια συχνότητα βήμα σε κάθε λούμπεν περιθωριακό τσοπανοτραβόλτα, όπως τα περιθωριακά υποκείμενα του Big Brother να εκστομίζουν περί βιασμού; Ποιος δίνει το δικαίωμα αυτής της μεταχείρισης, αυτού του σαδιστικού λόγου στις δημόσιες Ελληνικές συχνότητες; Πως είναι δυνατόν τέτοια παρακμιακή κατάντια στο δημοσιογραφικό όμιλο που έχει σαν ναυαρχίδα την δήθεν «έγκριτη» Καθημερινή και την ίδια στιγμή εμπορεύεται τέτοια τηλεσκουπίδια; Είναι δυνατόν σε τόσο κρίσιμες εθνικά και υγειονομικά στιγμές, ελληνικό δημόσιο κανάλι να προβάλει αυτού του είδους την παρακμιακή χυδαιότητα μέσα από την δημόσια συχνότητα;

Ποιο EΣΡ κι απίδια μάντολες βρε μετεωρισμένοι; Στο θέμα της ξεφτίλας που λέγεται Big Brother, πολλοί και του κυβερνητικού εκπροσώπου περιλαμβανομένου, έμειναν στο τι είπε ένας όναγρος κι όχι στην ίδια την ύπαρξη των τηλεσκουπιδιών. Τώρα θα μου πεις πως, είναι αστείο το ότι ξαφνιάστηκαν αυτοί που βλέπουν αυτά τα σκουπίδια, γιατί όταν πηγαίνεις σε ένα σκυλάδικο δεν περιμένεις ν’ ακούσεις όπερα. Ο,τι μεταδόθηκε περί βιασμού, από τον ΣΚΑΙ δεν «ξέφυγε», επιλέχτηκε!

Οταν λοιπόν, δίνεις μικρόφωνο και φωνή στους τηλε-αρουραίους μην περιμένεις ν’ ακούσεις Καβάφη. Οι αρουραίοι ζουν στους υπονόμους, είναι συνεπείς με τα σκοτάδια. Αυτά τα σκοτάδια τα προβάλλουν, τα συστήνουν και τα φέρνουν στο φως οι διαπλοκές και τα κανάλια. Δείτε τους, μάθετε τους, συνηθίστε τους, συμπορευθείτε μαζί τους και αποδεχτείτε τους. Αποδεχτείτε ως κανονικούς τους τηλε-αρουραίους και τους τηλε-υπονόμους που τους προβάλλουν. Ξεδιαντροπιστείτε ελεύθερα. Αυτό έχει σημασία, χάστε κάθε αξιοπρέπεια και ντροπή, ξεβρακωθείτε ελεύθερα. Η ντροπή και η αξιοπρέπεια είναι αρνητικό χαρακτηριστικό για τους τηλε-αρουραίους των τηλεσκουπιδιών.

«Ζούμε την εποχή εκπούστευσης και εκπουτάνευσης του Εθνους» Σ. Kαργάκος

Ο Σαράντος Καργάκος ως διανοούμενος όλα τα χρόνια μίλαγε καθάρια για όλα, αρθρογραφούσε για την πολιτικοοικονομική κατάσταση και έδειχνε τα δεινά που θα έρχονταν αλλά κι αυτά που ζούσε καθημερινά. Δεν σίγησε όπως το σύνολο των δήθεν «διανοούμενων» και «καλλιτεχνών» για το προσωπικό του συμφέρον. Γι’ αυτό εξ’ άλλου δεν βαρύνεται με καμία διάκριση από την συντεχνία των υπηρετούντων διακόσια χρόνια τώρα τους εξουσιαστές.

Ο Σαράντος Καργάκος δεν ήταν απλά ένας καθηγητής και ιστορικός όπως τον παρουσιάζουν τα πιόνια της (παρά)πληροφόρησης, ήταν η φωνή που μίλησε γιατί είχε πολλά σημαντικά να πει. Δεν έχει σημασία ποιοι θα τον άκουγαν σήμερα, σημασία έχει πως ήταν ένα σημείο αναφοράς για αξιοπρέπεια. Γιατί ο Σαράντος Καργάκος ήταν ένας αξιοπρεπής άνθρωπος που γνώριζε την αξία του καμάτου και αυτό προσπάθησε να βροντοφωνάξει, για να έχουμε δημοκρατία κι αξιοπρέπεια.

Αξιοπρέπεια χωρίς συναίσθηση, χωρίς εντροπή δεν νοείται. Χωρίς παίδευση, χωρίς κούραση μυαλού και σώματος οι «δημοκρατίες» είναι άνοα γλέντια στο Twitter και στο Facebook. Οι καιροί είναι πρόσφοροι για βδελύγματα τύπου Αντρέα Κάβλου. Ο Καργάκος, ο Καβάφης και ο Κάλβος, είναι βαρίδια και ίσως να μην έρθουν ποτέ οι καιροί μιας πραγματικής δημοκρατίας, αφού ως μαθητές τέτοιων δασκάλων οι αγελαίες ανθρωπόμαζες δεν πήραν χαμπάρι τίποτε.

Χαρακίρι έκαναν για λόγους ατίμωσης οι Ιάπωνες διότι δεν μπορούσαν να αντέξουν την ντροπή για ό,τι δεν ήταν συμβατό με τις αξίες, τις ιδέες και τον τρόπο ζωής τους. Πρέπει να ομολογήσουμε πως χρειάζεται περίσσευμα παλικαριάς για να σκίσεις τα σωθικά σου υπακούοντας στον άγραφο νόμο της αξιοπρέπειας.

Φθινοπωρινή ισημερία και Ελευσίνια μυστήρια.

 

«Η φύση σου παρέχει όλη την σοφία που χρειάζεσαι».
Στοβαίος . IV 16, 18 p. 398 f. H.

Το πρωί της Τρίτης 22 Σεπτεμβρίου 2020 μπαίνει και επίσημα το Φθινόπωρο. Κατά την ισημερία, ο Ήλιος λάμπει κάθετα πάνω από τον Ισημερινό της Γης, με τη διάρκεια της ημέρας και της νύχτας να είναι περίπου ίδια. Στη συνέχεια, η ημέρα μικραίνει και η νύχτα μεγαλώνει, ώσπου η νύχτα να φθάσει στο ζενίθ της κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο της 22ας Δεκεμβρίου.

Όλοι ανεξαιρέτως οι  αρχαίοι λαοί απέδιδαν εξαιρετική σημασία στις θέσεις του ζωοδότη Ήλιου κατά τις ισημερίες και τα ηλιοστάσια, στην περιοδικότητα και εναλλαγή του κύκλου της σελήνης, αλλά  και στη θέση ή στην επανεμφάνιση συγκεκριμένων πλανητών, άστρων και αστερισμών γεγονός το οποίο αποτυπώνεται στα σημαντικότερα και ιερότερα μνημεία της ανθρωπότητας.

Δεν είναι τυχαίο πως ο Σεπτέμβριος ο οποίος ήταν αφιερωμένος στο Βοηδρόμιο Απόλλωνα, ήταν ο μήνας διεξαγωγής των Ελευσινίων Μυστηρίων, στα οποία πρωταγωνιστούσαν οι χθόνιες θεότητες της Δήμητρας, της κόρης της Περσεφόνης, του  Άδη, και του Ιάκχου.  

Τα Ελευσίνια Μυστήρια διαρκούσαν εννέα ημέρες, και η ήμερα λήξης τους ήταν συνήθως η ημέρα της φθινοπωρινής ισημερίας. Ο αριθμός εννέα όπως πολλάκις έχω εξηγήσει, είναι δηλωτικός και συμβολικός αριθμός.Το ένατο γράμμα του Ελληνικού αλφαβήτου είναι το «Θ», το οποίο συνδέεται με την λέξη Θεός, ενώ και η λέξη Θείον λεξαριθμικά ισούται με το 144, το οποίο έχει πυθμενικό λεξάριθμο το εννέα. Το εννέα συμβολίζει το τέλος ενός κύκλου, και την εκ νέου επιστροφή στην μονάδα, στον αριθμό δέκα > 1 + 0.  

Εννέα  οι μήνες κυήσεως έως την γέννηση, εννέα κατ’ αντιστοιχία και οι ημέρες και νύχτες έως την γέννηση του Θεού του φωτός, του φωτοδότη Απόλλωνος. Η γέννηση του έγινε στο νησί Ορτυγία από τη Λητώ, η  υπήρξε ερωμένη του Δία. Λόγω της ζήλιας της Ήρας για τη Λητώ, κανένας τόπος στην Γη δεν τη δεχόταν να γεννήσει, εκτός από την Ορτυγία. Ήταν ένα νησί «ΑΔΗΛΟ» καθώς  έως τότε έπλεε ελεύθερο στα κύματα κι έτσι, ήταν δύσκολο η Ήρα να ανιχνεύσει την τοποθεσία, στην οποία η Λητώ είχε καταφύγει.

Ο Δίας σταθεροποίησε το νησί, προκειμένου να πραγματοποιηθεί η γέννηση του Απόλλωνα. Οι πόνοι του τοκετού διήρκεσαν εννιά μέρες και εννιά νύχτες. Η Ορτυγία ονομάστηκε «Δήλος», επειδή εκεί αποκαλύφθηκε έγινε δήλος, δηλαδή φανερό νησί, όπως και ο θεός Απόλλωνας. 

Όπως προαναφέρθηκε, ο Απόλλων και οι Ελευσίνιες μυσταγωγικές τελετές (τα μεγάλα μυστήρια) σχετίζονται χρονικά. Στα «Λεγόμενα» στην «μυθαγωγική» δηλαδή τελετουργική αφήγηση κατά τη διάρκεια των μυστηρίων, γνωρίζουμε πως οι μύστες μάθαιναν πως ο Ηλιος και η σελήνη ήταν αυτοί που αποκάλυψαν στην Δήμητρα τον απαγωγέα της κόρης της Περσεφόνης. Ίσως για αυτό ο  Πορφύριος 232 -305 μ.χ (μαθητής του Πλωτίνου στο «Περί αγαλμάτων»), να αναφέρει πως:

Φθινοπωρινή Ισημερία

 Φθινοπωρινή ισημερία έχουμε την 22η Σεπτεμβρίου, γιατί κατά την ημερομηνία αυτή ο Ήλιος εισέρχεται στον αστερισμό του Ζυγού (στις 16:32 μ.μ. φέτος) και έτσι εισερχόμαστε αστρονομικά στην εποχή του φθινοπώρου.

«Η Φθινοπωρινή Ισημερία του Ηλίου συμβολίζει την εμφάνιση της ανθρώπινης ψυχής για να αντιπροσωπευθεί η εκδήλωσις της Λογικής Νοήσεως (3ο ιερό δράμα της εξελικτικής πορείας της φύσεως).
Στα άλλα επίπεδα έχουμε την πρώτη εμφάνιση των όντων κάθε επιπέδου.
Οι Ορφικοί κατά την Φθινοπωρινή Ισημερία εκδήλωναν την λατρεία τους προς την Φύση γιατί έφερνε στο «Είναι» τους τα Όντα. 

Πρωτίστως όμως ο εορτασμός στρεφόταν στο γεγονός της εμφάνισης της ανθρώπινης ψυχής.

Την ψυχή αυτή την ονόμαζαν Κόρη Πρωτογόνη, σπούδαζαν τις εκδηλώσεις της, και έφθασαν στο σημείο να την διακρίνουν ως νοητικό ον της Φύσης (λογική νόηση).

Η πρώτη μύηση στα Ορφικά μυστήρια λάμβανε χώραν αμέσως μετά την Φθινοπωρινή Ισημερία.
Κατά την μύηση αυτή αποκαλύπτονταν τα περί της σύστασης της μητέρας Γης και της εμφάνισης τής ανθρώπινης ψυχής.
Στα Ελευσίνια μυστήρια κατά την Φθινοπωρινή Ισημερία γινόταν η εισαγωγή των αμυήτων.
Κατά την εισαγωγή ελάμβανε χώραν μακρά τελετή για την εμφάνιση στο «Είναι» της Κόρης της Πρωτογόνης.
Έλεγαν ότι η Κόρη η Πρωτογόνη είναι κόρη του Ουρανού και της Γαίας, δηλαδή αποτέλεσμα της επιμιξίας των δυνάμεων του Ουρανού (που συμβολίζει τον άπειρο χώρο δηλαδή την Συνεχή ή Αμέριστη ουσία) και της Γης (που συμβολίζει την Ατομική ή Μεριστή ουσία). 

Με την τελετή αυτή οι Μύστες της Ελευσίνας απέδιδαν ευγνωμοσύνη προς την θεία Φύση η οποία έφερε στο «Είναι» το ψυχικό «Είναι» κάθε οντότητας.
Έτσι οι Μύστες ως πρώτο αντικείμενο είχαν να εξετάσουν ποιά ήταν η Κόρη η Πρωτογόνη, δηλαδή πώς εμφανίσθηκε η ψυχή της Φύσης.
Η περίοδος από την Φθινοπωρινή Ισημερία μέχρι την Χειμερινή Τροπή του Ηλίου συμβολίζει την περίοδο κατά την οποία η ψυχή του ανθρώπου θα περάσει το πρώτο στάδιο εξέλιξής της που είναι η καλλιέργεια των σπερμάτων τών, προς γονιμοποίηση, Ιδεών.
Τα σπέρματα αυτά κυοφορούνται κατά τις διαδοχικές ενσαρκώσεις, με την επενέργεια του νόμου της Ειμαρμένης. Κατά την περίοδο αυτή η ανθρώπινη ψυχή θα δεχθεί τις επιδράσεις του Ουρανού, θα διαπλάσει τον ηθικό χαρακτήρα της και θα διαμορφώσει την συνείδησή της κατά τρόπον ώστε να διακανονίζει την ζωή της σε αρμονία προς τους όμοιούς της.
Οι Ορφικοί θεωρούσαν την περίοδο από την Φθινοπωρινή ισημερία μέχρι την Χειμερινή τροπή του Ηλίου ως αντιστοιχούσα προς την πρώτη περίοδο του ανθρώπινου γένους κατά την οποία η ανθρώπινη ψυχή κατόρθωσε να εκδηλώσει τις δυναμικότητές της που της επέτρεψαν να χαρακτηρισθεί ως πραγματικό νοητικό Ον.
Έτσι κατόρθωσε να βρει το δρόμο της δημιουργίας των ανθρώπινων κοινωνιών οι οποίες θα της εξασφάλιζαν την πρόοδό της.
Οι ατμοσφαιρικές μεταβολές αυτή την χρονική περίοδο έλεγαν ότι είναι η ζώσα αλληγορική εικόνα της πρώτης ψυχικής ιστορίας του ανθρώπινου γένους.
Η πτώση των υδάτων της βροχής, κατά την χρονική αυτή περίοδο, έλεγαν ότι εικονίζει τις κατερχόμενες από τον ουρανό ακτίνες του φωτός.
Επίσης, έλεγαν, ότι όπως καλλιεργείται η Γη για να εκδηλώσει την βλάστηση, έτσι πρέπει να καλλιεργούνται και οι ανθρώπινες ψυχές για να εκδηλώσουν τις δυνάμεις τους και να τις μεταβάλουν σε Ιδέες και συναισθήματα.
Επίσης όπως τα ύδατα καθιστούν γόνιμη την Γη προς καλλιέργεια των σπερμάτων από τα οποία θα εμφανισθεί η βλάστηση και από αυτήν τα άνθη και οι καρποί, έτσι και οι ανθρώπινες ψυχές πρέπει να εκδηλωθούν.
Τα Ελευσίνια Μυστήρια εικόνιζαν, επίσης, την περίοδο από την Φθινοπωρινή Ισημερία μέχρι την Χειμερινή Τροπή του Ηλίου ως αντιστοιχούσα στην περίοδο που η μητέρα Γη αναπαύεται και αναδιοργανώνει τις δυνάμεις της για να παρασκευασθεί να δεχθεί στους κόλπους της, προς γονιμοποίηση, τα σπέρματα των καρπών. Επίσης εκτός από τις εσωτερικές τελετές, είχαν και εξωτερικές εκδηλώσεις. Έτσι κατά τις αρχές του Φθινοπώρου έρχονταν και παρέμεναν στον παρακείμενο Ναό του Παρθενώνος, παρθένες της πόλης των Αθηνών, οι οποίες ύφαιναν τον

 πέπλο της θεάς της Σοφίας Αθηνάς.
Οι παρθένες αυτές, που
παρέμεναν εκεί, έξι μήνες για να φτιάξουν το έργο τους, αλληγορούσαν την αγνότητα τής ψυχής η οποία κατά τους μήνες του Φθινοπώρου και του Χειμώνα θα δεχθεί το σπέρμα της θείας ιδεολογίας, θα καλλιεργήσει και θα εκδηλώσει αυτό με τα αποτελέσματά του και θα υφάνει πέπλο με τον οποίο περιβαλλόμενη η Αθηνά θα αναγορευθεί θυγατέρα της Σοφίας»(1).

Τα Ελευσίνια Μυστήρια αποτελούσαν αναμφισβήτητα έναν από τους πιο ιερούς και σεβαστούς θεσμούς, ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού.
Σύμφωνα με την μυθολογική παράδοση, ιδρυτής των Ελευσινίων Μυστηρίων φέρεται ο Εύμολπος ή ο Μουσαίος ο οποίος ήταν γυιος του Ορφέως, υπάρχουν όμως και πλήθος άλλων εκδοχών, έτσι ώστε σήμερα να είναι εξαιρετικά δύσκολο να μπορούμε να καταλήξουμε σε ένα ασφαλές συμπέρασμα, ως προς τον λόγο της εμφάνισής τους, τον τρόπο της διεξαγωγής τους αλλά και το ακριβές περιεχόμενο των διδασκαλιών και των μυήσεών τους, όπως αναφέρεται από πολλούς ερευνητές.
Μία έρευνά μου, όμως, που έγινε επάνω στην Οδύσσεια του Ομήρου με την αναφορά του στις πόλεις που επισκέφθηκε ο Οδυσσεύς φανερώνει ότι είναι όντως δημιουργοί των Ελευσινίων Μυστηρίων οι: Εύμολπος, Διοκλής, Κελεός και Τριπτόλεμος. Ας αφουγκραστούμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο μου:

«Ίσμαρος: γυιος του Ευμόλπου από τον οποίο πήρε το όνομα η πόλις.
Εύμολπος: Βασιλεύς της Θράκης και της Ελευσίνος, γενάρχης των Ευμολπιδών.
Ευμολπίδες: όνομα απογόνων του Ευμόλπου, ιερέων της Αττικής και των Ελευσινίων μυστηρίων. 
Ας δούμε ποιός ήταν ο Εύμολπος.
Στον Ομηρικό προς την Δήμητρα ύμνο αναφέρεται, ότι η θεά δίδαξε στον Εύμολπο, εκτός από τα Καβείρια και τα Ελευσίνια, σεμνά της μυστήρια.
Σας παρουσιάζω το απόσπασμα:
{Μία από τις θυγατέρες του Ελευσινίου Κελεού λέει στην θεά Δήμητρα: 

«Καλή μου γυναίκα (Μαία), πρέπει, παρά την θλίψη μας, να υπομείνουμε ό,τι οι θεοί μας δίνουν, γιατί είναι ισχυρότεροι από εμάς τους αδύνατους ανθρώπους, αλλά θα σου υποδείξω τους πολίτες που κατέχουν εδώ τις τιμές και την δύναμη και επί κεφαλής του λαού μας αμύνονται στα τείχη της πόλεως μας με την ευθύτητα των σκέψεων και των αποφάσεών τους. Ο σοφός Τριπτόλεμος, ο Διοκλής, ο Πολύξενος και ο άμεμπτος Εύμολπος»… και πιο κάτω: … «Μετά δίδαξε ( η θεά Δήμητρα) τους τρεις βασιλείς τούς επιτηρητές της δικαιοσύνης, τον Τριπτόλεμο, τον Διοκλή τον αρματηλάτη, τον ισχυρό Εύμολπο και αυτόν τον Κελεό, τον ηγέτη του λαού, την ορθή τέλεση των ιερουργιών, αποκάλυψε σε όλους τα αγαθά όργια και τις σεμνές τελετές, τις οποίες ούτε πρέπει να παραλείπουμε, ούτε να κοινολογούμε, ούτε να γνωστοποιούμε…».