Το Ιερατείο των Ελευσινίων μυστηρίων

Πηγή: Τα μυστήρια της Ελευσίνος - Δημητρίου Ν.Γούδη - εκδόσεις ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

Κατά την παράδοση, ιδρυτής των μυστηρίων της Ελευσίνας ήταν ο Εύμολπος,αρχηγέτης του γένους των Ευμολπιδών, ευσεβής βασιλιάς και αρχιερέας στον οποίο η Δήμητρα εμπιστεύθηκε τα σεμνά όργια , αλλά και φιλόπατρις , πεσών υπέρ πατρίδος στον αγώνα εναντίον των Αθηναίων.Το όνομά του το πήρε λόγω της ευφωνίας του η οποία εκληροδοτείτο για όλους τους διαδόχους του, ως απαραίτητο λειτουργικό εφόδιο μέχρι των εσχάτων των μυστηρίων χρόνων. ΄Έτσι και ο Κήρυξ, ο γενάρχης των Κηρύκων είχε το όνομά του από το κηρύττειν και οι Κροκωνίδες από το κρουκούν τους μύστες.

Το γένος των Ευμολπιδών ήταν από τα επιφανέστατα όχι μόνο στην Ελευσίνα, αλλά και μεταξύ των ευγενέστατων οίκων των Αθηνών, και γι΄αυτό οι Ευμολπίδες ασκούσαν σπουδαία επί τα δημόσια επιρροή, και μαζί με τους Κήρυκες ήσαν οι κύριοι επιμεληταί των μιστηρίων, όλα δε τα μέλη του οίκου ακόμα και αυτά που δεν είχαν ιερατικό αξίωμα, είχαν το δικαίωμα να μυούν, ώφειλαν να λογοδοτούν και πολλές φορές τους βρίσκομε συγκεντρωμένους σε κοινές συσκέψεις. Ως προς τη διοίκηση των μυστηρίων και την ερμηνεία των άγραφων νόμων είχαν κληρονομικά δικαιώματα κατωχυρωμένα από την πολιτεία . Αλλά και δικαστική εξουσία είχαν, αποτελούντες δικαστιό σώμα, το οποίο υπό την προεδρία του βασιλιά έκρινε δίκες θρησκευτικής φύσεως και ασέβειας στα μυστήρια.

ΙΕΡΟΦΑΝΤΗΣ
Από τον οίκο των Ευμολπιδών ελαμβάνετο ο Ιεροφάντης, ο πρώτος τη τάξει στην Ελευσινιακή ιεραρχία, ισότιμος με τον pontificem maximum των Ρωμαίων. Προίστατο των μυστηρίων ως υπέρτατη αρχή . Η Αθηναϊκή πολιτεία παρείχε στους Ιεροφάντες τις ίδιες τιμές με αυτές των ανώτατων πολιτικών αρχόντων, και μάλιστα ανώτερες από αυτές των ιερέων των αρχαίων επιχωρίων θεοττήτων.Στους δε καταλόγους των αεισίτων, και των σιτουμένων στο πρυτανείο, πρώτοι αναγράφονταν οι ιερείς της Ελευσίνας, ενώ οι ιερείς της Πολιούχου ούτε καν μνημονεύονται.

Στον καθημερινό βίο και στην μυσταγωγική λειτουργία ο Ιεροφάντης φέρει, χιτώνα ποδήρη και επενδύτη με φαρδιά ημιβραχιόνια,αξίωμα του Δαδούχου, το οποίο διετηρείτο στον ίδιο οίκο διατηρουμένων επί δύο αιώνες κατ΄εναλλαγ ζωσμένο με ζώνη περιεστραμμένη και δεμένη πίσω σε κόμπο. Η μακριά κόμη έχει δεθεί σε κρωβύλο, συνεχόμενο με περίδεσμο. Η αρχαιότροπη αυτή περιβολή και η διάταξη της κόμης, δεν υπήρχαν πιά στα χρόνια του Θουκυδίδη, ωστόσο διατηρήθηκαν στα μυστήρια και στην ορχήστρα και γι΄αυτό δεν είναι αλήθεια αυτό που λέγεται από τον Αθήναιο ότι οι ιερείς της Ελευσίνας έλαβαν τον τύπο της στολης τους από τη θεατρική περιβολή του Αισχύλου. Στα μεγάλα μυστήρια και μάλιστα στα εποπτικά έφερε βαρύτιμη πορφυρή περιβολή κατάστικτη από χρυσά άστρα.

Το αξίωμα του Ιεροφάντη ήταν ισόβιο, όπως μαρτυρούν οι επιγραφές και κληρονομικό εντός του γένους των Ευμολπιδών, όπως μπορούμε να εικάσουμε και από τογεγονός ότι για δύο αίώνες εναλλάσονται δύο ονόματα αυτά του Ιππονίκου και Καλλίου.
Από πολλές αρχαίες μαρτυρίες βεβαιούται ότι ο Ιεροφάντης είχε αυστηρή υποχρέωση να είναι έγγαμος, μνημονεύονται γιοί και θυγατέρες αυτών, αλλά αφ΄ετέρου ώφειλε κατά την περίοδο των εορτών να αγνεύει και να απέχει από τα αφροδίσια, καταστέλλοντας με κώνειο κάθε σαρκική διέγερση και περιερχόμενος σε κατάσταση ανικανότητας.
Ο Ιεροφάντης κατά την περίοδο των μυστηρίων γινόταν ιερώνυμος, αποβάλλοντας το κοσμικό όνομα και προσαγορευόμενος δια του τίτλου του ή καλούμενος ίσως Ποσειδώνιος ( ο Εύμολπος θεωρείτο γιός του Ποσειδώνα) όπως συνάγεται από επιγραφή συν δε Ποσειδάωνι φερώνυμος ευ παρεκλήθη.Προς ακριβέστερο καθορισμό πρσετίθετο το όνομα του πατρός μεταξύ του τίτλου και του δημοτικού, Ιεροφάντης Εύστροφου Πειραιεύς - Ιεροφάντης Μενεκλείδου Κυδαθηναιεύς κ.λπ.

Το σπουδαιότατο από τα έργα του ήταν το φαίνειν τα ιερά, απ΄όπου είχε και το όνομα. κατά τον οργανικό νόμο των μυστηρίων ώφειλε με τον Δαδούχο να μεριμνά για την αθροώτερη προσέλευση των Ελλήνων στα μυστήρια, και για τις απαρχές κατά τα πάτρια και την μαντεία από τους Δελφούς και για τούτo έδινε συστατικές επιστολές στους σπονδοφόρους που καλούσαν τους ΄Ελληνες να μετέχουν στα μυστήρια "ως πας Ευμολπίδης και Κήρυξ εμύει μύστας και ο Ιεροφάντης, αμειβόμενος δι΄ οβολού καθ΄ημέραν". Επιμελείτο με όλους τους Ευμολπίδες για την εύκοσμη παραπομπή των ιερών από την Ελευσίνα στην πόλη και το αντίθετο. Μαζί με τον Δαδούχο συνέτασσε την πρόρρηση, την οποία εκήρυττε στην Ποικίλη στοά ο Ιεροκήρυξ. Εάν γεννιόταν αμφισβήτηση για το αποδεκτό κάποιου μύστη, έκρινε ο Ιεροφάντης. Ερμήνευε ως νομικός σύμβουλος της πολιτείας τους άγραφους θείους νόμους σύμφωνα με τις παραδόσεις που επιζούσαν από γενιά σε γενιά, και περιβάλλονταν από μυστήριο και ιερότητα και ευλάβεια, οι οποίες καλούνταν νόμοι, αρχαία νόμιμα, τα πάτρια Ευμολπιδών, τα ιερά και πάτρια. Το δικαίωμα αυτό δεν το είχαν οι Δαδούχοι. Επειδή η αισχροκέρδεια ωργίαζε στην πανήγυρη της Ελευσίνας, ασκούσαν αυστηρή εποπτεία με τους αρμόδιους άρχοντες στους δούλους ( αστυφύλακες της αγορανομίας) που είχαν ορισθεί να επιβλέπουν την ακρίβεια των μέτρων και σταθμών, για να μην δυσφημείται η πόλη και προκαλείται δυσαρέσκεια στους ξένους. Επιμελείτο με όλους τους Ευμολπίδες και Κήρυκες του ιερού της Ελευσίνας. ΄Οπως στους θεράποντες κάθε θεότητας, έτσι και στους ιερείς απαγορευόταν να περιβάλλονται και άλλο ιερατικό αξίωμα, στον δε Ιεροφάντη απαγορευόταν απολύτως να περιβάλλεται άλλα αξιώματα.Ο Ιεροφάντης είχε προεδρία στο Θέατρο και ο θρόνος του αποτελούσε διπλό θρόνο με τον Ιερέα του Δηλίου Απόλλωνα . Ευρισκοταν δε πολύ κοντά στο θρόνο του Ιερέα του Διονυσίου του Ελευθερέως και ήταν αέισιτος , μπορούσε δε να τύχει και αδριάντος στην Ελευσίνα.
Οι Ευμολπίδες διατήρησαν το αξίωμα αυτό μέχρι την κατάλυση των μυστηρίων πλην του τελευταίου Ιεροφάντη.

Με το βαθμό του Ιερφάντη αντιστοιχεί κι΄αυτός της Ιεροφάντιδος. Αυτές φαίνεται ότι ήταν δύο, η μεν της Δήμητρας , η δε της Κόρης. ΄Ηταν ισόβιες , από τον οίκο των Ευμολπιδών και ιερώνυμοι από τη στιγμή που αναλάμβαναν το αξίωμά τους, τουλάχιστον δε τους ύστερους χρόνους, μπορούσαν να είναι έγγαμοι, εφόσον μνημονεύονται τα τέκνα και οι απόγονοί τους. Από τους αδριάντες των Ιεροφαντίδων που βρέθηκαν στην Ελευσίνα, βλεπουμε ότι αξιούνταν αυτής της τιμής. Κατά τον Φώτιο, οι Ιεροφάντιδες φανέρωναν τα ιερά στους μυούμενων, μιάς δε από αυτές εξαίρεται το άσμα.' ΄Άλλη καυχάται ότι εμύησε τον Αδριανό, άλλη ότι έστεψε τον Αντωνίνο και τον Κόμμοδο.

Ο ΘΕΟΣ ΥΠΝΟΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

"Λέγουσι γούν καί τών ιατρών οι χαρίεντες ότι δεί σφόδρα προσέχειν τοίς ενυπνίοις". Αριστοτέλης, Περί της καθ' ύπνον μαντικής, Κεφ. Α
"τεχνικώτατος δ΄ εστί κριτής ενυπνίων όστις δύναται τας ομοιότητας θεωρείν" Αριστοτέλης, Περί της καθ' ύπνον μαντικής, Κεφ. Β'.
"Ύπνος άναξ πάντων τε θεών πάντων τ’ ανθρώπων" Όμηρος, Ιλιάδα, Ξ 224-291.
"Και γαρ τ' όναρ εκ Διός εστίν" Όμηρος, Ιλιάδα, Α 63.
Ο θεός Ύπνος σύμφωνα με τους Αρχαίους Έλληνες είναι γιος της Νύχτας και του Ερέβους. Τον φαντάζονταν νέο, ωραίο, με φτερά στους ώμους, να αποκοιμίζει τους κουρασμένους καθώς τους ραντίζει με ένα κλαδί μουσκεμένο από τη δροσιά της λήθης ή καθώς τους ποτίζει από ένα κέρας υπνωτικούς χυμούς ή απλά κουνώντας τα φτερά του.
Η δύναμη του θεού Ύπνου είναι πολύ μεγάλη. Μπορεί να κοιμίσει όλους τους θεούς και όλους τους ανθρώπους. Μάλιστα κοίμισε ακόμα και τον αρχηγό των θεών, τον Δία, παρά τη θέλησή του, ύστερα από πιέσεις της θεάς Ήρας η οποία ήθελε να επηρεάσει την εξέλιξη του Τρωικού Πολέμου. Η Ήρα επισκέπτεται τον Ύπνο στη Λήμνο πού κατοικούσε. Τον προσφωνεί «άνακτα» (άρχοντα, βασιλιά) όλων των θεών και των ανθρώπων, για να τον πείσει, αλλά ο Ύπνος το σκέφτεται να τα βάλει με τον Δία, διότι είχαν προηγούμενα από το παρελθόν.
Πείθεται να το κάνει, αφού όμως πρώτα η Ήρα του ορκίστηκε να τον παντρέψει με μία από τις νεότερες Χάριτες, την γλυκιά Πασιθέη, πού τόσο επιθυμούσε. Ο Ύπνος με την Ήρα αναχωρούν μαζί για να βρουν το Δία. Η Ήρα σκορπάει στην καρδιά του Δία «γλυκιά αγάπη και επιθυμία» και ο Ύπνος μεταμορφωμένος σε πουλί, τον αποκοιμίζει. Να σημειώσουμε ότι η Πασιθέη είναι η θεά της χαλάρωσης και της ξεκούρασης, και έτσι καταλαβαίνουμε γιατί είναι τόσο πολύ επιθυμητή στον θεό Ύπνο !

Επιχείρηση «Γοργοπόταμος»

Η κατεστραμμένη γέφυρα του Γοργοποτάμου

Κορυφαία αντιστασιακή πράξη κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής. Υπήρξε αποτέλεσμα της συνεργασίας των δύο μεγαλύτερων αντιστασιακών οργανώσεων, του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ, υπό την υψηλή καθοδήγηση βρετανών κομάντος.
Στις 29 Σεπτεμβρίου 1942 μία ομάδα αποτελούμενη από δώδεκα κομάντος, με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Έντι Μάιερς και τον ελληνομαθή ταγματάρχη Κρις Γουντχάουζ, έπεσε με αλεξίπτωτα στην περιοχή της Γκιώνας. Ανάμεσά τους ήταν ο Ελλαδίτης Θεμιστοκλής Μαρίνος κι ένας Κύπριος με το κωδικό όνομα «Γιάννης». Σκοπός τους, να έλθουν σε επαφή με έλληνες αντάρτες και να υλοποιήσουν την «Επιχείρηση Χάρλινγκ», που είχε σχεδιάσει το Συμμαχικό Στρατηγείο στο Κάιρο.
Το σχέδιο συνίστατο στην ανατίναξη μιας από τις τρεις γέφυρες Παπαδιάς, Ασωπού και Γοργοποτάμου (και οι τρεις βρίσκονται στον ορεινό όγκο του Μπράλλου), πάνω από τις οποίες διέρχεται η σιδηροδρομική γραμμή Θεσσαλονίκης - Αθηνών. Ήταν η μοναδική αξιόπιστη δίοδος προς τα λιμάνια της Νότιας Ελλάδας και η αχρήστευσή της θα προκαλούσε τη διακοπή του ανεφοδιασμού της γερμανικής στρατιάς του Ρόμελ στη Βόρειο Αφρική. Βρισκόμαστε λίγο πριν από την Μάχη του Ελ Αλαμέιν, που θα έκρινε πολλά για την πορεία των στρατιωτικών επιχειρήσεων στην περιοχή αυτή.
Τις επόμενες μέρες ο Μάιερς με τον λοχαγό Χάμσον κατόπτευσαν και τις τρεις πιθανές για σαμποτάζ περιοχές και έκριναν ότι η γέφυρα του Γεργοποτάμου ήταν ο ευκολότερος στόχος. Έπρεπε, όμως, να εξασφαλίσουν την υποστήριξη των αντάρτικων ομάδων για να έχει πιθανότητα επιτυχίας η επιχείρηση.
Στις 19 Νοεμβρίου ο Μάιερς έσπευσε προς συνάντηση του Ναπολέοντα Ζέρβα, ηγέτη του ΕΔΕΣ στο Μαυρολιθάρι Φωκίδας. Την επομένη αφίχθη και ο ηγέτης του ΕΛΑΣ, Άρης Βελουχιώτης. Όλοι συμφώνησαν ότι στόχος του σαμποτάζ θα ήταν η γέφυρα του Γοργοποτάμου, ενός παραποτάμου του Σπερχειού ποταμού. Τρεις μέρες αργότερα έγινε η κατόπτευση του χώρου από κοινή ομάδα ανταρτών και στις 22 Νοεμβρίου καταστρώθηκε το τελικό σχέδιο. Η επιχείρηση ορίστηκε για τη νύχτα της 25ης Νοεμβρίου.

Τα πρώτα αντίποινα: Οι κατοχικές δυνάμεις εκτελούν στο σημείο 9 έλληνες πατριώτες.

Η γέφυρα του Γοργοποτάμου φυλασσόταν από 100 ιταλούς και 5 γερμανούς στρατιώτες. Η φρουρά διέθετε βαριά πολυβόλα και οπλοπολυβόλα και η εξουδετέρωσή της απαιτούσε κεραυνοβόλα ενέργεια. Στην επιχείρηση αποφασίστηκε να λάβουν μέρος 150 άνδρες (86 του ΕΛΑΣ, 52 του ΕΔΕΣ και οι 12 κομάντος). Το σχέδιο προέβλεπε την εξουδετέρωση ή την παρενόχληση της φρουράς από τους αντάρτες, την ώρα που οι κομάντος θα τοποθετούσαν τα εκρηκτικά για την ανατίναξη της γέφυρας. Στις 11:07 το βράδυ της 25ης Νοεμβρίου εκδηλώθηκε η επίθεση εναντίον της φρουράς και στα δύο άκρα της γέφυρας. Όλα κυλούσαν σύμφωνα με το σχέδιο και στη 1:30 το πρωί της 26ης Νοεμβρίου ανατινάχθηκε ένα τμήμα της γέφυρας για να ακολουθήσει στις 2:21 η ανατίναξη ενός δεύτερου, που την έβγαλε οριστικά εκτός λειτουργίας. Εν τω μεταξύ, ένα τρένο με ιταλούς στρατιώτες εμποδίστηκε από τους αντάρτες και δεν μπόρεσε να προσφέρει ενισχύσεις.

Ικτίνος και Καλλικράτης

Ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης ήταν οι δύο περίφημοι αρχιτέκτονες του δεύτερου μισού του 5ου π.Χ. αιώνα στην αρχαία Ελλάδα. Παρόλο που η φήμη τους ήταν μεγάλη, δεν έχουμε ιδιαίτερες αναφορές για τη γέννηση, τη ζωή και το θάνατο τους.
Ωστόσο τα έργα τους, αιώνιες αποδείξεις της ζωής και της δράσης τους, μας μιλούν για αυτούς με τον τρόπο που τα χνάρια στην άμμο μιλούν για το μέγεθος του ανθρώπου που τα σχημάτισε. Οι ναοί και τα έργα που κατασκεύασαν ήταν μεγάλα, σε σημασία και τελειότητα.

Ο Καλλικράτης εργάστηκε σε τέσσερα μεγάλα έργα της αρχαίας Αθήνας, σύμφωνα με αναφορές του Πλούταρχου: Στα Μακρά Τείχη της πόλης (460 – 450 π.Χ.), στην επιδιόρθωση τμήματος των περιφερειακών τειχών των Αθηνών, στην ανοικοδόμηση ναού, αφιερωμένου στην Άπτερο Νίκη στην Ακρόπολη, το 448 π.Χ. και τέλος, σύμφωνα με τον Πλούταρχο πάλι, συνεργάστηκε με τον Ικτίνο για την ανέγερση του Παρθενώνα.

Ο Ικτίνος υπήρξε σύγχρονος και στενός φίλος του μεγάλου γλύπτη Φειδία. Και οι δύο εργάστηκαν την εποχή του Περικλή. Σύμφωνα με το Βιτρούβιο, ο Ικτίνος συνέγραψε μαζί με τον Κάρπιο την τεχνική μελέτη «για τον Δωρικό ναό της Αθηνάς στην Αθήνα». Ο Ικτίνος αναφέρεται από τρεις έλληνες συγγραφείς: το Στράβωνα, τον Παυσανία και τον Πλούταρχο.
Ο Παυσανίας αναφέρει ότι έχτισε τον ναό του Επικούρειου Απόλλωνα στην Αρκαδία. Επίσης, στον Ικτίνο ανατέθηκε η κατασκευή του Τελεστηρίου της Δήμητρας στην Ελευσίνα και η κατασκευή του Παρθενώνα στην Ακρόπολη (μαζί με τον Καλλικράτη). Απ’ ότι φαίνεται ο Ικτίνος εγκατέλειψε την Αττική μετά την κατασκευή του Παρθενώνα. Πήγε στην Πελοπόννησο όπου έχτισε τον ναό του Επικούρειου Απόλλωνα.

Στη συνέχεια θα εξετάσουμε την αρχιτεκτονική των δύο σημαντικών ναών που προαναφέρθηκαν, επειδή στην κατασκευή τους συναντάμε πολλά στοιχεία τελειότητας, που φανερώνουν ότι οι δύο αρχιτέκτονες -και ειδικά ο Ικτίνος- κατείχαν πολύ ειδικές γνώσεις, που την εποχή εκείνη διδάσκονταν μόνο στις Σχολές Μυστηρίων. Είναι πολύ πιθανόν ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης να είχαν μυηθεί στα Μυστήρια της Αιγύπτου, της Ελλάδας ή σε άλλα και μετά να εφάρμοσαν αυτές τις μυστικές, μυητικές, αρχαίες γνώσεις -όπως της σφαιρικότητας της γης- στην κατασκευή των ναών τους.

Το σίγουρο πάντως είναι ότι οι ναοί που κατασκεύασαν είναι φτιαγμένοι σαν μια μικροκοσμική εικόνα του τέλειου σύμπαντος. Με τον ίδιο τρόπο ο πολιτισμός της Αιγύπτου ήταν η γήινη εικόνα της ουράνιας Αιγύπτου, ενώνοντας έτσι ορατό και αόρατο με την κατασκευή των Πυραμίδων και τόσων άλλων ναών, που φαίνεται να φέρουν παρόμοια σημάδια τελειότητας με αυτά του Παρθενώνα.

Αλλά ας δούμε αναλυτικότερα τα στοιχεία:

Α) Ο ναός του Επικούρειου Απόλλωνα στις Βάσσες Αρκαδίας χτίστηκε από τον Ικτίνο με καθοδήγηση των Ιερέων των Δελφών μετά το 438 π.Χ. και έχει διαστάσεις 39,8x16,1 μέτρα. Στο ναό αυτό εφαρμόζονται για πρώτη φορά μαζί και οι τρεις αρχιτεκτονικοί ρυθμοί της αρχαίας Ελλάδας: Ιωνικός, Δωρικός, Κορινθιακός.

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

Κύριο θέμα της "Πολιτείας" αποτελεί η αναζήτηση του ορισμού της δικαιοσύνης, η οποία συντελεί στην αρμονική συνύπαρξη των μερών της.
Όπως αναφέρει ο Πλάτων, η Πολιτεία αποτελείται από τρεις κοινωνικές ομάδες, οι οποίες αντιστοιχούν προς τα μέρη της ανθρωπίνης ψυχής ως εξής: Άρχοντες (λογιστικό), Φύλακες (θυμοειδές), Δημιουργοί (επιθυμητικό) (Πολίτης, 1997, σ.228-229). Πρωτεύουσα θέση έχει η τάξη των αρχόντων φιλοσόφων, η οποία είναι επιβεβλημένο κατά κάποιον τόπο να εποπτεύει τις άλλες δυο, όπως αντίστοιχα και το λογιστικό μέρος της ψυχής φροντίζει ώστε το επιθυμητικό και το θυμοειδές να ευρίσκονται σε ισορροπία.
Η παρούσα εργασία εστιάζεται στην τάξη των Φυλάκων και ιδιαίτερα στο ζήτημα της εκπαίδευσης που υποστηρίζει ο Πλάτων ότι πρέπει να λάβουν. Αρχικά θα αναζητηθούν τα αίτια που επιβάλλουν την παρουσία τους, αλλά και τα προτερήματα που πρέπει να διαθέτουν προκειμένου να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους. Ακολούθως εξετάζεται η εκπαίδευσή τους, η οποία προϋποθέτει τόσο την πνευματική, όσο και την σωματική καλλιέργεια σε συνδυασμό με την επιστήμη.
1. Αίτια υπάρξης των Φυλάκων
Ο Πλάτων αναφέρεται εκτενώς στο Β΄ και Γ΄ βιβλίο της Πολιτείας στην αιτία δημιουργίας οργανωμένων κοινωνιών, η οποία έγκειται στην κάλυψη βασικών βιοτικών αναγκών, όπως η τροφή, η κατοικία και η ένδυση. Γράφει χαρακτηριστικά ο ιδρυτής της Ακαδημίας, ότι η πόλη δημιουργείται επειδή κανένας από εμάς δεν επαρκεί μόνος του για να καλύψει τις βιοτικές του ανάγκες, αλλά έχει ανάγκη από πολλά πράγματα (Πλάτωνος, Πολιτεία 369 b). Σταδιακά βέβαια οι ανάγκες αυξάνονται, γεγονός που συντελεί στην ανάγκη καταμερισμού της εργασίας (Πλάτωνος, Πολιτεία 369-370).
Η ανάπτυξη της πολιτείας όμως συνεχίζεται, με συνέπεια τα εδάφη που καταλαμβάνει να μην είναι επαρκή, γεγονός που την στρέφει σε πόλεμο εναντίον γειτονικών πόλεων και η χώρα λοιπόν που άλλοτε επαρκούσε στο να τρέφει τους τότε πολίτες, πλέον δεν επαρκεί. Θα χρειαστεί λοιπόν να καταλάβουμε ένα μέρος από την γη των γειτόνων μας, προκειμένου να έχουμε αρκετή έκταση....Και εκείνοι όμως θα χρειαστεί να καταλάβουν την δική μας, αν πρόκειται να αποκτήσουν αγαθά παραπάνω απ' όσα χρειάζονται(Πλάτωνος, Πολιτεία 373d, 7-10).
Στο σημείο αυτό είναι σαφές ότι οΠλάτων προσεγγίζει εύστοχα τα αίτια των πολέμων, τα οποία εντοπίζονται σε λόγους που έχουν σχέση με την οικονομική ανάπτυξη, η οποία συνεπάγεται την ανάγκη κτήσης περισσοτέρων εδαφών. Χρέος λοιπόν των συνομιλητών όπως το ορίζει ο Σωκράτης, είναι η ορθή επιλογή των ανθρώπων οι οποίοι έχουν τις φυσικές ικανότητες να αναλάβουν την φρούρηση της πόλης (Πλάτωνος, Πολιτεία 374 e, 5-7). Επομένως η επιβίωση της πόλης και η αποτροπή εξωτερικών κινδύνων επιβάλλει την εκπαίδευση ορισμένων πολιτών, οι οποίοι θα έχουν το χρέος και την τιμή να προστατεύσουν τους συμπολίτες τους.
2. Τα προτερήματα των Φυλάκων
Ο Πλάτων προσδιορίζει τα απαραίτητα προσόντα που πρέπει να διαθέτουν οι Φύλακες σε σωματικά και ψυχικά, αποδίδοντας όμως ιδιαίτερη έμφαση στα ψυχικά. Τα σωματικά τα συνοψίζει ως εξής: 1) οξυμένη αντιληπτική ικανότητα, 2)ευκινησία ώστε να κινούνται γρήγορα 3) σωματική δύναμη (Πλάτωνος, Πολιτεία 375 a 3-6) . Επομένως ο Φύλακας οφείλει να διαθέτει αρίστη φυσική κατάσταση, προκειμένου να ανταποκριθεί με επιτυχία στα καθήκοντά του, καθώς υπάρχει πάντοτε το ενδεχόμενο να εμπλακεί σε κάποια μάχη, ώστε να υπερασπιστεί την Πολιτεία έναντι των εξωτερικών εχθρών.
Η φυσική κατάσταση όμως δεν επαρκεί ώστε ο Φύλακας να επιτελέσει το καθήκον του, καθώς πρέπει να είναι προικισμένος και με ψυχικές αρετές και ειδικότερα να έχει αναπτύξει το θυμοειδές τμήμα της ψυχής του. Η ανάπτυξη του θυμοειδούς δεν θα πρέπει να είναι εις βάρος του λογιστικού και του επιθυμητικού. Στον Φαίδρο μάλιστα ο Πλάτων παρομοιάζει το λογιστικό με ηνίοχο που διευθύνει ζεύγος ίππων, εκ των οποίων ο ένας είναι αγαθός, ενώ ο άλλος έχει τις αντίθετες ιδιότητες, γεγονός που καθιστά δυσχερή την ηνιόχηση του ανθρώπου (Πλάτων, Φαίδρος 375b, 5-6). Η ανάπτυξη του θυμοειδούς επομένως πρέπει να ευρίσκεται σε αρμονία με τα υπόλοιπα τμήματα της ψυχής. Ουσιαστικά δηλαδή ο Πλάτων τονίζει την ανάγκη η λογική να ελέγχει τα συναισθήματα και τις επιθυμίες.
Ο Σωκράτης παραταύτα εντοπίζει μία δυσχέρεια, η οποία έγκειται στην δυσκολία οι άνθρωποι με ανεπτυγμένο το θυμοειδές να είναι παράλληλα πράοι προς τους οικείους και χαλεποί προς τους πολεμίους (Πλάτωνος, Πολιτεία 375c), αποτέλεσμα που επιτυγχάνεται μέσω της φιλοσοφικής διαθέσης (Πλάτωνος, Πολιτεία 375 a 10-11), η οποία είναι συνέπεια της εκπαίδευσης.
3. Η εκπαίδευση των Φυλάκων

15 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1951

 

 Στις 15 Νοεμβρίου 1951 καταδικάζεται σε θάνατο ο Νίκος Μπελογιάννης, με κατηγορία την παράβαση του νόμου 509/1947 για απόπειρα ανασυγκρότησης του Κ.Κ.Ε και μαζί του και ο σπουδαίος οικονομολόγος Δημήτρης Μπάτσης, που το σύγγραμμά του 
 « Η ΒΑΡΕΙΑ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ» είχε σκοπό να υποδείξει τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της Ελλάδας και να βοηθήσει στην ανάπτυξή τους.
 
Ο Μπάτσης στο βιβλίο του αυτό που το είχε γράψει το 1947 αποκάλυψε την ύπαρξη της λεγόμενης “Σύμβασης Cooper” (υπογράφηκε το 1940 και έληξε την 31/12/2010) μιας σύμβασης που
παραδινόταν από υπουργό σε υπουργό στο Υπουργείο Βιομηχανίας σαν “ιερό κείμενο”. Με την σύμβαση αυτή τα λεγόμενα “στρατηγικά ορυκτά” της Ελλάδας καθώς και ο υδάτινός μας πλούτος, ετίθεντο υπό την αιγίδα ενός Αμερικανικού consortium εταιρειών!
Το αποτέλεσμα αυτής της αποκάλυψης ήταν να εκτελεστεί ο Μπάτσης μαζί με τον Μπελογιάννη το 1952! Από τους 12 που ήταν για εκτέλεση, επέλεξαν μόνον 4, ένας εκ των οποίων ήταν και ο Μπάτσης!
Καταλάβατε τώρα γιατί κανένας μνημονιακός πολιτικός δεν αποτολμά να υπερασπιστεί τα κοιτάσματα ορυκτού πλούτου που βρίσκονται στην Ελλάδα. Είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη με σίδερο-χρώμιο και νικέλιο και δεν παράγουμε ούτε γραμμάριο ανοξείδωτου χάλυβα. Και τώρα με την περίπτωση της ΑΟΖ και την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων οι μνημονιακοί πολιτικοί αποφεύγουν να ασχοληθούν με την ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ φοβούμενοι να χειριστούν το θέμα.
Ο Δημήτρης Μπάτσης ανήκε στην «ανώτερη κοινωνία». Ήταν γιος ναυάρχου ε.α. Υπήρξε γνωστός δικηγόρος της Αθήνας και ακόμη πιο γνωστός για την πνευματική του παρουσία και δράση. Ήταν ο συγγραφέας του πολύ γνωστού τότε βιβλίου «Η Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα» και υπήρξε εκδότης του 15νθήμερου περιοδικού «Ανταίος». Εκτελέσθηκε στα 35 του χρόνια σαν κατάσκοπος μαζί με τους Ν. Μπελογιάννη, Ν. Καλούμενο, Η. Αργυριάδη.
Το ότι ο Δημήτρης Μπάτσης εκτελέστηκε πλάι στον Νίκο Μπελογιάννη δεν ήταν τυχαίο. Ότι εκτελέστηκε για το βιβλίο του και τις ανακαλύψεις του, ούτε κι αυτό είναι τυχαίο. Ότι μια γενιά Ελλήνων αγνόησε την ύπαρξη του βιβλίου και τον συγγραφέα του και αυτό δεν ήταν τυχαίο. Το κατεστημένο είχε πολλές και βαριές ενοχές για να μπορέσει να σταθεί στο έργο του Μπάτση και να αντλήσει από αυτό έστω και λίγα διδάγματα..
Συνοπτικά το βιβλίο ασχολείται με τον ορυκτό πλούτο της Ελλάδος και με τις δυνατότητες της βιομηχανικής ανάπτυξής της :
Α Η Αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πόρων
Β Το Οικονομικό σχέδιο για την εκβιομηχάνιση
Γ Εκβιομηχάνιση και Βιωσιμότητα.
Στην εισαγωγή του βιβλίου του ο Δημήτρης Μπάτσης αναφέρει:
Η εργασία μου αυτή γράφτηκε με την βέβαιη προοπτική πως παρ όλα τα εμπόδια και παρ όλες τις πολύμορφες επεμβάσεις, ο ελληνικός λαός που πάντα αγωνίζεται ηρωικά θα ανοίξει και πάλι με τον αγώνα του διάπλατα τον δρόμο για μια ελεύθερη δημοκρατική ανοδική πορεία, και θα αρχίσει με τον ίδιο ενθουσιασμό , με την ίδια ορμή και αυτοθυσία να χτίσει την ερειπωμένη από την ναζιστοφασιστική κατοχή και τον οικτρό εμφύλιο, πατρίδα.
Η Ελλάδα θα γίνει οικονομικά και εθνικά πραγματικά ελεύθερη τότε και μόνο τότε που η ανοικοδόμηση αυτή γίνει από τον λαό της.
Θα σπάσουν τα δεσμά και θα αλλάξει ριζικά η διάρθρωση της σημερινής οικονομίας μας, θα ανοίξει δηλαδή ο δρόμος για να λυτρωθούν οι πιο ενεργές παραγωγικές και άξιες δυνάμεις της νεοελληνικής κοινωνίας μας.